Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Κυνηγώντας μια Ιθάκη – Ρίκη Ματαλιωτάκη

Νικόλας και Μάνια. Δυο νέοι με όνειρα στο ξεκίνημα της ζωής τους.

Ο Νικόλας, ένα παιδί του χωριού, χάνει από νωρίς τον πατέρα του και αναλαμβάνει να στηρίξει ο ίδιος τον εαυτό του και τη χήρα μάνα του.

Η Μάνια πιστεύει ότι είναι γεννημένη ηθοποιός. Εγκαταλείπει τον τόπο της και πάει στην Αθήνα για να κυνηγήσει το όνειρό της.

Η ζωή όμως φτιάχνει τα δικά της σενάρια και οι δυο τους μπλέκονται με τον σκληρό κόσμο των ψευδαισθήσεων. Οι δρόμοι τους συναντιούνται, γίνονται ζευγάρι…

«Ποιο ήταν άραγε το υλικό που έκανε τούτη τη σχέση να διαρκέσει; Με τι μολύβι άραγε γράφτηκε τούτη η σχέση; Με την πένα της αληθινής αγάπης ή με τη λάσπη των εξαρτήσεων που μας έδεναν από κοινού αναγκάζοντάς μας να ζούμε δίπλα-δίπλα χωμένοι σαν τους αρουραίους στα λαγούμια των εθισμών μας; Τι βάραινε άραγε περισσότερο στις στιγμές μας, η ευτυχία ή η δυστυχία;»

Τελικά υπάρχει ελπίδα για επιστροφή; Είναι ικανή η ανυπέρβλητη αγάπη να κάνει θαύματα;

Φυσικά… αρκεί να το πιστέψεις βαθιά και να κυνηγήσεις με πάθος την Ιθάκη σου!!!

Μυθιστόρημα, Αγγελάκη Εκδόσεις, 2021, 282 σελ.

Η ζωή είναι μπεγλέρι – Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Αληθινή ιστορία


Δυο αδέλφια, ένας κοινός έρωτας -ή μήπως μια κοινή εγωιστική διεκδίκηση;- ένα στενό κοινωνικό περιβάλλον και ο κύκλος του αίματος έχει ήδη ανοίξει… Μια γυναίκα τρέχει αλαφιασμένη για να τον κλείσει και σαν νέα Ιφιγένεια προσφέρεται εκούσια να σταματήσει το κακό, πολύ σύντομα όμως διαπιστώνει πως “όταν οι άνθρωποι κάνουν σχέδια ο Θεός γελάει”. Οι ζωές τριών ανθρώπων και όλων όσων τους περιβάλλουν, αναποδογυρίζονται από το ένα λεπτό στο άλλο και μαζί τους αναποδογυρίζονται κι όλες εκείνες οι αξίες που πίστευαν μέχρι τότε ως ηθικές και απαράβατες. Ο διχασμός, το μίσος, η περιφρόνια, η ανέχεια, με δυο λόγια όλα τα κακά στοιχειά συνωμοτούν εναντίον της αγάπης, του πιο ευγενικού παναθρώπινου συναισθήματος, για να την αποδυναμώσουν, και ουδείς δεν μπορεί να γνωρίζει αν έρθει -και με τι τρόπο θα έρθει- κάποτε η λύτρωση και η δικαίωση…

Μυθιστόρημα, Όστρια Βιβλίο, 2020, 342 σελ.

Μια φορά κι έναν καιρό… – Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Θρύλοι της Κρήτης για μεγάλους μα και για παιδιά


«Οι θρύλοι ανέκαθεν με μάγευαν, με τραβούσαν σαν μαγνήτης, ίσως γιατί πιστεύω ακράδαντα πως είναι η ξώπορτα της ιστορίας… ή ίσως γιατί επίσης ακράδαντα πιστεύω πως τις περισσότερες φορές η αλήθεια κρύβεται σε σφαίρες πως δεν μπορεί ο καθένας να δει δια γυμνού οφθαλμού, πλην μόνο των τυχερών που διαθέτουν το χάρισμα της ενσυναίσθησης».

Λαογραφία, Μύθοι, Όστρια Βιβλίο, 2018, 106 σελ.

