Νίκος Σκούφος

Εγκλεισμός – Νίκος Σκούφος

Εκείνος έγκλειστος πριν καν υπάρξει. Παραδομένος στο απόλυτο του εφικτού αναγνωρίζει τα άκρα των αισθήσεών του ως μη όρια, ως ανέφικτα περιβάλλοντα τα οποία περιορίζουν την μετουσίωσή του. Τα ερωτήματα που θέτει, συνομιλητής του κενού, αφορούν το σύνολο, και με την έννοια του συνόλου εννοεί τον κόσμο με οτιδήποτε αυτός εμπεριέχει ως ένα. Υπάρχουν στιγμές που απορεί και στιγμές που αμφισβητεί. Ανακαλεί εικόνες πραγματικές, δημιουργεί σχέσεις με ύλες κατακερματισμένες, υπνοβάτης σ’ έναν κόσμο που αναρωτιέται εάν αποτελεί το παρόν του. Ό,τι είναι δικό του δεν του ανήκει, συνοδοιπορία του κανενός. Φτάνει στο σημείο της αιώρησης για να διαπιστώσει πως η πτήση δεν απαιτεί έδαφος που ξεπερνάς αλλά εξάλειψη βαρών που εγκαταλείπεις. Στα λόγια του κρύβει έναν και όλους μαζί, χαρακτήρας της εποχής, που αποδέχεται τη μοίρα της εσωστρέφειας και της εκκάλυψής του. Δεν είναι μακριά από το να αντικρύσει το είδωλό του αλλά πόσο μακριά είναι από το σημείο που το είδωλο θα απαντήσει πίσω; Αναγνωρίζει αυτή την αδυναμία της γλώσσας και του ανθρώπινου, αναγνωρίζει πως ό,τι του δόθηκε λειτουργεί ως όριο. Θα ανοίξει τις πληγές για να ακροβατήσει στις ρίζες τους· εάν δεν τα καταφέρει τότε το τίποτα θα έχει πάρει τη θέση του κανενός. Αρκεί.

Διηγήματα, Κάπα Εκδοτική, 2021, 72 σελ.

Αντίστροφη ενηλικίωση – Νίκος Σκούφος

«Αντίστροφη ενηλικίωση»
Βυθίζω μέσα μου υγρό καθρέφτη.
Μόνο που έχω ήδη προνοήσει
τα αιχμηρά μου σωθικά να ακονίσω.
Έτσι ανεπαίσθητα, μα κατά βούληση, τον καταστρέφω.
Τα κομμάτια του αναπνέουν υπόκωφα
στα χνώτα των ματιών μου.

Ποίηση, Momentum, 2015, 72 σελ.

Άθροισμα ημερών – Νίκος Σκούφος

“Άφησε ελεύθερα τα περιστέρια σε κλουβί να βλασφημήσουν την αξία των φτερών τους ή και η αυτοκαταστροφή της μνήμης απόκτημα”.

«Σφυγμός»
Μέσα στο σπίτι,
κι όμως τελάλης στους δρόμους.
Χαρτιά το στόμα μου φιλοξενεί.
Τα περιμαζεύω με μια απόχη,
μη χαθούν στο βούρκο της σιωπής.
Βρήκα έτσι πώς να στεγνώνω το χαρτί σωστά,
και πως η επικοινωνία της ασφάλτου
με τον άνθρωπο δεν διαφέρει,
πλην της ανάγνωσης ή ακόμα της αφής, παραπέτασμα.
Κοινωνική απομόνωση στο κέντρο της πόλης.
Το κέντρο της πόλης με απομονώνει κοινωνικά.
Το κέντρο της σελίδας τσακίζει.
Κρυψώνα χρόνια,
μόνο που στο φύσημα του αέρα –

Γι’ αυτό και εγώ στον άνεμο θα ρίξω τις ευθύνες,
Στη φύση θα διαλέξω ένα δέντρο.
Να θυσιαστώ.

Ποίηση, Εκδόσεις Γκοβόστη, 2017