Σπούδασε νομικά στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, χωρίς να δώσει πτυχιακές εξετάσεις, και κινηματογράφο στο Λονδίνο. Δημοσίευσε τις ποιητικές συλλογές “Αντίψυχα” (1972, β’ έκδ. Ανδρομέδα 1982, γ’ έκδ. Μετρονόμος 2017), “Περιπέτειες πλανόδιου σωματοφύλακα ονείρων” (Νεφέλη, 1981), “Το κόκκινο δωμάτιο” (Παρασκήνιο, 1988), “Σήκωσε το κεφάλι σου πατέρα” (Δελφίνι, 1995), “Η ορμή του νερού και των υδάτων” (Στιγμή, 1998), “Γιατί οι γυναίκες δεν αγαπούν τη βροχή” (Κέδρος, 2002), “Η έβδομη βροχή” (Γαβριηλίδης, 2010), “Οι εχθροί και οι φίλοι μου” (Γαβριηλίδης, 2014), “Κάτι τρέχει” (Γαβριηλίδης, 2015), “Άνθρωπος μηδενικών αποχρώσεων” (Γαβριηλίδης, 2018), το αφήγημα “Άγγελος των πρώτων ημερών” (Λιβάνης, 1999, β’ έκδ. Γαβριηλίδης, 2016), καθώς και τη συλλογή διηγημάτων “Γάτες αλλού” (Γαβριηλίδης, 2011). Σκηνοθέτησε τις ταινίες μεγάλου μήκους “Καλή Πατρίδα Σύντροφε (Beloiannisz)”, δραματοποιημένο ντοκιμαντέρ, 1986· “Ο δραπέτης”, μυθοπλασία, 1991, τις τηλεταινίες “Ο γάμος”, 1994· “Χωρίς άλλοθι”, 1993, και τα ντοκιμαντέρ “Ελληνική Κοινότητα Χαϊδελβέργης”, 1978, “Ο Γιώργος από τα Σωτηριάνικα”, 1979, “Στα Τουρκοβούνια”, 1982, “Επί Κολωνώ”, 1983, “Διαδρομές (Παύλος Ζάννας)”, 1988, “Η μεγάλη πομπή (Αλέξης Πανσέληνος)”, 1988, “Παραδοσιακή τυπογραφία (Αιμίλιος Καλλιακάτσος)”, 1989, “Ποιος είναι ο τρελός λαγός (Μίλτος Σαχτούρης)”, 1992, “Σκοτεινός συνωμότης (Μιχάλης Κατσαρός)”, 1998, “Κληρονόμος πουλιών (Μίλτος Σαχτούρης)”, 2004, “Ο κήπος με τ’ αμέτρητα παράθυρα (Νίκος Εγγονόπουλος)”, 2005, “Ευλογημένα χέρια (Χρήστος Καπράλος)”, 2006, “Σπίτι δίπλα στη θάλασσα (Η. Χ. Παπαδημητρακόπουλος)”, 2007, “Η μουσική των Κενταύρων (Ο μουσουργός Αλέκος Ξένος)”, 2009, “Η πικρή ιστορία του Αντρέι Γκορένκο”, 2010, “Μαρία Κεχαγιόγλου – Μαρία Σκουλά”, 2011, “Πάρε τα δώρα… Κική Δημουλά και Τίτος Πατρίκιος”, 2011, “Οι συλλέκτες”, 2011, κ.ά. Έλαβε μέρος με κείμενά του σε συλλογικές εκδόσεις, όπως τα βιβλία “Οι τέσσερις εποχές του Νίκου Κούνδουρου” (με τον Λάκη Παπαστάθη και τον Δημήτρη Φύσσα, εκδ. Γαβριηλίδης, 2014) και “Καμύ: Η ευτυχία και το παράλογο αχώριστα παιδιά της ίδιας γης” (με τον Νίκο Μπακουνάκη και τη Φωτεινή Τσαλίκογλου, εκδ. Καστανιώτη, 2014). Κριτικές του για θέματα λογοτεχνίας δημοσιεύτηκαν στα “Νέα”, στο “Εντευκτήριο” και στο ηλεκτρονικό περιοδικό www.oanagnostis.gr. Έφυγε από τη ζωή στην Αθήνα, στις 19 Ιουνίου 2020, κατά τη διάρκεια επέμβασης για την αντιμετώπιση καρδιολογικού προβλήματος.
