Πηνελόπη Κωνσταντινίδου

Αισθητική με νόημα – Πηνελόπη Κωνσταντινίδου

Η συγγραφέας επιχειρεί ν’ αποδώσει το νόημα της αισθητικής μέσ’ από μία θεατρική παράσταση, την ανθρώπινη ζωή. Έτσι, προσκαλεί τον αναγνώστη:
Αναψηλαφώντας τη δική σου αισθητική, η συμμετοχή σου στο θεατρικό της Ιθάκης θ’ αναβαθμίσει το αφήγημά σου με προοπτική. Λοιπόν, έλα κι εσύ!
Σαν το παλιό καλό κρασί θα διακρίνεις ότι η ζωή είναι αισθητική και η βιωματική γεύση της σε πείθει για τη προσωπική αισθητική mystique.
Το να φιλοκαλείς με ευτέλεια είναι προσωπική επιλογή, αλλά εμπεριέχει αισθητική.
Μοιάζει με τυραννία ο δρόμος προς την αισθητική, όμως, στο βάθος είναι ανανεωτική.
Ποιοτικά χαρακτηριστικά όπως, αυτοδημιουργία, αυτάρκεια, αυτοκυριαρχία, ανεκτικότητα, οικονομία, δόκιμος λόγος και συνέπεια είναι η αύρα της αισθητικής.
Οι γονείς υποβαθμίζουν την αισθητική τους όταν υπερπροστατεύουν και ενεργούν κτητικά στο παιδί τους. Θυμίζω, η σταθερότητα με σύνεση και η οριοθέτηση αρχών είναι η αποστολή τους.
Δηλώνεις σιωπηλά την αισθητική σου με περιεχόμενο όταν βάζεις όρια σ’ ό,τι επιχειρείς να τους προσδίδεις με ευπρέπεια νόημα.
Αν η αισθητική σου, φίλε μου, δεν τραμπαλίζεται, δεν ομφαλοσκοπεί, δεν αφομοιώνεται από ιδεολογίες, φανατισμούς, συμφέροντα, συναισθήματα και φαντασιώσεις, έχει υπόσταση και ρεύμα σταθερό, οπότε υπεύθυνα αξίζει ν’ αγωνίζεσαι για να την απογειώσεις.
Έλα κι εσύ για ν’ αναδείξεις την αισθητική της γνώσης, πώς η σωματική συντονισμένη λειτουργία με άσκηση κι ορθή διατροφή θ’ αποτρέψει την παχυσαρκία και θα εγκαταστήσει την υγιεινή και στην ψυχοκοινωνική σου βιωματική.
Όλοι οι δρόμοι οδηγούν στην Ιθάκη. Έλα κι εσύ, σ’ αυτήν τη θεατρική παραγωγή.

Μυθιστόρημα, Ιωλκός, 2016, 189 σελ.

Ζωή προς τι; – Πηνελόπη Κωνσταντινίδου

Το νόημα δεν αυτοκτονεί
“Ζωή προς τι;” είναι μια επιχείρηση διάσωσης, όχι όμως εφησυχασμού, μία επιχείρηση στήριξης, όχι όμως ανεύθυνης αποδοχής ζωής, είναι μια επιχείρηση πληροφόρησης που ευελπιστεί ν’ ανοίξει όλες τις διαδρομές μιας αυθεντικής αλλαγής τρόπου ζωής.
Αφετηρία στην πολυδιάστατη ανάπτυξη της θεματολογίας του, είναι ο προβληματισμός, “προς τι η ζωή;”. Και επειδή η απάντηση δεν είναι απλή, επιχειρήσαμε μία σύνθεση τόσο θεωρητική όσο και εμπειρική, μέσα από την κλινική παρατήρηση, την έρευνα και την προσωπική επαφή. Αυτό που αναζητούμε ν’ αναδείξουμε, μέσα από πρακτικές εφαρμογές, είναι το νόημα της ζωής.
Βλέπουμε ότι καθένας ψάχνει και ψάχνεται γι’ αυτό το νόημα, που δεν φαίνεται να ‘ναι ένας αυθαίρετος ορισμός, μακριά και έξω απ’ αυτόν που το εννοεί. Αυτό που σαφώς προκύπτει από την παρατήρηση και ανάλυση των δεδομένων είναι ότι το νόημα διαφέρει από προσωπικότητα σε προσωπικότητα, από άνθρωπο σε άνθρωπο, από μέρα σε μέρα κι από στάδιο ανάπτυξης σε στάδιο εξέλιξη, τόσο της ατομικής όσο και της συλλογικής ζωής.
Ζωή προς τι; Τόσο μέσα από ατομικά διλήμματα, όσο και από τις σχέσεις τις κοινωνικο-συζυγικές και τις οικογενειακές προσαρμογές, αναδεικνύει το νόημα που μπορεί να προκύψει μέσα από μια συστηματικά και με διάκριση οργανωμένη αλλαγή. Γι’ αυτό, διεκδικεί το αξίωμα ότι το νόημα δεν αυτοκτονεί, εφ’ όσον το αναζητούμε μέσα από μια νέα επιλογή.

