Κώστας Τζατζάνης

Συνομιλίες με τον εγγονό μου – Κώστας Τζατζάνης

Υπάρχουν στερεότυπα στην πολιτική και την ιστορία, θεμελιωμένες οριστικές επεξηγήσεις, θέματα ταμπού που δεν έχουμε το δικαίωμα να ξαναπιάσουμε; Που εφόσον καταγράφηκαν στα κατάστιχα επίσημων βιβλίων δεν αγγίζονται πλέον και θεωρούνται δεδομένα;
Μέσα από τις «συνομιλίες με τον εγγονό του» και από την προσπάθειά του να παρουσιάσει με απλά λόγια την κοσμοθεωρία του, ο συγγραφέας μάς προτρέπει να ξαναδούμε ζητήματα που αφορούν την ιδεολογία, την κοινωνική οργάνωση, τη Δημοκρατία και το θεμελιώδες δικαίωμα των νέων να ενημερώνονται για όλες τις πτυχές της Ιστορίας και για τις μη «επίσημες» απόψεις, ώστε ως ελεύθεροι και με γνώση πολίτες ν’ αποφασίσουν μόνοι τους με ποιον θα πάνε και ποιον θ’ αφήσουν.
…Δεν πιστεύω να ’σαι απ’ τους προκατειλημμένους ανθρώπους, που απορρίπτουν αμέσως τον άλλο με τις διαφορετικές απόψεις του. Το να διαβάζεις και ν’ ακούς μια διαφορετική άποψη από τη δικιά σου είναι πλούτος, είναι δημιουργία, είναι ζωή. Κι αν μια ιδέα δεν σου πάει, δικαίωμά σου, δεν νομίζω όμως πως έχεις το ίδιο δικαίωμα απέναντι στο παιδί σου. Πιστεύω πως σ’ αυτό πρέπει να προσφέρεις όσο γίνεται περισσότερο τα πολυποίκιλα υλικά πληροφόρησης και παιδείας που προσφέρει ο πολιτισμός μας, έτσι που μεγαλώνοντας να έχει τα εφόδια να διαλέξει και τον ιδεολογικό του δρόμο. Κι αυτό χωρίς να χάσει ούτε ίχνος από την ανθρωπιά, την αλληλεγγύη και την ανοχή απέναντι στους συνανθρώπους του που θα αδικούνται το ίδιο μ’ αυτόν, όπως εσύ, ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις κι ιδεολογίες.

Δοκίμιο, Εκδόσεις Κομνηνός, 2021, 139 σελ.

Ο Τζόνι ξύπνησε – Κώστας Τζατζάνης

Στο Στρατιωτικό Νοσοκομείο της Ζουανβίλ στη Γαλλία μεταφέρουν έναν πολυτραυματία. Μια βόμβα, κατά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, του αφαίρεσε πόδια-χέρια και του κατάστρεψε το πρόσωπο. Οι γιατροί συμπεραίνουν πως αυτό το ανθρώπινο υπόλειμμα δεν έχει καν συνείδηση.
Κι όμως, ο Τζόνι ζει! Παλεύει με τις σκέψεις του και καταφέρνει να νικήσει την τρέλα και την απελπισία. Ανακαλύπτει τη χαρά της ζωής.
Αποφασίζουν να τον συντηρήσουν, αλλά σύντομα η επιστήμη, η ψυχολογία ανακαλύπτουν πως δεν μπορούν να ανταποκριθούν στις ανάγκες αυτού του ανθρώπου. Τον καταψύχουν, για να τον επαναφέρουν στη ζωή, όταν οι νέες τεχνολογίες θα έχουν κάνει τεράστια βήματα προόδου και θα μπορούν να του δώσουν νέες ελπίδες. Και τον επαναφέρουν, σε μια εποχή που κυριαρχεί παγκοσμίως ο κομμουνισμός, με τους επιστήμονες να βγάζουν από το μισοσκόταδο, στο όνομα της ψυχικής υγείας και θεραπείας, πλήθος ασθενών.
Ο Τζόνι αποκτά νέο σώμα, ερωτεύεται, αποκτά παιδιά, εργάζεται, ονειρεύεται και πάλι.
Η νέα κοινωνία ερευνά με πάθος κάθε πτυχή της ανθρώπινης δραστηριότητας, εμβαθύνει τη Δημοκρατία και αναπτύσσει τη σκέψη. Σε όλα τα επίπεδα ο πολιτισμός κάνει άλματα, η επιστήμη αναπτύσσεται με καταπληκτικούς ρυθμούς.
Ποια θα είναι η τύχη του Τζόνι και το φινάλε μιας τρικυμιώδους ζωής;