Γάτες αλλού (2011)
Warum? (2020), Εκδόσεις Καστανιώτη
Αφηγήματα
Άγγελος των πρώτων ημερών (1999)
Ποίηση
Αντίψυχα
Περιπέτειες πλανόδιου σωματοφύλακα ονείρων
Το κόκκινο δωμάτιο
Σήκωσε το κεφάλι σου πατέρα
Η ορμή του νερού και των υδάτων
Γιατί οι γυναίκες δεν αγαπούν τη βροχή (2002)
Η έβδομη βροχή (2010)
Οι εχθροί και οι φίλοι μου (2014)
Κάτι τρέχει (2015)
Βορεινός τομέας 916 (2020), Μετρονόμος
Συλλογικά έργα
Θόδωρος Αγγελόπουλος (1985)
Παύλος Ζάννας (1993)
Φρίντα Λιάππα (1995)
Φώτα, ήχος, πάμε (2003)
Πραγματικότητα και μύθος στο καλλιτεχνικό έργο του Λευτέρη Ξανθόπουλου (2003)
Μάνος Ζαχαρίας: Ένας σκηνοθέτης παθιασμένος με την Ελλάδα (2004)
Η μετανάστευση στον κινηματογράφο (2004)
Ιστορία και πολιτική στο έργο του Παντελή Βούλγαρη (2007)
Μάνος Ζαχαρίας: Ο ταξιδιώτης της μνήμης (2008)
Παλίμψηστο Καβάλας (2009)
Νίκος Εγγονόπουλος: Ο ζωγράφος και ο ποιητής (2010)
Οι τέσσερις εποχές του Νίκου Κούνδουρου (2014)
Καμύ (2014)
Βορεινός τομέας 916 – Λευτέρης Ξανθόπουλος
«Ανοίγω το παράθυρο. Ταξίδια μού φέρνουν τα χειρόγραφα πίσω. Στρίβουν τα λόγια μου δεν μου αρκούν. Ανοίγω καινούργιους λογαριασμούς με ανθρώπους και τόπους. Δεν λένε να κλείσουν. Όσο να ’ρθούνε τα πρόσωπα στο φως γυρνάνε τα χρόνια
Τα ποιήματα γραφτήκαν ανάμεσα 1965 και 1977. Θα έπρεπε να βγούνε νωρίτερα, όπως αίφνης με μια σπρωξιά κλείνεις την πόρτα κατάμουτρα στη νύχτα μην μπει το σκοτάδι στον ύπνο των πουλιών. Ένα φως βρέχει στα φύλλα. Πάμε
Υ.Γ. Τα όνειρα που συνοδεύουν και υποστηρίζουν τα ποιήματα, με επισκέφθηκαν κατ’ ὄναρ* σε διαφορετικούς τόπους και διαφορετικές εποχές καταγράφτηκαν επί τόπου με την αφύπνιση του ονειρευτή και παρουσιάζονται εδώ στην αρχική τους την πρώτη μορφή.»
(Από τον πρόλογο του συγγραφέα)
Ποίηση, Μετρονόμος, 2020, 192 σελ.
Warum? – Λευτέρης Ξανθόπουλος
και άλλες ιστορίες
Μεσημέρι Χριστουγέννων στο κέντρο της πόλης και ο άντρας με τα σκούρα γυαλιά βγαίνει από τη Μερτσέντες, βοηθά το παιδί να σταθεί στα πόδια του, το χτυπά στην πλάτη και του λέει: «Ίσα το κορμί σου, ρε μάγκα, τι σόι άντρας είσαι;»
Βράδυ στην κάμαρή του, ο ποιητής του βουνού και της στάνης Κώστας Κρυστάλλης, καθώς γράφει σκυμμένος επάνω από το φτηνό χαρτί του τυπογραφείου, έχει την πρώτη του άγρια αιμόπτυση.
Προς το τέλος του δείπνου στην Εκάλη, η Σοφία ρωτάει τον Τάσο με παράπονο: «Μήπως μου χρωστάς κάτι από τότε;»
Μετά το μεθύσι στην ταβέρνα, ο Γιώργος ο τρελός γίνεται ταύρος ασυγκράτητος και ορμά στους βασανιστές του σαν αστροπελέκι.
Σ’ ένα μικρό ψαροχώρι, ένα παιδί μπαίνει στη θάλασσα ως το γόνατο. Βελόνες το τρυπούν, το κρύο νερό το τσιμπάει. Ένα δελφίνι βουτάει, χάνεται για λίγο και ανεβαίνει από την υγρή φάτνη της θάλασσας κουβαλώντας το μικρό του.
Χριστουγεννιάτικες ιστορίες για τις εποχές που φεύγουν απαράλλαχτα κάθε φορά, μαζί με τα ανείπωτα, τα αναπάντεχα και τα θαυμαστά του κόσμου τούτου, που όλα φωλιάζουν σε αυτές τις μοναδικές και ανυπόκριτες γιορτινές ημέρες.
Διηγήματα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2020, 152 σελ.
Άγγελος των πρώτων ημερών – Λευτέρης Ξανθόπουλος
Αφήνω στο συρτάρι τις φωτογραφίες, γλιστράω κάτω από το τραπέζι, ξαπλώνω και σηκώνω το βλέμμα προς τα πάνω. Στο κενό διάστημα ανάμεσα στις διαγώνιες τραβέρσες και την ξύλινη επιφάνεια του τραπεζιού, ξεχωρίζει η άκρη ενός περιοδικού. Απλώνω το χέρι και τραβάω το έγχρωμο έντυπο. Γυρνάω μπρούμυτα στο πάτωμα και το ξεφυλλίζω.
