Σπούδασε Ιατρική, ειδικεύτηκε στην Οφθαλμολογία και μετεκπαιδεύτηκε στη Γαλλία και στην Ιταλία. Το 1989 αναγορεύτηκε διδάκτορας της ιατρικής στο ΑΠΘ. Ποιήματά του έχουν δημοσιευθεί στα περισσότερα ελληνικά λογοτεχνικά περιοδικά και στο διαδίκτυο. Το περιοδικό Πάροδος το 2008 τον συμπεριέλαβε στη μόνιμη στήλη του «Πρόσωπα» και το περιοδικό Ο Σίσυφος, τχ. 7, στη στήλη «Σελίδες για τον ποιητή». Είναι μέλος της Εταιρίας Λογοτεχνών Θεσσαλονίκης και ποιήματά του συμπεριλαμβάνονται στην πρόσφατη (Φεβρουάριος 2016) Ανθολογία της. Έχει εκδώσει οχτώ ποιητικές συλλογές: Παράκτιος πια ο έρωτας (εκδόσεις Πλέθρον, 2002), Ένα παράθυρο με κιμωλία (εκδόσεις Μεταίχμιο, 2005), Οι εραστές πάντα σιωπούν (εκδόσεις Μεταίχμιο, 2007), Ξημερώνει στο γέλιο σου (Οι Εκδόσεις των Φίλων, 2011), Όνειρα σε συνέχειες (εκδόσεις Σαιξπηρικόν, 2012), Τέλος της περιπλάνησης (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2015), Οι εφτά καινούργιες μέρες (εκδόσεις Ένεκεν, 2015), Όπως η θάλασσα με το αύριο (εκδόσεις Γαβριηλίδης, 2016).
Παράκτιος πια ο έρωτας (2002), Πλέθρον
Δυο παράθυρα με κιμωλία (2005), Μεταίχμιο
Οι εραστές πάντα σιωπούν (2007), Μεταίχμιο
Ξημερώνει στο γέλιο σου (2011), Εκδόσεις των Φίλων
Όνειρα σε συνέχειες (2012), Σαιξπηρικόν
Οι εφτά καινούργιες μέρες (2015), Ενεκεν
Τέλος της περιπλάνησης (2015), Γαβριηλίδης
Όπως η θάλασσα με το αύριο (2017), Γαβριηλίδης
Εγχείρημα φωτός (2018), Κουκκίδα
Ο κλήρος του ανεκπλήρωτου (2019), Εκδόσεις των Φίλων
Ο κλήρος του ανεκπλήρωτου – Νίκος Μυλόπουλος
ΑΠΟΤΥΠΩΜΑ ΤΟΥ ΑΝΕΚΠΛΗΡΩΤΟΥ
Τα ρολόγια μιλάνε παράφωνα με θορύβους ενεργού οξυγόνου
Καθηλώνοντας ιππαστί φυλλοβόλα συρτάρια της θύμησης
Κι ανυπόμονες άγκυρες στον μυχό θηλυκών οιστρογόνων.
Ραγισμένες οι φτερούγες του χθες στον ασάλευτο χρόνο
Μα τώρα προσπερνώντας το άγνωστο αύριο
Συγκλίνουμε με βήμα ανάλαφρο στην κοινή εντροπία
Αποτυπώνοντας το ανεκπλήρωτο.
Ύστερα με χέρια γερανούς συλλαβίζουμε πηγαδίσιο νερό
Επιλόγους πληκτρολογώντας στην κοίτη κοχυλιών
Που κάποτε ανέβλυζαν ηδονής μύρο άφωνο.
Καθώς αμεταχείριστες λέξεις ακόμη
Της αφής στολίζουν το πρόπλασμα
Ανέστιο κύμα και βουβό άναρχα πυροδοτεί τις αισθήσεις.
Ποίηση, Εκδόσεις των Φίλων, 2019, 62 σελ.
Εγχείρημα φωτός – Νίκος Μυλόπουλος
Δεν ήτα καν λυγμός ούτε γιορτή
Της παιδικής μας στέρησης
Η αναμέτρηση αυτή.
Ήταν αντάμωμα δυο φύλων
Υγρών χωρίς καθόλου μέλλον.
Μα αν στερέψει απότομα της θύμησης η κρήνη
Ποιος θα σκεπάζει αμνήμονας
Τα αχτένιστα όνειρα νυχτιάτικα;
Ποίηση, Κουκκίδα, 2018, 78 σελ.
Όπως η θάλασσα με το αύριο – Νίκος Μυλόπουλος
ΕΡΓΟ ΤΟΥ MODIGLIANI
Ζωγράφιζα με άνυδρα μάτια το σώμα σου
Επάνω σε καμβά του Modigliani
Στο βάθος της σκάλας χτένιζα τις ρυτίδες μου
Μια σκιά αναζητώντας ή μία ερημιά
Τις ορθωμένες ρώγες να δροσίσω που παράταξες
Στης έξαψης τον τραγικό σε ακολούθησα χορό
Ευθεία τραβώντας γραμμή στ’ απόκρυφα του ορίζοντα.
