Πένυ Παπαδάκη

Πολυξένη – Πένυ Παπαδάκη

Η Πολυξένη άνοιξε τον φάκελο που κρατούσε στα χέρια της. Ένα εξώφυλλο περιοδικού πρόβαλε μπροστά στα μάτια της και της έκοψε την ανάσα. Ήταν η κοπέλα που την επισκεπτόταν στα όνειρά της. Η ομοιότητά τους ήταν συγκλονιστική!
Αυτή είναι η μητέρα σου.
Τα καλλιγραφικά γράμματα της γιαγιάς της έκαναν τις συστάσεις.
Σε ένα άλλο εξώφυλλο χαμογελούσε παιχνιδιάρικα και πίσω της ήταν ένας άντρας· κάποιος είχε κυκλώσει τη μορφή του.
Αυτός είναι ο πατέρας σου, διάβασε και αναρωτήθηκε γιατί δεν υπήρχε ούτε μια φωτογραφία του στο σπίτι όπου έμενε με την Ασημίνα. Ήταν ένας ωραίος άντρας, ένας άντρας που είχε το ερωτευμένο βλέμμα του καρφωμένο στη μάνα της.
Τουλάχιστον γεννήθηκα από έρωτα, σκέφτηκε κι ευχήθηκε, αν κάποτε αποκτούσε ένα παιδί, να ήταν από έρωτα.
Μια λευκή κόλα χαρτί, που από τα χρόνια είχε ελαφρώς κιτρινίσει στις άκρες, ήταν διπλωμένη στα δύο. Την άνοιξε σχεδόν ευλαβικά για να μην τη σκίσει και διάβασε μία και μόνο λέξη: ΣΥΓΓΝΩΜΗ.
Αυτή τη λέξη και μια απάντηση στο «γιατί», που της έτρωγε χρόνια την ψυχή, περίμενε η Πολυξένη από την Ασημίνα. Μα η συγγνώμη απαιτεί γενναιότητα και οι απαντήσεις αλήθεια, κι αυτή η γυναίκα δεν είχε καμία σχέση μ’ αυτές τις αξίες. Καταχράστηκε καθετί δικό της –την ταυτότητά της, τα γνήσια έγγραφά της, την περιουσία της– κάνοντάς τη να νιώθει πως δεν ανήκει πουθενά· πως είναι… Πολύ-ξένη.

Θα έρθει άραγε η λύτρωση; Και αν ναι, για ποια από τις δύο;

Μυθιστόρημα, Ψυχογιός, 2021, 328 σελ.

Αντίπαλοι στην αγάπη – Πένυ Παπαδάκη

«Είμαστε αντίπαλοι;» ρώτησε χαμογελώντας ο Δημήτρης. «Πάντα θα είμαστε. Φαντάσου να παίζατε μόνο με τον εαυτό σας. Βαρετό δε θα ήταν;» του απάντησε η Άρτεμις με νάζι.
Η τελευταία επιθυμία του Σταμάτη ήταν να βάλει τα Ρεμάλια ξανά στο παιχνίδι. Τα Ρεμάλια. Μια ποδοσφαιρική ομάδα εφήβων, που διαλύθηκε νωρίς, όπως κάθε εφηβικό όνειρο. Κι ύστερα… χάθηκαν. Τους πήρε ο χρόνος από το χέρι και τους έβαλε να παίξουν μπάλα με έναν δύσκολο κι επικίνδυνο αντίπαλο: τη γυναίκα. Δύσκολος παίκτης η γυναίκα, με όπλα άλλοτε φανερά και άλλοτε μυστικά, που τα επιστρατεύει σε κάθε αγώνα και σε κάθε ρόλο της. Είτε είναι μάνα είτε γιαγιά, είτε είναι σύζυγος ή ερωμένη, είτε κόρη ή εγγονή.
Αέναος ο αγώνας αυτός που αιώνες τώρα δίνεται μες στης ζωής το γήπεδο. Ποιος είναι ο νικητής και ποιος ο ηττημένος, καμία σημασία. Γιατί είναι ο αγώνας που μετράει! Ένα είναι σίγουρο. Μπορεί ο αγώνας να είναι γένους αρσενικού, μα η ζωή είναι πάντα γυναίκα.

Μυθιστόρημα, Ψυχογιός, 2017, 280 σελ.