Οι λεύκες της αιώνιας αγάπης – Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Η κόρη του παπά


Στο νέο της βιβλίο η συγγραφέας αποτυπώνει την πορεία του νησιού ανά τους αιώνες, τον βασανισμό των κατοίκων του από τους διάφορους κατακτητές, και το πως τελικά τούτες οι ατελείωτες κατοχές κατάφεραν να διαμορφώσουν το χαρακτήρα των ανθρώπων του και να επηρεάσουν τη μοίρα δύο νέων παιδιών που δεν ευθύνονταν σε τίποτα.
Αιώνες πριν,στα χρόνια της τουρκοκρατίας, σ’ ένα χωριό της Κρήτης που φύτρωναν μόνο πέτρες η κόρη του αντάρτη παπά έκανε το λάθος να ερωτευθεί το γιο του προεστού….

Μυθιστόρημα, Όστρια Βιβλίο, 2017, 228 σελ.

Η Σμυρνιά – Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Τους ανθρώπους της ιστορίας που θα διαβάσετε είχα την αγαθή τύχη να τους γνωρίσω, υπέργηρους πλέον, στα τελευταία τους…
Για τη ζωή τους μου είπαν λίγα, εκ των υστέρων όμως εγώ φρόντισα κι έμαθα πολλά… κι επειδή σκέφτηκα πως αξίζει αποφάσισα να την περάσω στο χαρτί για να την παραδώσω σαν δίδαγμα στην αιωνιότητα.
Γιατί στις σελίδες που θα διαβάσετε, ελάχιστα παρεμβαίνει η μυθιστορηματική πλοκή, το χέρι μου δηλαδή, τα ουσιαστικά γεγονότα είναι πέρα για πέρα αληθινά!
Έτσι χρόνια μετά το θάνατο τους, και με αφορμή τη σημερινή κατάσταση της χώρας μας, θυμήθηκα μια κουβέντα που μου είχε πει κάποτε η ηρωίδα μου:
“Η Ελλάδα κόρη μου είναι η χώρα που γεννά μεγάλους ήρωες και μεγάλους προδότες!” κι η κουβέντα αυτή έγινε το έναυσμα για να ξορκίσω μέσα μου τα μνημόνια, τα μεσοπρόθεσμα, τις κατασχέσεις, τις καθημερινές, ανούσιες πολιτικές δηλώσεις, τις καθημερινές αυτοκτονίες, την εγκληματικότητα, τις δολοφονίες… κι όλα όσα τέλος πάντων έφεραν στη ζωή μας εκείνοι που μας πούλησαν.
Όπως ακριβώς κάποιοι άλλοι πολλά χρόνια πριν είχαν πουλήσει για μια ακόμα φορά τον Ελληνισμό.

Μυθιστόρημα, Όστρια Βιβλίο, 2014, 238 σελ.

Τελικά ναι… υπάρχει θεία δίκη – Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Η ύπαρξη της έρμαιο της τύχης… η ζωή της ένας στρόβιλος, μια πάνω μια κάτω, ακριβώς όπως στο όνειρο που την προειδοποίησε για τα μελλούμενα στα δεκαέξι της. Οι αλλαγές καταιγιστικές, συνεχείς και εναλλασσόμενες, και η κορύφωση του δράματος απάνθρωπη κι ανελέητη. Έγκλημα σώματος και ψυχής από κείνα που αφήνουν σκληρή και άσβεστη την χαρακιά του μίσους στο ανθρώπινο είναι… που δεν επιτρέπουν κανένα παράθυρο ανοιχτό για την κάθαρση.
Αυτή είναι η ζωή της Αρετής. Της γυναίκας που κάτω από τις πιο περίεργες συνθήκες γνώρισε τα πάντα: Τη φτώχεια, τα πλούτη, την δόξα, την εξουσία, τον έρωτα, το μίσος και την καλοσύνη, περιμένοντας μονάχα μία στιγμή. Την στιγμή της εκδίκησης. Κοίτα όμως που….
“… Τι περίεργα λοιπόν που λειτουργεί το σύμπαν τελικά! Ο ξενώνας κακοποιημένων γυναικών ‘Ο Φύλακος Άγγελος” που δημιουργήθηκε με τα λεφτά του Νικόλα Αργυρόπουλου, στάθηκε όντως για την Αρετή η πραγματική διαφυγή καθώς τα χρήματα των ανθρώπων που την κατέστρεψαν στο γύρισμα του κύκλου την αποζημίωσαν κιόλας. Ο ξενώνας έγινε για την Αρετή η πραγματική αποζημίωση… όπως ακριβώς το προέβλεψε και ο Πέτρος, του οποίου η ιδέα και η επίβλεψη στάθηκαν άκρως σημαντικά για την υλοποίηση αυτού του μεγαλεπήβολου σχεδίου! Ως τότε, ως τη στιγμή της δημιουργίας του δηλαδή, δυο πράγματα μόνο είχαν τη δύναμη να ανακουφίζουν την Αρετή από τους εφιάλτες της, αλλά όχι να τους εξαφανίζουν. Η αγάπη του Πέτρου και η δουλειά της. Η αγάπη του Πέτρου ήταν το λιμάνι της, εκεί που μπορούσε χωρίς φόβο κανένα να βγάλει το αληθινό της πρόσωπο, το πρόσωπο ενός παιδιού που καταστάσεις κι άνθρωποι λεηλάτησαν ανελέητα τη παιδικότητα του. Δίπλα στον Πέτρο γινόταν πάλι παιδί, στη δουλειά της όμως γίνονταν σκληρή σαν πέτρα! Μάλιστα, ήταν τόσο κάθετη, τόσο αδελέαστη κι ανεξαγόραστη, που στους δημοσιογραφικούς κύκλους δεν την συναντούσες διαφορετικά παρά μονάχα με το όνομα “Σκύλα”. Την πένα αυτής της γυναίκας που έπεφτε σαν λίβελος στη κάθε αδικία, από τη πιο μικρή μέχρι τη πιο μεγάλη, την έτρεμαν κι απεύχονταν την κόψη της οι πάντες…”

