Λιάνα Τσιρίδου

Μην τη φοβάσαι τη νύχτα, σύμμαχος είναι… – Λιάνα Τσιρίδου

«Θα πέσει η νύχτα πάλι ευεργετική, θα μας γιατρέψει από τις γρατσουνιές, από τα αγχωμένα βήματα στη βουή της πόλης, τις αδιάφορες κουβέντες, τη σκοτούρα της άδειας τσέπης μας. Θα πέσει η νύχτα πάλι, θα μας γιατρέψει και από τις χαρακιές, από τα αφηρημένα βλέμματα των φίλων, τα λόγια που δεν έπρεπε να ξεστομιστούν, τα ψέματα που δεν κατάφεραν να κρυφτούν. Θα πέσει η νύχτα πάλι. θα μας γιατρέψει και από τις βαθιές πληγές, από τις ενοχές που μας τύλιξαν με δηλητήριο, από τις καλά μεταμφιεσμένες προδοσίες, από τους ανυπόφορα δειλούς εαυτούς μας. Θα μας γιατρέψει. Α, είναι σπουδαίες οι θεραπευτικές ιδιότητες της νύχτας όσο μπορούμε ακόμη να μοιραζόμαστε μια μουσική να ζωντανεύει το λιποθυμισμένο μας συναίσθημα, ένα κρασί να καθαρίζει το απελπισμένο μας μυαλό, ένα χάδι να παγιδεύει μικρά κομματάκια αιωνιότητας.
Μην τη φοβάσαι τη νύχτα, είναι σύμμαχος».

Μικρές και πολύ μικρές ιστορίες για την αγάπη, την οδύνη, τη μοναξιά, τη συμφιλίωση. Μικρά και πολύ μικρά βήματα στο μέσα μας, στα γελαστά, στα δακρυσμένα, στα ανομολόγητα. Μικρές και πολύ μικρές ματιές στα κοινά μας, στα γνώριμα ή και στα ξεχασμένα. Σε όσα ψάχνουν χαραμάδα στο φως.

Διηγήματα, Άπαρσις, 2021, 128 σελ.

Σκόνη στα φτερά – Λιάνα Τσιρίδου

Απ’ όλη τη σκόνη του κόσμου η πιο ύπουλη είναι αυτή που βαραίνει τα φτερά των ανθρώπων. Αυτή που ακυρώνει το πέταγμα, που βαραίνει το βήμα, που χλωμιάζει το όνειρο. Τότε πρέπει να βρει κανείς ξανά τη δύναμη, ν’ απομακρύνει τη σκόνη, να ξαναβρεί τα σημαντικά, να ανακτήσει αυτά που νόμιζε χαμένα: την αγάπη, την πίστη στη ζωή, την αίσθηση του προορισμού.
Ο Στέφανος, ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος, πρέπει να το κάνει μέσα σε συνθήκες μιας οικονομικής κρίσης που μοιάζει με πόλεμο και συμπαρασύρει τα πάντα. Όλα εχθρικά, ο έρωτας, ο φίλος, ο αγώνας για την επιβίωση, η ελπίδα για το μέλλον. Όλα με ερωτηματικό, όλα γεμάτα διλήμματα. Μόνο η πρόκληση σταθερή, να μη λυγίσει, να ξαναχτίσει τη ζωή του όπως κάποτε την ονειρεύτηκε.

Μυθιστόρημα, Φιλύρα, 2020, 256 σελ.

Δυο αυγά μάτια – Λιάνα Τσιρίδου

Τα “Δυο Αβγά Μάτια” είναι δεκατρείς ιστορίες γραμμένες στη διάρκεια της τελευταίας πενταετίας, που περίμεναν υπομονετικά να συμπληρωθεί η συντροφιά για ν’ αρχίσει το ταξίδι τους μέσα από τις σελίδες ενός βιβλίου. Είναι ιστορίες που μας κάνουν να χαμογελάμε. Τρυφερά ή πικρά. Ιστορίες που μιλούν για τις ματαιωμένες επιθυμίες, τα απαγορευμένα όνειρα, τη σοφία της ηλικίας ή την παιδική αθωότητα, τη μοναξιά. Μ’ άλλα λόγια γι’ αυτά που έχουμε ακούσει, που έχουμε ζήσει, που έχουμε αισθανθεί. Άλλωστε τίποτα δεν είναι πια πραγματικά καινούριο. Μα όλα αυτά τα ξαναβλέπουν με άλλη ματιά, σαν να χαϊδεύουν με καινούριες λέξεις τους θυμούς, τις αγάπες, τις προδοσίες, τις ελπίδες μας.
Φόντο η κρίση, οικονομική ή συναισθηματική. Πρωταγωνίστρια η γυναίκα, αυτή η γνωστή μας γυναίκα, η σύζυγος, η ερωμένη, η μάνα, η γιαγιά. Η γυναίκα που ψάχνει λύσεις και σχεδόν πάντα καταφέρνει όλα να τα θεραπεύει, καμιά φορά με τρόπους απλούς, με δυο αβγά μάτια, τηγανισμένα με μπόλικο βούτυρο και μπόλικη αγάπη.

