Μανίνα Ζουμπουλάκη

Κακή νοικοκυρά, μέτρια μαγείρισσα, τουρίστρια μάνα – Μανίνα Ζουμπουλάκη

Πώς είναι άραγε να χαρακτηρίζεσαι «κακή νοικοκυρά, μέτρια μαγείρισσα, τουρίστρια μάνα», στα πενήντα-φεύγα σου, όταν ακόμα κι αν το θέλεις είναι πολύ αργά για να αλλάξεις εν κινήσει; Όταν η κόρη σου σού τη λέει γιατί είναι στο τέλος της εφηβείας (17), ο γιος σου σού τη λέει γιατί είναι στην αρχή της εφηβείας (14), ο άντρας σου, που σου έχει πει όλα τα παραπάνω σε παρατάει γιατί είσαι όλα τα παραπάνω, κι εσύ που δούλευες σε τσίρκο μέχρι προχθές μένεις σόλο αρκούδα να φέρνεις βόλτα τα παιδιά και τα καθημερινά τους δράματα, το σπίτι και τη λάτρα του, τα πλυντήρια, τα μαγειρέματα, τα κουζινικά και τα εξωκουζινικά, φίλες, φίλους, (ψιλο)δουλειές και το ζοφερό “Club27”, που ασχολείται μόνο με καλλιτέχνες οι οποίοι έφυγαν από τη ζωή νέοι…

Ειλικρινά, αν δεν ήμουν η Σόνια, η εν λόγω πενήντα-φεύγα μητέρα των δύο εν λόγω παιδιών, άρτι χωρισμένη, πρώην καλλιτέχνιδα του τσίρκου και νυν ταχυδακτυλουργός, αν δεν είχα μια «ηλίθια» αίσθηση του χιούμορ και φίλες με αντίστοιχη αίσθηση του χιούμορ, δεν έχω ιδέα πώς θα απαντούσα σε αυτές τις ερωτήσεις. Αλλά επειδή είμαι, ευτυχώς, η Σόνια, δηλαδή όλα τα παραπάνω, ίσως καταφέρω να βγάλω άκρη. Ίσως λύσω το μυστήριο του πώς έγινα «κακή νοικοκυρά, μέτρια μαγείρισσα, τουρίστρια μάνα» και ίσως γελάσω λίγο λύνοντάς το. Όσο μπορεί να γελάσει μια γυναίκα που είναι όλα τα παραπάνω και επιπλέον έχει την τάση να ξεχνάει τις πρακτικές υποχρεώσεις της (αλήθεια, μαλακτικό πήρα;).

Το βουνό των κοριτσιών – Μανίνα Ζουμπουλάκη

1826. Το Μεσολόγγι χάνεται, αλλά η Έξοδος γίνεται κραυγή ελευθερίας που αντηχεί σε όλη την Υφήλιο. Οι αμφιταλαντευόμενες μέχρι τότε Μεγάλες Δυνάμεις συντάσσονται με τους «ραγιάδες» και σύντομα η άκρη της Βαλκανικής, από ταλαίπωρη γωνιά της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, γίνεται Ελλάδα…

1827. Η Σάνα και η Ρουθ, δυο γυναίκες που επέζησαν από την Έξοδο έχουν μετατρέψει ένα ξεχασμένο αρχαίο φρούριο και εγκαταλειμμένο μοναστήρι στην Ανατολική Μακεδονία, σε καταφύγιο για κορίτσια που σώζουν από τα σκλαβοπάζαρα. Εκεί, στο «Βουνό», όπως το λένε μεταξύ τους, μαθαίνουν στα κορίτσια γράμματα, επιβίωση και ελευθερία…

