Μαρία Στρίγκου

Η Μαρία Στρίγκου γεννήθηκε στη Λέσβο. Φεύγοντας από εκεί πήρε μαζί της μια ελιά, δυο τόπια ουρανό, τη θέα της Ανατολής και μια θάλασσα. Σήμερα προσπαθεί να συνταιριάσει τα ενθυμήματα της ιδιαίτερης πατρίδας της με τη ζωή στην Αθήνα. Εργάζεται εδώ και πολλά χρόνια στο Νοσοκομείο “Άγιος Σάββας”, αγαπώντας τους ανθρώπους και τους πόνους τους. Σπούδασε Νοσηλευτική και Συμβουλευτική. Συνεχίζει έως σήμερα να σπουδάζει τη ζωή και τις ανατροπές της. Το 1999 κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Γκοβόστη το πρώτο της βιβλίο, με τίτλο: “Η Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων”. Το 2003 συνεργάζεται στιχουργικά με τον συνθέτη Μ. Νικολούδη στο CD του Γ. Χαρούλη, με τίτλο “Γύρω μου κι εντός”. Το 2004 κυκλοφορεί από την Εμπειρία Εκδοτική το δεύτερό της βιβλίο, με τίτλο: “Η κλέφτρα των καλοκαιριών”. Στην ποίηση εμφανίζεται με το βιβλίο “Ν’ ακούσω τη λέξη που λείπει” από την Άνεμος Εκδοτική το 2012. Είναι αρχισυντάκτρια στην εφημερίδα «Γ(κ)αζία» του Συλλόγου Εργαζομένων του νοσοκομείου που εργάζεται. Κι αφού πιστεύει πως μένουμε πάντα παιδιά (ευτυχώς) αποφάσισε να παίξει με τα Παίγνια των Λόγων ή αλλιώς “Λόγων Παίγνια” ένα ηλεκτρονικό περιοδικό που δοκιμάζει τις αντοχές των Λόγων και των ανθρώπων που τους δημιουργούν σε πτήσεις υψηλών νεφών. Στον ελεύθερό της χρόνο(;) αποπειράται να ζωγραφίσει, να ονειρευτεί, να μαγειρέψει και γενικώς να επιβιώσει απλά!

Η Αλίκη στη χώρα των τραυμάτων – Μαρία Στρίγκου

Μεταφερόμαστε λίγο καιρό πριν από την άλωση της Πόλης, στα άπαρτα τείχη της, με ζωντανές σκηνές από τους φρουρούς, στρατιώτες και βαθμοφόρους. Η ατμόσφαιρα ηλεκτρισμένη, προετοιμάζει την τραγική στιγμή «εάλω η Πόλις». Αμέσως τα γράμματα αλλάζουν σχήμα. Μια γυναίκα, στην εποχή μας, εξομολογείται την ιστορία της. Ιστορία, όχι πρωτότυπη, βεβαρημένη με την πικρή ρουτίνα της καθημερινότητας, που ξεθεμελιώνει αισθήματα, γκρεμίζει όνειρα, αν εκείνοι που τη ζουν δεν είχαν, όταν ξεκίνησαν, αυτοσυνείδηση και αυτοπεποίθηση, και την αποκτούν, όταν είναι πια αργά…

Πεζά, Εκδόσεις Γκοβόστη, 1999, 63 σελ.

Η κλέφτρα των καλοκαιριών – Μαρία Στρίγκου

Ορκίστηκε να μην ξανανιώσει χειμώνα όσο ζούσε. Υποσχέθηκε να σβήσει από πάνω του την παγωνιά που χαράκωνε βαθιά το σώμα και την ψυχή του, όταν ήταν πιο νέος. Γι’ αυτό αναζήτησε το ατέλειωτο καλοκαίρι, με το ζεστό αεράκι να γαληνεύει την τρικυμισμένη του ύπαρξη, τον ήλιο και την αλμύρα της θάλασσας να γιατρεύουν τις πληγές του. Δεν υπολόγισε όμως εκείνη που σαν τον άνεμο της ερήμου μπήκε μέσα του και σάρωσε τα πάντα με τα μάτια της, τα χέρια της, τα μαλλιά της, την αύρα της… Τον κατέκτησε ολοκληρωτικά, “έσπασε” όρκους και υποσχέσεις, κι έκλεψε τα καλοκαίρια της ζωής του για να τα κάνει δικά της…

Μυθιστόρημα, Εμπειρία Εκδοτική, 2004, 192 σελ.

Ν’ ακούσω τη λέξη που λείπει – Μαρία Στρίγκου

… ν’ ακούσω τη λέξη που λείπει…
Πόσες φορές δεν στάθηκες πίσω από μια πόρτα του Σύμπαντος, με διαφορετικό όνομα κάθε φορά, παλεύοντας να αφουγκραστείς αυτή τη λέξη που θα γλύκαινε μια στάλα την ψυχή σου;
Σαν παιδί -πάντα παιδί- με το μυαλό στην επικείμενη σκανταλιά και στην αυτο-αναίρεσή της.
Μεγάλες κατεργάρες οι λέξεις. Κι ενώ μιλούν αδιάκοπα, όταν σωπαίνουν ξεκουφαίνουν τις αντοχές σου με την αδράνειά τους. Σε περιπαίζουν, θαρρείς.
Και το βάζο με το γλυκό εκεί, μόνιμα, στο ράφι του μυαλού με τις δαντέλες και τα ενθυμήματα, λαχταριστό και ιριδίζον στα κόκκινα, στα πράσινα ή στα πορτοκαλιά του να προκαλεί τη θριαμβική κλοπή, έτσι, για να ευφρανθεί λίγο το χειλάκι μας, αδερφέ, να ανθίσουν κι άλλες λέξεις με χρώματα, με μυρωδιές, με εικόνες, με μουσικές.
Κι ύστερα να τις τυλίξω μ’ ένα πολύχρωμο χαρτί, δώρο και μάλιστα ακριβό και να τις στείλω να σ’ ανταμώσουν, εσένα, που έγινες αιτία κι αφορμή για τούτες τις μικρές παρασπονδίες του έρωτα.
Να καταλάβεις εσύ. Κι εγώ να περιμένω μετά… δίπλα στο ανοιχτό παράθυρο, καταμεσής στο τρίστρατο του δρόμου, στην επόμενη βροχή που θα ‘ρθει, να περιμένω και να αγωνιώ για ν’ ακούσω τη λέξη που λείπει…