Αρχιεπίσκοπος Αμερικής Δημήτριος – Πηνελόπη Κωνσταντινίδου

Αναφορές σε εξέλιξη
Εις πολλά έτη δέσποτα, και με τις ευλογίες σας, αποτολμούμε αυτό το εγχείρημα.
Πρόθεσή μας είναι να σκιαγραφήσουμε μέσα από ένα σύνολο αναφορών, τον Σεβασμιώτατο Αρχιεπίσκοπο Αμερικής κ. Δημήτριο, τον άνθρωπο και σεβαστό ιεράρχη που, στην παρούσα φάση της ζώης του, είναι επί κεφαλής του κλήρου και του λαού της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Αμερικής.
Το εγχείρημα μας προκαλέι δέος, αλλά η χαρά μας ανατάση ψυχής. Αφού, επιχειρούμε να καταγράψουμε στις σελίδες που θ’ ακολουθήσουν, τον βίο και την πολιτεία μια μεγάλης σύγχρονης μορφής της Ορθόδοξης Εκκλησίας…

Αρμονία και γάμος φάλτσο – Πηνελόπη Κωνσταντινίδου

Η γοητεία και ο πόνος μιας αληθινής αλλ’ άκαρπης συζυγικής αγάπης, η τυραννία της υιοθεσίας, το παρορμητικό πάθος και ο καθωσπρεπισμός, ο ακαταμάχητος έρωτας που τσακίζει δυνάμεις και ματαιώνει νεανικά όνειρα, οι διαπροσωπικές σχέσεις και η μοναξιά του γάμου κάτω από την παγίδα του αλκοόλ είναι μερικά από τα θέματα που πραγματεύεται η Πηνελόπη Κωνσταντινίδου στο βιβλίο της με τίτλο “Αρμονία και γάμος φάλτσο”.
Πρόκειται για ένα ψυχόδραμα που οδηγεί τον αναγνώστη, με εξουσιοδότηση, de facto, άλλοτε να εικάζει και να διευρύνει τα δρώμενα κι άλλοτε να αισθάνεται ότι η αξία για τα μικρά και τα μεγάλα στη ζωή συμβάλλει σε μια αυτοπραγμάτωση…

