Σπούδασε σε σχολή δημοσιογραφίας, ενώ κατά τη διάρκεια της φοίτησης εργαζόταν σε γραφείο φωτορεπορτάζ. Μετά την αποφοίτησή της εργάστηκε σε καθημερινές εφημερίδες πανελλαδικής κυκλοφορίας, ενώ είχε συνεργασία με ραδιοφωνικούς σταθμούς και εβδομαδιαία περιοδικά. Το 1997 εγκατέλειψε τη δημοσιογραφία. Τον Δεκέμβριο του 2005 εκδόθηκε το πρώτο της βιβλίο “Η γύμνια της γιούκας” από τον εκδοτικό οίκο Ελληνικά Γράμματα. Επτά χρόνια μετά, το 2012, επανήλθε με το μυθιστόρημα “Μια πεταλούδα στην Πανεπιστημίου” από τις εκδόσεις Λευκή Σελίδα. Το 2016 εκδόθηκε από τον εκδοτικό οίκο Δυάς το πρώτο της παραμύθι “Έχω τις λέξεις σου”, η εικονογράφηση του οποίου έγινε από μαθητές δημοτικού. Το 2017 επέστρεψε στο μυθιστόρημα με τους “Αποδότες” στην Λευκή Σελίδα.
Η γύμνια της γιούκας (2005), Ελληνικά Γράμματα
Μια πεταλούδα στην Πανεπιστημίου (2012), Λευκή Σελίδα
Αποδότες (2017), Λευκή Σελίδα
Παιδική λογοτεχνία
Έχω τις λέξεις (2016), Δυάς Εκδοτική
Η γύμνια της γιούκας – Σοφία Στεκουλέα
Μια Αλκμήνη, μια Λεμονία, μια Φανή.
Γυναίκες που όλες τους μεγάλωσαν μέσα σε μια εποχή που δεν είχε να επιδείξει τίποτα. Γυναίκες που έγιναν ερωμένες, σύζυγοι, μάνες, που αγάπησαν και έζησαν δίπλα σε συνηθισμένους ανθρώπους.
Μια καθημερινότητα τόσο πεζή, μα και τόσο εκλεπτυσμένα ανεπτυγμένη στις “εξευτελιστικές” λεπτομέρειές της. Ταυτόχρονα όμως και τόσο μεγάλη, σχεδόν ηρωική, αφού όλες αυτές οι γυναίκες πρέπει να πάρουν το “τίποτα” και να το μετατρέψουν σε έρωτα, σε αγάπη, σε παιδεία, σε ζωή, σε… ιστορία με τίτλο “Η γύμνια της γιούκας”.
Μυθιστόρημα, Ελληνικά Γράμματα, 2005, 173 σελ.
Μια πεταλούδα στην Πανεπιστημίου – Σοφία Στεκουλέα
Μπρος στα μάτια της στροβιλίστηκε μια πεταλούδα. Κίτρινη, μικρή, εύθραυστη, πετούσε έτσι ξεδιάντροπα μπροστά της. Μπροστά σε όλους. Όμως μόνο εκείνη την κοιτούσε. Την ακολούθησε με το βλέμμα της. Συνέχισε ν’ αφήνεται. Μια κοντά της, μια μακριά της. Δεν την είδε να πετά, μόνο να χορεύει άτσαλα στον αέρα, μικροσκοπική, ευάλωτη, αψηφώντας την κίνηση, το νέφος, το θόρυβο του δρόμου. Ενός δρόμου που μόνο μια πεταλούδα δεν μπορούσες να περιμένεις να δεις να πετά. Την είδε να υψώνεται, να υψώνεται κι άλλο και τρόμαξε ότι θα την έχανε. Ο κόσμος είχε βουβαθεί γύρω της από τούτο το ανέμελο, αθώο πέταγμα. Έτρεξε πίσω της. Φρεναρίσματα, φωνές, κορναρίσματα, έχασε το βήμα της, βγήκε από την πορεία της, στροβιλίστηκε μαζί με την πεταλούδα στον αέρα. Μια στροφή, μια σφυριά στο κεφάλι το τελευταίο που ένιωσε κι η πεταλούδα χάθηκε.
