Μαγδαληνή Τσακάλωφ

Ελληνες λογοτέχνες

Η Μαγδαληνή Τσακάλωφ είναι μουσικός (τραγουδοποιός-συνθέτης-στιχουργός), ερμηνεύτρια, ηθοποιός, ποιήτρια και μοντέλο. Ξεκίνησε την καριέρα της και τις σπουδές της σαν παιδί – θαύμα στην εκπομπή Bravissimo της Ρούλας Κορομηλά. Στα 10 της ιδρύει με τους φίλους της το σχολικό hip hop crew, ΧΑ.Ο.Σ. Στα 14 ξεκινά να εργάζεται ως gothic μοντέλο, ενώ στα 17 ξεκινάει να εργάζεται ως μοντέλο του Nicolas. Ασχολήθηκε επίσης με επιχειρήσεις alternattive fashion. Έχοντας εγκαταλείψει τη μουσική από τα 14, αποφασίζει στα 20 να ξεκινήσει σόλο καριέρα. Έχει κάνει αρκετές αξιόλογες sυνεργασίες, μεταξύ αυτών το ‘Εμείς οι άλλοι” με τον ποιητή-στιχουργό Δημήτρη Ιατρόπουλο και δική της μουσική και το “Μικρομεγάλωσα”, σε στίχο και μουσική της ίδιας, με το Χρήστο Δενδρινό, τα οποία συμπεριλαμβάνονται στη δεύτερη ποιητική της συλλογή, στο cd αναδρομικά, με παλιότερα τραγούδια της, απο live και μελοποιήσεις άλλων ποιητών. Αυτήν την περίοδο, εχει κυκλοφορήσει την πρώτη της δισκογραφική δουλειά, το digital single “Δυο φωτιές”, σε μουσική της ίδιας και στίχο της Ανδριάνας Μπιρμπίλη, από την Polymusic.

Ποίηση
Νέοι δρόμοι (2014), Όστρια Βιβλίο
Επί προσωπικού (2017), Αρισταρέτη
Το βλέμμα του χάους (2018), Αρισταρέτη

Το βλέμμα του χάους – Μαγδαληνή Τσακάλωφ

“Το βλέμμα του Χάους” είναι ένα ποιητικό διήγημα που χωρίζεται σε τρεις ενότητες (“Ποιήματα”, “Στάσιμα”, ” Ζώα”) και διαβάζεται ξεκινώντας από την μεσαία, ενώ οι άλλες δύο ενότητες είναι επεξηγηματικές ή περιγραφικές της κεντρικής. Τρία γεγονότα προσωπικών εμπειριών γίνονται αντικείμενα συσχετισμού του χρόνου. Το παρελθόν περιγράφει το μέλλον, το οποίο συμβουλεύεται το παρελθόν σε ένα παρόν παγωμένο που χτίζει με δανεικά από το παρελθόν το μέλλον του. Κι αυτά μέσα από παραδείγματα μιας έντονης ζωής.
Το βιβλίο αποτελεί εγχειρίδιο για όποιον επιθυμεί να γνωρίζει την πορεία του συνόλου, έπειτα από προσεκτική ανάγνωση, καθώς βασίζεται σε συμβολισμούς.

«Πάπια»
Βγαίνω το δρόμο, φοράω τις γόβες μου.
Ψάχνω ανθρώπους να νιαουρίσω.
Τα πάντα καμένα. Όλα άδεια.
Βρίσκω παγκάκι και κάθομαι.
Κοιτάζω την πάπια. Με κοιτάζει στραβά.
Τη ρωτάω:
-Τί το θες το μαχαίρι;
-Εκτελώ εντολές.
Πρέπει…
Πρέπει να σκοτώσω τον άνθρωπο.

Ποιητικό διήγημα, Αρισταρέτη, 2018, 56 σελ.

Επί προσωπικού – Μαγδαληνή Τσακάλωφ

… Ξέρεις πόσο όμορφο είναι ένα παράθυρο όταν οι κουρτίνες του παίρνουν φωτιά;
Ομως αυτή τη φορά δε μου αρκεί ένα απλό ρουά-ματ.
Και τότε εγένετο χάος…
Ξέρεις τί είναι να σου λένε το πρωί “χρόνια πολλά” και το βράδυ “συλλυπητήρια”;
Σε λίγο καιρό θα μας βιάζουνε με λάτεξ.
Και δεν υπαρχουν πια όνειρα να καβαλήσουμε ουτε γλάρος να μας φυσήξει στη θάλασσα.
Αυτή η Γη δε δακρύζει ποτέ.
Βγήκαμε εκτός!
Το χάσαμε το μέτρο, Μαέστρο!
Πάνω σε πρέπει ξηλώθηκαν
πόσα χιλιόμετρα βαθυκόκκινο σατέν.
Αυτό το αίμα είναι δικό σου.

Ποίηση, Αρισταρέτη, 2017, 72 σελ.

Νέοι δρόμοι – Μαγδαληνή Τσακάλωφ

Νέοι δρόμοι χαράζονται επάνω στο κορμί μου. Μη με ρωτήσεις γιατί το κανα κι ήταν τόσο όμορφη τότε η νύχτα! Σήκωσέ με ψηλά και κάθησέ με στους ώμους σου. Σαν να ‘μαι μωρό…. Έφτασα, σκέψου, να παίξω στο κουκλοθέατρό τους. Έκανα την κακιά τους μαριονέττα… Όμως, να’στε ήσυχοι. Έμαθα ….και προσέχω. Κάποτε, στην πυγμαχία, μας είπαν: “Να χτυπάς εκεί ακριβώς που πρέπει, στον αντίπαλο. Μην χάνεις το στόχο σου. Έτσι είναι η πόλη…. Βλέμματα που ανταλλάσσουν βολές, αναπνοές που παγώνουν και ερωτήματα προς εκμετάλλευση. Κι ύστερα, εγώ κάνω θόρυβο… Μήπως εννοούν τα τακούνια μου; Τρέχα εσύ! Κρύψου! Ένα “μπαμ!” είναι. Πέταμα και πάμε γι’ άλλα.. Ρώσικη ρουλέτα στη λεωφόρο Συγγρού. …κι αυτός ο σάκος του μποξ στα δεξιά! Χωρίς να πέφτω, χωρίς να σέρνομαι… …Στους νέους δρόμους ζωής που ανοίγονται!