Κυριάκος Συφιλτζόγλου

Σπίτι παιδιού – Κυριάκος Συφιλτζόγλου

Ο αφηγητής του βιβλίου επιστρέφει στο “Σπίτι Παιδιού” όπου μεγάλωσε, στην Πλατανιά Δράμας, αλλά και στα γύρω χωριά. Είναι ένας τόπος ζεστασιάς, παιχνιδιού και χαράς. Εκεί το παιδί αντικρίζει τη ζωή και το θάνατο – τα μάτια του είναι αθώα.
Ανέμελα περάσματα, χωρίς την άδεια των μεγάλων στα ακατοίκητα σπίτια, με το εξαπτέρυγο στα χέρια στην εκκλησία, παίζοντας κρυφτό στα νεκροταφεία. Προσπαθεί να ξετυλίξει, μέσα από τα μισόλογα συγγενών και ξένων, τις ατομικές ιστορίες καθενός, αλλά και το περίπλοκο κουβάρι που είναι οι συλλογικές ρίζες.

“Μια Κυριακή μεσημέρι στην Προσοτσάνη, στον τάφο της γιαγιάς, η μαμά έπλενε τα μάρμαρα και πότιζε τα βασιλικά. Εγώ με τον αδερφό μου παίζαμε κρυφτό. Ένας καμούσε στο κυπαρίσσι μέχρι τα εκατό και ο άλλος κρυβόταν εκεί γύρω. Ο μπαμπάς στο αμάξι άκουγε ποδόσφαιρο απ’ το ραδιόφωνο. Ο ήλιος χτυπούσε πολύ, αλλά στο νεκροταφείο είχε πολλές κρυψώνες, αρκεί να μη σε πρόδιδε η μαμά με τα μάτια της.

Ξεκίνησε να καμάει ο αδερφός μου κι εγώ να τρέχω να κρυφτώ. Δεν πρόλαβε να τελειώσει και ανέβηκα πάνω σ’ έναν τάφο. Στάθηκα ακίνητος κι έκανα με τα χέρια νοήματα στη μαμά και
στον αδερφό να ’ρθουν αμέσως. Δεν φώναζα, μόνο έκανα νοήματα στα γρήγορα …”

Αφηγήσεις, Αντίποδες, 2019, 96 σελ.

Δραμάιλο – Κυριάκος Συφιλτζόγλου

Ιωάννης Μωύσογλου, κλάση ’21. Τον πήραν οι Βούλγαροι το ’43, ντουρντουβάκι, να σπάει πέτρες στο Τσέρο Τσάροβο. Γύρισε με πετροζουλήγματα στα πόδια. Ούτε οι ντομάτες με ζάχαρη ούτε τα κρεμμύδια ούτε η κοπριά. Τίποτα. Γίναν τα πόδια του σαν μαυρολάχανα. Βγάλαν σκουλήκια και πριν πεθάνει είχαν ήδη αρχίζει να τον κονταίνουν.
Φωτογράφιση: Κυριάκος Συφιλτζόγλου

Ποίηση, Αντίποδες, 2018, 80 σελ.

Έκαστος εφ’ ω ετάφη – Κυριάκος Συφιλτζόγλου

22.
Παντού ασύμπτωτες
η ιδεολογική γεωμετρία σε σύγχυση
τράβα μια κάθετη και πάρε θέση
Ούτε η μοίρα ούτε τα γνωμικά βοηθάν
τα μοιρογνωμόνια δεν είναι εξάλλου
του χεριού σου
θα τσαλακωθείς
απ’ το σημείο αναφοράς
να φτάσεις στο σημείο εφαρμογής
Από παιδί ήσουν αδύνατος
στα μαθηματικά
αν και παρορμητικός

Ποίηση, Θράκα, 2017, 54 σελ.

Στο σπίτι του κρεμασμένου – Κυριάκος Συφιλτζόγλου

Ο Φραντς Κάφκα. στα Γιάννενα. στο Μέσα Συναγώγι. φορά λεπτό σακάκι, γόρω στα δέκα -τα μάτια του δυο λίμνες. κρατά σουγιά. σκαλίζει το μπροστινό στασίδι. έχει κάνει γούβα -τρεις οι λίμνες. έρχεται ο ραβίνος. ξυλοκέρατο. τον αρπάζει απ’ τ’ αυτί -πέντε οι λίμνες. ο Φραντς μπήγει τον σουγιά στο γόνατο του ραβίνου. τον στρίβει -έξι οι λίμνες. ο ραβίνος στο πάτωμα. ο Φραντς σηκώνεται. βγάζει μια μικρή αλεπού, απ’ το σακάκι -οκτώ οι λίμνες. την ξεσαρκώνει. φορά το δέρμα της. φεύγει στα τέσσερα, για Πράγα, όχι στη Βιέννη. είναι η σειρά του Πατέρα -δέκα οι λίμνες…
Βραβείο Ποίησης – Περιοδικό “www.oanagnostis.gr” 2016

Ποίηση, Θράκα, 2015, 34 σελ.

Με ύφος ινδιάνου – Κυριάκος Συφιλτζόγλου

Πράσινη γραμμή, ποταμός Έβρος, Διδυμότειχο, Τριεθνές, Αϊόβα,
Κρακοβία, Σενεγάλη, Αιθιοπία. Κοντολογίς, “ανθρωποσύνορα”.
Η γεωγραφία σηκώνει τα χέρια ψηλά, αγριεύουν τα χόρτα, πέφτουν οι μπάρες, πέφτει και η στάθμη του νερού. Ξερόκλαδα, γυψωμένα πουκάμισα, κουρασμένα οστά. Περισσεύει το αίμα, ξεφλουδίζουν οι λέξεις, -δόντια καρφώνουν σημασίες.
Πόσα “μολονότι” ν’ αντέξει μια ελεγεία; Πένθη εδώδιμα και αποικιακά.
Οπλισμένο σκυρόδεμα οι άλλοι, μονωτικό πανί εμείς. Κάπως έτσι γίνεται “σημαία” το δέρμα. Κάπως έτσι κάνει το σταυρό της η αντηλιά. Κάπως έτσι παίρνεις το ύφος Ινδιάνου και…όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Κατά τ’ άλλα, ζήσαμε εμείς καλά κι οι άλλοι υπογλώσσια.

Ποίηση, Μελάνι, 2014, 36 σελ.

Μισές αλήθειες – Κυριάκος Συφιλτζόγλου

Απ’ το ύψος των περιστάσεων
εξαφανίστηκε το ύψος
πλέον έχουμε να κάνουμε
μόνο με περιστάσεις
το κατάλαβαν καλά
οι εναερίτες
εμφανώς
καψαλισμένοι

Ποίηση, Μελάνι, 2012, 37 σελ.

Έκαστος εφ’ ω ετάφη – Κυριάκος Συφιλτζόγλου

Κι όταν θα λείψουν οι εικόνες
θα αρχίσει η δουλειά
με τα δυο τα χέρια
με τα δυο τα πόδια
τα μονόστηλα τα ψιλά γράμματα
δεν θα ηχούν τίποτε
στον ήχο κάποιας μηχανής
θα ψάχνεις ποίηση
Επιστρέφω σημαίνει βάζω καφέ
στο μπρίκι
ετοιμάζομαι για τη δουλειά
Δουλεύω σημαίνει επιστρέφω
τις εικόνες που δανείστηκα
Επιστρέφω σημαίνει χάνω
το πρώτο φως μου
Μάνα που με γέννησες
σκότωσέ με τώρα.

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2007, 59 σελ.