Σε μια από τις επισκέψεις της στο παζάρι των σκλάβων στην Πόλη, η Σάνα, ενώ προσπαθεί να σώσει δύο μικρά κορίτσια, ανακαλύπτει μια ακόμα επιζήσασα της Εξόδου, σκλάβα των Οθωμανών. Μια σκλάβα που για τη σωτηρία της χρειάζονται ένας στρατός και ένας πόλεμος. Και αντί γι’ αυτά υπάρχουν μόνο η Σάνα, ο σιωπηλός Αράμ, που μπορεί να είναι μισός λύκος, ένας σκύλος που είναι μισός λύκος, και τα μικρά κορίτσια. Που είναι όσο μικρά χρειάζεται ώστε να πιστεύουν ότι θα φτάσουν στην Πόλη χωρίς να γίνουν αντιληπτά, θα ελευθερώσουν τη Μαρία, θα το σκάσουν μαζί της και θα ξαναβρεθούν πίσω στην ασφάλεια του «Βουνού», με μόνα όπλα τους τους αμανέδες και το φύλο τους…

Και κάπως έτσι, η Μανίνα Ζουμπουλάκη μας παραδίδει ένα επεισόδιο από τα πολλά εκείνα που, μυθολογημένα ή όχι, έκαναν την Ελλάδα να αυτοπραγματωθεί ως ελεύθερη χώρα έχοντας πίσω της ένα ολόκληρο Μεσολόγγι και μπροστά της μια ολόκληρη νέα πραγματικότητα.

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2022, 320 σελ.

Αέρας στο πρόσωπό της – Μανίνα Ζουμπουλάκη

Δύο πολύ διαφορετικές γυναίκες αγωνίζονται να επιβιώσουν σε ένα μικρό ελληνικό νησί, διακόσια χρόνια μακριά η μία από την άλλη.

Η πρώτη είναι κοριτσάκι όταν αρχίζει η ιστορία της, το 1821. Η δεύτερη είναι μια σύγχρονη σαραντάρα, στη δύσκολη χρονιά 2021. Τις ακολουθούμε καθώς παλεύουν σκληρά, καθώς προσπαθούν να ξεπεράσουν τον καιρό τους… Ζούνε τις ιστορίες τους στην κόψη του ξυραφιού της Ιστορίας, κι αυτό που ξέρουν τις ενώνει χωρίς να το ξέρουν, σαν μια κλωστή που κεντάει διακόσια ολόκληρα χρόνια την κοινή τους μοίρα.

Το ίδιο το νησί, πεταμένο μέσα στο Αιγαίο, τις συνδέει με μαγικό τρόπο, με τις νεράιδες της ομίχλης, αυτής της «από μηχανής» ομίχλης που εμφανίζεται ξαφνικά στις πιο κρίσιμες στιγμές. Μυστηριώδης, πυκνή, απειλητική κι όμως απαλή σαν πέπλο νεράιδας ή σαν όνειρο, η ομίχλη αυτή είναι που σώζει τις δύο γυναίκες όταν νιώσουν τον παγωμένο, κοφτερό αέρα στο πρόσωπό τους…

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2021, 304 σελ.

Μη φοβάσαι – Μανίνα Ζουμπουλάκη

Η Δώρα, η ξεναγός με την κάτι-παραπάνω-από-διαίσθηση, ακούει τη φωνή να της επαναλαμβάνει “Μη φοβάσαι”, αλλά για να συμβεί αυτό πρέπει να εμπιστευτεί τον εαυτό της και κανέναν άλλο, έστω και αν αυτή είναι η δυσκολότερη επιλογή.

Στο βιβλίο που ολοκληρώνει την Τριλογία της Αθήνας, η Μανίνα Ζουμπουλάκη “κλείνει” τους λογαριασμούς της με τη Δώρα, την “κανονική” ξεναγό με τις σχεδόν-μαντικές ικανότητες, σε κάτι που μπορεί να είναι η τελευταία ξενάγηση…

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2020, 304 σελ.

