Μαίρη Τσίλη

Νάντια μου – Μαίρη Τσίλη

ο ήλιος της Βοστώνης


Η Νάντια κι εγώ. Ή αλλιώς εγώ και η Νάντια. Φωτιά κι αλάτι. Χειμώνας μέσα σε καλοκαίρι. Ήλιος στο χιόνι. Η Νάντια είναι απλά το κορίτσι που αγάπησα. Το κορίτσι που θαύμασα. Όχι δεν έγινε έμπνευση μου. Ήταν απλά το κεντρί μιας μέλισσας που μου χρώσταγε η ζωή για να με κάνει να γίνω καλύτερος άνθρωπος. Εξάλλου το ότι είμαι συγγραφέας δεν σημαίνει και πολλά.
Αυτό που έχει σημασία είναι ότι τούτο το βιβλίο είναι γεμάτο από εκείνη και είναι η πρώτη φορά και ίσως και η τελευταία που γράφω βάζοντας την ηρωίδα μου μπροστά γιατί θέλω να υπάρχει ακόμα και όταν δεν θα υπάρχω εγώ.
Ο ήλιος της Βοστώνης έχει το χαμόγελο της Νάντιας και η πένα μου φοράει τον σταυρό της κι έκανε βουτιά στην θάλασσα των Κυκλάδων για να γράψει.

Πηγαίνω για ύπνο μια συγκεκριμένη ώρα κάθε βράδυ. Την άγια εκείνη ώρα που μπορώ να δω ένα αστέρι στον ουρανό. Του έχω δώσει το όνομα σου. Δεν μου μιλάει. Ούτε εγώ του μιλάω.
Απλά το κοιτώ και του χαμογελώ.

Ζεις αλλού κι αλλιώς. Δεν διψώ για σένα. Απλά να υπάρχεις σε αυτή την ζωή και να είσαι καλά. Να χαμογελάς για να δίνω οξυγόνο στις αναμνήσεις μου από εσένα.
Μαίρη Τσίλη

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Όστρια, 2020

Ερωτευμένες πόρνες – Μαίρη Τσίλη

Τέσσερις γυναίκες με διαφορετικές αλλά απλές και καθημερινές ζωές. Τέσσερα σώματα που ταίριαξαν μέσα σε μια εποχή που φωνάζει για ηθική ενώ μέσα της, σπαράζει για την αποδοχή και την ανάγκη για έρωτα και ηδονή.
Τέσσερις ψυχές που καίνε τις σάρκες τους για να εξαφανιστεί ακόμα και κάθε ίχνος ντροπής και που όμως δεν έπαψαν ποτέ να διψούν για αληθινή αγάπη.
Η Υακίνθη που ξεκίνησε ως άμαθη και που όμως έπαιξε ρόλο πρωταγωνιστικό και καταλυτικό. Η Σοφία που αλλιώς φαινόταν στην αρχή και που καθόλου δεν την δικαίωσε η συνέχεια της.
Η Πέννυ που ήταν τόσο ακραία προκλητική και δυναμική και που άντεξε να ξεγυμνώσει τις ευαισθησίες της έστω για μια φορά.
Και η Μόνικα που ήταν ένα ιδιαίτερο πλάσμα, μια απρόβλεπτη ύπαρξη που είχε ένα ιδιαίτερο φινάλε.
Οι Ερωτευμένες πόρνες, ένα βιβλίο βασισμένο σε αληθινές εμπειρίες και γραμμένο με αγάπη και σεβασμό στην ιδιαιτερότητα και στην διαφορετικότητα του κάθε ανθρώπου.
Όλα αυτά μέσα σε ένα ταξίδι από το Ρέθυμνο της Κρήτης μέχρι την Λισαβώνα στην Πορτογαλία και ταυτόχρονα μέσα σε ένα παιχνίδι ανάμεσα στην φαντασίωση και στον ρεαλισμό.
Και μην ξεχνάτε κάτι. . Πως. . Όμορφος άνθρωπος γίνεσαι όταν μαθαίνεις να αγαπάς ακόμα κι εκείνους που δεν είναι σαν εσένα. – Μαίρη Τσίλη

Μυθιστόρημα, Όστρια Βιβλίο, 2018, 130 σελ.

