Κωστής Πάλλης

Παλίρροιες – Κωστής Πάλλης

Ένα ταξίδι μύησης…
στη σαγήνη του έρωτα και στο θαύμα της ζωής

Στο γνώριμο δωμάτιο, το φως είναι λεπίδι που χαράζει, που πληγώνει, που σημαδεύει τα πάντα· είναι οξύ που απαλύνει τα χρώματα, που διαλύει τις φευγαλέες στιγμές, που ανακαλεί εικόνες ζωής… θολές, άσπρες, γκρίζες, πολύχρωμες, μόνες, μπλεγμένες, αληθινές, ανύπαρκτες…

Είναι η μαγική περιπλάνηση στους άλικους ουρανούς του πάθους, το ονειρικό σεργιάνι στα γεμάτα βουκαμβίλιες πάλλευκα σοκάκια της αγάπης· είναι το ερωτικό, φρενήρες σμίξιμο των αισθήσεων, η υπαρξιακή συνουσία, η μέθεξη με το θείο της ψυχής…

Είναι της βίωσης το αίμα που σταλάζει στα χείλη της οργής, στα δακρυσμένα μάτια, στα μουδιασμένα δάχτυλα του μόχθου και απλώνεται σαν έκκληση στους πλατιούς δρόμους για μια στιγμή γαλήνης, για ένα λεπτό ευτυχίας, για μια ώρα ζεστασιάς, για μια στάλα ουτοπίας…

Είναι η Ζωή μου…

Μυθιστόρημα, Ελληνοεκδοτική, 2010, 726 σελ.

Οι πρώτες ημέρες ενηλικίωσης της άρνησης κάππα – Κωστής Πάλλης

“Ανοίγω τη βαριά πόρτα και τον αντίκρισα: ψηλό, ξερακιανό, τριαντάρη, κοστουμαρισμένο, με ύφος σοβαρό, με τη ριγέ γραβάτα του να του σφίγγει τον λαιμό και τη μαύρη τσάντα του να κρέμεται από τα σφιγμένα δάχτυλά του. Τον κοιτάζω για δυο στιγμές και μισανοίγω τα χείλη μου. Δεν πρόλαβα. Η απάντησή του ήρθε γρήγορα βλέποντας την ερώτηση να ανεβαίνει στα μάτια μου, πριν αρθρώσω την άρνηση της σκέψης μου: “Η δεσποινίς Κάππα;” Χρωμάτισε το ερωτηματικό σημάδι του με μια υποψία δισταγμού και αβεβαιότητας. Και χωρίς καθυστέρηση, τον βλέπω να συμπληρώνει δίνοντας έναν πιο ζωηρό τόνο στη φωνή του σαν να είχε ξεχάσει το πιο σημαντικό, πριν προλάβω πάλι να απαντήσω, χαράζοντας στα χείλη του ένα ανεπαίσθητο κοινωνικό χαμόγελο: “Η δεσποινίς Άρνηση Κάππα;”
Με αυτή την παράξενη συνάντηση, η ηρωίδα αρχίζει την ενηλικίωσή της. Σιγά-σιγά, μέσα σε τέσσερις ημέρες, ανακαλύπτει τα οικογενειακά μυστικά της που καταλήγουν, χωρίς να το απαιτήσει η ίδια, σε μια αριστοτέλεια κάθαρση… Ο συγγραφέας, σεργιανώντας στα πλατιά βουλεβάρτα με τις αγριοκαστανιές να γλυκοβουίζουν ή καθώς παίρνει τα καμπυλωτά γεφύρια παρατηρώντας το φιδίσιο ρεύμα να συνεχίζει ατάραχα τον δρόμο του, συχνά αναρωτιέται γιατί η μνήμη των άλλων, καθώς αναζητείς ένστικτα τη διπλή έλικά σου, γίνεται ενίοτε αλόγιστος σκοπός ή τιμωρός γεννήτρα της δικής σου ύπαρξης; – Η ζωή του Κωστή Πάλλη άρχισε να δένει όταν ανέβηκε, παίρνοντας τα πλατιά σκαλοπάτια, στις ψηλοτάβανες αίθουσες της αρχιτεκτονικής του Πολυτεχνείου γύρω στα τέλη της εποχής του 1950. Η πενταετής κλεψύδρα της φοίτησης πέρασε σαν αστραπή, αφήνοντας βαθιά τα χνάρια της μάθησης αναμεμειγμένης με τη γλύκα της ανεμελιάς. Στοιχεία απαραίτητα για τη γερή δόμηση της ζωής. Η δολοφονία του Γρηγορή Λαμπράκη τον βρήκε απλό φαντάρο να μετρά τις ημέρες, χαράζοντας γραμμές και σβήνοντάς τες πέντε-πέντε σαν τους φυλακισμένους. Η τραγωδία που συνεχίστηκε, με τους ιουλιανούς αποστάτες και τους χουντικούς λακέδες, τον έσπρωξε στα σταυροδρόμια της ξενιτιάς. Στο Παρίσι του ’68 έζησε τη μαγιάτικη γιορτή, πάλεψε για την ήττα της χούντας και τελικά έμεινε στην ξένη χώρα δομώντας το στέκι του· έμεινε δημιουργώντας· έμεινε χωρίς να ξεχνά…

Μυθιστόρημα, Ηρόδοτος, 2019, 210 σελ.