Καθώς στο δέρμα σου καθρεφτίζονται επιδερμικά
Τ’ ακροδάχτυλα της νιότης
Ο χρόνος χαϊδεύει τις μισάνοιχτες πόρτες
Αποφασίζοντας οριστικά τι θα μείνει και τι θα χαθεί.
Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2017, 80 σελ.
Τέλος της περιπλάνησης – Νίκος Μυλόπουλος
Αχτένιστα τα σύννεφα απεικόνιζαν τον ουρανό
Τους κυματιστούς λόφους της προσωπικής μας ευφορίας
Εμείς φορώντας το χοντρό ρούχο της αμφισβήτησης
Αξιολογούσαμε κάθε στιγμή σχολαστικά
Ποίηση, Γαβριηλίδης, 2015, 83 σελ.
Οι εφτά καινούργιες μέρες – Νίκος Μυλόπουλος
ΔΕΥΤΕΡΑ
ΑΝΤΙ ΠΡΟΛΟΓΟΥ
Παρόντες στην κατασκευή, ουδέποτε στην καθέλκυση των ονείρων
Ενώναμε τα χέρια σαν προσευχή
Τρέμοντας μη ραγίσει το κενό που πάντα ανάμεσα υπήρχε.
Και με το δάχτυλο πότε σε σημεία ευαίσθητα κι άλλοτε στη σκανδάλη
Πυροβολούσαμε αδιακρίτως σε ζωή και θάνατο.
Ύστερα με ολόφρεσκα πλενόμασταν φιλιά
και πηγαίνοντας στης γειτονιάς το βενζινάδικο
Γεμίζαμε ώς τη μέση, αφόρετες εμπειρίες και οράματα.
ΤΡΙΤΗ
ΤΟ ΕΝΤΥΠΩΜΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣΩΠΟΥ ΣΟΥ
Μισοβαμμένα τα χείλη στο χρώμα του νερού
Τα μάτια σου φωτιά φωτίζουνε τη νύχτα
Καρφιά να κρεμάσω την ανάσα μου.
Κι ο έρωτας το άναμμα των αστεριών μ’ ένα φιλί
Ρούχο γεμάτο εικασίες
Όταν γυμνοί χαϊδευόμαστε από απόσταση.
Ποίηση, Ενεκεν, 2015
Όνειρα σε συνέχειες – Νίκος Μυλόπουλος
ΟΝΕΙΡΑ ΣΕ ΣΥΝΕΧΕΙΕΣ
Σε κάθε αγώνα προγραμματισμένου αφανισμού
Οι συνεχείς ανατροπές πυροδοτούν το ενδιαφέρον
Σε μάχες όμως άνισες αξίζουν μόνον οι απόπειρες
Με νικητές όσους αφήνουν μια σχισμή ανάμεσα στα
χείλη.
Μια πύρινη απαιτώντας αγκαλιά ή ίσως μία τυχαία συνάντηση
Ονειρευόμασταν κρινοδάχτυλα, ρήγματα κι ενοχές
Κρινόμασταν από την ιδιοτροπία της τύχης σε μια
στροφή της ζωής
Την πραγματικότητα κυνηγώντας ή -έστω- ένα τρύπιο
κοχύλι
Που από μέσα του περνώντας η θάλασσα άλλαζε ήλιους
και χρώματα
Αιωρούμενοι στης αγάπης την κινούμενη άμμο
Στα τοξωτά γεφύρια και τους αμμόλοφους
Τις τελευταίες ακούγαμε εμμονές των δέντρων
Ο ουρανός πουκάμισο ανοιχτό μόνος κι αυτός χαμογελούσε
Με εμπνευσμένη βλέποντας ματιά
Την αληθινή πλευρά των πραγμάτων
Ανάλαφρα αναπαυόμασταν στη σκιά
Της απελπισίας των άλλων.
Μονόλογος πικρός το χόρδισμα του έρωτα-
Μεταξένια φτερά και όνειρα σε συνέχειες.
Ποίηση, Σαιξπηρικόν, 2012, 29 σελ.
Ξημερώνει στο γέλιο σου – Νίκος Μυλόπουλος
Αποτελείται από δύο μέρη, “Ξημερώνει στο γέλιο σου” (12 ποιήματα) και “Ο διεσταλμένος χρόνος” (26 ποιήματα). Οκτώ ποιήματα του πρώτου μέρους και δέκα του δεύτερου έχουν δημοσιευτεί στα περιοδικά Η παρέμβαση, ΕΝΕΚΕΝ, ΠΑΡΟΔΟΣ, Προκυμαία, [δε]κατά, Πανδώρα, Εμβόλιμον.