“Ο Τζόνι ξύπνησε” είναι ένα μυθιστόρημα που αντιπαραθέτει τη φρίκη του πολέμου με το ειρηνικό μέλλον μιας σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής ανθρωπότητας. Με μια εύστοχη αναγωγή του πολιτισμού μας με αυτόν της αρχαίας Ελλάδας κι ενός μακρινού πλανήτη -δύο χιλιετηρίδες μπροστά- παρουσιάζει ανάγλυφα την εξάρτηση του πολιτισμού από την παραγωγική πρόοδο. Φέρνει στο προσκήνιο διλήμματα για την Ευθανασία, την Κρυογονική, την Αθανασία και την ιατρική Δεοντολογία, χωρίς ποτέ να λησμονά πως το χιούμορ και η “ελαφρότητα” δεν μπορούν να λείπουν
σε κανένα στάδιο της ιστορικής εξέλιξης ή της ανθρώπινης ολοκλήρωσης.
Χιούμορ, σκέψεις, προβληματισμοί, ένα υπέροχο βαθυστόχαστο, καινοτόμο βιβλίο από τον Κώστα Τζατζάνη.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Κομνηνός, 2019, 354 σελ.

Οχτώβρης – Κώστας Τζατζάνης

Φανταστική λογοτεχνία; Βέβηλη σάτιρα; Πολιτικό μανιφέστο; Ο “Οχτώβρης” θα μπορούσε να είναι όλα αυτά -και πολλά ακόμα- χωρίς να είναι κάτι απ’ όλα. Στο επίκεντρό του βρίσκεται η μελλοντική κομμουνιστική επανάσταση όπως τη φαντάζεται ο συγγραφέας και περιγράφεται μέσα από σποραδικές ιστορίες, από τα πρώτα βήματα της οργάνωσής της έως την τελική επικράτησή της.
Ασφαλώς μια τέτοια αφήγηση θέτει επί τάπητος προβλήματα:

– Γιατί ανατράπηκε ο Υπαρκτός Σοσιαλισμός του 20ού αιώνα;
– Πώς οργανώνεται πρακτικά και θεωρητικά η καινούργια επανάσταση για να έχει μέλλον;
– Πώς θα υπερνικηθούν οι ανυπέρβλητες δυσκολίες, όπως παρουσιάζονται σήμερα;

Ο συγγραφέας δεν φοβάται να επιχειρήσει απαντήσεις, οι οποίες -άσχετα αν συμφωνήσεις ή όχι- αποτελούν πραγματικά τροφή για σκέψη και είναι διατυπωμένες μέσα σε ένα κείμενο που, ακροβατώντας ανάμεσα σε πολλά λογοτεχνικά είδη, επιτυγχάνει να ισορροπεί, χωρίς ποτέ να ξεχνά τον αυτοσαρκασμό μέσα από ένα πηγαίο, καυστικό χιούμορ.

Μυθιστόρημα, Δίαυλος, 2016, 464 σελ.

Είμαι κομμουνιστής – Κώστας Τζατζάνης

Αρχές Μάη ’91
Ακόμα και φάρσα να ήταν, ευχαριστώ τους Λένιν, Στάλιν, Ζαχαριάδη, Μπρέζνιεφ, Πλουμπίδη, Φλωράκη και εκατομμύρια άλλους επώνυμους κι ανώνυμους σ’ όλη τη Γη, που την έστησαν, έστω για να ικανοποιήσουν τις ποταπές φιλοδοξίες τους ή τα κόμπλεξ τους.
Που την κέντησαν τόσο περίτεχνα, που με παρασύρανε, που με κάνανε με περηφάνια να πουλάω “Ρίζο”, που μου ‘δωσαν την ευκαιρία άπειρες φορές να δακρύσω από συγκίνηση κι ενθουσιασμό, βλέποντας τα Μπολσόι ή το “9 μέρες του Μαγιού”, διαβάζοντας τη Τζαμίλια, ή για τον Γκαγκάριν, τη βδομάδα Αλληλεγγύης στο Λαό του Βιετνάμ, την Αφρική, παντού.
Συνομιλώντας με τον Ισπανό σύντροφο, ή τον υπουργό Συντονισμού της Κυβέρνησης Αλλιέντε, απειροελάχιστο κομμάτι και ‘γώ ενός κοχλαστού αιώνα, που μας έκανε περισσότερο ανθρώπους.
Ήταν θαυμάσιοι φαρσέρ και δολοπλόκοι. Τόσο πολύ, που ‘φτιαξαν κι έβαλαν στο μεδούλι των Λαών, στα ίδια τα χρωμοσώματα κάθε Ανθρώπου ένα Όραμα. Ναι, Ένα Όραμα.
Αυτό το Όραμα του “Νέου Κόσμου, του Σοσιαλιστικού”. Αυτό που θα κάνουμε πράξη στο Άλλο Άλμα. Έστω, στο 15ο κατοπινό Άλμα.

Πεζό, Ερμείας, 1992, 352 σελ.