Νίκος Σουβατζής

Ανατολική περίπολος – Νίκος Σουβατζής

Μακρινή στεριά

Κάποτε θα ‘χουμε τελειώσει
με όλα αυτά που μας πνίγουν
και το παρόν θα είναι
ένας μισοξεχασμένος εφιάλτης

Τότε, το μόνο που θα έχει απομείνει
θα είναι όσα αρνηθήκαμε
για να παραμείνουμε όρθιοι,
ένα καθαρό βλέμμα
και η βεβαιότητα
ότι κάποτε θα νικήσουμε

Κάποτε θα μετράμε τις πληγές μας
χωρίς να πονάμε
και θα λογαριαστούμε επιτέλους
με τους δαίμονες
που κυνηγούν τη ζωή μας

Τότε, οι λέξεις θα αποκτήσουν
ξανά το νόημά τους
και το βλέμμα μας θα χάνεται
σε μια απέραντη γαλήνια θάλασσα

Ποίηση, Ηδυέπεια, 2021, 54 σελ.

Μετά από χιλιάδες φεγγάρια – Νίκος Σουβατζής

Ο Λευτέρης Άργος βρίσκεται στο προαύλιο μιας φυλακής. Δεν θυμάται πώς βρέθηκε εκεί. Γύρω του δεν υπάρχει κανείς. Απ’ τα κελιά ακούγονται φωνές. Αισθάνεται την παρουσία πολλών ανθρώπων κοντά του, αλλά δεν μπορεί να δει κανέναν. Από ένα κελί η φωνή δυναμώνει και σιγά σιγά καλύπτει όλες τις υπόλοιπες. Μιλάει ακατάληπτα, αλλά η φωνή τού είναι πολύ οικεία. Προσπαθεί να καταλάβει σε ποιον ανήκει. Όσο πιο οικεία γίνεται η φωνή τόσο πιο δύσκολο του είναι να την ταυτοποιήσει. Είναι σίγουρος ότι ανήκει σε κάποιον πολύ δικό του άνθρωπο, αλλά την ίδια στιγμή είναι σαν να την ακούει για πρώτη φορά. Όπως όταν βλέπουμε κάποιον που μας φαίνεται γνωστός και δεν μπορούμε να θυμηθούμε από πού τον ξέρουμε. Η φωνή δυναμώνει. Συνεχίζει να μιλάει ακατάληπτα. Μοιάζει να καλεί σε βοήθεια. Τότε, ο Λευτέρης Άργος πλησιάζει προς το κελί, αλλά η φωνή σταματά και ένα άσπρο περιστέρι βγαίνει απ’ το παράθυρο και χάνεται μακριά. Ξαφνικά βρίσκεται σε ένα δωμάτιο. Θυμίζει θάλαμο νοσοκομείου. Είναι δεμένος σ’ ένα κρεβάτι. Γύρω του δεν υπάρχει κανείς. Ξύπνησε τρομαγμένος. Κοίταξε το ρολόι του. Τρεις και τέταρτο. Σηκώθηκε και έριξε νερό στο πρόσωπό του. Έβαλε σε ένα ποτήρι ουίσκυ και πάγο και κάθισε στο τραπέζι του σαλονιού. Η ησυχία που επικρατούσε του προκαλούσε φόβο. Άνοιξε την τηλεόραση. Ήπιε μια γουλιά ουίσκυ και άναψε τσιγάρο. Ήταν η τρίτη φορά μέσα σε δέκα μέρες που έβλεπε τον ίδιο εφιάλτη.

Νουβέλα, Anima Εκδοτική, 2018, 92 σελ.

Η αγέλη των δειλών – Νίκος Σουβατζής

Ο άνθρωπος, εκείνος που απλώς και μόνο έχει τη μορφή του ανθρώπου αλλά δεν καταφέρνει να σταθεί στο ύψος της συνείδησής του και χάνεται μέσα στο κενό της άδειας του ψυχής, γίνεται θύμα του εαυτού του και θύτης των αδύναμων κρίκων της αλυσίδας που η φύση έχει σχηματίσει ολόγυρά του συνθέτοντας το παζλ της ζωής. Μη σκεπτόμενος ορθολογικά, ούτε καν με το συναίσθημα, αδίστακτος κι αδύναμος να σηκώσει το βάρος της δικής του ευθύνης, καταφεύγει στην εύκολη λύση της δαιμονοποίησης όχι μόνο των φόβων του αλλά των κενών μέσα του που θεωρεί δύσκολο να γεμίσει. Τελικά μεταμορφώνεται στο μεγαλύτερο θηρίο απ’ όλα!

Διηγήματα, τοβιβλίο.net, 2018, 30 σελ.

Χειμερινή ισημερία – Νίκος Σουβατζής

ΑΤΣΑΛΙ ΚΑΙ ΦΩΤΙΑ
Τα όνειρά μας είναι χώμα και νερό
σαπίζουν σε ανήλιαγα κελιά
ψάχνουν αέρα να αναπνεύσουν
εισπνέουν δακρυγόνα και καυσαέριο
σέρνονται στην άσφαλτο
στοιχειώνουν τους δρόμους

Τα όνειρά μας είναι πεφταστέρια
που λάμπουν για λίγο στον ουρανό
πριν ξεψυχήσουν,
λόγια που τα παίρνει ο άνεμος,
κύματα που σβήνουν στην ακτή

Τα όνειρά μας είναι ατσάλι και φωτιά
καίνε τους φόβους μας
φωτίζουν τις σιωπές μας

Τα όνειρά μας είναι αχαρτογράφητα νησιά,
παρθένα δάση, άπαρτες βουνοκορφές

Τα όνειρά μας είναι αγέννητα παιδιά
που ζωγραφίζουν το μέλλον

Ποίηση, Bookstars – Γιωγγαράς, 2016, 69 σελ.

Αναχώρηση – Νίκος Σουβατζής

Πρόκειται για μια συλλογή διηγημάτων. Επομένως, το παρόν κείμενο δεν είναι ακριβώς περίληψη αλλά μια μικρή παρουσίαση του βιβλίου. Πρόκειται για είκοσι τέσσερις ιστορίες για τον πόνο, τον φόβο, τη μοναξιά, την εγκατάλειψη, την απόγνωση, την κρατική βία, τον εγκλεισμό, τα όνειρα, την αντίσταση, την ελπίδα. Οι ήρωες αυτών των ιστοριών είναι απλοί καθημερινοί άνθρωποι που ζουν και αναπνέουν δίπλα μας. Οι χαρές τους και κυρίως οι λύπες τους, τα παράπονα και οι αγωνίες τους, το χαμόγελο και το κλάμα τους, τα όνειρα και οι εφιάλτες τους είναι το υλικό των ιστοριών αυτού του βιβλίου.

Διηγήματα, Εκδόσεις Σαΐτα, 2014, 62 σελ.