Μπροστά μου, στο εξώφυλλο, μια γυναίκα με κοιτάει στα μάτια με έναν τρόπο που δε με έχει κοιτάξει καμιά γυναίκα ως τώρα. Φοράει ένα ριγέ μπικίνι που αποκαλύπτει περισσότερα από όσα κρύβει. Χαμογελάει και τα δόντια της είναι κάτασπρα. Ανοίγει τα χέρια σαν να θέλει να με αγκαλιάσει. Ο τίτλος χορεύει μπροστά μου.
Γάτες αλλού – Λευτέρης Ξανθόπουλος
και άλλες ιστορίες
Μπορεί ο Τζόνης το Μοναχοπαίδι να τα βάλει με τον Λουκά τον Μπέη ή Κουβά ή Αχμέτ, που δουλειά του είναι να προμηθεύει με κάθε είδους πολεμικό εξοπλισμό τους επίδοξους αυτόχειρες και δολοφόνους;
Γιατί η δεκαεφτάχρονη Ισιδώρα με κορμί που πάλλεται και αστράφτει από νιάτα και ομορφιά θα παραδοθεί άνευ όρων στον ώριμο Στάθη και θα εκτελέσουν από κοινού τις πιο απίστευτες αρμονικές ταλαντώσεις;
Μήπως ο Χριστόφορος ο φουσκωτός ή αλλιώς Ντουλάπας, στο κλαμπάκι Ro-koko, πήγαινε γυρεύοντας όταν χτύπησε αναίτια τον έφηβο Βαγγέλη τον αυτιά καθώς και τα υπόλοιπα παιδιά του δεκαπενταμελούς, έναν έναν στη σειρά, όταν του ζητούσαν εξηγήσεις;
Είναι πρέπον και σωστό να χαίρεται ο κύριος Νι και να αναφωνεί με ανακούφιση, “επιτέλους βρίσκομαι στην πόλη μου!”, μόλις ακούσει κάποιον δίπλα του να φωνάζει: Αυτό είναι παλάτι ρε, με τις πεζούλες και με τα όλα του, όχι παίζουμε, όλα τα μπανιστήρια νεκρά τα σκάρτικα ζωντανά, μπαρμπα-κουράδες πολιτικοί, σκυλιά του Νταχάου, φάτε με ρε, φάτε με αν μπορείτε, χτυπάτε με ρε, στο στήθος, εδώ, ούστ…
Εικοσιπέντε μικρές ιστορίες, με τις γάτες του Ηλία και της Νιόβης επικεφαλής, συνθέτουν τον πολύχρωμο κόσμο του βιβλίου “Γάτες αλλού”, που σαν το μαγικό χαλί του παραμυθιού μάς ταξιδεύει, σε πτήση λοξή ενίοτε, και μας προσφέρει θαλπωρή και περιπέτεια και μας παρηγορεί.
Οι εχθροί και οι φίλοι μου – Λευτέρης Ξανθόπουλος
Η ΣΤΕΡΕΟΜΕΤΡΙΑ ΤΟΥ ΛΕΟΝΑΡΝΤΟ
Όταν ο Λεονάρντο ντα Βίντσι συνάντησε στο δρόμο του
μία κυρία με βέλο που έμοιαζε πολύ με την Παναγία και
του είπε σας βλέπω κάθε βράδυ στον ύπνο μου δεν
κατάλαβε ο Λεονάρντο εκείνη ακριβώς τη στιγμή πώς
η συγκεκριμένη κυρία ήταν όντως η Παναγία
Κάτι τρέχει – Λευτέρης Ξανθόπουλος
Το βιβλίο της ανοησίας
Τα δεκατέσσερα παλαβά τραγουδάκια για μικρούς και μεγάλους, που περιλαμβάνονται στην παρούσα έκδοση με τον τίτλο ”Κάτι τρέχει (ή Το βιβλίο της ανοησίας” – “The book of Nonense” – “Le livre du Non sens” – “Das buch des Nonsenses” και πάει λέγοντας) έχουν για μακρινό τους πρόγονο την αγγλική παράδοση του Nonsense Verse των αρχών του 19ου αιώνα, κρατούν όμως εξίσου καλά και από τα στιχάκια που σκαρώνουν και σιγομουρμουρίζουν τα μικρά παιδιά όταν μιλούνε μοναχά τους στο παιδικό τους δωμάτιο ή έξω στον κήπο (αν υπάρχει), ιδίως δε όταν βασανίζονται και κατατρώγονται από τη μοναξιά, τη θερινή ραστώνη, τη θλίψη, την αφόρητη ζέστη του μεσημεριού ή τη βαρεμάρα.
…Περπατάν και καμαρώνουν
και ψηλώνουν και φουσκώνουν
τι χρυσά κουμπιά, τι βάτα
τι κολάρο, τι γραβάτα.
Να την η φωτογραφία
το κοκόρι με λοφία
ο λαγός με τα μουστάκια
και μπροστά τους τα ζωάκια.
Όμως, κάτι τρέχει τώρα
που την πήρανε την φόρα
ήρθε ξάφνου το κακό
το κακό το φοβερό.
Πηγές: Biblionet, Γαβριηλίδης, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, Κέδρος, Μετρονόμος