Το (σχεδόν) ημερολόγιο μιας 82χρονης – Μανίνα Ζουμπουλάκη

Γιατί σηκώνομαι από το κρεβάτι μου κάθε πρωί; Πώς περνάω τον χρόνο μου; Μη βιαστείτε να πείτε “πολύ που με νοιάζει” γιατί πριν να το καταλάβετε καλά καλά θα ψάχνετε για τιπς, μια και εκεί που είστε ήμουνα κι εδώ που είμαι θα έρθετε. Με λίγη τύχη.
Είμαι ογδόντα δύο χρονών (άσχετα που κρύβω χρόνια, και μπερδεύω τι έχω πει σε ποιον, όσον αφορά την ηλικία μου). Με λένε Μελίνα Μπίλια και δεν είμαι μια συνηθισμένη γιαγιά – παρόλο που έχω πόνους και παθήσεις που πάνε σύννεφο, όπως όλες οι γιαγιάδες του κόσμου. Διαφέρω επειδή έχω κέφι, και ενθουσιασμό και διάθεση να “κάνω πράγματα”- αρκεί αυτά τα πράγματα να είναι πάνω στη γη, άντε και στη θάλασσα. Δεν είμαι δηλαδή από τις γιαγιάδες που πετάνε με ελικόπτερα και πηδάνε με αλεξίπτωτα και τέτοια.
Είμαι από τις γιαγιάδες που έμαθαν το ίντερνετ χάρη στις εγγονές τους. Επίσης, ο κολλητός μου καλλιεργεί παράνομα φυτά στο μπαλκόνι του και ένεκα η Κρίση, και που έσπασε τη λεκάνη του ο κολλητός μου χωρίς να πηδήξει από ελικόπτερο, τα φυτά του τώρα τα πουλάμε παρέα. Τα φυτά δεν είναι ραδίκια, εκτός κι αν καπνίζονται τα ραδίκια. Καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή, έχω δουλέψει από γραμματέας μέχρι “πόρτα” σε μαγαζιά της νύχτας, οπότε δεν με τρομάζει το γιαπί, το πιλοφόρι, το μυστρί.
Διαβάζοντας έναν χρόνο από τη ζωή μου θα ακολουθήσετε τις περιπέτειές μου: πούλησα όχι-ραδίκια, γνώρισα έναν ενδιαφέροντα παππού, ασχολήθηκα με το αιρ-μπι-εν-μπι, ανακατεύτηκα στην ερωτική ζωή της εγγονής μου, γενικά είχα έναν σωρό περιπέτειες μέσα σε αυτόν τον χρόνο. Διαβάζοντας το ημερολόγιό μου θα καταλάβετε επιτέλους ότι ΝΑΙ έχετε λόγους να σηκώνεστε κάθε πρωί από το κρεβάτι σας, και μάλιστα με κέφι, με ενθουσιασμό, όπως εγώ… ή ότι δεν χρειάζεστε καν λόγους.
Θα μάθετε επίσης πώς πραγματικά είναι να είσαι ογδόντα δύο χρονών (άσχετα αν λες ότι είσαι εβδομήντα πέντε…)
Μελίνα Μπίλια

Ημερολόγιο, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2019, 304 σελ.

Άκουσέ με – Μανίνα Ζουμπουλάκη

Η Δώρα, με τη μυστήρια ικανότητα να “βλέπει” μέσα στα κεφάλια των ανθρώπων, δεν θέλει καθόλου να ασχοληθεί με τις δολοφονίες των άστεγων της Αθήνας – αλλά μπλέκει χωρίς να το καταλάβει, ενώ ξεναγεί στην πόλη μια παρέα γυναικών από τη Σουηδία. Η μία από τις γυναίκες δεν είναι απλή τουρίστρια, κουβαλάει ένα παλιό, αβάσταχτο έγκλημα και η Δώρα δεν μπορεί να το αγνοήσει, καθώς φαίνεται να είναι το πρώτο στη σειρά…
Βουτάει με τα μούτρα σε μια “εποχή δολοφόνων” όπου όλοι της φαίνονται ύποπτοι, και κυρίως ο Άρης, ο νεαρός φίλος της κόρης της. Στην πορεία θα μαλώσει, θα χάσει τον Έρωτα, θα ερωτευτεί… Και οι δολοφονίες των αστέγων πολλαπλασιάζονται, ενώ η Δώρα προσπαθεί να βγάλει άκρη με αυτά που συμβαίνουν αλλά και με όσα της λένε οι άνθρωποι γύρω της. Όλοι της λένε ψέματα και όλοι της ζητάνε να ακούσει προσεκτικά, να “ακούσει” την αλήθεια πίσω από το ψέμα…
Μια σύγχρονη, γρήγορη αστυνομική ιστορία, που τρέχει μαζί με την Αθήνα, μαζί με την ομορφιά και την ασχήμια της, με τα ανθρώπινα τοπία της και τα προβλήματά της. Μια ηρωίδα που ανασαίνει, ερωτεύεται, βλέπει και ακούει δίπλα μας…. Μια συγγραφέας που γράφει στον καιρό της, για τον καιρό της…

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2018, 320 σελ.

