Έχει κάνει σπουδές Φιλολογίας και Μουσικής στην Αθήνα και μετεκπαίδευση στην Πολιτιστική Διαχείριση στη Γερμανία. Από το 2009 ζει και εργάζεται στην Κύπρο ως φιλόλογος στη δημόσια εκπαίδευση. Ποιήματα και διηγήματά της έχουν δημοσιευθεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά, ενώ συμμετείχε και σε λογοτεχνικά φεστιβάλ στην Κύπρο. Είχε τη γενική επιμέλεια του λογοτεχνικού φωτογραφικού λευκώματος The story of a moment (Wunderart Productions, Κύπρος 2017) καθώς και του συλλογικού λογοτεχνικού έργου ΛΑΙΜΑΡΓΑ (Εκδ. Ακτίς, Κύπρος 2019). Το πρώτο της βιβλίο με μικρά και μεγάλα πεζά με τον τίτλο Γραμμή ανάμεσά μας, (Εκδ. Το Ροδακιό- Αθήνα 2020) συμπεριλήφθηκε στη βραχεία λίστα των Κρατικών Βραβείων Κύπρου (2020).
Ελλιπές μέτρο (2022), Σαιξπηρικόν
Διηγήματα
Γραμμή ανάμεσά μας (2020), Το Ροδακιό
Ελλιπές μέτρο – Μαρία Τζιαούρη-Χίλμερ
Ελλιπές μέτρο
Μετρήσαμε τον πρώτο χρόνο με παύσεις
η μουσική ξεκίνησε, μας κόπηκαν τα γόνατα
κορόνα γράμματα
όλα κοστίζουν στο παίξιμο
το λάθος μέτρημα, οι παύσεις και οι άρσεις
κορόνα γράμματα
άλλοτε ασθενής, άλλοτε ισχυρός ο ρυθμός
όσων τολμήσαμε ν’ αρθώσουμε με λέξεις.
Πως θά ’ταν άραγε εκείνη η μουσική χωρίς λεβάρε;
*
Το παλιό αμάξι το αγαπούσε πολύ.
Ήταν του πατέρα του.
Κάθε διαδρομή κι ένα ημερολόγιο.
Κάθε αναχώρηση και μια απώλεια.
Φοβόταν την ημέρα που δεν θα έπαιρνε ξανά μπρος.
Το κοιτούσε διαρκώς τον τελευταίο καιρό.
Στα χείλη του μια σκόνη.
Στο βλέμμα του οι ευχές, οι κατάρες, οι θύελλες, οι έρωτες.
Δεν περνάει μέρα που να μην σκεφτεί τον πατέρα του.
*
Ένα σακούλι ζάχαρη
Συχνά συλλογίζομαι
τη ζωή να χύνεται σαν
ένα σακούλι ζάχαρη
που σκάει στο πάτωμα και
σκορπίζει παντού τους κόκκους της
πάνω σε χείλη πικρά
σε πεινασμένους ουρανίσκους
στον ορό που σιγοστάζει πόνο,
ενώ τα μυρμήγκια
άπληστα ρουφάνε σε legato
όση ζάχαρη απομένει.
Ποίηση, Σαιξπηρικόν, 2022, 56 σελ.
Γραμμή ανάμεσά μας – Μαρία Τζιαούρη-Χίλμερ
Ήταν ζευγάρι σαράντα χρόνια. Στο ίδιο κρεβάτι κάθε νύχτα. Με το θόρυβο και με τις σιωπές τους. Εκείνος της ζέσταινε τα πόδια όταν κρύωνε κι αυτή τον έπαιρνε αγκαλιά στους εφιάλτες του. Εκείνη φρόντιζε για το νερό στο κομοδίνο κι εκείνος για το ξυπνητήρι. Κάθε νύχτα, κάθε ξημέρωμα μαζί. Μαζί στα γεννητούρια και στις κηδείες. Σαράντα ολόκληρα χρόνια. Σχεδόν μισός αιώνας.
Ακόμη θέλει να της ζεστάνει τα πόδια, γιατί αυτή πάντα κρυώνει. Είναι άνοιξη που μυρίζει ήδη καλοκαίρι. Κι αυτή δεν ψάχνει πια τα πόδια του. Δε φέρνει πια νερό στο κομοδίνο. Δε χρειάζεται να ξυπνήσει νωρίς το πρωί. Εκείνος δεν κοιμάται πια για να μην έχει εφιάλτες. Αν αποκοιμηθεί από κούραση, τότε κλαίει στον ύπνο του και ξυπνά ιδρωμένος απλώνοντας το χέρι του στο μαξιλάρι της. Σαράντα ολόκληρα χρόνια· στο ίδιο σώμα.
Τώρα χωρίς αυτήν ζει έξω από το σώμα του.
Διηγήματα, Το Ροδακιό, 2020, 72 σελ.
Πηγές: Biblionet, Το Ροδακιό, Σαιξπηρικόν
