Νικόλας Κακατσάκης

Ελληνες λογοτέχνες

Ο Νικόλας Κακατσάκης γεννήθηκε τον Απρίλιο του 1970 στα Χανιά όπου ζει μόνιμα από το 2004 ύστερα από σπουδές και εργασία σε Παρίσι και Αθήνα.
Η αρχιτεκτονική για αυτόν ήταν απάντηση τόσο σε εφηβικές όσο και σε ώριμες αναζητήσεις.
Έχει αποκτήσει μεταπτυχιακό δίπλωμα ειδίκευσης στην Πολεοδομία και εργαστεί σε αναπλάσεις μνημείων.
Εκτός από την ποίηση και την λογοτεχνία ασχολείται με τα εικαστικά, πειραματιζόμενος με διάφορους τρόπους έκφρασης. Ονειρεύεται να γράψει σενάρια και να σκηνοθετήσει στον κινηματογράφο.
Έχει αρθρογραφήσει για θέματα της πόλης, της τέχνης και της καθημερινότητας στον τοπικό ημερήσιο και περιοδικό τύπο.
Τον Μάρτιο του 2018 κυκλοφόρησε το πρώτο βιβλίο του «Αρχιτέκτονας Αυτοβιογραφείται» με ποιήματα και μικροδιηγήματα.
Η ποίηση του είναι προϊόν έμπνευσης και αλληλεπίδρασης με το περιβάλλον ενώ αντλεί τα θέματα των πεζών κειμένων από προσωπικές εμπειρίες. Όπως η αρχιτεκτονική τον έχει μάθει ο συγγραφέας κι ο καλλιτέχνης δεν χρειάζεται να δικαιολογεί το έργο του ή να δικαιολογείται – αυτό ανήκει στους αναγνώστες.
Διατηρεί τα ιστολόγια:
το μπλογκ του Κακατσάκη Νικόλα
kakatsak.blogspot.com

Αρχιτέκτονας αυτοβιογραφείται – Νικόλας Κακατσάκης

Το βιβλίο Αρχιτέκτονας Αυτοβιογραφείται είναι ταυτόχρονα μια συλλογή ποιημάτων και μια συλλογή μικρο-διηγημάτων φαντασίας που γράφτηκαν από τον Νικόλα Κακατσάκη το 2017 μέχρι τον Μάρτη του 2018.

Μιλάς για τα κόκκαλα
από τα ανθρώπινα σώματα
όπως μιλάς για τα όστρακα
στα γήινα στρώματα
τα ανακατεμένα με στάχτη
τα αμετάβλητα στο σκεπάρνι
τα υπομονετικά στην κνισάρα
τα ακριβή στη στάθμη.

Ποίηση, Διηγήματα, Πολιτιστική Εταιρεία Κρήτης “Πυξίδα της Πόλης”, 2018, 46 σελ.

8 μικρές ιστορίες – Νικόλας Κακατσάκης

«Γνωρίστηκαν στα κιόσκια της έκθεσης και είχε μείνει κατάπληκτος από την άνεσή της. Είχε όμως προσπαθήσει άδικα να κερδίσει ένα ραντεβού, μια συνάντηση στο μέλλον, μόνο κάτι σαν υπόσχεση, στην πολιορκία του, είχε απαντήσει σε ένα μόνο βράδυ, εγώ θα είμαι εκεί. Είχε αγοράσει το βιβλίο με το προκλητικά κόκκινο εξώφυλλο και τους περίεργους αρχαιοπρεπείς, κατάμαυρους χαρακτήρες του τίτλου. Οι σελίδες του βιβλίου δεν ήταν πολύ περισσότερες από εκατό. Τον συνεπήρε τόσο που σηκωνόταν από το κρεβάτι με το βιβλίο στο χέρι και διάβαζε φωναχτά, σε έκσταση. Η ποίησή της γέμισε τα όνειρά του και το πρωί ένιωσε ένα χάδι στα μαλλιά… Εκείνη ξαπλωμένη δίπλα του, χαμογελούσε ικανοποιημένη».