Mάνθος Σκαργιώτης

Το παρελθόν επιστρέφει από τον άλλο δρόμο – Mάνθος Σκαργιώτης

Την κασέλα του γάμου, στις βαλκανικές χώρες, την κρατάει η γυναίκα σε όλη τη ζωή της. Εκεί φυλάει τη γαμήλια φορεσιά, το στεφανοχάρτι και πολύτιμα υφαντά. Μέσα της φυλακίζεται και το πνεύμα του κακού. Λένε πως αν οι συγγενείς, τη μέρα του θανάτου της ιδιοκτήτριας, δεν την κάψουν, το πνεύμα απελευθερώνεται και φέρνει κακοτυχία.
Ο Μενέλαος την κασέλα που έφτιαξε για την αδελφή του στη Ροδαυγή, αναγκάστηκε να την κρύψει με την έναρξη του Εμφυλίου στην Ελλάδα. Ο ίδιος βρέθηκε στη Γιουγκοσλαβία, όταν ο Τίτο έκλεισε τα σύνορα, και αποκλείστηκε για πάντα εκεί. Μετά από χρόνια, η προσπάθεια να βρεθεί η κασέλα και να τακτοποιηθεί εκείνη η παλιά εκκρεμότητα γίνεται σκοπός ζωής του Γιοβάν, που γνώρισε τον Μενέλαο και ορκίστηκε να εκπληρώσει αυτή την τελευταία επιθυμία… Μία αναζήτηση που εντείνεται ακόμα περισσότερο από το φόβο των κατοίκων του χωριού και τις μυστηριώδεις δολοφονίες που περιπλέκουν τα πράγματα…

Ένα κλειδί, τρεις πόρτες – Mάνθος Σκαργιώτης

Μια οικογενειακή τραγωδία, στη διάρκεια της δικτατορίας των συνταγματαρχών, αποκαλύπτεται είκοσι επτά χρόνια μετά. Πού και σε ποια κατάσταση βρίσκει η αποκάλυψη αυτή τους ενόχους και τα θύματα; Πώς από τις αγγλικές λίρες της Κατοχής και το μνημείο των “κατασκευασμένων” ηρώων του αντιδικτατορικού αγώνα έφτασαν η σύγκρουση και η τιμωρία; Ένας βουλευτής, μια εμβρόντητη σύζυγος, ο αμφιλεγόμενου ήθους μητροπολίτης, ένας αγνοημένος “νεκρός”, μια καλόγρια, ο υιοθετημένος γιος, ο γέρος που κρατούσε μυστικά, η μισοσαλεμένη μάνα, όλοι δέσμιοι των παθών τους, παραδίνονται στη δίνη των παλαιών γεγονότων και των αιφνίδιων συνεπειών τους.
Βασισμένο σε πραγματικό γεγονός, το μυθιστόρημα εκτυλίσσεται στη διάρκεια μιας νύχτας ανασυστήνοντας, με τις απαραίτητες αναχρονίες, την Ελλάδα σε όλες τις φάσεις της πρόσφατης ιστορίας της.

Στο δρόμο των αρωμάτων – Mάνθος Σκαργιώτης

“Τι έχω αδερφό στην ξενιτιά μη λάχει και περάσει”.
Με το που γυρίζει από τα μακρινά ξένα ο Κωσταντίνος Ντούλας ξορκίζεται να εκτελέσει την τελευταία επιθυμία του νεκρού πατέρα του. Πριν από μερικά χρόνια οι τρεις αδερφές του είχαν θυσιαστεί για να στεριώσουν τρία ονομαστά γεφύρια: του Δούναβη, του Ευφράτη και της Άρτας. Ο πατέρας του δεν θα βρει αναπαμό, αν ο Κωσταντίνος δεν πάει στα τρία γεφύρια για να φέρει από εκεί λίγο ασβέστη και λίγο χώμα.
Ο δρόμος του απ’ την Ήπειρο ως τη Μεσοποταμία και τις παραδουνάβιες χώρες είναι στρωμένος με περιπέτειες και κινδύνους. Πειρατές, δουλέμποροι, θεομπαίχτες καλόγεροι, αιχμαλωσίες, καμηλιέρηδες, περιστασιακοί έρωτες, ληστές, βεδουίνοι, ιεροφάντες, σύντομες μα βαθιές φιλίες, μάγοι, φοβισμένα στόματα, αδυσώπητες αναμετρήσεις, δερβίσηδες, ανατολίτικη λαγνεία, σκοτεινές ιεροτελεστίες, τεκέδες, απαγωγές, αφιλόξενες στέπες και μέσα σ’ όλα μια αγάπη αναμμένο κάρβουνο κάτω απ’ τη στάχτη.
Ακόμα όμως κι αν καταφέρει να γλιτώσει και γυρίσει πίσω στη μικρή πατρίδα του, τον περιμένουν ο δήμιος για ένα έγκλημα που διαπράχτηκε τη μέρα της αναχώρησής του, ο προδότης της παιδικής φιλίας, η μάνα στην άκρη του γκρεμού κι η αρραβωνιαστικιά του ριγμένη ανάμεσα σε σφυρί και αμόνι.