Φως στις σκιές – Πένυ Παπαδάκη

Η Ελένη, σύζυγος του Άρη, ζει για δεκαπέντε χρόνια σε μια εικονική πραγματικότητα. Κλεισμένη στο χρυσό κλουβί του γάμου της, τρέφεται με ψέματα, απάτες και προδοσία. Όταν όλα θα αποκαλυφθούν, θα βρει τη δύναμη να φύγει και να διεκδικήσει μια καλύτερη ζωή.
Στον δρόμο της θα συναντήσει τον Ορέστη, έναν άντρα που κουβαλά βαρύ σταυρό στις πλάτες του, δίνοντας μάχες για να σώσει τη μονάκριβη κόρη του από τον σκοτεινό κόσμο των ναρκωτικών. Οι δοκιμασίες που θα περάσουν θα είναι πολλές και μεγάλες, αλλά το πείσμα τους να διαλύσουν τις σκιές του παρελθόντος και να βγουν νικητές στο φως θα είναι μεγαλύτερο.
Αντίθετα ο Άρης θα κληθεί να πληρώσει σκληρό τίμημα για τις παράνομες πράξεις του. Τα θύματα αυτών των πράξεων είναι πολλά, μα για εκείνον δεν είναι παρά… παράπλευρες απώλειες. Θανάσιμα αμαρτήματα, η πλεονεξία και η αλαζονεία του. Όταν όμως έρθει η ώρα να αναμετρηθεί μαζί τους, θα μάθει με τον πιο αμείλικτο τρόπο πως «όλα εδώ πληρώνονται», και μάλιστα με τόκο.
Γιατί, όταν όλα βγαίνουν στο φως, ή θα λάμψουν ή θα καούν.

Μυθιστόρημα, Ψυχογιός, 2015, 312 σελ.

Χωρίς δίχτυ ασφαλείας – Πένυ Παπαδάκη

Η Αννα, η σιδηρά κυρία μιας μεγάλης εταιρείας στην οποία αφοσιώθηκε ολοκληρωτικά και για την οποία θυσίασε το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της εις βάρος της οικογένειάς της, ξαφνικά απολύεται. Η κρίση, που μέχρι χθες δεν την άγγιζε, τυλιγμένη καθώς ήταν στο κουκούλι της δύναμης και της αλαζονείας της, χτύπησε και τη δική της πόρτα.
Από τη μία μέρα στην άλλη, έρχεται αντιμέτωπη με όσα επιμελώς έκρυβε κάτω από το χαλάκι της ζωής της, γιατί δεν είχε τον χρόνο να ασχοληθεί μαζί τους. Διαπίστωσε πως η κρίση είχε επεκταθεί στον γάμο της, στις αξίες της, στον κοινωνικό της περίγυρο…
Ο πρώτος που θα εγκαταλείψει το καράβι που βουλιάζει είναι αυτός που νόμιζε για καπετάνιο της, ο άντρας της. Δεν του αρέσει η σκουριασμένη πανοπλία της, την είχε μάθει δυνατή, την είχε μάθει αρχηγό, είχε δεδομένη τη μόνιμη προσφορά της.
Όμως η Άννα είναι γεννημένη ηγέτιδα, όπως συνήθιζε να λέει ο πατέρας της, και θα καταφέρει έστω και με τρικυμίες, έστω και με απώλειες, να οδηγήσει το καράβι της σε απάνεμο λιμάνι. Θα ρίξει άγκυρα στη ζωή του Βασίλη και θα εκπλαγεί όταν μάθει πως η μοίρα τούς ήθελε μαζί από την αρχή, αλλά η ζωή αλλιώς τα είχε σχεδιάσει. Μα στ’ αλήθεια, ποιος κατάφερε ποτέ να αλλάξει ή να σβήσει όσα είναι γραφτό να γίνουν;
Ενα δυνατό και επίκαιρο μυθιστόρημα για την κρίση που γεννά κρίσεις αξιών, ιδεών, χαρακτήρων, αλλά και δεύτερες ευκαιρίες για όσους τολμούν!

Μυθιστόρημα, Ψυχογιός, 2014, 312 σελ.

Αντίο, φιλενάδα – Πένυ Παπαδάκη

Η Σοφία γεννήθηκε με τη σφραγίδα της υποχρέωσης στην ψυχή και με ένα μεγάλο ελάττωμα που βόλευε τους γύρω της, δεν μπορούσε να αρνηθεί σε κανέναν τίποτα, δεν μπορούσε να πει όχι. Το τίμημα που πλήρωσε ήταν βαρύ, αφού για τις λάθος επιλογές της έχασε ακόμη και την ελευθερία της.
Από την άλλη, η Μαρίνα είπε όχι σε όλα όσα την καταπίεζαν. Όχι στους γονείς, σε μία υποκριτική κοινωνία, σε έναν έρωτα-δυνάστη και στην πιθανότητα να χάσει τη μονάκριβη κόρη της. Το τίμημα ήταν να χάσει κι αυτή, εκτός από την ελευθερία της, και τον ίδιο της τον εαυτό.
Θα ανταμώσουν μέσα στα σκοτάδια, κι όταν τα μάτια τους θα συνηθίσουν, θα μάθουν, άλλοτε βίαια κι άλλοτε με τρυφερότητα, πως το φως που βγάζει η ψυχή είναι πιο δυνατό και πιο ζεστό από του ήλιου. Θα διδαχθεί η μία από την άλλη, θα αντέξουν η μία για την άλλη, θα κλάψουν η μια με την άλλη. Όπως κάνουν μόνο οι φίλες.
Και εκεί που πίστευαν πως την κέρδισαν την παρτίδα της ζωής, αυτή θα τους δείξει πως μπλόφαρε, γιατί έκρυβε ένα αντίο στο μανίκι της.

