Κατερίνα Κούσουλα

Η Κατερίνα Κούσουλα γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη.
Σπούδασε στην Φιλοσοφική Σχολή του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, Αρχαιολογία και Ιστορία της Τέχνης και είναι υποψήφια διδάκτωρ στην Νεότερη Τέχνη. Εργάζεται ως αρχαιολόγος του Υπουργείου Πολιτισμού, στην Εφορεία Βυζαντινών Αρχαιοτήτων Θεσσαλονίκης. Έχει επίσης εργαστεί ως καθηγήτρια φιλόλογος στη Μέση Εκπαίδευση. Η πορεία της στα ποιητικά πράγματα άρχισε ουσιαστικά το 2007, με τις πρώτες εκδόσεις ποιημάτων της στο περιοδικό “Πάροδος”. Ακολούθησε η έκδοση της πρώτης της ποιητικής συλλογής “Ζητήματα κυμάτων” από τις εκδόσεις “Έψιλον” και δημοσιεύσεις ποιημάτων της σε λογοτεχνικά περιοδικά. Το τεύχος 45 της “Παρόδου” του Ιουνίου 2011, αφιερώθηκε στην ποίησή της. Το Δεκέμβριο του 2011 εκδόθηκε η ποιητική της συλλογή “Αρμόδιο σώμα”, με τον αριθμό 19 της σειράς “Μικρός Αστρολάβος”, των εκδόσεων της “Ευθύνης”.

Ποίηση
Ζητήματα κυμάτων (2009), Έψιλον
Σαν αγελτήρια (2009)
Ο Μέγας Απών (2010)
Αρμόδιο σώμα (2011), Ευθύνη
Βαθύ κανάλι. Αδήλωτη άνοιξη (2013), Εκδόσεις των Φίλων
Ο των ωραίων μακάρων (2014), Εκδόσεις των Φίλων
Η αγάπη που δεν ξέρει (2015), Γαβριηλίδης
Θαυματουργή πλην έρημος (2018), Κουκκίδα

Συλλογικά έργα
Χαιρετισμός στον Κώστα Ε. Τσιρόπουλο (2016), manifesto
Μικρόν εγκόλπιον για τον ποιητή Μάρκο Μέσκο (2018), Εκδόσεις του Φοίνικα
Ο ποιητής Ορέστης Αλεξάκης (2018), Κουκκίδα
Ο ποιητής Σωτήρης Σαράκης (2019), Κουκκίδα

Θαυματουργή πλην έρημος – Κατερίνα Κούσουλα

του ακροταίναρου σε περιμένει θάλασσα
φοβούνται οι ασφόδελοι τα τέλειά της ρίγη
του μαύρου πέλαγου πιο κίτρινοι
γίνονται τώρα ένα με το φως
το διαλυμένο τέθριππο
τις πύλες του θανάτου
(λιβάδι δίχως άνθη σκοτεινά
Νερά. προετοιμάσου)

Ποίηση, Κουκκίδα, 2018, 48 σελ.

Η αγάπη που δεν ξέρει – Κατερίνα Κούσουλα

Έρωτας ασκεπής

περιφερόταν ασκεπής κι ανέστιος
έρωτας ήταν οπωσδήποτε νοσούσε
μονό σημάδι ασαφές τον εξουσίαζε
στίχους θρυμμάτιζαν οι στεναγμοί στο διάβα του
-δε φτάνουνε τα ξυλοπάπουτσά μου για το δρόμο;
δε φτάνει ο δρόμος ο απ’ την φύση κακοτράχαλος;-
σκληρή ατραπό αδιέξοδη ζητούσε

έρωτας είναι ασκεπής κι εφέστιος
ποτέ ποτέ πίσω στις πλάτες τα φτερά του
πάντα σακούλι τρυφερό μία προδοσία
κι ένα τριφύλλι τυχερό σφιχτά στη φούχτα του
μόνος γυμνός και ξαναγράφει την αλήθεια
δεν ξεγελιέται στον καιρό που όλο αλλάζει
τ’ άγια του μάτια σαν ορθάνοιχτα κρατά.

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2015, 74 σελ.

Ο των ωραίων μακάρων – Κατερίνα Κούσουλα

ΗΜΕΡΑ ΠΡΩΤΗ
Κατά την πρώτη ημέρα της περιοδείας τα πρώτα δέσαμε δεμάτια αγριόχορτα. Ο κήπος ζούγκλα ήτανε μετά τόσους αιώνες. Ίσα που εφαινόντουσαν μέσα στη λόχμη, με τα αγριόδενδρα πάνω τους να φυτρώνουνε ρίζες βαθιές (πόσο βαθιές στην συνέχεια θα το ανακαλύπταμε) και άλλα χόρτα κίτρινα στον βλαστό επίμονα και με φτενά φύλλα πού διασκορπίζονταν στο πρώτο άγγιγμα – πρέπει το κάθε αγριόχορτο αλλιώς να το δουλεύεις αν θες να το ξεφορτωθείς – μόλις φαινόντουσαν, λοιπόν, ενδιάμεσα άκρες μαρμάρων δουλεμένες και τείχη σαν παραπετάσματα, χτιστά πίσω από το πλέγμα δένδρων. Σ’ αυτό το στάδιο όλα ήσανε σημαντικά εξίσου να τα ξεχωρίσεις, κι εκείνα που ήταν μόνο ογκόλιθοι, οι δουλεμένοι με χοντρό καλέμι για τις βάσεις κι εκείνα που φαινόντουσαν πιο συναφή με καλλιτέχνημα. Αλλά ακόμη δεν ξεχώριζαν τα μέλη της ανωδομής, τα κιονόκρανα με το στιλπνό τους μάρμαρο, τις έλικες που ατέρμονα σου φυλακίζουνε το βλέμμα…