Είναι κόρη της στιχουργού Ελένης Λιάκου και του μουσικού Δημήτρη Ρεπάνη, αδερφού του Αντώνη Ρεπάνη. Μεγάλωσε στην Αθήνα και στην Ναύπακτο. Σαν σύννεφο μεγάλωσε και γνώρισε τον ουρανό- ζωή σε όλες τις αποχρώσεις του. Κι όταν ήταν γκρίζος ή μαύρος έπαιρνε τα πινέλα της και τον χρωμάτιζε με ουράνια τόξα. Τότε έρχονταν οι λέξεις και χόρευαν μέσα της τον χορό της ποίησης κι εκεινη, άλλωτε γελούσε κι άλλοτε έκλαιγε γράφοντας στο ρυθμό τους. Ποτέ δεν καλουπώθηκε. Δεν την τρομάζουν οι μπόρες της ζωής, είναι μεγαλωμένη σε αυτές. Όπως επίσης, δεν την τρομάζουν οι κακές σκέψεις των άλλων για εκείνη. Γράφει ποιήματα και παραμύθια αφήνοντας δροσοσταλίδες στις ψυχές. Κάποιοι λένε πως τις νιώθουν, ενώ κάποιοι άλλοι πάλι όχι. Η ίδια πάντως είναι ευτυχισμένη με όλους. Δεν στεναχωριέται ίσα, ίσα παίρνει περισσότερο θάρρος. Έχει πτυχίο ελεγκτή ορκοτών λογιστών, με μετεκπαιδευτικά σεμινάρια. Επίσης πτυχίο νοσηλευτικής. Από το 2003 ξεκίνησε να εργάζεται στο Αττικό Νοσοκομείο και κατόπιν στο Ιατρικό Αθηνών. Από το 2015 συμμετέχει σε χορωδίες. Το 2016-17 έκανε στο ωδείο Άλφα ένα χρόνο φωνητική και θεωρία. Από το 2016 συμμετέχει σε ανθολογίες ποιημάτων (Εκδόσεις Βεργίνα, Όστρια, το βιβλίο net) και παραμυθιών από τις εκδόσεις Συμπαντικές Διαδρομές. Το 2017 εκδόθηκε η πρώτη της ποιητική συλλογή από τις εκδόσεις Όστρια με τον τίτλο «Δροσοσταλίδες της ψυχής μου». Το 2017 τιμήθηκε με το Γ’ Βραβείο ποίησης στον ΣΤ’ παγκόσμιο διαγωνισμό ποίησης με ελεύθερο θέμα της Αμφικτυονίας Ελληνισμού.
Το ημερολόγιο ενός ναυτικού (2021), Εκδόσεις Όστρια
Ποίηση
Δροσοσταλίδες της ψυχής μου (2017), Όστρια Βιβλίο
Συλλογικά έργα
Δώσε κλώτσο να γυρίσει… (2017), Συμπαντικές Διαδρομές
Το ημερολόγιο ενός ναυτικού – Νικολέττα Ρεπάνη
1900 με 1936.
Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μία δύσκολη εποχή δημιουργικών αναζητήσεων, εδαφικών ανακατατάξεων, συνεχών πολέμων.
Ο Νικολής από τον Κόρφο γίνεται ναυτικός. Καταγράφει σε ένα ημερολόγιο τα ταξίδια και τις σκέψεις του καθώς παρατηρεί τις αλλαγές στην ιστορία της Ελλάδας.
Η ζωή τον έκανε μοναχικό και με το καραβόσκαρό του «Σθενώ» οργώνει τις θάλασσες παλεύοντας για την επιβίωση.
Μετά από χρόνια, διαβάζει το ημερολόγιό του μία σύγχρονή μας συγγραφέας.
Η ιστορία του ξεδιπλώνεται και της δίνει έτσι αφορμή να γράψει το βιβλίο της.
Νουβέλα, Εκδόσεις Όστρια, 2021, 104 σελ.
Δροσοσταλίδες της ψυχής μου – Νικολέττα Ρεπάνη
«Γυναίκα! Μάνα! Ουρανός!»
Εσύ! Με το Φως στα μάτια!
Με το απροσπέλαστο χαμόγελο
στην άκρη των χειλιών σου!
Με το πέρασμα του χρόνου στην ρίζα του ματιού!
Με τη δύναμη της Ζωής στις χούφτες!
Κόρη ήσουν κάποτε, έγινες Γυναίκα
με την ευλογία Του Θεού έγινες Μάνα!
Ανέθρεψες στα σπλάχνα σου, στην αγκαλιά σου ύστερα
το Μέλλον των Ανθρώπων!
Ένα χαμόγελο διώχνει την κούραση.
Ένα σ’αγαπώ σταματάει τα γηρατειά.
Μιά αγκαλιά ζεσταίνει την ψυχή σου! …
Ποίηση, Όστρια Βιβλίο, 2017, 100 σελ.
Πηγές: Biblionet, Εκδόσεις Όστρια