Ποίηση, Άνεμος Εκδοτική, 2012, 112 σελ.

Παραμύθια σαν αλήθεια – Μαρία Στρίγκου

Μια φορά κι έναν καιρό υπήρξαμε παιδιά. Που ονειρευόμασταν με τα μάτια ανοιχτά, που μετρούσαμε τα άστρα τις νύχτες, που ψάχναμε να βρούμε νεράιδες και ξωτικά στις γλάστρες της αυλής. Φτιάχναμε πυργάκια στην άμμο τα καλοκαίρια, καραβάκια χάρτινα για μακρινά ταξίδια, γυρνούσαμε μ’έναν χρωματιστό ανεμόμυλο τον κόσμο όλο.
Πιστεύαμε στο Φως, στην Αγάπη, στον Άνθρωπο.
Κι ύστερα; Ύστερα μεγαλώσαμε και γίναμε πήλινα εκμαγεία. Που κρατούσαμε ερμητικά φυλακισμένα εντός την αλλοτινή μας παιδικότητα. Και ψάχναμε δικαιολογίες και αφορμές για να βγούμε ξανά στο δρόμο. Να παίξουμε κρυφτό και να κυνηγήσουμε πεταλούδες.
Καμιά φορά -άμα ήμασταν τυχεροί ή ερωτευμένοι- τα καταφέρναμε. Άλλοτε όχι. Συχνότερα όχι. Και συνήθως ζούσαμε, ζούμε λυπημένοι και γκρινιάρηδες. Γιατί; Γιατί άραγε;
Μήπως γιατί ξεχάσαμε μεγαλώνοντας τον ορισμό της μαγείας;
Μήπως γιατί δεν διαβάζουμε παραμύθια πια; Μήπως γιατί πάψαμε να πιστεύουμε στα θαύματα;
Ελάτε, επαναλάβετε μετά από μένα. Ίσως έτσι αρχίσετε να θυμάστε:
“Μαγεία είναι…μαγεία είναι…να!… μαγεία είναι να φτιάχνεις αστεράκια από χώμα, να τα κολλάς με μέλι στον ουρανό κι αυτά να λάμπουν πιότερο κι απ’τα αληθινά άστρα. Έτσι δεν είναι;”
Μια φορά κι έναν καιρό λοιπόν…

Eικονογράφηση: Κυριακή Κοκολάκη

Πεζά, Ζάθεον Πυρ, 2014, 48 σελ.

Τυρκουάζ – Μαρία Στρίγκου

Ερωτεύομαι θα πει κινδυνεύω.
Μην ψάχνεις για διαβήτες και μοιρογνωμόνια.
Αυθαίρετα θα χτίσουμε και φέτος.

Φωτογράφιση: Χρήστος Χατζηϊωάννου

Ποίηση, Εκδόσεις Βακχικόν, 2016, 72 σελ.

Ο άλλος εγώ – Μαρία Μ. Στρίγκου

Το μόνο που θέλησα είναι να πήγαινα μια βόλτα στο δάσος με τα ξωτικά, γυρεύοντας τα μαγικά τους ξόρκια. Νόμιζα πως αυτά θα με γιατρέψουν. Θα με γλιτώσουν απ’ το κακό και απ’ τ’ άδικο της θυσίας. Πιάνουν, λένε, άμα τα πεις με την καρδιά σου. Πρόσεχε την ώρα, κι εδώ χρειαζούμενος είναι ο προσδιορισμός.
“Σωστή”.
Αυτό με κατάτρεχε μια ζωή μέχρι τα σήμερα. Η λέξη “σωστός”, “σωστή”, “σωστό”. Που δεν με χωρούσε.
Γι’ αυτό δεν τη γλίτωσα. Γιατί οι γονιοί μας δεν ένιωσαν πως ήμουνα ο σωστός γι’ αυτούς και τη γενιά μας. Εσύ ήσουνα. Γιατί η ώρα, αν ήταν η σωστή, τότε σίγουρα δεν ήταν για μένα. Για σένα ήτανε. Πέρασε χωρίς να με αγγίξει στο ελάχιστο η μαγική της επιρροή. Σαν τ’ όνειρο κι αυτή. Τέλειωσε αφήνοντας μια πικρή γεύση στο στόμα. Κι έναν θάνατο από αμέλεια. Έτσι είπανε στους ξένους, μα εμείς το ξέρουμε καλά πως με σκοτώσαν.
– Στ’ αλήθεια μπορεί να έχω πεθάνει από τα χτες.
– Μπορεί να ‘χεις πεθάνει.
– Μα είναι αργά για να το πληροφορηθώ στο ενθάδε;
– Ποτέ δεν είναι. Ξύπνα!