Μίνως Ευσταθιάδης

Σχέδια του χάους – Μίνως Ευσταθιάδης

Αυτή την ιστορία δεν ήταν εύκολο να την πω. Φόνοι γίνονται κάθε μέρα. Άλλοι λύνονται, άλλοι πάλι όχι. Ελάχιστοι όμως καταλήγουν να σε στοιχειώνουν.

Ένα κουβάρι χωρίς άκρη. Ίσως φταίει που, όταν συνέβησαν όλα αυτά, ήμουν ακόμα παιδί. Πέρασαν χρόνια για να δω ξεκάθαρα τα πρόσωπα– κυρίως των φίλων μου. Ο πιο περίεργος μαθητής του σχολείου, ένας δάσκαλος που μιλούσε μια άλλη γλώσσα, μια μάνα που εξαφανίστηκε, ένας σιωπηλός δικηγόρος και ο γιος κάποιου Ρώσου μαφιόζου.

Το όπλο, ένα κουζινομάχαιρο, βρέθηκε στον βυθό του υδροβιότοπου πουλιών. Και το πτώμα χαμογελούσε, σκεπασμένο όμορφα με το σεντόνι του. Πώς διάολο κάνεις έναν ετοιμοθάνατο να χαμογελά, μου λες;

Μυθιστόρημα, Ίκαρος, 2022, 312 σελ.

Κβάντι – Μίνως Ευσταθιάδης

Ηδολοφονία ενός άντρα χωρίς ταυτότητα στους δρόμους της Μονμάρτης οδηγεί τις έρευνες της γαλλικής αστυνομίας σε αδιέξοδο. Την ίδια ώρα στο νεκροταφείο κάποιου ελληνικού χωριού ο ντετέκτιβ Κρις Πάπας κρατάει στα χέρια του έναν παλιό χάρτη γεμάτο σημάδια: αλλεπάλληλα ταξίδια, τεθλασμένες γραμμές, παράλληλες πορείες, που οδηγούν στην άκρη της ερήμου Καλαχάρι. Τα τελευταία ίχνη τον παρασύρουν πάνω στις παρισινές στέγες. Εκεί θα καταλάβει ότι οι τίγρεις τρέχουν γρήγορα και δεν ξεχνούν ποτέ.

Πρωτοπήγα στην Αφρική το 2003 και επέστρεψα δύο ακόμη φορές. Η Μαύρη Ήπειρος είναι ένας άλλος κόσμος. Στην αρχή νόμιζα πως κρατούσα κάποιου είδους ημερολόγιο, τελικά όμως ήταν το προσχέδιο ενός βιβλίου. Δεν πρόκειται για ταξιδιωτικό χρονικό, αλλά για μια ιστορία αίματος. Τόσο πραγματική όσο και ο κάθε καθρέφτης. Το αίμα ακολουθεί περίεργες διαδρομές, που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει. Και ίσως να είναι καλύτερα έτσι.
Μ.Ε.

Μυθιστόρημα, Ίκαρος, 2021, 256 σελ.

Ο δύτης – Μίνως Ευσταθιάδης

Όλοι φοράνε τις μάσκες τους, το φως υποχωρεί. Όλοι εκτός από έναν, που πάντα παραμένει αθέατος. Οι εντολές ακούγονται ξεκάθαρα, για λίγο στέκονται απολύτως ακίνητοι. Κάποιος θα νόμιζε ότι προσεύχονται. Κι όμως.

Μια περιπλάνηση που αρχίζει από το νυχτερινό Αμβούργο για να καταλήξει στον βυθό της ελληνικής θάλασσας. Η αλυσίδα διαδοχικών αυτοκτονιών και ανεξήγητων θανάτων περιστρέφεται γύρω από μια ταινία διάρκειας λίγων λεπτών. Μέσα της ξαναζωντανεύει “Ο Δύτης”.

Ο ντετέκτιβ Κρις Πάπας θα αναγκαστεί να την παρακολουθήσει για να καταλάβει. Κάποιες φορές το ταξίδι στο παρελθόν δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια βουτιά στον πυρήνα της φρίκης. Εκεί όπου η πραγματικότητα υπερβαίνει την ανθρώπινη φαντασία.

Μυθιστόρημα, Ίκαρος, 2018, 248 σελ.

Το δεύτερο μέρος της νύχτας – Μίνως Ευσταθιάδης

Σ’ ένα απομακρυσμένο χωριό της Γερμανίας κάποιος άντρας βρίσκεται νεκρός στο κρεβάτι του.
Είναι δεμένος και θυμίζει εσταυρωμένο, μεθοδικά σκισμένο στα δύο. Ήταν άνεργος, χωρίς εχθρούς και κανένας δεν φαίνεται να ωφελείται από τον θάνατό του.