Διηγήματα, Ιβίσκος, 2019, 160 σελ.

Δεκατρείς νύχτες πριν το ξημέρωμα – Λιάνα Τσιρίδου

Πώς μπορεί μια γυναίκα, μια μάνα, να φέρεται έτσι σε ένα παιδί; Πώς μπορεί να είναι τόσο αδιάφορη, τόσο περίκλειστη, τόσο εχθρική όταν εκείνο εκλιπαρεί για προσοχή και αγάπη, που κάθε παιδί δικαιούται; Και ποιος μπορεί να την κατηγορήσει όταν η δική της ανάγκη για προσοχή και αγάπη ακυρώθηκε τόσο βίαια; Ποιος μπορεί να την παρηγορήσει για τα ερείπια της δικής της ζωής, γι’ αυτό που ήταν άλλοτε και ποτέ δεν θα ξαναγίνει;
Δεκατρία ολόκληρα χρόνια το καλό και το σκοτεινό κομμάτι της ηρωίδας μάχονται μέσα της σε σύγκρουση εξουθενωτική και την οδηγούν σ’ ένα ατέλειωτο κι οδυνηρό εκκρεμές αντιφάσεων. Η συμφιλίωση, οι παραδοχές, η συγχώρεση συγκρούονται διαρκώς με τον θυμό, τη διάψευση, την προδοσία, σ’ έναν αγώνα με άδηλη έκβαση.

Μυθιστόρημα, Ιβίσκος, 2015, 336 σελ.

Τέλος παρτίδας – Λιάνα Τσιρίδου

Στο γύρισμα του αιώνα και της χιλιετίας. Στην πόλη που χάνει πια τους μύθους της και μετατρέπεται σε θαμπό σκηνικό για καθημερινές ιστορίες. Στο αστραπιαίο πέρασμα μιας στιγμής, στην ανάσα μιας σύμπτωσης έρχεται η συνάντηση τριών γυναικών.
Σε όλα είναι διαφορετικές. Η νεαρότερη, η Μήτση, από νωρίς ορφανή και πρόωρα μεγαλωμένη μέσα από τις δυσκολίες της. Η δεύτερη, η Μάρα, αστικής καταγωγής και αναθρεμμένη μέσα στο ροζ συννεφάκι του πλούτου και της ομορφιάς της. Η τρίτη, η Σάρα, η ανιδιοτελής και δοτική Εβραία, παγιδευμένη σε κανόνες ζωής που δεν επέλεξε.
Το μόνο τους κοινό στοιχείο: η εμπειρία της αντρικής βίας, σωματικής ή ψυχολογικής, ομολογημένης ή ανομολόγητης, από εχθρούς ή από αγαπημένους, που λεκιάζει τον καμβά της ζωής τους και βαραίνει το επόμενο βήμα τους.
Η φιλία που αναπτύσσεται μεταξύ τους δεν είναι ανέφελη, δεν είναι αναίμακτη, δεν είναι ευθύγραμμη. Μα είναι επίμονη. Καταφέρνει να γίνει φωλιά και στήριγμα για την καθεμιά…Σ’ αυτήν προσπαθούν να βρουν τη δύναμη που χρειάζονται για τις μικρές ή μεγάλες αλλαγές στη ζωή τους. Οι Δευτέρες τους, οι μέρες που πιο πολύ συναντιούνται, σύντομα γίνονται ανάσα, αντίδοτο σε ό,τι τις πνίγει.
Πώς θα τελειώσει η παρτίδα της ζωής τους; Ποιος θα καθορίσει το τέλος; Οι λογικές αποφάσεις, η πραγματικότητα γύρω τους ή τα σκοτεινά τους κομμάτια; Το παρελθόν που ζητάει να επιβεβαιωθεί ή τα θαμμένα συναισθήματα που ψάχνουν τρόπο να βγουν στο φως της μέρας;

Μυθιστόρημα, Ιβίσκος, 2013, 315 σελ.