Κάτι μου κρύβεις – Μανίνα Ζουμπουλάκη

Τι σχέση έχει η Κασσάνδρα, η βασιλοπούλα της Τροίας, με τις εθνικιστικές οργανώσεις της σημερινής Ελλάδας; Και τι μπορεί να καταφέρει μια σύγχρονη, σχεδόν-μάντισσα όταν ο (γκέι) πρώην της συλλαμβάνεται για το φόνο ενός φιλελεύθερου πολιτικού; Μπορεί να “δει” ποιος είναι ο δολοφόνος ή απλώς φτιάχνει ιστορίες με το μυαλό της; Και, αν είναι έτσι, γιατί όσο πληθαίνουν οι νεκροί, προοδευτικοί, αλληλέγγυοι ή σχετικοί, τόσο την κυριεύουν τα “οράματα”; Η Δώρα δεν τα καταλαβαίνει όλα. Μόνον ποιος της κρύβει λόγια, δηλαδή όλοι. Ο μεγάλος της έρωτας που εμφανίζεται απ’ το πουθενά, ο δικηγόρος φίλος, ο γιος της… Εντωμεταξύ, οι προδοσίες διαδέχονται τα ψέματα και οι δολοφονίες γίνονται δύο, τρεις, ή έξι…

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2017, 256 σελ.

Τα δίδυμα παιδιά που ακούνε… τα πάντα – Μανίνα Ζουμπουλάκη

Μια φορά κι έναν καιρό ήταν δύο δίδυμα αδερφάκια, η Σοφία και ο Παναγιώτης. Έμοιαζαν εντελώς κανονικά, αλλά δεν ήταν, όχι εντελώς: είχαν ξεχωριστές ικανότητες, όπως όλα τα παιδιά. Ίσως κάποιες παραπάνω…

Εικονογράφηση: Ρένια Μεταλληνού

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2016, 32 σελ.

Αόρατα κορίτσια – Μανίνα Ζουμπουλάκη

Τα κορίτσια διασχίζουν τις θάλασσες του χρόνου. Τα κορίτσια αγωνίζονται, ελπίζουν. Επιζούν χάρη σε συμπτώσεις, χάρη σε μικρά θαύματα, χάρη σ’ αυτούς που δεν τα βλέπουν. Παλεύουν να μην ξεχωρίσουν, να μη σκαλώσει πάνω τους κανένα βλέμμα.
Κουρνιάζουν μέσα στο πλήθος και γίνονται μητέρες και γιαγιάδες άλλων κοριτσιών. Τα κορίτσια είναι αόρατα μέσα στα καραβάνια των ξεριζωμένων της Ιστορίας, είναι όμως ζωντανά στο μυθιστόρημα-ποταμό της Μανίνας Ζουμπουλάκη που διατρέχει τον χρόνο και οδηγεί από το μακρινό ’22 στο αόρατο αύριο. Κρυμμένες πίσω από αντρικές ταυτότητες, τρεις γενιές γυναικών αφηγούνται αριστοτεχνικά τις ιστορίες τους. Ο κόσμος του θεάματος, το θέατρο και η σόουμπιζνες είναι ο χώρος τους για περισσότερο από έναν αιώνα. Μαζί τους τρέχει η μεγάλη Ιστορία που δεν τελειώνει ποτέ…

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2015, 350 σελ.