Λίγο αργότερα κάποιος άλλος άντρας δολοφονείται με τον ίδιο τρόπο στο σπίτι του στο Αμβούργο. Μεταξύ των δύο θυμάτων δεν υπάρχει καμία σχέση, έχουν όμως ένα μοναδικό κοινό στοιχείο: μοιράζονται το ίδιο επίθετο.
Ακολουθώντας τα ίχνη, ο Ελληνογερμανός ντέντεκτιβ Κρις Πάπας αντί να οδηγηθεί στον ένοχο, χάνεται στην ομίχλη που μόνιμα απλώνεται γύρω από τον τόπο του εγκλήματος.
Οι απαντήσεις μοιάζουν να βυθίζονται συνεχώς βαθύτερα μέσα στο δεύτερο μέρος της νύχτας.
Εκεί που όλα είναι αληθινά και όλα επιτρέπονται.

Μυθιστόρημα, Ωκεανίδα, 2014, 278 σελ.

Χωρίς γλώσσα – Μίνως Ευσταθιάδης

Μόνο αυτοκίνητα και τρένα υπάρχουν. Μ’ αυτά διασχίζουν την Ευρώπη προσπαθώντας να ξεφύγουν. Είναι κυνηγημένοι, πίσω και πέρα απ’ όλα, από τους ίδιους τους τους εαυτούς τους. Στην Αθήνα και στις Βρυξέλες έχουν όλα πουληθεί κι έτσι το ταξίδι αρχίζει. Σόφια by night (ο άγγελος τα πίνει στο ίδιο τραπέζι με το διάολο)· Καρλσρούη by day (δεν έχει και διαφορά by night)· Τεργέστη δίπλα στα σκουπίδια· Λουκέρνη δίπλα στο όνειρο· Βασιλεία μέσα στις φλόγες· Όφενμπουργκ μέσα στο autobahn· Κοπεγχάγη πάνω απ’ όλα, πάνω απ’ το νερό… Και χιλιόμετρα, πολλά χιλιόμετρα, οι λευκές διαχωριστικές γραμμές γίνονται μια ευθεία χωρίς τέλος. Θα καταφέρουν να ελιχθούν, αλλά για να ξεφύγεις, πρέπει να υπάρχει και ο τόπος της τελικής διαφυγής: η dreamland. Υπάρχει τέτοιο μέρος στην πραγματικότητα; Πώς να το περιγράψεις σε ποια γλώσσα; Κι αν υπάρχει το μέρος και δεν υπάρχει η γλώσσα;

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Καστανιώτη, 2004, 232 σελ.

Έξοδος – Μίνως Ευσταθιάδης

Ο Καμύ είχε πει ότι η ιδέα ν’ αλλάξεις τη ζωή σου μπορεί να έρθει ακόμα και τη στιγμή που βρίσκεσαι μέσα στην περιστρεφόμενη πόρτα ενός μαγαζιού.
Δεν είχε διευκρινίσει, όμως αν μπορεί να έρθει ακόμα και πίνοντας ένα μπουκάλι βότκα τα ξημερώματα στην παραλία.
Τρεις φίλοι άλλαξαν την ζωή τους και δεν παίζει ρόλο το πού ήταν όταν πήραν την απόφαση, αν και τελικά ήταν σε μία περιστρεφόμενη παραλία πίνοντας βότκα.
Άρχισαν ένα ταξίδι απροσχεδίαστο, έτσι όπως κάθε πραγματικό ταξίδι πρέπει ν’ αρχίζει. Ο σκοπός τους ήταν να πληρώσουν ένα χρέος.
Στην πορεία συνάντησαν γυναίκες που έδιναν φως, γυναίκες που έσβηναν φως, λουλούδια που ανοίγουν μόνο τη νύχτα, μια θάλασσα γεμάτη χρώματα, ένα σύστημα χωρίς κανένα χρώμα, ένα ταξιτζή που μόλις είχε γυρίσει απ’ τον παράδεισο και μια φιγούρα που στεκόταν μόνη της μπροστά απ’ την πόρτα του παραδείσου.
Προχώρησαν με το χαμόγελο των ανθρώπων που κάνουν το ταξίδι τους, την ίδια ώρα που οι περισσότεροι κοιμούνται χωρίς όνειρα…

Μυθιστόρημα, Ανατολικός, 2001, 202 σελ.