Zει στην Αθήνα απ’ το 1977 με την οικογένειά της. Εργάστηκε για πολλά χρόνια στον ιδιωτικό τομέα και αργότερα σε δικές της επιχειρήσεις.
Αγαπά τα βιβλία, τη ζωγραφική, το θέατρο, τη φύση και τα ζώα. Το γράψιμο είναι για αυτήν εσωτερική ανάγκη έκφρασης.
Γράφει μυθιστορήματα, σενάρια και παραμύθια.
Η πρόστυχη (2007), Modern Times
Γυναίκες της φωτιάς (2012), Εμπειρία Εκδοτική
Γυναίκες της φωτιάς – Μαίρη Ζήκου
Η Φαλλιά, μια γυναίκα σημαδεμένη από τη φωτιά, πληγωμένη από προδοσία κι εγκατάλειψη, πονεμένη από τον χαμό του παιδιού της, φτάνει λίγο μετά το 1950 σ’ έναν κάμπο, σ’ έναν βάλτο που έγινε κάμπος, και αποκαμωμένη ύστερα από χρόνια περιπλάνησης αποφασίζει να εγκατασταθεί εκεί. Το πρόσωπο της αποκρουστικό, το μυαλό της σαλεμένο, μα η καρδιά της γεμάτη αγάπη και δοτικότητα. Η ένδεια και η κακοζωία της δεν είναι ικανά να σκιάσουν τη βαθιά λυτρωτική αγάπη και την ανιδιοτελή προσφορά προς τον αδύναμο. Γνωρίζει τους ανθρώπους αυτού του τόπου, ζει μαζί τους αλλά και χώρια, περιδιαβαίνει προσεκτικά ανάμεσα στα υφάδια της ζωής τους, συμπάσχει μαζί τους και επεμβαίνει με τον δικό της τρόπο.
Στην Αντριάννα βρίσκει τη χαμένη κόρη και προσπαθεί να την αποτρέψει από τα λάθη της παράφορης νιότης, όταν εκείνη παίρνει άοπλη τον δρόμο της αγάπης και χάνει τον προορισμό της. Παρακολουθούμε μαζί της μια ολόκληρη εποχή υποκρισίας, την επιβράβευση της αδικίας, τη διαπόμπευση της μοιχείας, το κοινωνικό στίγμα της τρέλας.
Η ιστορία φτάνει ώς στις μέρες μας, όταν υπέργηρη πλέον, η Φαλλιά αποκαλύπτει το μεγάλο της μυστικό με απρόβλεπτες συνέπειες. Συμπαντική νομοτέλεια, δικαιοσύνη ή τιμωρία; Εκείνη όμως δεν ζει πια για να δει την απάντηση στο ερώτημα αν εμείς φτιάχνουμε τη ζωή μας ή η ζωή εμάς.
Μυθιστόρημα, Εμπειρία Εκδοτική, 2012, 445 σελ.
Η πρόστυχη – Μαίρη Ζήκου
Το βάρος του κορμιού του εκμηδένισε τις αντιστάσεις της. Τον έβλεπε σαν αφηνιασμένο να προσπθαεί να μπει μέσα της. Τον κοίταζε μήπως τη λυπηθεί. Ένιωσε τον πόνο. Τέλειωσε κάποτε με ένα πνιχτό βογκητό και έμεινε από πάνω της ασάλευτος. Τον έσπρωξε με όση δύναμη της είχε απομείνει και σηκώθηκε. Μάζεψε το εσώρουχό της. Τα πόδια της είχαν γεμίσει αίματα. Άρχισε να τρέχει. Τούτο το σούρουπο της φάνηκε ότι κράτησε ώρες… Έφτασε στο ρέμα. Έριξε νερό στο πρόσωπό της, έπλυνε ψηλά τα πόδια της, μάζεψε όλο το κουράγιο της και γύρισε στο σπίτι σαν ζεματισμένο σκυλί.
Μπήκε αθόρυβα και κάθισε στο τζάκι. Σκούπισε τα μάτια της, απώθησε τις σκέψεις της, έκρυψε την ντροπή της και κοίταξε στον καθρέφτη. Συγκρατούσε τον εαυτό της να μη σωριαστεί. Όλα έπρεπε να γίνουν όπως κάθε βράδυ, δεν έπρεπε να καταλάβει κανένας τίποτε. Η Μαντώ όμως ήξερε ότι ήταν βρόμικη, ένοχη, ατιμασμένη. Αυτός θα έφευγε. Αυτή θα έμενε εκεί· θα ήταν πρόστυχη.
Μυθιστόρημα, Modern Times, 2007, 263 σελ.
Πηγές: Biblionet, Εμπειρία Εκδοτική, Modern Times
