Σπούδασε Φιλολογία και διοίκηση επιχειρήσεων στο Λονδίνο. Eργάστηκε ως καθηγήτρια ξένων γλωσσών, αρθογραφώντας παράλληλα σε ξενόγλωσσα περιοδικά. Έχει γράψει τα μυθιστορήματα: “H μπαλάντα του ηγέτη”, (Α΄ έκδ. Eκδόσεις Δόμος, Β΄ έκδ. με τον τίτλο “Μια ζωή δε φτάνει” Εκδόσεις Καστανιώτη), “Τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε” (Εκδόσεις Καστανιώτη), “Μόνο στα όνειρα” (Εκδόσεις Καστανιώτη), “Mε λένε Σόνια” (μυθιστόρημα για παιδιά, Eκδόσεις Kαστανιώτη). Διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί στον “Eλίτροχο”, στη “Nέα Eστία”, στην “Ευθύνη” κ.ά.
Τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε (1997), Εκδόσεις Καστανιώτη
Μόνο στα όνειρα (1999), Εκδόσεις Καστανιώτη
Μια ζωή δε φτάνει (2001), Εκδόσεις Καστανιώτη
Ταξιδιώτισσα του ανέμου (2003), Εκδόσεις Καστανιώτη
Χωρίς πυξίδα (2005), Εκδόσεις Καστανιώτη
Τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε (2006), Εκδόσεις Καστανιώτη
Αριζόνα (2007), Εκδόσεις Καστανιώτη
Με είπαν Γάτα (2010), Εκδόσεις Καστανιώτη
Τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε (2012), Έθνος (E)
Παιδική και εφηβική λογοτεχνία
Με λένε Σόνια (1997), Εκδόσεις Καστανιώτη
Το μυστικό της σπηλιάς (2012), Εκδόσεις Καστανιώτη
Μεταφράσεις
Du Maurier, Daphne, Το σπίτι της όχθης (1999), Εκδόσεις Καστανιώτη
Du Maurier, Daphne, Το σπίτι της όχθης (2011), Εκδόσεις Καστανιώτη
Τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε – Μπέσση Λιβανού
Για σένα που απορείς, για σένα που θυμώνεις μαζί μου, θα ήθελα να πω ότι μπορεί να είναι κι έτσι όπως το λες. Mπορεί να υπήρξα άβουλη. Ίσως και αθώα. Ίσως να είμαι πράγματι μια γυναίκα μπαρόκ. Mπορεί να πίστεψα αβασάνιστα τις κοινότοπες συνταγές ευτυχίας, απλώς επειδή ήθελα απελπισμένα να πιστέψω. Δε μετανιώνω για ό,τι πρόσφερα, ούτε και για τα άλλα μετανιώνω. Kάθε πράξη έχει κι ένα τίμημα. H Στέλα όμως έχει δίκιο. Eγώ η ίδια χάλκεψα τις αλυσίδες μου, ο Aντρέας δεν έφταιξε σε τίποτα. Nαι. Ξέρω πως ίσως έπρεπε να είχα σκίσει μόνη μου τη σελίδα της ζωής μου που γράφει “πρόλογος” πριν ξεκινήσω το πρώτο κεφάλαιο. Θα ‘ταν μια πράξη ηρωική, όπως εκείνες του Γιάννη. Kαι η Mίρκα; Πού χαθήκαμε; Σε ποια στροφή, τίνος σκοτεινού δρόμου; Για κοίτα, έξω απ’ το παράθυρο ο ουρανός ξαστέρωσε. H μέρα μεγαλώνει και -τι περίεργο!- σαν να μου φαίνεται πως από μακριά ακούγεται ένα μεθυστικό τραγούδι, όπως εκείνα τα μακρόσυρτα, όλο προσμονή και υπόσχεση τραγούδια, που τραγουδούν τα βράδια στην έρημο οι καμηλιέρηδες.
Μυθιστόρημα, Έθνος, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2012, 246 σελ.
Το μυστικό της σπηλιάς – Μπέσση Λιβανού
Όταν φτάνει με την οικογένειά του στο μικρό ψαροχώρι, ο Ορέστης δε φαντάζεται πως εκεί θα ζήσει την πιο απίστευτη, την πιο μαγική περιπέτεια της ζωής του. Την πρώτη μέρα η θέα της θάλασσας και του τοπίου με τα απόκρημνα βράχια τον μαγνητίζουν.
“Μην πας ποτέ πίσω από τα βράχια. Εκεί είναι νεραϊδότοπος”.
