Περισσότερα αποτελέσματα...

Generic selectors
Exact matches only
Search in title
Search in content
Post Type Selectors
post

Deyteros.com

Ένα ταξίδι στ’ αστέρια της λογοτεχνίας!

Κώστας Θ. Ριζάκης

Ο Κώστας Θ. Ριζάκης γεννήθηκε το 1960 στη Λαμία, όπου ζει μέχρι σήμερα.
Έχει εκδώσει τις ποιητικές συλλογές: “Ο βυθός μου τα πράγματα” (1985), “Με τον τρόπο του Αινεία” (1986), “Τα επόμενα πένθη” (1997), “Χωρίς χρονολογία” (2004), “Ο κυρίως ναός” (2006), “Τα τελευταία ονόματα” (2010), “Επιτάφιος δρόμος” (συγκεντρωτική έκδοση των έξι ποιητικών συλλογών του των ετών 1985-2010), Εκδόσεις των Φίλων (2011), β’ έκδ. Γαβριηλίδης (2015).
Ποίηση
Ο βυθός μου τα πράγματα (1985)
Με τον τρόπο του Αινεία (1986)
Τα επόμενα πένθη (1997), Ευθύνη
Χωρίς χρονολογία (2004)
Ο κυρίως ναός (2006)
Τα τελευταία ονόματα (2010), Αιγαίον
Επιτάφιος δρόμος (2011), Εκδόσεις των Φίλων
Επιτάφιος δρόμος (2015), Γαβριηλίδης
Χώμα με χώμα η μάχη (2019), Ρώμη
Η τριμερής σοδειά (2020), ΑΩ Εκδόσεις
Επιτάφιος δρόμος (2020), Κουκκίδα
Κατά ανεφίκτου γλυφές, 1 (2021), ΑΩ Εκδόσεις

Συλλογικά έργα
Μίτος αιφνίδιος. Η μοναξιά (2016), Γαβριηλίδης

Κατά ανεφίκτου γλυφές, 1 – Κώστας Θ. Ριζάκης, Γιώργος Δελιόπουλος

Κατά ανεφίκτουΤης γυναικός τριάντα παγιδεύσεις


ἐπίγειος μαγγελάνος

– πῶς παροπλίστηκε ἡ θεὰ στὰ χώματα σὲ λάσπες;

ψέμμα τριανταὲξ μηνῶν γκάστρωσες τὴν γκορτσιὰ
ἀλλὰ τ’ ἀχλάδια ὅλα στυφὰ σκληρότατα διαβόλου
κέρατα τρισκατάρατα τὸ πάθος σοῦ ἀφαιρέσαν
μεζὲ τὸ αἴσθημα σούβλισες φτύνοντας τὸ κατάπιες

νὰ φύγεις θέλω; τί νὰ πῶ; πάλι ὅμως θὰ τὸ ἀντέξω;
νυχτώνει κάποτε ὁ καιρὸς μαῦρα κρεμώντας κρόσσια
κι ἕνα πρὸς ἕν’ ἂν τὰ τραβῶ τὸ δίλημμα ἀπευθύνω

πένθους ριπὰς καθέλκυσα· ποῦ ξώφαλτση μι’ ἀλήθεια;

μεθόρια

Τὰ βλέμματά μας κυλιόμενα μπαλόνια
συναντηθήκαμε πρὶν χωριστοῦν

καθὼς ἀνέβαινες τὴν τύχη σου
γιὰ τὴν ἐξέδρα μὲ τὶς παρελάσεις
τὸ πεπρωμένο μου ξεφούσκωνε
σ’ ἕνα ὑπόγειο κελὶ

μὰ καὶ οἱ δύο ἀκροβατήσαμε
πάνω στὰ σύνορα τοῦ Ἀνθρώπου
ἕνα λεπτὸ κενὸ ἀέρος

πρὶν ἐπιλέξουμε γιὰ τὴν καρδιά μας
στρατόπεδο πρὸς τὸ παρόν.

Ποίηση, ΑΩ Εκδόσεις, 2021, 80 σελ.

