Μανώλης Μπίστας

Μια σταλίτσα θάλασσα – Μανώλης Μπίστας

Η ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΤΑΣΠΑΡΑΖΕΙ
Κι είναι κάποιες νυχτιές που τη μοναξιά
να την ακούσεις μπορείς
στην τέντα
και στα ξύλινα παραθυρόφυλλα,
που ο άνεμος, χτυπά.
Την αφουγκράζεσαι
στις φυλλωσιές του κήπου
που αντιστέκονται στ’ αγέρι,
στη στέγη του σπιτιού
που τελειώνουν το ταξίδι οι σταγόνες·
στο δωμάτιο με το ανάκλιντρο
στις συζητήσεις,
στον ήχο της πένας που σέρνεται στο χαρτί.
Κι είναι κάποιες νύχτες
που η μοναξιά κατασπαράζει –
τ’ άυλα ζωτικά σου όργανα.

Ποίηση, Μπιλιέτο, 2018, 32 σελ.

Το επικίνδυνο της λήθης – Μανώλης Μπίστας

α
Ποιήματα να γράφεις
γιατί τη ζωή, μεσ’ από τους στίχους θα τη βρεις·
μου ‘πε ο γέρος.
Μην τα ονομάσεις,
άσε τη ζωή να στα βαφτίσει.
Ακολούθα τις όχθες
εκεί θάβρεις το μονοπάτι με τις μυρωδιές.
Κράτησε τα βότσαλα, μη φοβηθείς το βάρος.
Όταν χαθούν τ’ αρώματα, τα χρώματα
τη γέφυρα μη διστάσεις να περάσεις.
Πάρε μαζί σου τις βαριές αποσκευές
μη φοβηθείς το ύψος, τη βροχή,
γιατί νέα καλά θα βρεις στην άλλη όχθη·
εκεί σε περιμένουν.

Μανώλης
Μπίστας του Σταύρου,
της Βασιλικής, 19 Μαρτίου 1968,
αρβανίτης εκ Κερατέας.
Προσφάτως τη µαταιότητα ανακάλυψε.
Γράφοντας µαύρα, βρίσκει το λευκό.
Ευαίσθητος, σφάγιο µε καρδιά
ειλικρινής, άκοµψη αλήθεια
επιπόλαιος, πολλαπλώς εσταυρωµένος
αβάζος, επερχόµενη κληρονοµική κώφωση.
Λαύριο, νερού αγάπη
Ιχθύς,
από πάντα ερωτευµένος.
Αγάπη, Θυµός, Ατέλεια Άνθρωπος – άνθρωπος µε στολή,
το κακό παρελθόν της αποτασσόµενος,
µε τις ένδοξες κι αγαθές πράξεις της
ταυτιζόµενος.

Ποίηση, ΑΩ Εκδόσεις, 2017, 64 σελ.