“Ένα βοσκό τον έφαγε η αρκούδα που ζει στη σπηλιά”.
“Τα στοιχειά σού παίρνουν την ψυχή”.
Αυτά του λένε οι καινούριοι φίλοι του κι εκείνος τους κοροϊδεύει.
Μια νύχτα ο Ορέστης θα ξυπνήσει από το άγγιγμα ενός αυθάδικου λουλουδιού που μεγαλώνει μέσα στη χαραμάδα ενός βράχου δίπλα στο κρεβάτι του. Eκείνη τη στιγμή θα αρχίσει και η περιπέτειά του. Πίσω από το νεραϊδότοπο, ένα πανέμορφο κορίτσι τον περιμένει για να τον οδηγήσει σε ένα υπέροχο ταξίδι στο χρόνο.
Μια τρυφερή ιστορία αγάπης αλλά και μια περιπέτεια, έτσι για να μην ξεχνάμε ποτέ όλα όσα μας κάνουν να αισθανόμαστε περήφανοι και τυχεροί που για χιλιάδες χρόνια ζούμε σε αυτή την ευλογημένη γωνιά της γης.
Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2012, 179 σελ.
Με είπαν γάτα – Μπέσση Λιβανού
Με είπαν Γάτα, και φυσικά αναφέρονταν στην ηθική μου, την οποία δεν αποδέχονται. Όμως ποιος έχει το δικαίωμα να καθορίζει τι είναι ηθικό και τι δεν είναι; Τι είναι σωστό και τι λάθος; Τι είναι νόμιμο και τι παράνομο; Έζησα όπως μου υπαγόρευε η συνείδησή μου. Με νύχια και με δόντια πάλεψα, μόνη, να επιζήσω, με όποιο τρόπο μπορούσα. Δεν ακολούθησα πάντα τους κανόνες, και το ομολογώ, γιατί για μένα σωστός τρόπος ζωής είναι εκείνος που σε γεμίζει, που κάνει την αδρεναλίνη να τρέχει στο αίμα σου, εκείνος που σε κάνει να θέλεις να γελάς και να κλαις μαζί, να ουρλιάζεις σιωπηλά από φόβο, ενώ συνεχίζεις να πολεμάς σαν τίγρη. Προϋπόθεση φυσικά είναι να τα έχεις καλά με τον εαυτό σου. Να ξέρεις ποιος είσαι και τι θέλεις. Να μη ζεις με αυταπάτες. Ό,τι έκανα το πλήρωσα με ιδρώτα και αίμα. Κατάφερα να σώσω την ψυχή μου και δεν χρωστάω τίποτα σε κανέναν. Και αν η ζωή μου κρίνεται ανάρμοστη, τότε ένα μόνο μπορώ να πω: Νιώθω περήφανη όντας μια ανεξάρτητη, μια ανένταχτη γυναίκα. Μια κεραμιδόγατα…
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2010, 518 σελ.
Αριζόνα – Μπέσση Λιβανού
Η Αργυρώ βλέπει τη ζωή της στη μικρή πόλη όπου ζει σαν μια ατέλειωτη έρημο. Μια Αριζόνα γεμάτη κάκτους και φίδια φαρμακερά. Προσπαθώντας να επιβιώσει σε ένα καθεστώς μικροαστικής καταπίεσης, γοητεύεται από την εκκεντρική κοσμοπολίτισσα θεία της με ιστορίες για έρωτες, πλούτη και επιτυχία. Έτσι αποφασίζει να δραπετεύσει για να αναζητήσει το άπιαστο όνειρο.
Στο δρόμο της θα βρεθούν δύο γοητευτικοί άντρες. Θα μπορέσει όμως να ξεχωρίσει την αλήθεια από το ψέμα; Θα καταφέρει να γλυτώσει από τα σκοτεινά κυκλώματα που θα βάλουν σε κίνδυνο την ίδια της τη ζωή; Και ακόμη, πώς θα μπορέσει να λύσει ένα μυστήριο που έρχεται να περιπλέξει τα πράγματα, οδηγώντας την σε μια απρόβλεπτη περιπέτεια;
Η “Αριζόνα”, γραμμένη στα όρια της έντονης ερωτικής ιστορίας και του αγωνιώδους αστυνομικού θρίλερ, είναι ένα οδοιπορικό για την αναζήτηση της αλήθειας ανάμεσα στις οφθαλμαπάτες
που ξεγελούν κάθε ανυποψίαστο ταξιδευτή στην έρημο της καθημερινότητας.