Η τριμερής σοδειά – Κώστας Θ. Ριζάκης




«το στίγμα»
είπε ν’ αφήσει στίγμα του στο πρωινό η αγάπη
κι έτσι να που απίθωσε ζεστή μια καλημέρα
στο φραντζολάκι της στιγμής του ύπνου της καλής του
μέσα σε χείλη κόκκιν’ ανεξήγητα ανοιχτά
στο δέρμα επάνω ροδαλόν τριαντάφυλλου μετάξι

μη ξεραθεί ο άρτος τους πετρώσει ο έρωτάς τους
παγώσει το ασημί του φως πρόστυχο το φεγγάρι
χιόνι μαργώσει το κορμί βαρύνει τα φτερά τους

και χωριστά λιθοβολούν της μοίρας την απάτη!

Ποίηση, ΑΩ Εκδόσεις, 2020, 48 σελ.

Επιτάφιος δρόμος – Κώστας Θ. Ριζάκης

Ποιήματα Α΄(1985-2010)


ΤΑ ΜΕΛΛΟΝΤΑ
– συχνά σύννεφα ξύλινα σταύρωση επιτονίζουν:

κι αλήθεια για πού το ‘βαλες πλάνητ’ ανοικονύμητε;
στο μεσοδιάστημα θαρρείς διαρκώς περιπλανιέσαι
μ’ αν ξεπηδούνε πλάι νυκτός τριβόλια οι ελπίδες
θα (από τρώγλης;) προσδοκάς πιο νέες σου εφεδρείες
σε ωθήσεων τη συνέργεια; σαν τρύπες στο νερό;

κι ενώ κατεβατά καιρών πέπρωται να γκριζάρουν

κρυφό σαράκι ανηλεές στα μέλλοντα ηλιοστρέφεις

Κ. Θ. Ρ.

Ποίηση, Κουκκίδα, 2020, 180 σελ.

Χώμα με χώμα η μάχη – Κώστας Θ. Ριζάκης

Επιλεγμένα ποιήματα 1958-2018


Άνοιξη 2008. Η επικείμενη πολλαπλή κατάρρευση της χώρας είναι πλέον προφανής. Για τις ανάγκες μιας ποιητικής ανασκαφής -και μιας απόφασης- αποσύρομαι στην ερειπωμένη εδώ και δεκαετίες Κρανιώνα της Καστοριάς, συντροφιά με τρεις στεφανωμένους από χώμα ποιητές: τον Μίλτο Σαχτούρη, τον Χρήστο Μπράβο και τον Κώστα Θ. Ριζάκη, ο οποίος και γράφει τον στίχο “στεφανωμένος χώματα” (η Κρανιώνα, σημειωτέον, έγινε γνωστή για τα πλινθόκτιστα σπίτια της, τα οποία και λειτουργούν ως το κυρίως σκηνικό στο πρώτο μέρος της ταινίας, του Παντελή Βούλγαρη, οι Νύφες). Ετοιμάζομαι για μια ισόβια αποκόλληση από τη γήινη, μη αστική επαφή μου με τον κόσμο, και κινούμαι προς το γυμνό ρίξιμο στον ιστορικό-αστικό μας χρόνο. Προτού όμως υλοποιήσω αυτή την απόφαση, επιλέγω ένα εβδομαδιαίο διάλειμμα, την παραμονή μου σε ένα πλινθόκτιστο ερειπωμένο σπίτι στον ακατοίκητο αυτόν τόπο. Με σκοπό να καταγράψω τις εντυπώσεις και την όλη μου αίσθηση, στην μεταιχμιακή αυτή στιγμή και περίοδο, πριν το οριστικό πέρασμα στην λανθασμένη όχθη του σύγχρονου πολιτισμού μας. Έχω μαζί μου, πέρα από κονσέρβες, αναπτήρα, πιρούνι, κουβέρτες και νερό, τα εξής πολύτιμα: ένα χειρόγραφο ποίημα του M. Σαχτούρη (“Την αποκριά”), το Μετά τα μυθικά του X. Μπράβου με τους πίνακες του Χρόνη Μπότσογλου -του ζωγράφου της Νέκυιας-, την προσωπογραφία του Κ.Θ. Ριζάκη, καμωμένη από τον Γ.Δ. Στεφανάκι, και τέλος ποιήματα που έχω μεταφέρει με μολύβι σε ένα τετράδιο, συνοδευόμενα από δικά μου σχέδια και οδηγίες. Σχέδια σκοτεινά, κυρίως με μοβ, μαύρο και κόκκινο. Καρφιτσώνω ορισμένα από αυτά στα πλίνθινα ντουβάρια…
(από το Επίμετρο του βιβλίου)