Φερμουάρ – Μανίνα Ζουμπουλάκη

Ολα ξεκινάνε µε ένα έγκληµα, σχεδόν στυγερό. Μπλέκεται κόσµος -µια λαϊκή τραγουδίστρια, µια γραµµατέας σε υπουργείο. Μια δηµόσια υπάλληλος πρώην-και-νυν ιδεολόγος. Η σύζυγος του υπουργού. Η κόρη, σκηνοθέτρια, και ο γιος, µακιγέρ. Η καφετζού, στο άσχετο. Η αστυνοµία. Η µοδίστρα, άνεργη και σε απελπισία. Σχέσεις, διαφθορά, έρωτας και θάνατος, διαπλοκή και Δηµόσιο: όλοι ψάχνουν για ένα νόηµα στη ζωή τους. Ολοι κρύβουν λόγια. Ή κρύβουν κάτι σκοτεινό που κολυµπάει κοντά στην Αλήθεια. Η Ελλάδα όπως είναι σήμερα -σε κρίση, µε ανθρώπους που αναζητούν το Δίκιο και το Νόηµα- ενώ ταυτόχρονα τα φοβούνται. Με γυναίκες που αποφασίζουν ότι η Μοίρα (της χώρας και των αγαπηµένων τους) δεν πρέπει να αφήνεται στην τύχη. Το έγκληµα µπορεί να µην είναι αυτό που φαίνεται τελικά. Και η Αλήθεια να είναι θέµα οπτικής γωνίας…

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2014, 272 σελ.

Ευτυχία – Μανίνα Ζουμπουλάκη

Εξι ήρωες κυνηγούν την ευτυχία – έξι άνθρωποι πολύ διαφορετικοί μεταξύ τους με διαφορετικό ορισμό της ευτυχίας ο καθένας, ψάχνονται σε διαφορετικές μεριές της ζωής. Επειδή και οι έξι ήρωες δεν είναι πάντα ηρωικοί, επειδή είναι κανονικοί άνθρωποι με κανονικά προβλήματα και τηγανισμένες σχέσεις… δεν θέλουν να βγούνε με τίποτα από το κυνήγι της ευτυχίας. Ούτε καν τους περνάει από το μυαλό να τα παρατήσουν στη μέση.
Ο πρώην πρωταθλητής, η χωρισμένη, ο αποτυχημένος ξενοδόχος, η σεφ από το Τορόντο, ο μουσικός και ο έφηβος είναι ήρωες που μοιάζουν, αν όχι με σένα, τότε με κάποιον που ξέρεις. Ερωτεύονται και νομίζουν ότι “το” έχουν. Βρίσκουν με χίλια ζόρια δουλειές κάτω από τις δυνατότητές. Την παλεύουν – δεν την παλεύουν. Κρατιούνται με τα δόντια αλλά επιμένουν να σε κρατήσουν και σένα – τουλάχιστον μέχρι να στριμώξουν την ευτυχία τους σε κάποια γωνία…

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2012, 350 σελ.

Ημερολόγιο 2010: Όμορφες μέρες – Μανίνα Ζουμπουλάκη

Ένα ολοκαίνουριο αισιόδοξο και πολύχρωμο Ημερολόγιο για το 2010: Όμορφες Μέρες.


Με τα δροσερά, έξυπνα, ρομαντικά, μοντέρνα, ρεαλιστικά κείμενα της έμπειρης δημοσιογράφου και συγγραφέα Μανίνας Ζουμπουλάκη και τη θαυμάσια εικονογράφηση της Μυρτώς Δεληβοριά, θα ταξιδέψουμε στο 2010 με τις καλύτερες διαθέσεις:
Αυτά που περιμένεις απ’ τη ζωή, αυτά που ελπίζεις, αυτά που πιστεύεις κι αυτά που θέλεις με πάθος… έρχονται σιγά-σιγά προς το μέρος σου. Γιατί όχι αυτήν ειδικά τη χρονιά; Τι χάνεις αν το πιστέψεις ότι αυτή θα είναι η χρονιά σου;
Όταν ξεκινάς “με το δεξί”, όπως λένε, δεν έχεις να χάσεις απολύτως τίποτα: δεν είσαι χαζοχαρούμενος, μη φοβάσαι, κανένας δεν θα σε πεί Ούφο -ή κι αν σε αντιμετωπίσει έτσι, δεν έχει σημασία. Σημασία έχει να ξεκινήσεις με μια βαθιά ανάσα κι ένα χαμόγελο. Όλα θα πάνε πρίμα φέτος, θα δείς. Θα΄ναι καλύτερα από πέρσι κι από πρόπερσι και θα ‘ναι όπως τα σκέφτηκες, οι αναποδιές θα περάσουνε, όπως πάντα, ενώ οι όμορφες μέρες θα μείνουν στην κορυφή και θα΄ναι ομορφότερες από ποτέ…
Εικονογράφηση: Μυρτώ Δεληβοριά

Ημερολόγιο, Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2009, 368 σελ.