Μυθιστόρημα, Δυάς Εκδοτική, 2013, 376 σελ.

Η ακαμψία του αίσχους – Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Ποιο απ’ όλα τα όνειρά σου να έκοψε άραγε στη μέση ο σουβλερός πόνος και το αίμα με το κουφετί χρώμα που άρχισε ξαφνικά να πετιέται σαν πίδακας από την ήβη σου, να κυλλά ανάμεσα στα πόδια σου, και να τα πλημμυρίζει…
Καημένη Αρετή!

Μυθιστόρημα, Όστρια Βιβλίο, 2013, 338 σελ.

Στον κόκκινο παράδεισο της αγάπης – Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Την βασανίζουν και βασανίζει, την πνίγουν και πνίγει, την πληγώνουν και πληγώνει, την εγκαταλείπουν και εγκαταλείπει, την ερωτεύονται και ερωτεύεται… Στον αέναο κύκλο του θανάτου και της ζωής μια γυναίκα, αναζητά τη λύτρωση. Μια κολασμένη ψυχή στροβιλίζεται στο σύμπαν ως να φτάσει στο κύκλο της τελικής κάθαρσης.

Μυθιστόρημα, Δωρικός, 2011, 223 σελ.

Αχ! πως της αρέσει να μιλά… – Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Μέσα από μια σειρά διηγημάτων με κοινό παρανομαστή την μοναξιά του σύγχρονου καθημερινού ανθρώπου, η συγγραφέας προσπαθεί να ξορκίσει το κακό κάνοντας τη δική της προσπάθεια να το αντιμετωπίσει κατάματα, κι αντίθετα εντελώς από τους ήρωές της να επιλέξει κατ’ αυτό τον τρόπο τη πραγματικότητα από την παγίδα ενός εκούσια “παγιδευμένου ονείρου”.

Διηγήματα, Δωρικός, 2011, 143 σελ.

