Για δέκα χρόνια δίδαξε στην ιδιωτική εκπαίδευση και για είκοσι τρία εργάστηκε στον Οργανισμό Λιμένος Πειραιώς. Το 2011 συνταξιοδοτήθηκε και από τότε ζει μόνιμα στην Αρχαία Επίδαυρο από επιλογή, όπου ασχολείται με αυτά που αγαπά: το γράψιμο, την πολιτική, τον πολιτισμό. Είναι ιδρυτικό μέλος και πρώτη Γραμματέας (2010-2014) της Ελληνικής Λέσχης Συγγραφέων Αστυνομικής Λογοτεχνίας (ΕΛΣΑΛ). Διηγήματά της έχουν μεταφραστεί στα Αγγλικά, Γαλλικά, Ισπανικά και Αλβανικά και άρθρα της έχουν δημοσιευτεί σε εφημερίδες, περιοδικά και στο διαδίκτυο. Το διήγημά της “Η Γιαγιά” έγινε ταινία animation από την σκηνοθέτιδα Έφη Παππά, με τίτλο “My stuffed Granny” (2014). Η ταινία προβλήθηκε στο διαγωνιστικό μέρος διεθνών και εγχωρίων κινηματογραφικών φεστιβάλ, αποσπώντας σε όλα το πρώτο βραβείο στην κατηγορία της. Έχει το προσωπικό ιστολόγιο ΙΓ’ Ι’ Εργα και ημέρες.
Περσεφόνη (2014), Οσελότος
Μικρά μνημόσυνα (2018), Bibliotheque
Εγκληματολογία-Βιογραφίες
Φόνισσες (2019), Κύφαντα
Συλλογικά έργα
Είσοδος κινδύνου (2011), Μεταίχμιο
Η επιστροφή του αστυνόμου Μπέκα (2012), Εκδόσεις Καστανιώτη
18 κείμενα για το Γιάννη Μαρή (2016), Εκδόσεις Πατάκη
Σκοτεινές υποθέσεις (2018), Κύφαντα
Φόνισσες – Νίνα Κουλετάκη
Ο βίος και τα έργα σαράντα και πλέον γυναικών δολοφόνων που έδρασαν ανά την υφήλιο εδώ και δυο χιλιάδες χρόνια.
Σκοτώνουν για λόγους ερωτικούς, οικονομικούς, πολιτικούς, θρησκευτικούς, ρατσιστικούς. Ενίοτε σκοτώνουν επειδή δεν έχουν άλλη επιλογή. Σκοτώνουν ακόμη και χωρίς λόγο.
Δολοφονούν γονείς, συγγενείς, συζύγους, εραστές, αντιπάλους, εχθρούς, φίλους, αφεντικά, ανθρώπους που φροντίζουν. Δολοφονούν παιδιά. Τα δικά τους και άλλων.
Γίνονται φόνισσες σε όλες τις ηλικίες, από μικρά κορίτσια μέχρι ηλικιωμένες γυναίκες.
Χρησιμοποιούν δηλητήρια, μαχαίρια, τσεκούρια, σφυριά, διάφορα αντικείμενα, φάρμακα, σχοινιά, πυροβόλα όπλα, τα γυμνά τους χέρια.
Βρίσκονται σε μανία, σε υστερία, σε κατάθλιψη, σε απόλυτη ηρεμία.
Είναι θεότρελες και έχουν σώας τας φρένας.
Κατάγονται από όλες τις χώρες, ανήκουν σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.
Δυο χιλιετίες, που οι φόνισσες τις διάβηκαν αφήνοντας ματωμένα χνάρια.
Eικονογράφηση: Γιώργος Παπαθεοδώρου
Εγκληματολογία, Κύφαντα, 2019, 568 σελ.
Μικρά μνημόσυνα – Νίνα Κουλετάκη
Ανάμεσα στο πολύ και στο λίγο, υπάρχει και το καθόλου.
Είναι το καθόλου που κάνει το λίγο να μοιάζει με πολύ.
Αυτή είναι ευτυχισμένη που τον βλέπει.
Αυτός είναι ευτυχισμένος που τη βλέπει.
Αρκούνται στο λίγο, το μεταμορφώνουν σε πολύ
και ξορκίζουν το καθόλου.
Ένα “μαύρο”, αλλά καθόλου απαισιόδοξο, βιβλίο. Μάλλον έχει το χρώμα του μαύρου της νύχτας που, υπό προϋποθέσεις, μπορεί να είναι και μπλε. Στο βιβλίο εναλλάσσονται οι συζητήσεις μιας γυναίκας με τον ψυχίατρό της ή τον ψυχαναλυτή της, με την καταγραφή των ονείρων της και σκόρπιες σημειώσεις της. Μιλάει για ό,τι αγαπά θανατερά και ό,τι μισεί, θανατερά επίσης. Μιλά για ό,τι έχει πεθάνει (ανθρώπους, έρωτες, πεποιθήσεις, αυταπάτες κ.λ.π.) αλλά και για όλα όσα μπορούν ν’ αναστηθούν ή ν’ αναγεννηθούν από τις στάχτες τους.
Μυθιστόρημα, Bibliotheque, 2018, 152 σελ.
Περσεφόνη – Νίνα Κουλετάκη
Μέσα από τα περιστατικά της καθημερινής ζωής της Περσεφόνης, ξεδιπλώνεται η Ελλάδα των αρχών του ’60, όπως την βιώνει ένα πεντάχρονο κοριτσάκι μεσοαστικής οικογένειας: συγκατοίκηση γονιών και παππούδων στο μεγάλο σπίτι, οικογενειακά προβλήματα, μαύρα κι άσπρα συγγενικά πρόβατα, πολιτικές αντιπαραθέσεις. Αυτά, μαζί με τα γεγονότα που συμβαίνουν και αλλάζουν το πρόσωπο και τον χαρακτήρα της Ελλάδας (οι βασιλικοί γάμοι, τα Ιουλιανά, η έλευση της τηλεόρασης, η Χούντα κ.ά.), είναι τα πολύχρωμα νήματα με τα οποία κεντά τον καμβά της. Παρατηρεί, λοιπόν, η Περσεφόνη πρόσωπα, συμπεριφορές και καταστάσεις γύρω της και με τον προσωπικό της, εντελώς ιδιαίτερο τρόπο, καταλήγει σε συμπεράσματα σημαντικά για τη ζωή της δίνοντας στην αγάπη, στην ομορφιά, στο εφικτό και το ανέφικτο τις δικές της, μοναδικές ερμηνείες.
Μυθιστόρημα, Οσελότος, 2014, 192 σελ.
Πηγές: Biblionet, Οσελότος, Bibliotheque, Κύφαντα
