Το νύχι της γριάς (2017), 24 γράμματα
Το λιµάνι των χαµένων ποιητών (2018), 24 γράμματα
Συλλογικά έργα
Λαθρόψυχοι (2018), 24 γράμματα
Το λιµάνι των χαµένων ποιητών – Νεκτάριος Θεοδώρου
Ένα συναρπαστικό παραμύθι του Νεκτάριου Θεοδώρου, για μεγάλα παιδιά!
Πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας χωρίς χρήματα; Το έχετε σκεφτεί ποτέ; Έχετε βάλει ποτέ τον εαυτό σας μπροστά στην πρόκληση να ζήσετε χωρίς αυτά ή τουλάχιστον να τα έχετε σε δεύτερη μοίρα; Δε γίνεται θα μου πείτε. Ναι, έχετε δίκιο. Για μερικούς πράγματι δε γίνεται. Δε γίνεται γι’ αυτούς που έχουν αποδεχτεί αυτή την νέα εποχή του ακραίου καταναλωτισμού και είναι έρμαια μιας τυποποιημένης κοινωνίας. Γι’ αυτούς που τρέχουν να αγοράσουν ό, τι τους σερβίρουν οι διαφημιστικές εταιρείες μέσω των τηλεοράσεων και των ραδιοφώνων. Ναι, γι’ αυτούς πράγματι δε γίνεται. Το έχουν ανάγκη. Έχουν μπολιαστεί με αυτό. Όπως δε γίνεται και γι’ αυτούς που νομίζουν ότι εξουσιάζουν τον άλλον με τα λεφτά. Ίσως με αυτόν τον τρόπο να νοιώθουν την υπεροχή. Αυτοί ξέρουν. Βαφτισμένοι στην μικροπρέπεια και την μεγαλομανία, μόνο που οι ίδιοι δεν έχουν καταλάβει ότι είναι φυλακισμένοι μες στο δικό τους γυάλινο κόσμο. Άνθρωποι χωρίς ψυχή που τους ενδιαφέρει μονάχα ο πλούτος και η εξουσία…
«Κάποτε ίσως θελήσουμε να φτιάξουμε έναν καινούριο κόσμο. Να αλλάξουμε ζωές. Να ζήσουμε, έστω για λίγο πιο όμορφα. Να γίνουμε ένα με το γαλάζιο της θάλασσας και τ’ ουρανού. Να δούμε με μια διαφορετική ματιά τη ζωή μας. Την ουσία και όχι την επιφάνεια. Ίσως να τα καταφέρουμε. Ίσως και όχι. Ποιος ξέρει; Ας το προσπαθήσουμε ή τουλάχιστον, ας το φανταστούμε. Ας κάνουμε την αρχή». Νεκτάριος Θεοδώρου
Πεζό, 24 γράμματα, 2018, 106 σελ.
Το νύχι της γριάς – Νεκτάριος Θεοδώρου
Μία γοητευτική συλλογή πεζογραφημάτων που με έναν ιδιαίτερο τρόπο αποκαλύπτει όχι μόνο τον κρυμμένο συναισθηματικό μας κόσμο αλλά και μία διαφορετική οπτική γωνιά ζωτικών σημείων της ύπαρξής μας. Ο καμουφλαρισμένος εσωτερικός κόσμος που με δεξιοτεχνία πολλές φορές στεγάζει μέσα του ο καθένας μας, πρωταγωνιστεί σε αυτές τις ιστορίες. Ένα έργο που συγκινεί ακόμα και τον πιο ανυποψίαστο αναγνώστη.
Έγραψα αυτά τα λόγια για ‘μένα. Μόνο για ‘μένα. Έπρεπε κάπου να τυπωθούν μόνο και μόνο, για να τα βλέπω μπροστά μου. Για να μην μπορώ να ξεχάσω. Δεν πρέπει να ξεχάσω. Δε θέλω να ξεχάσω.
Είναι οι σκέψεις μου. Είναι πράγματα και συναισθήματα που έζησα και με σημάδεψαν. Είναι σημάδια που οι θεοί χάραξαν με επιμονή επάνω στο πετσί μου. Είναι ο πόνος μου και η χαρά μου. Η λατρεία μου για την ομορφιά της ζωής μα και η απογοήτευσή μου από τους ανθρώπους. Η αγάπη που μοιράστηκα με κάποιους που βρέθηκαν στο δρόμο μου ή μάλλον…, εγώ στο δικό τους. Ποιος ξέρει; Με αυτούς που έζησα μαζί τους. Με αυτούς που έζησαν μαζί μου. Που μου πρόσφεραν αυτές τις έντονες στιγμές, που ακόμα και η ασχήμια τους έχει την ομορφιά της. Είναι ο μεγάλος μου αγώνας για την αγάπη, για τη λευτεριά, για τον άνθρωπο, για τον ελεύθερο άνθρωπο. Για τα ανήσυχα αυτά πνεύματα που τριγυρνούν ανάμεσά μας. Για αυτά που έχουν σκοπό και τάμα. Μόνο για αυτά.
Είναι τα δικά σου λόγια που τα έγραψες μόνο για σένα. Έπρεπε κάπου να τυπωθούν, μόνο και μόνο για να τα βλέπεις μπροστά σου. Για να μην μπορείς να ξεχάσεις. Δεν πρέπει να ξεχάσ…
Πεζό, 24 γράμματα, 2017
Πηγές: Biblionet, 24 γράμματα