Εκστρατεία διάσωσης – Πηνελόπη Κωνσταντινίδου

Ο θάνατος της μητέρας ήταν μόνο η αφορμή. Τα δάκρυα, αυτή η σιωπηλή διάλεκτος του πόνου, ήταν το κίνητρο αυτού του δρόμου. Μια αναπόφευκτη περιπέτεια, λέει ο σύζυγος και πατέρας, ένα πέρασμα από τη φύση στην αθανασία, λέει η Αμαλία, βοηθήστε άλλους ώστε να μην πάσχουν, λέει ο αδελφός, ενώ μέμφεται τον πατέρα για μια παράλληλη σχέση που τον βάζει σε πειρασμό. Προσωπική πυξίδα ταξιδεύοντας στον αιθέρα, ας είναι η ενημέρωση συναινούν όλοι μαζί.
Ο φόβος μ’ έριξε κάτω απ’ το χειρότερο φως. Ένιωσα την αδικία της εγκατάλειψης. Η άρνηση ότι ο θάνατος της μάνας μου ήταν η νέα μου πραγματικότητα γέννησαν μέσα μου ένα συγκλονιστικό συναίσθημα που με πάγωσε, αποκαλύπτει η Αμαλία σε μια συνέντευξη που αξίζει να συζητηθεί.
Όμως, στου χρόνου τα φτερά πέταξαν οι πόνοι της ψυχής κι η συμφιλίωση πήρε τη θέση της άρνησης κι η πρώτη αγάπη έδιωξε το θυμό και εδραιώθηκε. Ο χρόνος πια έγινε ζωή, ενθουσιασμός, αλλά και θυσία. Ο ενθουσιασμός τόνωσε τη δραστηριότητα και την επιμονή να περάσει το μήνυμα ότι το γαστρεντερικό σύστημα απαιτεί προσοχή.
Αυτή είναι μία συνοπτική απόδοση της Πηνελόπης Κωνσταντινίδου για το μυθιστόρημα “Εκστρατεία διάσωσης”. Είναι ένα εγχείρημα που εμψυχώνεται πότε σαλπάροντας στ’ ανοιχτό πέλαγος και πότε δένοντας στη στεριά. Πρόκειται για ένα γαστρικό requiem με εύγλωττους ρυθμούς που στη συχνότητά τους η Αμαλία εκπέμπει το μήνυμα που οι Μούσες τραγουδούν: “Πάψτε να θρηνείτε γι’ αυτούς που χάσατε, ξεχάστε τα βάσανα και τους πόνους που μπορεί να βιώνετε και, κάνετε κάτι, φροντίστε αυτό για το οποίο θρηνείτε, τα σπλάχνα σας”.

Ένας Πρωθιεράρχης – Πηνελόπη Κωνσταντινίδου

Φως ιλαρόν
Σεβασμιώτατε Αρχιεπίσκοπε Αμερικής, σας το υποσχεθήκαμε ότι θα συνεχίζαμε, μετά το προηγούμενο βιβλίο μας, να παρακολουθούμε τις εξελίξεις στην Αρχιεπισκοπή Αμερικής και θα τις καταγράφαμε με την αντικειμενική οπτική του ρεπόρτερ. Και όπως ο Εκκλησιαστής της Παλαιάς Διαθήκης παραγγέλλει: “Τοις πάσι χρόνος και καιρός τω παντί πράγματι υπό τον ουρανόν… καιρός του σιγάν και καιρός του λαλείν” (Εκκλ. 3,1 και 7).
Σκοπός αυτού του εγχειρήματος ήταν, επ’ ευκαιρία της συμπλήρωσης δεκαετούς αρχιεπισκοπικής διακονίας σας, να αναδείξει, πέραν των βιογραφικών, τα αντιπροσωπευτικά χαρακτηριστικά ενός εκκλησιαστικού ηγέτη, ακολουθώντας άξονες βιβλικούς, ποιμαντικούς, διοικητικών δεξιοτήτων και διαπροσωπικών φωτεινών προεκτάσεων μέσα από αγαθούς διαύλους έμπρακτης αγάπης και ειρηνικής ενότητας.
Η πρόθεσή μας ήταν, να σκιαγραφήσουμε, μέσα από τα ευρήματά μας, ένα πρότυπο, μία εκκλησιαστική οντότητα που θα σηματοδοτούσε υγιά προσωπικότητα του πνευματικού ηγέτη στην Εκκλησία, σε ένα γενικότερο πλάνο…