Το μεγάλο καλοκαίρι – Μανίνα Ζουμπουλάκη

Μια αγιογράφος, μια Βουλγάρα μπαργούμαν, δύο άντρες που κάνουν δουλειές της νύχτας… Τέσσερις losers που είναι ταυτόχρονα νικητές. Κανένας τους δεν ψάχνει “διέξοδο” και “σωτηρία” (θα το θεωρούσαν χαμένη υπόθεση) και όλοι ψάχνουν τον μεγάλο έρωτα. Αλλά ακόμα κι όταν τον βρίσκουν, δεν είναι σίγουροι… και περνάνε πολλά χρόνια μέχρι να καταλάβουν τι έχει σημασία τελικά στη ζωή και τι όχι.
Ενα ερωτικό μυθιστόρημα που ξεκινάει από κάποιο Μεγάλο Καλοκαίρι στη δεκαετία του ’80. Και τελειώνει, ή μάλλον ξαναρχίζει, σ’ ένα άλλο Μεγάλο Καλοκαίρι, σε ένα ελληνικό νησί -στην άκρη του κόσμου.

Μυθιστόρημα, IntroBooks, 2007, 223 σελ.

Πώς να γράψεις – Μανίνα Ζουμπουλάκη

Άρθρο, βιβλίο, σενάριο


Ας υποθέσουμε ότι θέλεις να γράψεις – άρθρο, μυθιστόρημα, διήγημα, σενάριο, τα απομνημονεύματά σου, ένα μακροσκελές γράμμα σε “πρόσωπο” ή μια ωραία συγκινητική διαθήκη… αλλά ισχυρίζεσαι ότι “δεν έχεις αρκετό ταλέντο” ή “δεν ξέρεις πώς να αρχίσεις”.
Ορίστε, λοιπόν, ένα βιβλίο που σου δείχνει πώς να αρχίσεις, πώς να προχωρήσεις, πώς να τελειώσεις – ενώ ταυτόχρονα περνάς καλά. Σου λέει, επίσης, ότι το ταλέντο είναι λιγότερο απαραίτητο από το πάθος, από την επιθυμία (να γράψεις)… και ψάχνει μαζί σου τρόπους να διαχειρίζεσαι αυτό το πάθος πολύ εποικοδομητικά.
Θα μάθεις όλα τα τρυκ, μυστικά, αλήθειες και ψέματα πολλών και καλών συγγραφέων, μαζί µε ντεσού, ιστορίες, αποσπάσματα, ανέκδοτα και άγνωστες πτυχές που θα σε κάνουν να παρατήσεις τις δικαιολογίες και (γιατί όχι;) να στρωθείς στο γράψιμο. Ή, έστω, στο διάβασμα.
Ένα διασκεδαστικό και χρήσιμο εγχειρίδιο για όσους ενδιαφέρονται για τη γραφή σαν Τέχνη, χόμπι ή επιχείρηση, αλλά κυρίως για όσους απλώς αγαπούν το βιβλίο.

Δοκίμιο, IntroBooks, 2007, 223 σελ./ Εκδόσεις Παπαδόπουλος, 2012, 160 σελ.