Στων μελτεμιών τις ράχες – Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Στων μελτεμιών τις ράχες ή αλλιώς πάνω στον αφρό των κυμάτων. Aρμύρα και θάλασσα, όνειρα και δίψα για ζωή. Είναι όμως έτσι η πραγματικότητα;
Όνειρα και δίψα για ζωή είχε κάποτε ο κεντρικός ήρωας Δημήτρης Σταυριανίδης, όμως τα πρέπει των “καθώς πρέπει” εξοστράκισαν τα θέλω του. Ο Δημήτρης γνωρίζει τη διαφορετικότητά του, αλλά εθελοτυφλεί. Διαλέγει να αντιμετωπίσει το δικό του Γολγοθά βγάζοντας προς τα έξω μια εικόνα ψεύτικη, κατά την άποψή του αρμοστή στα αντρικά πρότυπα που ορίζει η κοινωνία. Αυτό που τον σημάδεψε στην αρχή της εφηβείας του τον κατατρέχει, εκείνος όμως προσπαθεί για χρόνια να το αγνοήσει, πιστεύοντας ότι “έχει ξορκίσει το κακό”. Αλλά όταν επιχειρείς να αγνοήσεις κάτι, χωρίς καν να το ερμηνεύσεις, αυτό σου χτυπάει πάντα την πόρτα μέχρι να είναι αργά για να κάνεις πίσω.
Ο άλλος του εαυτός είναι κάτι που του προξενεί απέχθεια και συνάμα τον βυθίζει σε μια ρέμπελη ζωή, κάνοντας βαθύτερα τα ρήγματα της μοναξιάς που συνταράζουν το οικοδόμημα της ύπαρξής του. Η σχέση του με τη δεσποτική μητέρα του τον φαρμακώνει ακόμη περισσότερο έως ότου διαλέξει πρώτα τη φυγή στο εξωτερικό για να πάρει απαντήσεις από τους επαΐοντες (απαντήσεις όμως που τον μπερδεύουν, τον εκνευρίζουν, τον κάνουν πιο αρνητικό) και μετά την απομόνωση. Η ζωή του είναι ένα συνεχές κατρακύλισμα σε ουσίες και οινοπνεύματα.
Και τότε, σαν από μηχανής θεός, θα εμφανιστεί Εκείνη. Μια γυναίκα που δείχνει ότι δε θα το βάλει στα πόδια, ένας άνθρωπος στον οποίο ο Δημήτρης θα αρχίσει να ξανοίγεται δειλά στην αρχή χρησιμοποιώντας στην αφήγηση της στιγματισμένης του ζωής το τρίτο πρόσωπο. Τι είναι αυτό που θα την κάνει να μείνει ή να φύγει, να αποδεχτεί ή να αφορίσει; Η πρώτη εικόνα της Μαρίνας από τον Δημήτρη είναι ότι έχει μπροστά της …Έναν άνθρωπο τυλιγμένο ως τα μπούνια σε μια σαρκοφάγα μοναξιά, έναν άνθρωπο με σπασμένα τα φρένα της λογικής, χαμένο έλεγχο και τάσεις αυτοκαταστροφής διέκρινε η ψυχή της Μαρίνας…
Ο Δημήτρης θα της προτείνει ένα ταξίδι στων μελτεμιών τις ράχες και αυτή θα μείνει δίπλα του, όμως …κακά τα ψέματα… μόλις διαπιστώνει πως άλλο να αναφέρεις ακαδημαϊκά, ή έστω να αντιμετωπίζεις ένα γεγονός από μακριά, κι άλλο να το ζεις και να το βιώνεις εσύ ο ίδιος.
Η Μαρίνα ακούει την εξομολόγηση του Δημήτρη που αναρωτιέται αν γεννιέται κανείς ή γίνεται. Δεν έχει να του απαντήσει, δεν ξέρει ούτε η ίδια, θέλει να βοηθήσει και γίνεται η εξομολογήτρια και ταυτόχρονα η ψυχοθεραπεύτριά του. Αρκεί μόνο αυτό; Όταν η υπομονή και η επιμονή δεν αρκούν να σπάσουν τις εμμονές, πόσο αντέχει μια σχέση; Πόσο μάλλον μια σχέση με ιδιαιτερότητες; Και το τέλος; Θα γίνει μια καινούργια αρχή ή θα είναι όντως η προδιαγεγραμμένη στο μυαλό του ήρωα πορεία;
Η Ρίκη Ματαλλιωτάκη δε χαρίζεται σε κανέναν. Ντόμπρα ξεμπροστιάζει τις αδυναμίες του ήρωά της αλλά και των πέριξ αυτού καυτηριάζοντας το στιγματισμό. Φταίχτες είναι οι κοινωνοί μας, ο περίγυρος που δεν αποδέχεται ότι το διαφορετικό δεν είναι διαστροφή, η αντιμετώπιση με ψεύτικη επιείκεια ή ο ίδιος μας ο εαυτός-δυνάστης;
Διαλέγοντας την απλή ανθρώπινη γλώσσα η συγγραφέας δεν κομπορρημονεί. Καταφέρνει με ειλικρίνεια και ευαισθησία να καταθέσει το δράμα μιας διαφορετικότητας σε μια κοινωνία που τουλάχιστον στα χαρτιά θέλει να λέγεται προοδευτική.

Μυθιστόρημα, Δωρικός, 2010, 161 σελ.

