Νάσος Κουργιόζος

Δεσμώτης προδοσίας – Νάσος Κουργιόζος

Οι ιστορίες μου όσο ακραίες κι αν είναι σαν συλλήψεις, δε θα φτάσουν σε ακρότητα ποτέ το αληθινό πρόσωπο της Προδοσίας και του Πόνου που αυτή γεννά. Αυτή, η πιο στυγνή και μυσαρή έκφανση της ανθρώπινης ιδιοτέλειας, αλλά πολύ περισσότερο ο απότοκος γόνος της, είναι που ενέπνευσαν τη δημιουργία δώδεκα δύστυχων χαρακτήρων, δίνοντάς τους υπόσταση. Ο σκοπός αυτών των χαρακτήρων επομένως – καθ’ όλα συμβολικός – δεν είναι να δε θίξουν, μα να σε βάλουν να σκεφτείς τα παρεπόμενα της αναίσχυντης πράξης, η οποία κι αποτελεί θεματικό πυρήνα σε αυτή εδώ τη συλλογή. Πάντοτε πίστευα, άλλωστε, πως τον πιο δριμύ προβληματισμό τον προσφέρουν τα πιο δριμιά παραδείγματα. Αυτά που είναι προς αποφυγήν.
(Άραγε ποια έμπνευση στον άνθρωπο μπορεί αν είναι μεγαλύτερη από τον πόνο;)

Διηγήματα, Εντύποις, 2010, 182 σελ.

Σκιές στο σκοτάδι – Νάσος Κουργιόζος

Είναι μεγάλη η απόσταση από την πλήρη παραφροσύνη ως την ιδιορρυθμία, από την ιδιορρυθμία ως το βαυκαλισμό κι από το βαυκαλισμό ως την απλή μυθοπλασία και τελικώς τη μυθομανία; Αντιστοίχως, από τη μυθομανία ως την αποδοχή τής “προσωπικής αλήθειας”, από την αποδοχή τής “προσωπικής αλήθειας” ως την παραδοχή τής εν γένει πραγματικότητας κι από την παραδοχή τής εν γένει πραγματικότητας ως τη διανοητική ισορροπία και τελικώς την πλήρη πνευματική διαύγεια;… Η απόσταση… Που χωρίζει το κάθε ένα απ’ το επόμενο;… Ναι. Όση είναι αυτή του σύνθετου από το απλό, του απολύτου από το σχετικό, του αντικειμενικού από το υποκειμενικό… Κι αν η απόσταση είναι τέτοια, τότε μήπως το ποιο σωστό θα ήταν να πούμε “ενώνει” κι όχι “χωρίζει”;… Τελικά, είναι μεγάλη η απόσταση από την πλήρη παραφροσύνη ως την πλήρη πνευματική διαύγεια;
Λογική-τρέλα, ομορφιά-ασχήμια, πραγματικότητα-μύθος, κωμωδία-τραγωδία, αγάπη-απέχθεια, άπειρο-μηδέν, ζωή-θάνατος κι ένα σκοτάδι σα μαύρο πέπλο να τα σκεπάζει όλα!… Φαίνεται πως οι σκιές κάποιων Πόε και Μπωντλαίρ πέφτουν αφειδώλευτα πάνω σ’ έναν μη σύγχρονό τους, αλλά “σύγχρονο” ομόθυμο. Πέφτουν… Ακόμα και στο σκοτάδι.

Διηγήματα, Εντύποις, 2012, 160 σελ.

Ευσεβείς απάτες – Νάσος Κουργιόζος

Μάλωσαν και την αποπήρε. Την πρόσβαλλε, εκφράζοντάς της – μάλλον, πετώντας της – κατάμουτρα την απογοήτευσή του για τον τρόπο με τον οποίο σκεφτόταν και παραμύθιαζε τον εαυτό της με βαυκαλισμούς!… Της είπε την αλήθεια τάχα, για το φίδι και το μήλο του. Της είπε και για τα άλλα ζωάκια, που όλα – μηδενός εξαιρουμένου – κατάφεραν να στριμωχθούν σε ένα καραβάκι. Την αλήθεια τάχα, για τα “ψευδή θαύματα” που επινοούσαν, επί αιώνες “εις βάρος της αλήθειας”, επιτήδειοι και για αυτά που ακόμη επινοούν, ως σύγχρονοι σαμάνοι. Της είπε ν’ αφήσει τους εν τοις ουρανοίς αγγέλους και να κοιτάξει στα μάτια, πιθανά τον έναν επί της γης άγγελο – κι ας μην ήταν, εν τέλει, αυτός, που της τα ‘λεγε!… Της είπε για όλες της τις ευσεβείς απάτες που, τόσα χρόνια, οικειοποιούταν και τις έκαμνε ευσεβείς της πόθους!… Όλες αυτές που διακόρευσαν το, κατά τ’ άλλα, πανέμορφο μυαλουδάκι της· την, ομοίως, πανέμορφη ψυχή της!… Την έκανε να σπάσει, να λυγίσει! Να δακρύσει, να κλάψει! Για την “τεράστια αδικία”, τώρα εις βάρος της, να της φερθεί “έτσι”, “σκληρά”!… Όταν εκείνη, έπειτα, κατένευσε και τον αφουγκράστηκε επιτέλους διαφορετικά, είδε στα μάτια του κάτι… Κάτι που την έκανε για πρώτη φορά ν’ αναρωτηθεί γι’ αυτά που είχε μέσα της, εδώ και καιρό, τόσο βολεμένα και ξεκαθαρισμένα… Μήπως – στις τόσες πιθανότητες, μία – δεν ήτανε μαζί της εντελώς άδικος!;…

Διηγήματα, Μωραΐτης Εκδόσεις, 2013, 156 σελ.

