Σπούδασε στη Νομική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στη συνέχεια έκανε το Μεταπτυχιακό της στον Κλάδο των Ποινικών και Εγκληματολογικών Σπουδών του ιδίου Πανεπιστημίου. Είναι πτυχιούχος της Ανωτάτης Σχολής Παιδαγωγικής και Τεχνολογικής Εκπαίδευσης ΑΣΠΑΙΤΕ (Γενικό Τμήμα Παιδαγωγικών Μαθημάτων).
Δούλεψε στον Βόλο ως δικηγόρος. Έχει δουλέψει επίσης στις φυλακές Κασσαβέτειας ως συντονίστρια προγραμμάτων εκπαίδευσης σε ανήλικους σε συνεργασία με το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Δημιούργησε στον Βόλο τη μη κυβερνητική οργάνωση «Άρσις» για ανήλικους απειλούμενους από το φάσμα του κοινωνικού αποκλεισμού. Στο πλαίσιο των ενδιαφερόντων της για τα καλλιτεχνικά δρώμενα, έχει υποστηρίξει ως καλλιτεχνική διευθύντρια το Θεατρικό Εγχείρημα «Ρε Αλέξης».
Στον Βόλο από το 2013 διοργανώνει με την ομάδα της λογοτεχνικές βραδιές με συγγραφείς σε συνεργασία με διάφορους εκδοτικούς οίκους. Από τον Ιανουάριο του 2020 αρθρογραφεί συστηματικά στην εφημερίδα «Θεσσαλία», κυρίως στο κυριακάτικο φύλλο, για το βιβλίο, το σινεμά και το θέατρο. Η ποιητική συλλογή «Ίασις» που εκδόθηκε τον Δεκέμβριο του 2015 από τις Εκδόσεις Κοντύλι, είναι η πρώτη της ποιητική συλλογή. Διατηρεί το blog Υάκινθος για θέματα πολιτισμού, βιβλίου και τέχνης. Μιλά πολύ καλά Γαλλικά και Αγγλικά. Αγαπάει τη φύση, τα ζώα και τα παιδιά.
Ίασις (2015), Κοντύλι
Συνομιλίες (2021), Κοντύλι
Συνομιλίες – Μαρία Αλμπανίδου
Χειμώνας
Ποιον Αύγουστο καρτεράς μες στις θύμησες;
Ποιον Μάη;
Ποιον Μάρτη;
Γιόμισε η Άνοιξη όνειρα.
Μπήκαμε ήδη στο καλοκαίρι.
Θυμάμαι τα μάτια σου.
Τρεμοπαίζαν στην αντηλιά.
Προσπαθείς να με κοιτάξεις.
Ανοιγόκλεινες εκείνα τα μεγάλα βλέφαρα.
Όλο φως.
Μην φοβάσαι.
Δεν σκιάζομαι.
Ζωντανεύω λίγο από τις στάχτες σου.
Τις κάνω πύργους στην άμμο.
Ξέρω η θάλασσα θα τις χαλάσει.
Εγώ θα συνεχίσω μέχρι να τελειώσει το καλοκαίρι.
Θα γεμίσω πύργους κι όνειρα τον χειμώνα.
Ποιος θα φοβηθεί τον χειμώνα με τόσους πύργους;
Ποίηση, Κοντύλι, 2021, 55 σελ.
Ίασις – Μαρία Αλμπανίδου
Ενταφιασμός
Κοντόφθαλμοι ουραγοί της νεότητάς μου,
από ποιον να ζητήσω συμπόνοια,
αρωγή,
συντροφικότητα;
Μόνοι εσείς κι εγώ
καγχάζουμε στην έρημο των ονείρων μας.
Μόνοι εσείς κι εγώ, αν αλλοτριώσουμε την έγνοια,
απομένει το κίβδηλο των άλλων.
Ποιανού συναπάντημα περιμένετε τη σύμπραξη;
Ουδείς,
παρά μόνο οι πύρινες γλώσσες των λόγων τους.
Φόβου οργή κι ανάσα βρώμικη
σας συντροφεύουν
στον αιώνα των επιθυμιών σας.
Ανήμπορες φωνές αντηχούν τους πόνους σας.
Ζωντανές ριπές διαπερνούν το κορμί σας.
Αναζητήστε την έκσταση
και ποιήστε γέλωτα ειρωνικόν και τεθλημένον.
Ιδού η ειρωνία των ποιημάτων τους
και η απορία των έργων τους.
Ποιανής κύησης παιδί είναι τούτο δω το λησμονημένο;
Υψώστε τα λάβαρα και τις σημαίες κι αναφωνήστε.
Ενταφιασμένους τους έχω κι αυτούς και τα περιβραχιόνιά τους,
κατατρεγμένους τους θέλει ετούτη εδώ η μέρα η παντοτινή
κι αν ποτέ μιλήσουν, θα είναι, για να κωφεύσω εγώ.
Ποίηση, Κοντύλι, 2015, 32 σελ.
Πηγές: Biblionet, Κοντύλι
