Πόπη Γκερούση

Έμπλεο – Πόπη Γκερούση

Ποιητικός μονόλογος


Ο άνθρωπος – ήρωας του «Έμπλεο», είναι ο ίδιος σκοτεινός, γεμάτος φως ήρωας, από τη χώρα των «διαδοχικών φωτοπετάλων» | ζωντανός και θερμός, ιδανικός μέσα στο σουρεαλιστικό τοπίο του «Έμπλεο», θα σταθεί μπροστά στα ανθρώπινα όρια, για να τον «δεις» καθαρά μέσα από τα λόγια της αφηγήτριας – συντρόφου |
Στο κείμενο παρελαύνουν όμορφες εικόνες, εναλλαγή φωτός-σκοταδιού, φύση, μυρωδιές, λυρισμός και ερωτισμός αντάμα που όλα μαζί συγκροτούν μια δυνατή γραφή.

Ήρθες μια βραδιά γενεθλίων
στην πόρτα με χέρια γεμάτα πέτρες
μπροστά στο σαστισμένο μου πρόσωπο
ζωγράφισες γκριμάτσα μόνιμης χαράς
θα σου χτίσω έναν φούρνο
– είπες

θα ψήσουμε μαζί
το πρώτο μας ψωμί
και πώς να σε ξεχάσω ποτέ
που έμοιαζες
με ηλιαχτίδα

Ποίηση, Εκάτη, 2021, 56 σελ.

Διαδοχικά φωτοπέταλα – Πόπη Γκερούση

Κοιμόσουν
τάχα μου
πίσω από τις αρκούδες
μαύρες
μαλλιαρές
στυγνές
αφρίζουσες
τύψεις που δεν ήρθαν

έμεναν λες και μας γνώριζαν
-μα θα ‘ρθω-
κι εμείς ανοιχτοί σαν όστρακα
διώχναμε το φόβο
στο πιο απάτητο έγκοιλο
με την ελπίδα πως η γη
δε θα εξερευνηθεί ποτέ ολόκληρη

και οι δορυφόροι
μύθος αστικός
ποτέ δεν υπήρξαν
ούτε οι αρκούδες
ψέματα λένε όλοι τους
μα δε σ’ ένοιαζε είπες
γιατί δεν είχες αυτιά

τα μάτια σαν τεράστια ήταν
ό,τι βλέπω κι ό,τι αγγίζω
έλεγες
ποτέ τις λέξεις τις λέξεις ποτές
κι έλπιζες
σαν παιδί

ανίδεοι

μα γι’ αυτό
επειδή έλπιζες
είχα αφήσει στην πόρτα σου
το κουτί με τις σοκολατένιες καρδιές μας
ξεριζωμένες

εσύ που δε φοβόσουν επειδή δεν άκουγες…

Ποίηση, Εκάτη, 2016, 90 σελ.

Τα νησιά και ο έρωτας – Πόπη Γκερούση

23+1 νησιά, 23+1 χρώματα


Δυο κολόνες όρθιες στην είσοδο
να μπαινοβγαίνει το αεράκι
και να έχει την πόρτα του
μοιράζοντας αρχαίους χρόνους
στα μάτια που περιμένουν
να διαιρεθούν
μια στην είσοδο
μια στην έξοδο του κόσμου.

Τα νησιά-ποιήματα προσφέρουν εικόνες γνήσιας ζωής γεμάτης φως και χρώματα από τις Κυκλάδες συν ένα νησί, τα Κύθηρα, σκιρτούν ολόκληρα από μια -χωρίς οίκτο- παιδικότητα, μιαν ανηλεή ωρίμανση, το γλυκόπικρο του έρωτα κι ένα ταξίδι στο καλά κρυμμένο, εκεί που τίκτεται η βαθύτερη ανθρώπινη ανάγκη.

Ποίηση, Άνεμος Εκδοτική, 2013, 72 σελ.