Δε θέλω να ξοδευτώ άλλο – Ρίκη Ματαλλιωτάκη

“Χάθηκαν τα καλύτερά μου χρόνια κυνηγώντας χίμαιρες…
Ο άντρας της ζωής μου, τι τρέλα! Δεν υπήρξε, δεν υπάρχει και πιθανόν να μην υπάρξει ποτέ. Το έψαξα ολάκερο σχεδόν το κουτί της Πανδώρας, χώθηκα έως τα μπούνiα μέσα του, έπιασα πάτο στις λάσπες και στα σκατά αναζητώντας τον και δε βρέθηκε. Ο άντρας της συναισθηματικής και νοητικής μου ιδιοκτησίας, τουλάχιστον όπως τον έπλασα κι όπως τον ονειρευόμουν τόσα χρόνια, ενδεχομένως και να μην έλθει ποτέ. Ενδεχομένως… Που σημαίνει όμως ότι ίσως κάποτε αποφασίσει και να έλθει τελικά. Εξάλλου το κουτί της Πανδώρας είναι απύθμενο, οπότε τίποτα και κανείς δεν είναι ικανός να αναγκάσει κάποτε τον άλλο να ζει χωρίς ελπίδα. Τίποτα και κανείς δεν είναι ικανός να απαγορεύσει το όνειρο. Φτάνει φυσικά το όνειρο να μην προκαλεί εξάρτηση. Κι εγώ την αναμονή τούτου του ιδανικού άνδρα, αν εξακολουθεί να μου είναι απαραίτητη, μπορώ για να τη διαφυλάξω να την απομονώσω σε μια μεριά της φαντασίας μου, κι εκεί να της επιτρέπω να υπάρχει για όσο θέλει. Αρκεί μονάχα να μη με ενοχλεί. Αρκεί μονάχα να μη με κάνει να πονώ”

Μυθιστόρημα, Δωρικός, 2004, 306 σελ.

Γλυκό βύσσινο – Ρίκη Ματαλλιωτάκη

“… Γιατί παιδάκι μου, τόσο κακό το θεωρείς δηλαδή εσύ ότι μου αρέσει εμένα να ταξιδεύω;”
“Το κακό δεν είναι που σου αρέσει να ταξιδεύεις, το κακό είναι ο τρόπος που σου αρέσει να ταξιδεύεις Ρέα. Ρέα, προσγειώσου επιτέλους, άντε να δούμε και καμιά άσπρη μέρα εδώ μέσα πια, ένα φαΐ μαγειρεμένο στο τσικάλι να πούμε”.
“Μωρέ δε πα να στρίψεις κι εσύ κι οι κακίες σου στην επόμενη γωνία να δείτε αν έρχομαι; Εγώ θα ταξιδέψω γιατί αν δεν καταφέρω τελικά να ταξιδέψω θα πνιγώ, ο κόσμος να χαλάσει κακομοίρα μου. Ας είναι και πειραματικά, τι έγινε. Ολόκληρη ΕΙΡΤ εδραιώθηκε έτσι, μια Ρέα θα κολώσει;”
“Καλααά. Κι ο Ίκαρος πειραματικά πειραματικά την πήγαινε τη δουλειά και είδες τα χάλια του. Άσε λοιπόν κατά μέρος τα πειραματικά ταξίδια γιατί ταβλιάζουνε, σαν κόρη σε συμβουλεύω τώρα, εντάξει;…”
Η Ρέα, μια υπό δοκιμασία ακόμα συγγραφέας, παλεύει για να συνυπάρξει το δικό της το μυαλό με το μυαλό της 15χρονης κόρης της και να μηδενίσει έστω τις βασικές διαφορές τους. Ψάχνει για διεξόδους που την ίδια, τη μεγάλη, θα την φέρουν – μπρος και το παιδί, το μικρό, θα το φέρουν (θα το ταξιδέψουν ήθελε να γράψει) πίσω. Όμως που να πάρει η ευχή κι ο δικός της εσωτερικός κόσμος λειτουργεί τόσο διαφορετικά από των υπολοίπων που δεν τα καταφέρνει με τίποτα.
Έως ότου… έως ότου νιώθει το κλάμα της λύτρωσης να πλημμυρίζει τα μάτια της…
“Μετά το κλάμα της νοσταλγίας έρχεται πάντα το κλάμα της λύτρωσης…”
Κι είναι ένα κλάμα ετούτο που όταν φτάσει, ακόμα και σε ανθρώπους σαν τη Ρέα, τα πάντα μπορεί να μεταμορφώσει…

Μυθιστόρημα, Δωρικός, 2002, 186 σελ.

