Νίκος Βαρδάκας

Τεταμένη ηρεμία – Νίκος Βαρδάκας

Ποιητική συλλογή


Δεν ήμασταν παρά μονάχα στιγμές.
Στον χρόνο ανεξίτηλες.

Ποίηση, Ελκυστής, 2022, 64 σελ.

Ταξίδεψα για να σε βρω – Νίκος Βαρδάκας

Το ταξίδι είναι το κλειδί όχι μόνο για την ανακάλυψη του κόσμου αλλά και για την ανακάλυψη του ανώτερου εαυτού, των ανθρώπινων ορίων, των προκλήσεων.
Κι αν αυτό γίνεται με μοναδική παρέα τη μοναξιά που κουβαλάει ο ταξιδιώτης, τότε τα εφόδια που αποκομίζει είναι ακόμα περισσότερα. Διότι η μοναξιά δεν είναι παρά ένα πέρασμα, μια πρόβα για το ‘μαζί’. Ένας δρόμος που αν βρεις το θάρρος να τον διασχίσεις θα σου αποκαλύψει έναν νέο, υπέροχο κόσμο.
Δυο άνθρωποι που ξεκίνησαν το ταξίδι τους, ο καθένας μόνος, για να καταλήξουν στο τέλος στην προσωπική Ιθάκη τους. “Το φτάσιμον εκεί είναι ο προορισμός σου”, που έλεγε ο ποιητής. Η Ιθάκη όμως παίρνει τη μορφή που εμείς της δίνουμε, την Ιθάκη εμείς τη δημιουργούμε.

Το βιβλίο περιλαμβάνει και συλλογή φωτογραφιών της Φένιας Τσαγανάκη.

Φωτογράφος: Φένια Τσαγανάκη

Διηγήματα, Ελκυστής, 2020, 112 σελ.

Εκεί που ανθίζουν οι κραυγές – Νίκος Βαρδάκας

Την ώρα που χιλιάδες μαχαιριές προσγειώνονται στην καρδιά της απάθειας. Την ώρα που η αποχαύνωση κάνει περιπολία στα σπίτια των αστών και η συνήθεια χαράζει τις πρώτες ρυτίδες στη ζωή τους, βαθιά μέσα στη νύχτα ανατέλλει μια κραυγή. Και η σιωπή βρυχάται σαν νεογέννητη κατάρα για όλες τις λέξεις που μπόλιασαν στο υποδόριο στρώμα της δειλίας. Ουρλιάξτε πριν σας βρουν στον ύπνο οι ενοχές κι απαλλαχτείτε από τη δικτατορία της ευτυχίας, φτύνοντας τα αγκάθια του βολέματος.

Πεζά, Ελκυστής, 2019, 72 σελ.

23 – Νίκος Βαρδάκας

Ποίηση, Ρώμη, 2018, 50 σελ.

Στην μνήμη – Νίκος Βαρδάκας

Ποίηση, 24 γράμματα, 2017, 38 σελ.

2005-2015 – Νίκος Βαρδάκας

«Ψυχοσκόπιο»
Κλαίγοντας σου μιλάω γλυκά, σε κρατάω απαλά.
Ανοίγοντας το ψυχοσκόπιο, αντικρίζω μέσα σου
την νύχτα και την μέρα. Γελώντας σε φιλάω στα χείλια
όπως δύο παιδιά που πρώτη φορά ζούνε τον έρωτα και
μου λες σιγανά σ’αγαπώ .Πώς να πω αλλιώς πώς σε θέλω!
Ανοίγοντας το ψυχοσκόπιο, είσαι στο δάσος κρυμμένη
φωνάζοντας «Έλα! Εδώ είμαι.»
Βρέχει, ίσως κρυώσεις μα λες δυνατά πώς είναι ωραία.
Ανατέλλει ο ήλιος, και μόνη χορεύεις με τα χέρια με
θέλεις κοντά. Το φόρεμα σου έχει αστέρια. Απ’τον ουρανό
τα πήρες γιατί είναι ωραία. Το ψυχοσκόπιο κλείνει με
αγάπη και μίσος, αδέλφια μικρά για το τέλος χαρίζει στην
δική μου καρδιά.

Ποίηση, Ρώμη, 2015, 46 σελ.