Μυθιστόρημα, Ψυχογιός, 2014, 223 σελ.

Το ζεϊμπέκικο της Κατίνας – Πένυ Παπαδάκη

Βασισμένο σε μια αληθινή ιστορία


Θέλει κότσια να μπορείς να αντέξεις τα χτυπήματα της μοίρας και να μη λυγίσεις απ’ τον πόνο. Θέλει κουράγιο να μπορείς να χαμογελάς ακόμα και μες στη μαυρίλα της φτώχειας, της αρρώστιας, του θανάτου. Ακόμα περισσότερο, θέλει λεβεντιά κι αντρειοσύνη να μπορείς να κάνεις τον καημό σου χορό και τραγούδι.

“Το ζεϊμπέκικο της Κατίνας” είναι ένα βιβλίο θάρρους και λεβεντιάς. Η Κατίνα μάς παίρνει ανάλαφρα απ’ το χέρι και μας ταξιδεύει από τη Ραμόνα της Θεσσαλονίκης στις φτωχογειτονιές του Πειραιά και στα κρυφά μονοπάτια της ζωής της.

Γελάμε και κλαίμε μαζί της, τη θαυμάζουμε και την αγαπάμε, της χτυπάμε παλαμάκια στο ζεϊμπέκικό της…

Η Κατίνα είμαστε εμείς…

Μυθιστόρημα, Ψυχογιός, 2012, 263 σελ.

Οι κόρες της αυγής – Πένυ Παπαδάκη

“Τα παιδιά όταν είναι μικρά μας αγαπούν. Όταν μεγαλώσουν, μας κρίνουν, κι αν είμαστε τυχεροί, καμιά φορά μάς συγχωρούν”.
Έπειτα από δυο γιους, μια κόρη λαχταρούσε να αποκτήσει ο Λάμπρος. Τα καταφέρνει, μα τη μοιραία αυγή χάνει πάνω στη γέννα τη γυναίκα του και όλα αλλάζουν. Το κορίτσι μεγαλώνει ανάμεσα σε τρεις άντρες που την απορρίπτουν και δεν την αγαπούν. Διάγνωση; Συναισθηματική αναπηρία.
Κάπου αλλού, μια άλλη κοπέλα μεγαλώνει με αγάπη, αλλά καθηλωμένη σε αναπηρικό καροτσάκι. Η δική της αναπηρία; Σωματική.
Αραγε ποια υποφέρει περισσότερο; Οι κόρες της αυγής θα καταφέρουν να ενωθούν για να γεμίσουν τα κενά της μισής ζωής τους; Όπως και να ‘χει, όταν η μοίρα αποφασίζει να μιλήσει, κανένας δεν μπορεί να της κλείσει το στόμα.

Μυθιστόρημα, Ψυχογιός, 2011, 359 σελ.

Παιχνίδια ζωής – Πένυ Παπαδάκη

Μπήκα στη βάρκα που είχε το όνομά σου. Ελπίδα. Έπιασα πολλά λιμάνια στην πορεία μου. Κάθε λιμάνι και μια ιστορία. Της Νανάς, του κυρ-Λεωνίδα, της μικρής Μαρίας, της Έφης, της Ελισάβετ, του Στέλιου… Μέσα από τις ζωές τους έζησα τη δική σου κι έμαθα πολλά για σένα που έφυγες νωρίς. Έμαθα πολλά για μένα που έμεινα πίσω να αναρωτιέμαι γιατί έφυγες τόσο ξαφνικά. Έμαθα πως το πιο όμορφο μάθημα είναι αυτό του φλερτ με τη μέρα που ξημερώνει. Με το δειλινό που μας χαιρετάει βάφοντας τα πάντα μ’ όμορφα χρώματα.
Μου είχες πει κάποτε ότι “το παιχνίδι με τη ζωή μετράει, άλλοτε σε ρίχνει κι άλλοτε τη ρίχνεις κι αυτή είναι η μαγεία”. Είχες δίκιο, Ελπίδα, αυτό μετράει, και τώρα πια ξέρω να το παίζω και να το ζω. Για σένα και για μένα. Είναι το ριζικό μου που σαν λάδι στη βάφτιση με σφράγισε. Είναι το όνομά μου. Με λένε Νίκη και τα παιχνίδια της ζωής θα τα κερδίσω όλα.