Ετερόφωτοι ζωοδότες – Νάσος Κουργιόζος

“Όλοι, όλα, διέπονται και χαρακτηρίζονται από τη φυσική προσπάθεια για την πραγματοποίηση ενός κάποιου σκοπού… Όλοι. Όλα. Ακόμα και τα “μεταμφιεσμένα”, εναλλακτικά μου είδωλα που αντικατοπτρίζονται ως κάθε ένας ρόλος. Ακόμα κι αυτά, τα αθάνατα!…”
Ποιος ζωοδότης μπορεί να είναι ετερόφωτος; Να παίρνει δηλαδή ζωή από αλλού όταν, υποτίθεται, πάντα αυτός είναι ο εμφυσητής;… Τι θα λέγατε, λοιπόν, για τον αφηγητή μιας ιστορίας, όταν αυτή γίνεται ξακουστή κι αυτός φημισμένος μέσα από τα ανδραγαθήματα του ήρωά της; Για το θεό που παίρνει πνοή κι αποκτά δυνάμεις από τη φαντασιοκοπία του ποιμνίου του; Για τον άνθρωπο που έχει διχασμένη προσωπικότητα;… Τότε, μόνο αυτόφωτος δεν μοιάζει να είναι.

Διηγήματα, Εντύποις, 2014, 134 σελ.

Όλα θα πάνε καλά – Νάσος Κουργιόζος

Όλα φαινόντουσαν, στην αρχή, τυχαία. Η γνωριμία τους, ο συγκερασμός των αντιλήψεών τους, η αμοιβαιότητα στις πράξεις τους, η εναρμόνιση των ονείρων τους… Μα, ύστερα, ήρθαν τα πρώτα κύματα σε μια απάνεμη θάλασσα που λίγο-λίγο έπαιρνε ν’ ανταριάζει. Μέχρι που το αφρισμένο της φούσκωμα ξέβγαλε το απεγνωσμένο μήνυμα της Μαριαλένας προς εκείνον, όπως σε ένα μπουκάλι που πετιέται απέλπιδα, κι όμως πάντα με ρότα μία ύστατη ελπίδα…
Ένα μυθιστόρημα που είναι πολλά περισσότερα από ερωτικό. Ένα μυθιστόρημα κοινωνικό, ιδεαλιστικό, μα κυρίως ψυχολογικό, με δύο κεντρικούς χαρακτήρες, αλλά έναν… στο “επίκεντρο”: Μία γυναίκα. Ή ένα κορίτσι που μοιάζει με γυναίκα…

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πηγή, 2015, 610 σελ.

Το Δάκρυ της Αφροδίτης – Νάσος Κουργιόζος

Παραμονές Χριστουγέννων του 1991, όταν όλοι ανέμεναν να δρέψουν κάτι από την όποια χαρά των γιορτών σε έναν κόσμο που άλλαζε, θα ερχόταν αντιμέτωπη με τη μοίρα της, ένα κορίτσι τότε, πάνω στο άνθος της εφηβείας. Εκείνη ήταν και η πρώτη φορά που θ’ αναρωτιόταν αν η ηχητική εκφορά του ονόματός της είναι συμπτωματική: «Μιρέλλα»…
«Μοίρα έλα» τής φάνηκε για μια στιγμή να άκουσε και να είδε, σαν κάποιος να την καλεί υπόκωφα μπρος στον σπασμένο καθρέπτη και μες στο σκοτάδι…
Καμιά γιορτή δεν ξημέρωσε για το κορίτσι που θα μεγάλωνε απότομα μέσα σε μια μέρα. Δυόμιση δεκαετίες μετά, ώριμη γυναίκα πια, η μοίρα θα της έγνεφε ξανά, φέρνοντάς της κι όχι στερώντας της τώρα έναν άνθρωπο. Αυτόν που, μέσα απ’ το πρόβλημα υγείας του, με το δικό του όνομα «φέρνει τη νίκη στη μάχη».
«Μιρέλλα» και «Νικόμαχος»… Τυχαίοι οι συμβολισμοί; Ίσως ναι, ίσως όχι. Γιατί ποια επικαλούμενη μοίρα μπορεί να προδικάσει την πιο ευοίωνη τύχη; Όταν, μάλιστα, το ταξίδι προς αυτή, την τελευταία, εκχέει απ’ το βάθος φως…

Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πηγή, 2019, 544 σελ.