Γάμος: το μεγαλείο της διαφοράς – Πηνελόπη Κωνσταντινίδου

1+1=∞: Μελέτη
Την πέμπτη κατά σειρά επιστημονική έκδοσή της παραδίδει στο αναγνωστικό κοινό η ψυχολόγος Πηνελόπη Κωνσταντινίδου. Τιτλοφορείται “Γάμος: το μεγαλείο της διαφοράς” και διεκδικεί μια θέση στο ράφια της οικογενειακής μας βιβλιοθήκης.
Βασικό μέλημα της έκδοσης είναι οι απαντήσεις σε καίρια ερωτήματα, που αφορούν κάθε σκεπτόμενο άνθρωπο, για θέματα αναπαραγωγής, προφύλαξης και περί γάμου. Όπως αναφέρει η συγγραφέας στο εισαγωγικό σημείωμα: “Αυτό που ευελπιστώ να αναδείξουμε σ’ αυτή μας τη συζήτηση δεν είναι τόσο οι ηθικοί κώδικες και ο έλεγχος της σεξουαλικής συμπεριφοράς, είτε πρόκειται για ελαστικές κοινωνίες είτε για αυστηρές, όσο η δέσμευση που αποφασίζουν οι άνδρες και οι γυναίκες να ασκήσουν ο ένας προς τον άλλο έτσι ώστε αυτή η σχέση να μεταμορφωθεί στο γάμο. Ακόμη, ενδιαφέρον για μας έχει και ο τρόπος ζωής που θα ακολουθήσει το συνειδητό αυτό δεσμό τόσο στην αστική τάξη όσο και στη μη προνομιακή, τόσο στην αντίληψη αυτής της ένωσης για τον άνδρα όσο και για τη γυναίκα, καθώς οι απαντήσεις που δίνουν στις ερωτήσεις των ερευνητών σχετικά με αυτή την ένωση διαφέρουν μεταξύ ανδρών και γυναικών. Ενδεικτικές αναφορές είναι αυτές ως προς τις σεξουαλικές σχέσεις, τη συντροφικότητα και τα οικιακά καθήκοντα, όπου η αντίληψη των ανδρών ως προς το ρόλο και τη λειτουργία τους διαφέρει από αυτήν των γυναικών. Ακόμη, αυθεντική έρευνα σημειώνει διαφορετικές αντιδράσεις και ως προς το μείζον θέμα της εξουσίας στο δεσμό και ποιος παίρνει αποφάσεις στην πορεία αυτής της ένωσης των δύο.”
Πλεονέκτημα του νέου έργου της επιστήμονα είναι η απλή και κατανοητή της γλώσσα, η αμεσότητα του λόγου της και ο έντεχνος τρόπος με τον οποίο αποδίδει τις ιδέες και τα πορίσματα της έρευνάς της.

Έχε γεια παραμυθά – Πηνελόπη Κωνσταντινίδου

Το έβδομο βιβλίο -στα ελληνικά- της Πηνελόπης Κωνσταντινίδου “Έχε γεια παραμυθά” είναι ένα μυθιστοριογράφημα για το παραμύθι και τη χρηστικότητά του.
Ο πρωταγωνιστής του βιβλίου προτείνει στους αναγνώστες: “Φτιάξε το παραμύθι σου, αφήνοντας τη σκέψη σου όχι μόνο να τρέχει φανταστικά, αλλά δράττοντας την πραγματικότητα που θέλεις ν’ αλλάξεις από τα μπλεγμένα της μαλλιά και μην αναρωτιέσαι για τα ξωτικά, τις μάγισσες, τους δράκους και τα μαγικά κλειδιά, και… αμφιβάλλεις ότι τη φαντασία την εξάπτεις εσύ”.
– Ένα παραμύθι χωρίς όνομα; -Ένα επινοημένο παραμύθι;
– Μία απομυθοποίηση του παραμυθιού ή μία παραμυθία;
– Μία εναλλακτική πρόταση;
– Μία αυτοπαλινδρόμηση με το “ας προσποιηθούμε”;
– Το παιδί για το παραμύθι ή το παραμύθι για το παιδί;
– Τα ξωτικά, οι νεράιδες κι οι μάγισσες ή το αντίδοτο της αγάπης για να βγάλει τους φόβους και ν’ απελευθερωθεί η παιδική ψυχή;
– Υπάρχει ψυχολογικό υπόβαθρο στο παραμύθι με τα καλύβια, τα παλάτια, τους πύργους, τα κελιά, τα σπαθιά και τα δαχτυλίδια;
– Ένας περιπλανώμενος ήρωας και κάποιοι συμπαραστάτες για την πλοκή και το στόχο;
– Μια φορά κι έναν καιρό ή ενστάσεις και προτάσεις για το ψεύτικο και μη πραγματικό;
– Μία μυθοπλασία που γεννά φαντασία κι αυτή δημιουργική μάθηση;
– Παραμυθένιες φαντασιώσεις, κίνητρα για την εξισορρόπηση της ψυχικής αμηχανίας και της διάθεσης του παιδιού να ζει και ν’ αναπτύσσεται αγωνιστικά;
Κόκκινη κλωστή δεμένη και στον Μπάμπη, τον πρωταγωνιστή, τυλιγμένη με ιδέες, αναλύσεις και με φιλικές εισηγήσεις, χωρίς εξορκισμούς στο μαγικό, το ονειρώδες και το φανταστικό, μιλούν για το παραμύθι σαν αντίληψη κι αξία μ’ αίσιο το τέλος και τη βιωματική υπεραξία.
Φτιάξε το παραμύθι σου, προτείνει ο πρωταγωνιστής, αφήνοντας τη σκέψη σου όχι μόνο να τρέχει φανταστικά, αλλά δράττοντας την πραγματικότητα που θέλεις ν’ αλλάξεις από τα μπλεγμένα της μαλλιά και μην αναρωτιέσαι για τα ξωτικά, τις μάγισσες, τους δράκους και τα μαγικά κλειδιά, και… αμφιβάλλεις ότι τη φαντασία την εξάπτεις εσύ.
Στο βιβλίο της Πηνελόπης Κωνσταντινίδου θα κάνετε τις διαπιστώσεις σας.