Το κρεσέντο ενός κύματος – Μαίρη Τσίλη

Η Ζέτα με τον Πέτρο είναι αδέρφια και η Εύα είναι η καλύτερή τους φίλη και όχι μόνο…
Τρεις χαρακτήρες διαφορετικοί μα και με τόσο δυνατά κοινά σημεία ψυχής. Τρεις φωτογραφίες με τρία κύματα. Το πρώτο κύμα σαν τη Ζέτα, απαλό και ήπιο, ένα κρίνο προκλητικά τρυφερό. Το δεύτερο κύμα σαν την Εύα, πιο δυνατό, πιο πειρασμός και άγγελος μαζί. Το τρίτο κύμα σαν τον Πέτρο, το πιο ισχυρό, το πιο καθοριστικό, ένα κοφτερό γυαλί. Και όμως τα τρία αυτά κύματα ενώθηκαν και συνέθεσαν ένα και μόνο κύμα και το έφτασαν στο αποκορύφωμά του… Στο κρεσέντο ενός κύματος!
Ένας Απρίλης… Η βροχή… Η θάλασσα… Πολλά λάθη και πάθη κι εξαρτήσεις κι απωθημένα στο δισάκι της ψυχής… Πληγές και σημάδια… Και στο πιάνο μία και μόνο μελωδία σαν ίριδα και σαν γιασεμί και σαν απάντηση της αλήθειας της ζωής…
Ο έρωτας, η αγάπη, η φιλία πότε μπλέκονται γλυκά και πότε συγκρούονται. Και τότε τι γίνεται; Αντέχουν οι ανθρώπινες σχέσεις και οι καρδιές; Και η ζωή και η μοίρα τι ρόλο παίζουν; Σίγουρα μεταξύ τους συνομιλούν και με τον δικό τους τρόπο πλέκουν ζωές και μοίρες θνητών ανθρώπων. Γιατί εκείνες ξέρουν καλύτερα και σκάρτα παιχνίδια δε στήνουν ποτέ…

Μυθιστόρημα, Όστρια Βιβλίο, 2015, 150 σελ.

Αλκυονίδες ψυχές – Μαίρη Τσίλη

Ένας πίνακας ζωγραφικής με δυο γλαροπούλια να πετούν πάνω από τη θάλασσα κι ένα γαλάζιο μαντήλι στον αέρα, ζωγραφισμένος από έναν άντρα. Ένα βιβλίο σαν θαλασσινό φθινόπωρο, παρατημένο κι ανέγγιχτο για καιρό από τη γυναίκα που το έγραψε. Τοσκάνη και Κάτω Ιταλία, με μια Ελλάδα που υπάρχει πάντα στις ακτές που κοιτούν το Ιόνιο με νοσταλγία, χορεύοντας στην άμμο. Αλεξανδρούπολη, Κωνσταντινούπολη και Πρίγκηπος με μια Ελλάδα που επίσης υπάρχει ακόμα και αναπνέει ανάμεσα σε ένα λιμάνι, σε πεύκα και μαστιχόδεντρα.
Η Αλκυόνη και ο Μάρκος, δυο άνθρωποι που για κάποια χρόνια της ζωής τους, βίωναν παράλληλα, με την ίδια ένταση και με την ίδια ευαισθησία, στιγμές κι ανατροπές ζωής, ακόμα και την ίδια πικρή γεύση του θανάτου, μα και την αλμυρή ανάσα του έρωτα κι ας ζούσαν σε άλλους τόπους. Μέχρι που κάποιο ταξίδι τους έφερε κοντά, για πρώτη φορά στο βαγόνι ενός τρένου και όχι μόνο. Ποιές μελωδίες θα σκορπιστούν για χάρη τους, πόσα πετάγματα θα κάνει μια πεταλούδα με φτερά στα χρώματα του ουράνιου τόξου για εκείνους και πόσα θα ξεπεράσουν χωριστά μα και μαζί;
Η Ιρένα και ο Ρωμανός, δυο πλάσματα που για κάποιον λόγο έγιναν ένα, την ίδια ακριβώς στιγμή και που έπαιξαν με τον δικό τους τρόπο, καταλυτικό ρόλο στις υπάρξεις της Αλκυόνης και του Μάρκου. Η Νατάσα και ο Νίκος, που τους ένωσε μια παλιά μπαλάντα. Η Αντιγόνη κι ο Γιώργης, δυο διαμάντια, σταλάγματα μιας παλιάς και όμορφης ζωής.
Έρωτας, αγάπη, φιλία, μοίρα και θάνατος. Άραγε νικιέται ο πόνος και η απουσία που φέρνει ο θάνατος; Άραγε είναι ο έρωτας ανίκητος σε κάθε μάχη που ακόμα και με τον ίδιο μας τον εαυτό δίνουμε πολλές φορές; Άραγε μπορούν, κάποιοι άνθρωποι να αντέχουν και να ξεπερνούν τους χειμώνες της ζωής τους και να ανθίζουν ξανά σαν αλκυονίδες ψυχές μέσα στον κάθε παγερό Γενάρη όσο κι αν τους χάραξε με κρύες αναπνοές;

Μυθιστόρημα, Όστρια Βιβλίο, 2015, 208 σελ.

Μυστικό κοχύλι – Μαίρη Τσίλη

Μυστικό κοχύλι γεμάτο όνειρα κι ελπίδες μέσα στης καρδιάς την θάλασσα κρυμμένο. Το μυστικό κοχύλι δεν είναι απλά και μόνο ο τίτλος μιας ποιητικής συλλογής. Είναι ο τίτλος μιας διαδρομής που έκανα με την ψυχή μου ακόμα και με σπασμένο ταχογράφο πληρώνοντας το τίμημα με μοναξιά, δάκρυ, σιωπή μα και κερδίζοντας αγάπη και ζωή. Δέκα ποιήματα. Δέκα κομμάτια από μένα γεμάτα λέξεις που πλέχτηκαν σαν νότες στο νου και στην καρδιά μου και που με έκαναν να υφάνω σχέσεις και καταστάσεις που έζησα και ζω και έτσι να τις βγάλω προς τα έξω στην επιφάνεια και στο φως. Έτσι ακριβώς όπως ένα κοχύλι από την θάλασσα βγαίνει στην αγκαλιά μιας αμμουδιάς και αφήνεται στον ήλιο. Και όποιος το βρει και το βάλει στο αυτί του, νιώθει και αφουγκράζεται ήχο θαλασσινό, μουσική, ζωή, αγάπη, έρωτα, μοίρα και αλμύρα.