Μυθιστόρημα, Λευκή Σελίδα, 2012, 127 σελ.
Έχω τις λέξεις – Σοφία Στεκουλέα
Στην πόλη Αβουγουδούε… ο Ημιμάθειας κλέβει τις λέξεις των παιδιών και τις φυλακίζει μέσα στα παιχνίδια τους.
Σκοπός του να βασιλέψει, ο γιος του Γκρίκλις. Δυο παιδιά, ο Δίφθογγος και η Λέξη, ένα βράδυ τον συναντούν στο πάρκο όπου παίζουν. Καταφέρνουν να σώσουν το τόπι τους, μα το αγόρι χάνει τις λέξεις του. Η αναζήτησή του για να τις ξαναβρεί τον οδηγεί στο δάσος που ζουν αλλόκοτα πλάσματα. Στο δρόμο του συναντά τη γιαγιά-Γραμματική, τις ξεχασμένες Προσωδίες, τον Κύκλωπα Λάθος και την Πρόταση. Κανείς δεν γνωρίζει ποιο είναι το κλειδί για να ανοίξει η σπηλιά του Ημιμάθεια, όπου βρίσκονται οι λέξεις των παιδιών, μα και η φίλη του φυλακισμένη.
Το τόπι της Λέξης με το όνομα της πόλης τους θα δώσει τη λύση.
Παιδική λογοτεχνία, Δυάς Εκδοτική, 2016, 60 σελ.
Αποδότες – Σοφία Στεκουλέα
Mπροστά της θέριευαν κοτρόνες άνισα βαλμένες στο χώμα, κούτσουρα που στέκονταν παλουκωμένα. Είδε το πεσμένο πάτωμα, ξεχώρισε το τζάκι με την καμινάδα του να χάσκει.”Ήταν στάβλος για χρόνια, πού θα πας να μείνεις;” της είχε πει…
Λόγια χωρίς ταυτότητα κι η Άννα δίχως κραυγή. “Όταν κραυγάζεις, υπάρχει ακόμα ελπίδα. Όταν σιωπάς, σημαίνει δέχεσαι το αμετάκλητο, το αναπόφευκτο, το καθολικό. Ανεπιστρεπτί ότι χάθηκε. Μένω στη σιωπή σημαίνει βυθίζομαι, ξεριζώνομαι. Μισεμός. Χαλάσματα γύρω σου κι εσύ ορθή, δίχως το δίλημμα: “Να προχωρήσω ή να χαθώ;”
Μέρες που δεν συγχωρούν. Μέρες χωρίς συγγνώμη την έφεραν εδώ.
Οι ίδιες μέρες, μα από άλλες διαδρομές, έφεραν πλάι στην Άννα την Αλεξάνδρα, την Άρτεμη, την κυρα-Ευγενία, τον Διονύση, τον Τζαβά.
“Δρόμοι παράλληλοι που κατά λάθος συναντιούνται. Κι εκεί οι άνθρωποι, σ’αυτή τη στιγμή του χρόνου που οι οδοί συγκλίνουν, κοιτάζονται και γεννιέται έρωτας, βιώνουν μίση, για μια στιγμή στο κατά λάθος του σύμπαντος, στην αυθαιρεσία των παθών, στον χωρισμό τους, στην επαναφορά των σωστών παραλλήλων των δρόμων, στη ροή την ακόλουθη”.
Όλοι τους αποδότες που η σιωπή τους το φανερώνει.
Μυθιστόρημα, Λευκή Σελίδα, 2017, 196 σελ.
Πηγές: BIBLIONET, Ελληνικά Γράμματα, Λευκή Σελίδα, Δυάς Εκδοτική