Ψυχή σαν θάλασσα – Πόπη Γκερούση

H Φωτεινή φωτίζει ζωές. Ο απαλός Σπύρος κι ο κραυγαλέος Φώτης. Πρόσωπα και στιγμές που ανήκουν, μαζί με παραμυθένιες φιγούρες, στο βεβαρυμένο παρελθόν αυτού του κόσμου. Η φρεσκάδα της “Φωτεινούλας”, εγγονής της Φωτεινής στο μέλλον, που ξέρει κι εκείνη “ν’ ακούει” και που βιάζεται, με αναζωογονητικό τρόπο, να φιλοσοφήσει τον έρωτα.
Απορίες, συλλογισμοί για την ευτυχία, και συμβολισμοί που ανήκουν στην αιωνιότητα της ανθρώπινης φύσης.
Αρκετές δεκαετίες πριν, η Φωτεινή, με κύριο όπλο μερικά ποιήματα, διανύει μια πορεία ζωής που μοιάζει με τρελή κούρσα συναισθημάτων, βιώνει συνεχή ψυχολογική και σωματική βία, έναν αβάσταχτο φόνο κι έναν αναπάντεχο θάνατο. Με μια ανεξήγητη λάμψη στο δέρμα και τις σκέψεις φυλαγμένες πάνω στις κορυφές των βουνών. Με όνειρα κληρονομιά από τη Σμύρνη και βήματα-εικόνες που φτάνουν μέχρι την άλλη άκρη του κόσμου, την Κούβα.
Κι έπειτα; Η ζωή. Η ζωή που περίμενε κρυμμένη. Η αγάπη που ήταν πάντα εκεί, καταρρίπτοντας τον παντοδύναμο μύθο της αγάπης-τροχοπέδης. Η εξέλιξη των πάντων και η δύναμη της ψυχής που φάνηκε να είναι ο τελικός εξαγνισμός.
Εξάλλου, η Φωτεινή είχε αγαπήσει τους στίχους του Rimbaud, “en avant… προχώρα μπροστά”. Ακόμη κι όταν όλα μοιάζουν αδύνατα. Ειδικά τότε.

Μυθιστόρημα, Άνεμος Εκδοτική, 2012, 296 σελ.

Νότια της νύχτας – Πόπη Γκερούση

Χαμένη μέσα στις σκιές, μέσα στα ζωντανά όνειρά της, ψάχνει για απαντήσεις σε ερωτήσεις που ακούει μόνο η νύχτα. Δεν μπορεί να κάνει τίποτα· δεν μπορεί να νιώσει τίποτα· δεν μπορεί να δουλέψει, να χαρεί, να ερωτευτεί. Δεν ξέρει τίποτα. Μόνο να στυλώνει τα μάτια στο σκοτάδι. Μόνο να πετάει γράμματα κάτω από την πράσινη πόρτα.
Φσσσσς…
Το γράμμα περνάει κάτω από την πόρτα σου. Νιώθω όμορφα. Συμπέρανα ότι το αιθέριο έλαιο του λεμονιού διώχνει τη μαύρη, γλοιώδη ουσία. Το αιθέριο έλαιο του λεμονιού είναι μαγικό. Το ίδιο και η αγάπη σου.
Κάποιον αιώνα συναντά έναν άλλο χαμένο άγγελο· εκείνον που θα την προκαλέσει να μην κρατάει μπαγιάτικα όνειρα μέσα της.
Φσσσσς…
Με κάνεις να νιώθω διάφανη.
Πάνω στο κορμί μου θέλω να χαράξεις ένα χάρτη και να ταξιδέψεις σε μέρη και σε χρόνους άλλους. Θέλω να με χρησιμοποιήσεις. Θέλω να χύσεις ζωή πάνω στο χάρτη μου. Θέλω να πιάσω τον κόσμο, να τον ξεσκονίσω, να τον χτυπήσω καλά μέχρι ν’ αφρίσει σαν καφές. Θέλω ν’ αφρίσει από ζωή.
Εκεί, στα νότια της νύχτας, υπάρχουν ψυχές που σ’ ελευθερώνουν. Τα όνειρα παίρνουν μορφή σαν να ζωγραφίζονται τοπία ζωής, χαράς, έρωτα…

Μυθιστόρημα, Modern Times, 2004, 214 σελ.