Ποίηση, Εκδόσεις των Φίλων, 2011, 67 σελ.
Οι εραστές πάντα σιωπούν – Νίκος Μυλόπουλος
Στην τρίτη ποιητική του συλλογή με τίτλο “Οι εραστές πάντα σιωπούν” ο Νίκος Μυλόπουλος μεταφέρει τη διαρκή αναζήτηση του ποιητή για τον απλό κι αληθινό έρωτα, την αγκαλιά, τη ματιά και τη σιωπή της αγάπης.
«Η νεκρή στρατιά των πυγολαμπίδων»
V
Ας αλλάξουμε λοιπόν τη διάθεσή μας
Από αύριο κανείς δεν θα θυμάται
Γιατί φροντίσαμε έγκαιρα
Να σβήσουμε όλα τα ίχνη μας
Το μόνο που φοβάμαι απ’ το βηματισμό
Είναι πως το σκοτάδι που αφήσαμε ήτανε ψεύτικο
Μέρα κοινή βαμμένη νύχτα
Κι ίσως κάποτε ανακαλύψουν
Πως για αιώνες τους κοροϊδεύαμε
Για τιμωρία τότε η εκτέλεση την αυγή
Μα όμως ποτέ με τόσο βάψιμο δεν θα υπάρξει.
Ποίηση, Μεταίχμιο, 2007, 102 σελ.
Δυο παράθυρα με κιμωλία – Νίκος Μυλόπουλος
Στη δεύτερη ποιητική του συλλογή με τίτλο “Δυο παράθυρα με κιμωλία” ο Νίκος Μυλόπουλος μεταφέρει με διάθεση ερωτική, μέσα από τα χρώματα και τις εικόνες του ποιητικού του κόσμου, ό,τι του διεγείρει τις αισθήσεις και τον καθιστά μάρτυρα παθών, εντάσεων, προκλήσεων, γνωρισμάτων και χαρακτηριστικών. Μια περιπλάνηση στην ηλικία των ονείρων, κατά την οποία ο ποιητής δεν σταματά ούτε στιγμή ν’ αναζητά τον απλό κι αληθινό έρωτα, την αγκαλιά, τη ματιά και τη σιωπή της αγάπης.
«Δεν έχω ελπίδα»
Ανάβαση μακράς πνοής
Σε κοντόσωμη κλίμακα
Ανιχνευτές σπινθήρων
Σε φάση αναστολής
Κολλημένα, άφωνα αγάλματα.
Δεν έχω ελπίδα
Ή λόγο για ν’ αντισταθώ
Δε βλέπω τίποτα
Μυρίζω επιτέλους γιασεμί
Κι η γυαλάδα στις κόρες
Λυγμός των αντιφάσεων.
Ποίηση, Μεταίχμιο, 2005, 52 σελ.
Παράκτιος πια ο έρωτας – Νίκος Μυλόπουλος
«Άγγιγμα»
Χτενίζεται ασταμάτητα ο φοβισμένος ουρανός
Ταξιδεύουν τα βλέφαρα
Ξεσκεπάζοντας αθόρυβα λόγια δυσεύρετα.
Μοσχοβολάνε οι φλέβες.
Ένα χέρι προβάλλει βιαστικά
Αμβλύνοντας των χειλιών τις γωνιές.
Ο φόβος κρυσταλλώνει στους ήχους των κρουστών
Το δέρμα πέτρινο αγγίζει θρόνους ανάλγητους.
Τα στάχυα στεφανώνουν το ενδεχόμενο.
Καθώς η γραμμή γεννάει πάλι το σύννεφο
Με πνίγει η κοροϊδία των διαστάσεων.
Βαθαίνουν οι σχισμές του προσώπου
Οι υδρορροές των ματιών μπουκώνουν.
Ασήκωτο ρήγμα η ανάσα στο ακέφαλο νεφέλωμα.
Κρεμασμένος μπρούμυτα στο μετεωρίτη
Απλώνω τα χέρια
Ν’ αγκαλιάσω όσο μπορώ περισσότερο
Απ’ το ψηφιδωτό του κόσμου.
Καθώς η μνήμη τινάζει τη σκόνη απ’ τα γυμνά κλαδιά
Ο Έρωτας χρωματίζει το μαύρο
Και το χαμόγελο του Ενδυμίωνα
Φωτίζει επιτέλους το πρόσωπό σου.
Ποίηση, Πλέθρον, 2002, 67 σελ.
Πηγές: Biblionet, Πλέθρον, Κουκκίδα, Μεταίχμιο, Εκδόσεις των Φίλων, Γαβριηλίδης, Σαιξπηρικόν