Το τρενάκι – Ρίκη Ματαλλιωτάκη

Ένα καλώς ώρισες στο 2000
Ο ήρωας, ο μικρός Παναγιώτης, ονειρεύεται χρόνια να εκπληρωσει το μεγάλο, παιδικό του όνειρο: Να αποκτήσει ενα τρενάκι.
Κι όταν επιτέλους φτάνει στο παρά πέντε για να το καταφέρει, το θυσιάζει στην ανθρώπινη ανάγκη αφού έτσι μόνο αισθάνονταν πως θα βιώσει την αληθινή έννοια των Χριστουγέννων.

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Δωρικός, 1999, 46 σελ.

Η αγάπη νίκησε το χρόνο – Ρίκη Ματαλλιωτάκη

«Σε αυτή τη νουβέλα των μόλις 86 σελίδων, ο αναγνώστης έρχεται σε επαφή με το συμπυκνωμένο λόγο της Ρίκης Ματαλλιωτάκη. Η συγγραφέας σταλάζει το είναι της γυναικείας της ψυχής μεταδίδοντας το μεγαλείο της αγάπης, μιας αγάπης που δεν αφορά μόνο τα δύο φύλα, μιας αγάπης πανανθρώπινης. Δεν προσπαθεί να εξωραΐσει, να αποκοιμίσει ή να κανακέψει τον αναγνώστη, δεν του διηγείται απλά ένα παραμύθι με καλό τέλος. Με έντονα αποτυπωμένη στη γραφή της τη λαλιά του τόπου της που γίνεται ακόμη ένα στολίδι στο γιορντάνι του γραπτού της λόγου, η Ρίκη Ματαλλιωτάκη σκύβει πάνω στον άνθρωπο όπου χρειάζεται, δεν κάνει όμως πίσω όταν είναι να στιγματίσει τα κακώς κείμενα…»
Ευριδίκη Αμανατίδου – Ευριδίκη Αμανατίδου – Blog.

Νουβέλα, Δωρικός, 1998, 86 σελ.

Ο πρωτογόνατος της καρδιάς μου – Ρίκη Ματαλλιωτάκη

«Όταν το πρωτοκράτησα στα χέρια μου,ανατρίχιασα.
Στη σκέψη ότι αυτό ήταν το πρώτο βιβλίο της αγαπημένης μου φίλης και συγγραφέως Ρίκης Ματαλλιωτάκη,στη θωριά αυτού του άντρα στο εξώφυλλο που σε κοιτά ίσα στα μάτια,ένιωσα δέος.
Δεν μπορώ να ε ίμαι αντικειμενική παρά μόνο σ’ ένα.Στη γραφή της Ρίκης που την πρωτογνώρισα από το βιβλίο της “Στων μελτεμιών τις ράχες” κι έκτοτε δήλωσα πιστή αναγνώστριά της.
Τώρα όμως,κρατώντας ΑΥΤΟ το βιβλίο στα χέρια μου,νιώθω πιο “πλούσια”.
Γραμμένο σε καθαρά Κρητική διάλεκτο,με το ύφος που έχει δώσει η συγγραφέας στο ξεκίνημά της,ένιωσα σα να μην έφυγα ποτέ από την Κρήτη.Οι ήρωές της μου μίλαγαν.Άκουγα τον ήχο της φωνής τους,μιας φωνής περήφανης και τρανταχτής.Τους έβλεπα να κινούνται.Έζησα μαζί τους σε κάθε σπιθαμή Κρητικού χώματος.
Οι θησαυροί μου μεγαλώνουν.Και δίπλα στον Ερωτόκριτο,στέκει περήφανα κι ο “Πρωτογόνατος της καρδιάς μου”.
Σ’ ευχαριστώ Ρίκη!Όπως τα βιβλία σου,είσαι κι εσύ θησαυρός ανεκτίμητος κι ατόφιος στη ζωή μου!
Εύχομαι να σ’ έχει ο Θεός γερή και δυνατή και με το πνεύμα σου να μας δίνεις καρπούς μέσω της γραφής σου κι εμείς να τους τρυγάμε,να τους γευόμαστε και να “χορταίνουμε”!!!»
Ειρήνη Φραγκάκη – Η ψυχή μου με λόγια, με εικόνες, με δημιουργίες

Διηγήματα, Δωρικός, 1997, 173 σελ.