Μυθιστόρημα, Ψυχογιός, 2010, 346 σελ.

Φως στις σκιές – Πένυ Παπαδάκη

Τον πίστευε σαν θεό. Τον λάτρευε σαν άγιο. Την πρόδωσε σαν Ιούδας.
Μα μόνο μετά το τελευταίο του φιλί η Ελένη κατάλαβε πως το χρυσό κλουβί του γάμου της είχε φυλακίσει μαζί μ’ αυτήν και κάθε της όνειρο. Έδωσε μια να βγει έξω στο φως, να σβήσει για πάντα το σκοτάδι που τη σκέπαζε, μα οι σκιές σ’ ακολουθούν όπου κι αν πας. Γιατί ο Άρης είχε φροντίσει να κρύψει κι άλλα μυστικά, τόσο μεγάλα, που ακόμη και το παιδί με μια άλλη γυναίκα, όταν αποκαλύφθηκε, φάνηκε σαν ένα τόσο δα αθώο ψέμα.
Όμως μέσα στο φως οι άνθρωποι βλέπουν. Και τότε αναζητούν και βρίσκουν εκείνους τους άλλους ανθρώπους, τους ξεχωριστούς, να πορευτούν μαζί τους στη ζωή. Γιατί κάθε μοναχική πορεία χρειάζεται ένα συνοδοιπόρο, για να φωτίζει ο ένας το μονοπάτι του άλλου, να γίνονται οι σκιές παρελθόν.

Μυθιστόρημα, Εμπειρία Εκδοτική, 2008, 252 σελ.

Αντίο, φιλενάδα – Πένυ Παπαδάκη

Η Σοφία γεννήθηκε με τη σφραγίδα της υποχρέωσης στην ψυχή και με ένα μεγάλο ελάττωμα που βόλευε τους γύρω της, δεν μπορούσε να αρνηθεί σε κανέναν τίποτα, δεν μπορούσε να πει όχι. Το τίμημα που πλήρωσε ήταν βαρύ, αφού για τις λάθος επιλογές της έχασε ακόμη και την ελευθερία της.
Από την άλλη, η Μαρίνα είπε όχι σε όλα όσα την καταπίεζαν. Όχι στους γονείς, σε μία υποκριτική κοινωνία, σε έναν έρωτα-δυνάστη και στην πιθανότητα να χάσει τη μονάκριβη κόρη της. Το τίμημα ήταν να χάσει κι αυτή, εκτός από την ελευθερία της, και τον ίδιο της τον εαυτό.
Θα ανταμώσουν μέσα στα σκοτάδια, κι όταν τα μάτια τους θα συνηθίσουν, θα μάθουν, άλλοτε βίαια κι άλλοτε με τρυφερότητα, πως το φως που βγάζει η ψυχή είναι πιο δυνατό και πιο ζεστό από του ήλιου. Θα διδαχθεί η μία από την άλλη, θα αντέξουν η μία για την άλλη, θα κλάψουν η μια με την άλλη. Όπως κάνουν μόνο οι φίλες.
Και εκεί που πίστευαν πως την κέρδισαν την παρτίδα της ζωής, αυτή θα τους δείξει πως μπλόφαρε, γιατί έκρυβε ένα αντίο στο μανίκι της.

Μυθιστόρημα, Εμπειρία Εκδοτική, 2006, 186 σελ.

Το ζεϊμπέκικο της Κατίνας – Πένυ Παπαδάκη

Έχουμε σηκωθεί εδώ και χρόνια από το τραπέζι της παιδικής μας ζωής, αλλά κανένας δε μάζεψε τα ψιχουλάκια της ψυχής του. Συνηθίζεται να τα μαζεύει ο τελευταίος. Κι εγώ, που ήμουν τελευταία, τα μάζεψα, αλλά αντί να τα πετάξω στα σκουπίδια, έφτιαξα ένα καρβέλι.
Και αποφάσισα να το κόψω και να σας το μοιράσω. Γι’ άλλους θα ‘ναι πικρό και γι’ άλλους γλυκό, αλλά έτσι ήταν η ζωή της Κατίνας.
Που στα δύσκολα -που ήταν αμέτρητα- άναβε τσιγάρο, έπινε το κρασάκι της και χόρευε το ζεϊμπέκικό της, το ζεϊμπέκικο της Κατίνας.

Μυθιστόρημα, Εμπειρία Εκδοτική, 2004, 192 σελ.