ΣΥΡΜΟΣ ΑΥΤΟΧΕΙΡ
τρίζει το τζάμι χώνεται ο συρμός
στριμώξου πριν ο εισπράκτωρ πλησιάσει
κι αν το αντίτιμο δεν φθάνει – τι θα δεις;
στη σήραγγα τη σκοτεινή πώς να μιλήσεις;

τέτοια ταξίδια δεν τολμούν πολλοί
μα ενύπνιον πανικούς πια κατεβάζεις
χώματα στρώματα σαρώματα ριπίδια

μία προς μία οι κάσες φεγγερές
κουτρουβαλούν στο βράδυ τον χρυσό
κι η τελευταία εξάσφαιρο οπλισμένο

στις πρώτες πέντε λάμψεις ν’ αστοχείς

η έκτη φέρει εκ γενετής τα αρχικά σου!

Ποίηση, Ρώμη, 2019, 160 σελ.

Επιτάφιος δρόμος – Κώστας Θ. Ριζάκης

Ποιήματα Α΄ (1985-2010)


ΜΕ ΧΡΩΜΑ ΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ
Εκεί που σύχναζε σχεδόν τον είχα χάσει
σκάλες τα χρόνια μου δεν έφταναν ν’ ανέβω
κι άρχισα να του ρίχνω πέτρες τις πληγές μου
ώσπου έδυσε στα νέφη η γαλάζια του έπαρση
πήρε δειλά να κοκκινίζει απ’ τα χτυπήματα
λίγο αργότερα έγινε μαβής
και καταστάλαξε στο γνώριμό μου μαύρο
σκιά του ύπνου στον εφιάλτη πρόλογος
όχι τυχαία ο ουρανός αφέθηκε στη νύχτα
μπορεί πια να στεγάζει τις ανάγκες μου
να δικαιώνει τη σιωπή που γέννησε κραυγή

με χρώμα το σκοτάδι να αιτιολογεί
την κάθετή μου πτώση

Ποίηση, Συγκεντρωτική έκδοση, Γαβριηλίδης, 2015, 173 σελ.

Επιτάφιος δρόμος – Κώστας Θ. Ριζάκης

Ποιήματα Α΄ (1985-2010)


Η ΦΩΝΗ ΜΟΥ ΤΟ ΧΙΟΝΙ
Μη σας τρομάζει ό,τι ακούτε στη φωνή μου
έχει το ράγισμα απύθμενου βυθού
αφετηρία της την άναρθρη κραυγή
ένα παιδί κλεμμένο βάναυσα να κλαίει
παιδί νύχτα και μέρα οδοιπορώντας
στη δύσβατη της ηλικίας πέτρα
με ματωμένα πέλματα επιστρέφει τα
ην ένθεη μνήμη φέρνοντας στο φως

μη σας τρομάζει ό,τι ακούτε στη φωνή μου
χιόνι που χώνεψε ως τη ρίζα μου λυγμός
παγώνει κάποτε και ξεκουφαίνει

Eικονογράφηση: Βασιλάκου Μαργαρίτα

Ποίηση, Συγκεντρωτική έκδοση, Εκδόσεις των Φίλων, 2011, 172 σελ.

Τα τελευταία ονόματα – Κώστας Ριζάκης



Ποίηση, Αιγαίον, 2010, 48 σελ.

Τα επόμενα πένθη – Κώστας Ριζάκης




«ποτέ το φως»
είν’ η φωνή μου λάμψη που πεθαίνει
πλάι σε νερά σε βράχια σε πουλιά
ένα μονόξυλο ριγμένο σε πηγάδι

επιδρομή στον στίχο που βογγά
κυματισμός της λύπης μου στο βράδυ

τυφεκισμός στη σιωπή που αγρυπνά
– ποτέ το φως δεν αστοχεί
μες στο σκοτάδι

ποτέ σκοτάδι δε σκοτώθηκε με φως

Ποίηση, Ευθύνη, 1997, 44 σελ.

Πηγές: Biblionet, Ευθύνη, Αιγαίον, Εκδόσεις των Φίλων, Γαβριηλίδης, Ρώμη, ΑΩ Εκδόσεις, Κουκκίδα