Πλατεία Συντάγματος – Νίκος Βαρδάκας

Δέκα θεατρικοί μονόλογοι, από τους δέκα βασικούς πρωταγωνιστές των γεγονότων στην πλατεία συντάγματος λίγο πριν την ψήφιση του μνημονίου 3. Ποιος ευθύνεται για την κατάσταση; Πως αποκωδικοποιείται αυτό που συμβαίνει τώρα και τι μας επιφυλάσσει το μέλλον; Απαντούν με τον δικό τους προσωπικό τρόπο και το δικό τους ύφος μέσα από την δική τους οπτική γωνία που αναπαράγει εξαιρετικά ο συγγραφέας: Ένας απεργός πείνας, ένας υποψήφιος αυτόχειρας, μια κομμώτρια, ένας κλέφτης, ένας αστυνομικός, ο γνωστός άγνωστος, ένας δικός μας άνθρωπος, ένας παππούς, ο πρωθυπουργός αλλά και ένας απρόσμενος ομιλητής που θα κλείσει το έργο.

Θεατρικά έργα, 2013, 50 σελ.

Μέχρι την Λύτρωση – Νίκος Βαρδάκας

Τρίστιχα και πεζά

Κείμενα – Νίκος Βαρδάκας

“Για μια ελπίδα”
Για μια ελπίδα ζείς διάολε!Ανασταίνεσαι και πεθαίνεις,κάθε φορά που διστάζεις.Αγαπάς και σωπαίνεις γιατί δεν νιώθεις καλά.Εκείνη η ανηφόρα,μοιάζει κόλαση,που δεν δύνασαι να ξαποστάσεις.Στιγμές που μοιάζουν χρόνια,πρωτοβρόχια που υγραίνουν της ζωής σου τα μνήματα.
Εκείνα που στεγάζουν αναμνήσεις σου.
Για μια ελπίδα κυριεύεσαι απο αμφιβολίες.Σαν ατέρμονη λεηλασία μοιάζει η δύση.Να ακούς την καρδιά της,να γεύεσαι την χαρά σου σαν χάραμα του ήλιου.Και είναι δύσκολη η λαχτάρα.Είναι λάβα
που δεν συγκρατεί η υπομονή.Είναι κόρη που ξαπλώνει ανάμεσα στα σεντόνια,πληγωμένη.
Αγωνίσου και τόλμησε.Μην τους ακούς γιατί δεν μπόρεσαν.Αν σε δούν με χαμηλωμένο το βλέμμα θα γίνουν η σκιά σου.Ξέρεις τι πρέπει να κάνεις.Για μια ελπίδα..

Αταίριαστα – Νίκος Βαρδάκας

«Eκείνη την νύχτα»
Μέσα στο κρύο, στήν ερημιά του τοπίου
ένα αστέρι φώτιζε την βρεφική σου αύρα.
Εκείνη την νύχτα ,τα αστέρια σκεπάζανε την
αγνότητα σου ,τραγουδούσανε της αθωότητας
το άγγιγμα σε μια φάτνη.
Εκείνη την νύχτα γεννήθηκες σαν ελπίδα, κουρασμένη
πατρίδα από ψέμματα και λάθη. Γαλήνιο να είναι στο βάθος
του χρόνου το μήνυμα σου..

Πρώιμα (1992-2005) – Νίκος Βαρδάκας

Ε.(Καλοκαίρι 2005)
Σε είδα που έριξες το βλέμμα σου πάνω
στην γη σε ένα τετράγωνο αυτής της πόλης
που ζει ένα αγόρι .Πλούσιο σε χρήματα, φτωχό
σε συναισθήματα μα ψάχνει για αγάπη, πολλή
στοργή και μια κοπέλα που μοιάζει με σένα.
Οι ήχοι της καρδιάς του, είναι ίδια η σιωπή μα η
ψυχή του τρέχει με ένα ποδήλατο σε δρόμους μεγάλους
χωρίς κανόνες συμβατικούς, βλέποντας ευχές και επιθυμίες
που εκπληρώνονται πλάι σου.
Σε ερωτεύτηκε, μα δεν γνωρίζει την δύναμη του αισθήματος
γιατί ποτέ δεν την γεύτηκε.
Έφταιγε ο πατέρας του που ήταν ρεαλιστής, ίσως η μάνα του
που είχε άδεια ψυχή ως σύζυγος πλούσιου άνδρα, μα οι νύχτες
του αγοριού παρέμεναν άδειες.