Μάνος Μαυρομουστακάκης

Χαϊκού της Παρασκευής – Μάνος Μαυρομουστακάκης

Άκαρδη χαρά
φεύγεις με το πρώτο φως·
μιας νύχτας στάση.

Με τον χρόνο μου
σμίγαμε τις σκιές μας·
με σημάδευε.

Άνυδρη σκέψη·
ήλιος της συνήθειας
θαμπός, πληκτικός.

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2019, 80 σελ.

Με τα μικρά τους ονόματα – Μάνος Μαυρομουστακάκης

Ίσως για τη συγγραφή αυτών των διηγημάτων τα ονόματα να ήταν απλώς οι αφορμές. Ίσως ένας τρόπος να πλησιάσω συνανθρώπους μου και να τους φωτογραφίσω κατά την επιτέλεση μιας ιδιαίτερης στιγμής τους. Το επιχείρησα με την πεποίθηση ότι αυτό θα γινόταν ευκολότερα, αν -χάριν εξευμενισμού- τους προσφωνούσα «με τα μικρά τους ονόματα». Σαν να ήταν φίλοι μου. Όπερ και εγένετο. Ορισμένα ονόματα μάλιστα τα αποτύπωσα σε μικρά κιβώτια-σώματα, να συστήνονται –οικοδεσπότες στη θέση μου– στην εξώφυλλη θύρα του σπιτιού τους. Στη μέση ενός χώρου γυμνού, ενός τόπου αφτιασίδωτου, που ωστόσο κάπως τον γλύκαινε η λάμψη μιας ροζ απόχρωσης.

Διηγήματα, Γαβριηλίδης, 2019, 152 σελ.

Ασύμμετρες αναπνοές – Μάνος Μαυρομουστακάκης

«Στης μνήμης το δωμάτιο»
Πέρασε ένας παλιατζής.
Όλο του έδινα και όλο περίσσευμα είχα.
Ποτέ δεν τέλειωνα.
Μαζεμένα πολλά στο μουκωμένο δωμάτιο.
Όλα μνήμες.
Φτιαγμένα πακέτα πρόχειρα
Στοιβαγμένα ως το ταβάνι.
Δεν κοίταζα ψηλά.
Υπήρχαν και κουτιά που δεν ήθελα να ανοίξω.
Άλλα που δεν άντεχα να πετάξω.
Κοιτούσα.
Στο ύψος των ματιών μου και λίγο χαμηλότερα.
Άφηνα τη στοίβα που μεγάλωνε
Να με κοιτάζει μονάχη εκείνη.
Αναπάντητα.
Ώσπου τα κουτιά που απέφευγα
Να φτάσουν στην ώρα των ματιών,
Στην ώρα που η φωνή του παλιατζή
Θα τα ᾽ψαχνε ξανά.

Είχα καιρό ώς τότε.

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2017, 80 σελ.

190 και 1 χαϊκού – Μάνος Μαυρομουστακάκης

Λέξεις έγιναν
μαμή για τη γέννηση
άλλων λέξεων.

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2016, 77 σελ.

Οδοιπόρες λέξεις – Μάνος Μαυρομουστακάκης

Η ΒΙΑ ΜΕΣΑ ΜΑΣ
Κουβέντες ανθρώπων συντηρούν τη βία.
Με την παρουσία τους. Με την απουσία τους.
Η βία, η ομπρέλα της απειλής της,
μας χειραγωγεί αέναα, ακούραστα,
με το σφρίγος της αιώνιας νιότης της,
πιο παρούσα από το πεπρωμένο,
απείρως μακροβιότερη από το μικρό μας βίο.
Ο φόβος μας,
αυτός που συνεπάγεται,
αυτός που την επάγει
τη συντηρεί και τη θεριεύει.
Γι’αυτό εγώ,
ο αθέλητος υπηρέτης της, κραυγάζω
“όχι στη βία, όχι”
γνωρίζοντας κατά βάθος ότι όμοια
είναι σαν να ξορκίζω το θάνατο.
Ενοχικέ μου φίλε
δέξου τη βία μου,
με γνώση,
έτσι που εγώ δέχομαι τη δική σου,
ακόμη κι αν αυτή
είναι ντυμένη το στολίδι της αγάπης.

Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2015, 109 σελ.

Η παράσταση – Μάνος Μαυρομουστακάκης

«Η παράσταση», όπου με αυτοσχεδιαστικό δήθεν τρόπο αντιστρέφονται οι όροι σκηνή-πλατεία και το «κοινό» δια-δρά αναλαμβάνοντας τα ηνία. Από φιλοσοφικής πλευράς, υπαρξιακό, από δραματουργικής πλευράς, ιδιοφυές και πρωτότυπο.

Θεατρικό, Δωδώνη, 2015, 46 σελ.