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2007, 416 σελ.
Τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε – Μπέσση Λιβανού
Για σένα που απορείς, για σένα που θυμώνεις μαζί μου, θα ήθελα να πω ότι μπορεί να είναι κι έτσι όπως το λες. Mπορεί να υπήρξα άβουλη. Ίσως και αθώα. Ίσως να είμαι πράγματι μια γυναίκα μπαρόκ. Mπορεί να πίστεψα αβασάνιστα τις κοινότοπες συνταγές ευτυχίας, απλώς επειδή ήθελα απελπισμένα να πιστέψω. Δε μετανιώνω για ό,τι πρόσφερα, ούτε και για τα άλλα μετανιώνω. Kάθε πράξη έχει κι ένα τίμημα. H Στέλα όμως έχει δίκιο. Eγώ η ίδια χάλκεψα τις αλυσίδες μου, ο Aντρέας δεν έφταιξε σε τίποτα. Nαι. Ξέρω πως ίσως έπρεπε να είχα σκίσει μόνη μου τη σελίδα της ζωής μου που γράφει “πρόλογος” πριν ξεκινήσω το πρώτο κεφάλαιο. Θα ‘ταν μια πράξη ηρωική, όπως εκείνες του Γιάννη. Kαι η Mίρκα; Πού χαθήκαμε; Σε ποια στροφή, τίνος σκοτεινού δρόμου; Για κοίτα, έξω απ’ το παράθυρο ο ουρανός ξαστέρωσε. H μέρα μεγαλώνει και -τι περίεργο!- σαν να μου φαίνεται πως από μακριά ακούγεται ένα μεθυστικό τραγούδι, όπως εκείνα τα μακρόσυρτα, όλο προσμονή και υπόσχεση τραγούδια, που τραγουδούν τα βράδια στην έρημο οι καμηλιέρηδες.
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2006, 246 σελ.
Χωρίς πυξίδα – Μπέσση Λιβανού
Ο Μάνος Καρπίδης πηγαίνει διακοπές για λίγες μέρες σε ένα μικρό ακριτικό νησί. Εκεί, κάτω από περίεργες συνθήκες, θα συναντήσει μια όμορφη και μυστηριώδη νέα γυναίκα. Κανείς δεν ξέρει ποια είναι, ούτε την έχει συναντήσει ποτέ. Ο Μάνος θα αφήσει τον εαυτό του να βυθιστεί σε μια σχέση γεμάτη πάθος και μυστήριο, αναθεωρώντας τις απόψεις του όχι μόνο για τον έρωτα αλλά και για την ίδια τη ζωή. Την ειδυλλιακή ατμόσφαιρα του νησιού και την ηρεμία του Μάνου θα έρθει να ταράξει ένα έγκλημα. Οι υποψίες πληθαίνουν, ενώ σύντομα προκύπτουν στοιχεία για εμπλοκή κάποιας γυναίκας στην υπόθεση. Σιγά σιγά μια ιστορία γεμάτη φόβο, ψέματα και ενοχές ξετυλίγεται. Μυστικά και παλιά εγκλήματα αρχίζουν να αποκαλύπτονται μέσα από το ανελέητο κυνηγητό της αστυνομίας. Tι γνωρίζουν οι κάτοικοι του νησιού γι’ αυτή την υπόθεση; Tι σχέση έχει μια παλιά ιστορία αρχαιοκαπηλίας; Είναι άραγε η μυστηριώδης γυναίκα ένοχη ή αθώα;
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2005, 373 σελ.
Ταξιδιώτισσα του ανέμου – Μπέσση Λιβανού
Μια ιστορία πίστης και προδοσίας, δημιουργίας και καταστροφής. Η καταγραφή της ζωής μιας γυναίκας που αναγκάστηκε να αντιμετωπίσει εξευτελισμούς, να παλέψει με σκοτεινά πάθη, φαντάσματα και ενοχές, δολοπλοκίες, μέχρι να φτάσει στο φως της δικαίωσης και της καταξίωσης που άξιζε. Μοναδικά της όπλα στην πορεία αυτή η δύναμη της ψυχής της και μια αγάπη παλιά που προσπαθεί, μα δεν μπορεί να ξεχάσει.
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2003, 392 σελ.