Ουμπούντου – Mάνθος Σκαργιώτης

Ο Δονάτος Λένης μεγάλωσε στην ελληνική κοινότητα της Νότιας Αφρικής τα χρόνια του απαρτχάιντ. Όταν ενηλικιώθηκε, επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου ένας συγγενής του βιαζόταν να του κληροδοτήσει ένα αγρόκτημα. Ο Δονάτος, ανυποψίαστος, ξεκινάει να φτιάχνει την τύχη του δουλεύοντας το κτήμα, χωρίς να γνωρίζει ότι η γη του έχει πάνω της την κατάρα μιας όμορφης γυναίκας.

Σήμερα, μερικές δεκαετίες μετά, ο Δονάτος έχει γίνει ευυπόληπτο μέλος της τοπικής κοινωνίας και απασχολεί στην αγροτική του επιχείρηση μετανάστες από τη Σομαλία και το Μπανγκλαντές. Οι άνθρωποι αυτοί δεν έχουν χαρτιά και δουλεύουν σε κακές συνθήκες, αλλά ο Δονάτος προσπαθεί να τους φέρεται με κάποια ανθρωπιά.

Μια δυσοίωνη ανακάλυψη στο χώμα ξυπνάει ένστικτα και αδιόρατους φόβους, ενώ δίπλα στο κτήμα μέσα σε τριβόλια και λιθάρια γεννιέται ένας έρωτας, ανάμεσα σ’ έναν δικό μας και μια “ξένη”. Το τέλος της αγροτικής σεζόν σημαδεύει η απαγωγή ενός βρέφους στη διπλανή πόλη και κανείς δεν μπορεί να προβλέψει ποιον θα διαλέξει, τελικά, η κατάρα της όμορφης γυναίκας. Γιατί ο κύκλος πρέπει να κλείσει…

Γεγονότα σημερινά και παλιά, δικά μας και ξένα, συνυφαίνονται σε μια συναρπαστική ιστορία με φόντο μια πολυπολιτισμική Ελλάδα, που άλλες φορές δεν έχει μνήμη και άλλες φορές δεν ξεχνάει.

Κάποτε ένας κοινωνικός ανθρωπολόγος βρέθηκε σε χωριό της Αφρικής. Κατά τη διάρκεια των ερευνών του για τη συμπεριφορά των ανθρώπων της περιοχής, πρότεινε σε μια ομάδα παιδιών το ακόλουθο παιχνίδι. Έβαλε κάτω από ένα δέντρο ένα καλάθι γεμάτο με φρέσκα και λαχταριστά φρούτα. Όποιο παιδί, σε αγώνα δρόμου, θα έφτανε πρώτο στο καλάθι θα κέρδιζε όλα τα φρούτα. Μόλις έδωσε το σύνθημα να ξεκινήσει ο αγώνας, τα παιδιά κρατήθηκαν από τα χέρια και πήγαν στο τέρμα ενωμένα. Ξαφνιασμένος ο ανθρωπολόγος τα ρώτησε γιατί παραβίασαν τους όρους του παιχνιδιού. Εκείνα απάντησαν: “Ουμπούντου”. Δηλαδή, “υπάρχω, γιατί υπάρχουμε”. Αλλιώς, “δεν μπορούμε να είμαστε χαρούμενοι, αν έστω κι ένας από εμάς είναι λυπημένος”.

Μυθιστόρημα, Διόπτρα, 2019, 416 σελ.