Νίνα Γιαννοπούλου

Μήπως είσαι η φλόγα; – Νίνα Γιαννοπούλου

ΜΗΠΩΣ ΕΙΣΑΙ Η ΦΛΟΓΑ;
Μην κρύβεσαι ανάμεσα στις γκρίζες
πυρωμένες πέτρες.
Μη ρίχνεις στάχτες στα μαλλιά σου
ζεστές.
Μη φοράς μαύρα γυαλιά
μέρα νύχτα.
Κι έλα να με βοηθήσεις
να πω μια προσευχή.
Κρατάω το κερί
άψυχο
και σε περιμένω.
Δεν ανάβει με ηλεκτρισμό.
Εσένα κι αυτό περιμένει.
Και σε ψάχνει από τότε που ήταν
φτερούγισμα μελισσών.
Έλα, άγγιξέ το και
πες μου στ’ αλήθεια.
Μήπως είσαι η φλόγα;
Η δική μου φλόγα;

Ποίηση, Μελάνι, 2019, 86 σελ.

Το ξέρω λιβάδι μου, το ξέρω – Νίνα Γιαννοπούλου

ΧΗΜΕΙΑ
Πόσο λίθιο παραπάνω χρειάζεται,
ανθρακικό ή θειικό ή ό,τι να ‘ναι,
300mg, 600mg, 1g, 1kg;
Να σου το δώσω να γλιτώσεις
απ’ την παραπανίσια λάμψη,
απ’ την παραπανίσια σκόνη.
Να μπορέσεις να το δεις, αυτό το καθαρό,
το πράσινο του γρασιδιού το ανέφελο,
άντε και με τις δυο σου πασχαλίτσες.
Λιβάδι μου.

Η Νίνα Γιαννοπούλου συλλέγει για μας με σιγουριά, σκύβει στην αθωότητα και εστιάζει στις μικρές λεπτομέρειες με μικρές κοφτερές ματιές…
Μετρημένοι στίχοι, τάξη στο χάος, περιγραφή -περίγραμμα- σε πάθη και ταξίδια, εικόνες και καταστάσεις. Μια σταλιά ανθρωπιάς και τρυφερής παρατήρησης μέσα σε έναν κόσμο σκληρό και γρήγορο. Η ποιήτρια φαίνεται να κάνει παύσεις, αφαιρεί με περίσκεψη από πάνω της τους προκαθορισμένους ρόλους, θαυμάζει, αντιστέκεται, στοχάζεται με έξυπνους συνειρμούς, λογικούς αλλά όχι στεγνούς, ώριμους και στιβαρούς…
Ανεβαίνει κανείς διαβάζοντας τα ποιήματά της από τη γη ως τις ψηλές κορφές. Και πάλι προσγειώνεται γεμάτος εικόνες, ασφαλής και πλούσιος κατά μία ολοκαίνουργια και εντελώς προσωπική αλλά όχι εσωστρεφή ματιά. Ποιητική.
Μαρία Ιωαννίδου, Περ. Βακχικόν

Ποίηση, Μελάνι, 2013, 80 σελ.

Συλλέκτης κίτρινων αχιβάδων και άλλες ποιητικές ιστορίες – Νίνα Γιαννοπούλου

Κάθε πρωί την ίδια ώρα ο ήλιος και το μικρό αγόρι
συναντούσαν τη θάλασσα.
Έριχναν ο ένας στον άλλον μια ματιά
και ξεκινούσαν μεθοδικά τη δουλειά τους.
Ο ήλιος να υψώνεται
τ’ αγόρι να συλλέγει.
Αδιάκοπα κι οι δυο τους.
Μέχρι ο ήλιος να μεσουρανήσει
μέχρι ο μικρός να γεμίσει τον γυάλινο δίσκο του.
Με αχιβάδες.
Αποκλειστικά κίτρινες.
Όσο περισσότερες σωρεύονταν
-θραύσματα ηλιαχτίδων-
τόσο περισσότερα παιδιά τραβούσαν γύρω τους.
Σιωπηλά θαύμαζαν εκείνα,
κι απορούσαν.
Γιατί τις μαζεύει, πώς τις εντοπίζει,
πώς τον λένε, τι τις κάνει,
γιατί δεν τους μιλά;
Σκυμμένος σταθερά ο συλλέκτης
δεν έστρεφε ούτε τα μάτια.
Μόνο όταν σηκωνόταν πια
ένα σπινθηρισμό στον ήλιο αντιγύριζε
κι έφευγε αργά με τον γεμάτο δίσκο του
στο βάθος μιας αυλής.
Τα άλλα αγόρια της ακρογιαλιάς,
-υπνωτισμένα απ’ την τελετουργία-
τον μιμήθηκαν.
Βρήκαν τον ίδιο δίσκο, γυάλινο βαθύ
σε σχήμα ανάποδου καπέλου
κι όλο το καλοκαίρι εκείνο μάζευαν
κίτρινες αχιβάδες δίπλα του
χωρίς ν’ αλλάξουν ούτε βλέμμα.
Με τα πρώτα σύννεφα
τους χάρισε ο συλλέκτης μια αχιβάδα
στον καθένα κι αποχώρησε
στη θάλασσα.
Την κράτησαν εκείνα
σαν υπόσχεση
– στη γλώσσα της υπομονής
που μόλις είχαν μάθει.

Ποίηση, Μελάνι, 2009, 60 σελ.