Θα μετρήσω για σένα όλα τα αστέρια του ουρανού απόψε ..
Θα τα γοητεύσω, μ’ ένα αλήτικο φιλί και δυο λόγια μαγικά..
για να έρθουν στην καρδιά σου.
Θα φτιάξω παραμύθια από βροχή.. κι ύστερα σε δρόμους νυχτερινούς
θα περιφέρω απερίσκεπτα την ομορφιά μου..
Θα σταθώ στου φεγγαριού την άκρη με χέρια απλωμένα και
θα φωνάξω με όλο μου το είναι: χαίρε ερώτα αμέτρητε
και ζωή μου μετρημένη..!!!!!!!!
Μοναξιά μου αφιλότιμη κι αδέσποτη σαν σφαίρα.
Ευτυχία μου ιδανική, θυσία μου ασύλληπτη στο βωμό του «πρέπει»..
Ζήσε καρδιά μου με την απερίσκεπτη ομορφιά,
στους ουρανούς, στις θάλασσες, στη γη!
Ζήσε και χαμογέλά μ’ ένα τραγούδι..
σε μια σιωπή,
μ’ ένα δάκρυ κι ένα σημάδι
χαραγμένο πάνω σ’ ένα μυστικό κοχύλι… της ζωής μας…

Ποίηση, Όστρια Βιβλίο, 2015, 40 σελ.

Αλκυονίδες ψυχές – Μαρία Τσίλη

Ένας πίνακας ζωγραφικής με δυο γλαροπούλια να πετούν πάνω από τη θάλασσα κι ένα γαλάζιο μαντήλι στον αέρα, ζωγραφισμένος από έναν άντρα. Ένα βιβλίο σαν θαλασσινό φθινόπωρο, παρατημένο κι ανέγγιχτο για καιρό από τη γυναίκα που το έγραψε. Τοσκάνη και Κάτω Ιταλία, με μια Ελλάδα που υπάρχει πάντα στις ακτές που κοιτούν το Ιόνιο με νοσταλγία, χορεύοντας στην άμμο. Αλεξανδρούπολη, Κωνσταντινούπολη και Πρίγκηπος με μια Ελλάδα που επίσης υπάρχει ακόμα και αναπνέει ανάμεσα σε ένα λιμάνι, σε πεύκα και μαστιχόδεντρα.

Η Αλκυόνη και ο Μάρκος, δυο άνθρωποι που για κάποια χρόνια της ζωής τους, βίωναν παράλληλα, με την ίδια ένταση και με την ίδια ευαισθησία, στιγμές κι ανατροπές ζωής, ακόμα και την ίδια πικρή γεύση του θανάτου, μα και την αλμυρή ανάσα του έρωτα κι ας ζούσαν σε άλλους τόπους. Μέχρι που κάποιο ταξίδι τους έφερε κοντά, για πρώτη φορά στο βαγόνι ενός τρένου και όχι μόνο. Ποιές μελωδίες θα σκορπιστούν για χάρη τους, πόσα πετάγματα θα κάνει μια πεταλούδα με φτερά στα χρώματα του ουράνιου τόξου για εκείνους και πόσα θα ξεπεράσουν χωριστά μα και μαζί;

Η Ιρένα και ο Ρωμανός, δυο πλάσματα που για κάποιον λόγο έγιναν ένα, την ίδια ακριβώς στιγμή και που έπαιξαν με τον δικό τους τρόπο, καταλυτικό ρόλο στις υπάρξεις της Αλκυόνης και του Μάρκου. Η Νατάσα και ο Νίκος, που τους ένωσε μια παλιά μπαλάντα. Η Αντιγόνη κι ο Γιώργης, δυο διαμάντια, σταλάγματα μιας παλιάς και όμορφης ζωής.

Έρωτας, αγάπη, φιλία, μοίρα και θάνατος. Άραγε νικιέται ο πόνος και η απουσία που φέρνει ο θάνατος; Άραγε είναι ο έρωτας ανίκητος σε κάθε μάχη που ακόμα και με τον ίδιο μας τον εαυτό δίνουμε πολλές φορές; Άραγε μπορούν, κάποιοι άνθρωποι να αντέχουν και να ξεπερνούν τους χειμώνες της ζωής τους και να ανθίζουν ξανά σαν αλκυονίδες ψυχές μέσα στον κάθε παγερό Γενάρη όσο κι αν τους χάραξε με κρύες αναπνοές;

Μυθιστόρημα, Ελληνική Πρωτοβουλία, 2014, 200 σελ.