Αληθινή star – Μανίνα Ζουμπουλάκη

Η Τζένη, ξανθιά, σέξι και φιλόδοξη τηλεπαρουσιάστρια κινδυνεύει να χάσει την πετυχημένη της εκπομπή επειδή ο άντρας της τα έφτιαξε με άλλη -και επειδή ο άντρας της τυχαίνει να είναι διευθυντής καναλιού. Στην μάχη της ακροαματικότητας όλα επιτρέπονται, και όταν ο καναλάρχης βγάζει στη φόρα τα σκοτεινά μυστικά της τηλεπαρουσιάστριας, εκείνη ψάχνει τον τρόπο να τα εκμεταλλευτεί για να γίνει ακόμα μεγαλύτερη σταρ….
Οχι, δεν πρόκειται για φθηνό ρομάντζο με φόντο τις ελληνικές show-biz: πρόκειται για τον σκληρό και -επιφανειακά μόνον- λαμπερό κόσμο της τηλεόρασης, των περιοδικών, των ΜΜΕ και της σημερινής Ελλάδας. Οι επώνυμοι που εμφανίζονται παίζουν για πρώτη φορά τον εαυτό τους: ο Απόστολος Γκλέτσος, ο Πασχάλης Τσαρούχας, ο Πέτρος Κωστόπουλος, ο Θέμος Αναστασιάδης, η Αγγελική Νικολούλη, ο Ηλίας Ψινάκης, η Ρίκα Βαγιάννη, η Πέμη Ζούνη και πολλοί άλλοι δίνουν το παρόν σε μια τρελή σάτιρα της ελληνικής πραγματικότητας στην οποία η «διασημότητα» πουλάει τον εαυτό της και ταυτόχρονα πουλάει φύλλα, επεισόδια, επιτυχία… σε ένα κοινό που δεν θέλει με τίποτα να χάσει τη συνέχεια.

Μυθιστόρημα, Ωμέγα, 2004, 215 σελ.

Η σκόνη της ημέρας – Μανίνα Ζουμπουλάκη

Μια ιστορία που αρχίζει μαζί με τον εικοστό αιώνα και τελειώνει σήμερα – ή μάλλον, δεν τελειώνει ποτέ: η γυναίκα που ξεκινάει το 1910 από την Αδριανούπολη, φτάνει στη Θράκη με πολλές ιστορίες να την ακολουθούν. Περνάει στη Μακεδονία, τη Θεσσαλονίκη και την Αθήνα μέσα από άλλες γυναίκες και τις δικές τους ιστορίες, με φόντο μια Ελλάδα που αλλάζει συνεχώς. Οι γυναίκες ερωτεύονται, κάνουν παιδιά, δουλεύουν, χωρίζουν, ζούνε και ανασαίνουν ενώ πίσω τους συμβαίνουν ανταλλαγές πληθυσμών, πόλεμοι, διαδηλώσεις, επαναστάσεις και εμφύλιοι.
Κάθε ιστορία εκτυλίσσεται μέσα σ’ αυτό που λέμε “ιστορικό πλαίσιο”, αλλά που στην πραγματικότητα είναι η ίδια η ζωή μας. Το πλαίσιο της ζωής μας είναι ιστορικό πάντοτε, γιατί όλα συμβαίνουν ενώ εμείς ερωτευόμαστε, χωρίζουμε, μαλώνουμε, μεγαλώνουμε και γενικότερα ζούμε. Ακριβώς όπως οι ηρωίδες της Σκόνης της Ημέρας
Αυτό που μένει είναι η ζωή: οι όμορφες μέρες, οι πιο φωτεινές, αυτές που θυμόμαστε μέχρι το τέλος. Γίνονται σκόνη βέβαια, γιατί τίποτε δεν αντέχει στο χρόνο, πόσο μάλλον μια ημέρα… αλλά μέσα από τη σκόνη της κάθε όμορφης μέρας γεννιέται κάτι άλλο, η επόμενη, μια σειρά από όμορφες μέρες που περιμένουν.
Κι αυτό, στο σύνολό του, είναι η Ιστορία μας.

Μυθιστόρημα, Ιστός, 2003, 382 σελ.