Μια ζωή δε φτάνει – Μπέσση Λιβανού
Ο κόσμος τον είπε Ηγέτη. Εκείνος είναι απλώς και μόνο ο τραγουδιστής της όμορφης μπαλάντας της ζωής του, μιας ζωής που θα μπορούσε να είναι η δική μου και η δική σου. Οι έρωτες και τα πάθη του, οι αγώνες και οι κατακτήσεις του, η λάμψη και οι διακρίσεις, το γέλιο και τα δάκρυα, τα λάθη κι ο πόνος του είναι όλα δικά του, μαζί και δικά μας. Γιατί ο Ηγέτης είμαι εγώ κι εσύ κι ο διπλανός. Είναι ο ξένος που γνωρίσαμε και ο φίλος που ποτέ δε συναντήσαμε. Η επιστροφή του στον τόπο που τον γέννησε είναι τελικά και δική μας επιστροφή. Στην πορεία μάς περιμένει ένας χρυσός θυμωμένος δράκος, ένα μπουκέτο κόκκινες τουλίπες, ένα σακάκι ξεχασμένο πάνω σε ένα έδρανο. Μας περιμένει ο έρωτας και το πάθος για δυο γυναίκες. Μας περιμένει ένα στεφάνι γιασεμιά κι ένα περίστροφο. Και στο τέλος του δικού του δρόμου μάς περιμένει η Νέμεσις της δικής του, μαζί και της δική μας ζωής.
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2001, 243 σελ.
Μόνο στα όνειρα – Μπέσση Λιβανού
Το ξενοδοχείο της κυρίας Πολυξένης, χτισμένο στον Ισθμό, φθίνει ηρωικά. Οι ένοικοι λιγοστοί αλλά όχι λίγοι. Τέσσερις ζωηροί συνταξιούχοι με μεγαλύτερη οργή απ’ όση υπολόγιζαν και οι ίδιοι, ένας καθηγητής Φιλοσοφίας από το εξωτερικό που στέκει σαστισμένος ένα βήμα πριν την τελική έξοδο, δυο νεαρές αθυρόστομες πόρνες που ψάχνουν μια γωνία να περάσουν δεκαπέντε μέρες ξεκούρασης χωρίς επιπλοκές. Ανθρωποι ετερόκλιτοι, δίχως τίποτα κοινό. Τίποτα εκτός από την αγάπη, που είναι παντού παρούσα. Αυτή η τρυφερή, η απελπισμένη αγάπη θα τους ενώσει σε ένα σώμα, που με αυταπάρνηση θα αποφασίσει μια εμπνευσμένη, μια παράτολμη όσο κι απρόσμενη συνομωσία.
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1999, 237 σελ.
Τα μεγάλα κορίτσια δεν κλαίνε – Μπέσση Λιβανού
Για σένα που απορείς, για σένα που θυμώνεις μαζί μου, θα ήθελα να πω ότι μπορεί να είναι κι έτσι όπως το λες. Μπορεί να υπήρξα άβουλη. ΄Ισως και αθώα. ΄Ισως να είμαι πράγματι μια γυναίκα μπαρόκ. Μπορεί να πίστεψα αβασάνιστα τις κοινότυπες συνταγές ευτυχίας, απλώς επειδή ήθελα απελπισμένα να πιστέψω. Δε μετανιώνω για ότι πρόσφερα, ούτε και για τα άλλα μετανιώνω. Κάθε πράξη έχει κι ένα τίμημα. Η Στέλλα όμως έχει δίκιο. Εγώ η ίδια χάλκεψα τις αλυσίδες μου, ο Αντρέας δεν έφταιξε σε τίποτα.
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1997, 246 σελ.
Με λένε Σόνια – Μπέσση Λιβανού
Μια καινούρια προσωπικότητα μπαίνει ξαφνικά στη ζωή των παιδιών. Μια καινούρια φίλη για αναγνώστες με απαιτήσεις.
Τη λένε Σόνια.
Τα προσόντα της πολλά. Είναι όμορφη, γαλανομάτα, έξυπνη, δραστήρια, αστεία. Είναι ενημερωμένη και δε διστάζει να κάνει κριτική σε ό,τι της αρέσει ή την ενοχλεί. Το μεγαλύτερο ταλέντο της είναι να λύνει πολύπλοκα αστυνομικά μυστήρια. Οι σκανταλιές της, όπως κι οι απίστευτες περιπέτειές της, θα μείνουν ιστορικές.
Ένα βιβλίο που θα συναρπάσει με τη δράση του και θα διασκεδάσει με το χιούμορ του τους φίλους του καλού παιδικού βιβλίου.
Eικονογράφηση: Ίριδα
Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Εκδόσεις Καστανιώτη, 1997, 87 σελ.
Πηγές: Biblionet, Εκδόσεις Καστανιώτη, Έθνος
