Νίκος Σαρρής

Ελληνες λογοτέχνες

Ο Νίκος Σαρρής γεννήθηκε το 1944 στην Πάρο όπου και ζει.
Σπούδασε στη Μαράσλειο Παιδαγωγική Ακαδημία στην Αθήνα, όπου έζησε για μία δεκαετία (1962-1972). Για πολλά χρόνια έκανε μεταφράσεις από τα Ελληνικά στα Αγγλικά ή αντίστροφα μαζί με το φίλο του Jeffrey Carson, Αμερικανό, κάτοικο Πάρου. Η σημαντικότερη δουλειά τους είναι η μετάφραση των ποιητικών απάντων του Οδυσσέα Ελύτη, που βγήκε σε βιβλίο στην Αμερική από τις πανεπιστημιακές εκδόσεις Johns Hopkins το 1997. Το 2009 κυκλοφορεί το βιβλίο “Αρχιλόχου Ποίηση” με 15 μελοποιημένα τραγούδια του Αρχίλοχου σε δική του έμμετρη μετάφραση και μουσική. Έχει ολοκληρώσει μία εργασία με τίτλο “Φθογγολογία”. Είναι αυτοδίδακτος στις άλλες του “τέχνες”.

Σκόρπια φύλλα – Νίκος Σαρρής

Στη ναυτία των σμικροτήτων της σημερινής ζωής θέλησα ν’ αντιτάξω πέντε παλμούς που κρυστάλλωσαν εδώ και λίγα χρόνια κι’ άλλες τόσες γλυκές νοσταλγικές αναμνήσεις γύρω από τις πιο όμορφες των περασμένων μου στιγμές.
Αν στα κομμάτια τα ωμά της ήμερης ζωής που θα σκύψη ο καλός αναγνώστης, καθρεφτιστή και η δική του η ψυχή και ξαναζωντανέψουν στο διάβασμα αυτών των σελίδων παληές ξεχασμένες αυτού συγκινήσεις, ή -και το πολυτιμότερο- γίνουν αφορμή αυτές οι σελίδες να τονώσουν την υπέροχη σκέψης και δράσης σύγκρουση για μερικές αλήθειες, μια πολύ δυνατή, ανέκφραστη χαρά θα μ’ έχουνε προσφέρει.

Διηγήματα, Πελεκάνος, 2008, 71 σελ.

Νόστιμο βραστό νερό – Νίκος Σαρρής

Σειρά λαογραφικών και βιωματικών διηγημάτων, με κοινό τόπο συνάντησης, την Πάρο μιας άλλης εποχής.
Όσα ανακαλείς στη μνήμη σου από την παιδική και εφηβική σου ηλικία, πρόσωπα και πράγματα που σε σημάδεψαν, στοιχειώνουν δια παντός όλη την υπόλοιπη ζωή σου. Αν ωριμότητα σημαίνει και την απεξάρτηση από τα φαντάσματα του παρελθόντος σου, φοβάμαι πως ποτέ δεν προλαβαίνεις να ωριμάσεις, αν κρίνω τουλάχιστον από τη δική μου ζωή. Παρά τις ποικίλες και έντονες εμπειρίες μου ως ενήλικας, όσα βίωσα ως παιδί είναι που βαραίνουν μέσα μου και με ορίζουν ως άτομο, ώστε αν με ρωτήσεις “εσύ ποιος είσαι, φίλε;”, αβίαστα θα απαντήσω “εκείνος ο μικρός που φοβόταν τα φαντάσματα και τραγουδούσε τους λίγους εκείνους σκοπούς που ήξερε με στεντόρεια φωνή στην ερημιά των χωραφιών και των βοσκότοπων του Σαρακήνικου”…