Η ζωή (δεν) είναι ταινία – Μανίνα Ζουμπουλάκη

Μικρές ιστορίες που μοιάζουν να βγήκαν απ’ τις οθόνες τού σινεμά, με τον ίδιο τρόπο που μερικές ταινίες μοιάζουν σαν αληθινές ιστορίες… κι άλλες που είναι σαν να τις ξεκόλλησε κάποιος απ’ τη δική μας ζωή ή τις ζωές των άλλων.
Άλλες πάλι όχι.
Κι η περιπέτεια αρχίζει: πώς η αλήθεια μπερδεύεται με τη φαντασία, πώς μερικές φορές νομίζεις πως μια ιστορία είναι ψεύτικη, ένα τέχνασμα, ενώ είναι εντελώς αληθινή. Άλλοτε, πώς μια ιστορία ξένης ζωής μπορεί να ‘ναι τόσο απίστευτη που αναρωτιέσαι αν ο άλλος την έζησε όντως ή απλώς την φαντάστηκε. Αν την φαντάστηκε για να ‘ναι αληθοφανής ή για να πει κάτι συγκεκριμένο. Μια ιστορία είναι “καλή” όταν ο αναγνώστης τη βρίσκει γοητευτική -όταν παρασύρεται διαβάζοντάς την και ταξιδεύει χωρίς να κουνήσει απ’ τον τόπο του. Αλλά ούτε καν αυτό έχει σημασία, γιατί στην τελική ευθεία δεν κερδίζει η ιστορία που είναι αληθοφανής, ούτε αυτή που σε ταξιδεύει, παρά εκείνη που έχει ψυχή.

Διηγήματα, Ιστός, 2001, 253 σελ.

Η μυροβόλος άνοιξις – Μανίνα Ζουμπουλάκη

Τα δώδεκα διηγήματα της Μυροβόλου γράφτηκαν μέσα σε έναν χρόνο, σχεδόν από μόνα τους. Οι ιστορίες έχουν να κάνουν πάντοτε με τον έρωτα, ακόμη κι όταν δεν φαίνεται.
Οι ηρωίδες εξακολουθούν να είναι παλαβές και να κάνουν σόκιν πράγματα, γιατί έτσι είναι οι ηρωίδες από φυσικού τους. Τα διηγήματα (που αποτελούνται από ιστορίες) κυλάνε, όπως λένε οι κριτικοί. Όταν δεν κυλάνε, έχουνε κάποιο λόγο που κάθονται. Ίσως για να πιούνε κανένα καφέ. Στη Μυροβόλο (που ξεκίνησε σαν καφενείο και κατέληξε καφετέρια), γιατί πού αλλού να τρέχουνε – αυτήν θυμούνται από την εποχή που ήταν δεκάξι χρόνων, ας πούμε.

Διηγήματα, Ιστός, 1998, 190 σελ.

Φεύγα! – Μανίνα Ζουμπουλάκη

Από τα χωράφια της Μακεδονίας στα σαλόνια της Αθήνας: μια φαινομενικά απλή διαδρομή με πολλούς σταθμούς, όπου η καθημερινότητα ανατρέπεται από έρωτες -κυρίως έρωτες- και θανάτους.
Η Χαρά είναι περίπου σαν κι εμάς, με μια ζωή περίπου σαν και τις δικές μας, αλλά πιο μυστηριώδη και πιο ερωτική – γιατί έτσι είναι οι ξένες ζωές. Ή τουλάχιστον έτσι νομίζουμε.
Είναι δέκα χρονών όταν αρχίζει η ιστορία, και σαράντα όταν μένει μετέωρη – ούτε η ίδια θέλει να την τελειώσει, γιατί ξεκινάει πιστεύοντας στα παραμύθια και τα μυθιστορήματα, ερωτεύεται, στεναχωριέται, παιδεύεται, ενθουσιάζεται, και τελικά λειτουργεί σαν ηρωίδα μυθιστορήματος.
Μόνο που η ζωή δεν είναι μυθιστόρημα, και τίποτα, ούτε καν η φιλία, δεν είναι τόσο απλό ζήτημα όσο φαίνεται στην αρχή…

Μυθιστόρημα, Ιστός, 1998, 330 σελ.

Κενά μνήμης – Μανίνα Ζουμπουλάκη

Δέκα διηγήματα, δεκάδες ιστορίες: μικρά και μεγάλα καθημερινά αδιέξοδα, θρίαμβοι και καταστροφές που εναλλάσονται με ρυθμούς απίστευτους. Η ζωή και η τέχνη, ο έρωτας και το σεξ, το μυστήριο των προσωπικών σχέσεων και το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής, δοσμένα με έναν τρόπο που είναι ταυτόχρονα τρυφερός και σκληρός, ρομαντικός και ωμός.

Διηγήματα, Ιστός, 1995, 158 σελ. / Ιστός, 2000, 185 σελ.