Πλούτος: Ενοχή ή απελευθέρωση; – Πηνελόπη Κωνσταντινίδου

Αμφιβάλλεις, αναγνώστη φίλε μου, ότι τα υλικά του πλουτίζειν, επί της ουσίας, είναι το προσωπικό μας γίγνεσθαι;
Ότι στην πορεία προς τον πλουτισμό χρειάζεται όχι μόνο ανάπτυξη στόχων, αλλά και κανόνων;
Σκέφθηκες ότι κάθε συμπεριφορά μας ανταποκρίνεται σε κάποια ανάγκη που εδράζει μέσα μας, δηλαδή να προωθήσω τον εαυτό μου προς τον πλούτο ή τη φτώχεια, είναι μια ανάγκη που μπορεί να σε φορτίζει με ενοχή ή να σ’ απελευθερώνει;
Σημείωσε, αν θέλεις, ότι η αντίληψη ότι ο πλούτος ανήκει σε όλους είναι μια πάγια θέση, αρκεί να τον διεκδικήσεις όπως αρμόζει.
Ποιος μπορεί ν’ αμφισβητήσει ότι για το καθετί υπάρχει καιρός; Καιρός, βέ-βαια, που έχει διαφορετικό βηματισμό για διαφορετικούς ανθρώπους.
Θα έλεγα ότι η αγάπη για το χρήμα χωρίς προοπτική αναδεικνύει θέμα ψυχικής διαταραχής.
Στο βιβλίο που κρατάς και απορείς, ο πλούτος έγινε ιδέα, και ο Εβδομηκοντούτης, το χωριό που θα επισκεφθείς, παράδειγμα για όσους αναζητούν νόημα και περιεχόμενο από τα αγαθά που οι ίδιοι επινοούν, επεξεργάζονται και γενναιόδωρα μοιράζονται για την ισόρροπη ευδαιμονία όλων. Πρόκειται για ένα κάλεσμα, μια πρόκληση, ένα εμφύτευμα ιδεών, ένα όνειρο εφαρμοσμένης πραγματικότητας.
Μάλιστα, φίλε αναγνώστη, από τη συνεργασία του φτωχού και του πλούσιου πολλά καλά και ωφέλιμα μπορούν να προκύψουν μέσα από τις ευκαιρίες της κοινής επιλογής, προτείνει η συγγραφέας Πηνελόπη Κωνσταντινίδου.
Βέβαια, “καιρός παντί πράγματι”.