Πτυχιούχος του Τμήματος Πολιτικών Επιστημών και Δημόσιας Διοίκησης της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Αθηνών, έκανε την πρώτη της εμφάνιση στη λογοτεχνία με το μυθιστόρημα “Μες στους καθρέφτες κατοικούν ερωτες”. Ακολούθησαν τα μυθιστορήματα “Η γυναίκα των σπηλαίων”, “Ανεκπλήρωτοι έρωτες”, “Στους πρόποδες του φεγγαριού”, “Και τώρα, αγάπη μου οι δυο μας”, “Φίλησα λάθος βάτραχο”, “Έρωτας με την πρώτη ματιά”, “Το κουτί της αγάπης”, “Κάτι τέτοιες νύχτες”, “Τελευταία επιθυμία”, που όλα κυκλοφορούν από τις εκδόσεις Λιβάνη.
Η Σοφία Θωμοπούλου είναι επίσης στιχουργός. Τα πρώτα τραγούδια με στίχους της (“Κάτι τέτοιες νύχτες”, “Αδυναμία μου μεγάλη”, “Κι έκλαψα”) περιέχονται στα CD του Αντώνη και του Γιάννη Βαρδή “Ξεδιπλώνοντας τις σκέψεις μου” (1999) και “Μοναξιά” (2000), αντίστοιχα, που κυκλοφορούν από τη Warner Music. Από τη συνεργασία με το συνθέτη Χρήστο Τσιαμούλη κυκλοφόρησαν δύο ακόμη τραγούδια σε στίχους της. Το πρώτο, “Δαχτυλιδάκια του καπνού”, περιέχεται στο CD του Μανώλη Λιδάκη “Κλειδί” (Μάρτιος 2004, Sony Music), ενώ το δεύτερο, “Της αγάπης μάγια”, περιέχεται στο CD της Λιζέτας Καλημέρη “Αφύλακτη σκοπιά” (Νοέμβριος 2004, Libra Music). Από το 1997 μέχρι το 2004 εργάστηκε στο Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Βύρωνα, ενώ από τότε έως και σήμερα εργάζεται στο Τμήμα Προσωπικού του Δήμου Βύρωνα.
Όπως λέει η ίδια:
«Πώς έγινα συγγραφέας…
Ξεκίνησα γράφοντας ποιήματα. Το πρώτο στα επτά για τον πατέρα μου. Οι συμμαθητές με έλεγαν «ποιήτρια» και οι δάσκαλοι προτιμούσαν από μένα κάποιο έμμετρο κείμενο αντί της καθιερωμένης έκθεσης. Η ιδέα να γίνω συγγραφέας μάλλον θα πρέπει να συνελήφθη στο δεκάχρονο μυαλό μου τη φοβερή στιγμή που έσωσα κυριολεκτικά από την πυρά την «Πάπισσα Ιωάννα» του Ροΐδη, όταν η Ελπίδα, η παιδική μου φίλη στο χωριό του πατέρα, όπου ήμασταν για το Πάσχα, έχοντας κερδίσει το δερματόδετο βιβλίο σε μια σχολική εκδήλωση, το θεώρησε ιδανικό προσάναμμα για το τζάκι και έκανε να σκίσει την πρώτη σελίδα. Μετά τη σωτήρια παρέμβασή μου, βάλθηκα μανιωδώς να εξερευνώ το τρόπαιό μου και ας μην κατανοούσα πολλά που γράφονταν εκεί. Ωστόσο, αυτό που με έκανε τελικά συγγραφέα ήταν η αποστολή που πολύ αργότερα από έμπνευση ανέλαβα να κηρυχτεί ιστορικό και έργο τέχνης ένα νεότερο μνημείο κατασκευασμένο από αυτοδίδακτο καλλιτέχνη που μάλιστα το αφιέρωσε στη μνήμη της γυναίκας του. Συγκινημένη από το μήνυμα της αληθινής αγάπης μάζεψα στοιχεία της ζωής τους και πλέκοντάς τα με το μύθο έπλασα το πρώτο μυθιστόρημα ( Μες στους καθρέφτες κατοικούν έρωτες», 1995). Το βιβλίο μπήκε στο φάκελο του Υπουργείου Πολιτισμού σαν βασικό στοιχείο και το Μνημείο αναγνωρίστηκε επίσημα από την Πολιτεία το 1996. Στο μεταξύ εγώ είχα πάρει φόρα και έγραφα, έγραφα… Αυτό που δεν ξεχνάω ποτέ είναι πως δεν έγινα συγγραφέας παρακινημένη από φιλοδοξία, αλλά γιατί είναι προορισμός μου σε αυτή τη ζωή να μοιράζομαι με τους άλλους όνειρα, αξίες, συναισθήματα. Κι αυτό είναι κάτι που δεν αλλάζει!»
Μες στους καθρέφτες κατοικούν έρωτες (1995), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Η γυναίκα των σπηλαίων (1996), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Ανεκπλήρωτοι έρωτες (1997), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Στους πρόποδες του φεγγαριού (1998), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Και τώρα, αγάπη μου, οι δυο μας (1999), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Φίλησα λάθος βάτραχο (2000), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Έρωτας με την πρώτη ματιά (2001), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Το κουτί της αγάπης (2002), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Κάτι τέτοιες νύχτες (2005), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Τελευταία επιθυμία (2007), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Εσύ δεν είσαι πετρολούλουδο (2013), Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
Εσύ δεν είσαι πετρολούλουδο – Σοφία Θωμοπούλου
1925. Ξεριζωμός. Κωνσταντινούπολη, Θεσσαλονίκη και ύστερα Φλώρινα. Μια απαγορευμένη αγάπη, που εκτός από τα κοινωνικά εμπόδια έχει να αντιμετωπίσει και τα άλλα που ορθώνει στο δρόμο της η μοίρα. Βλέπεις, η Ανθή και ο Στρατής συναντήθηκαν σε δύσκολους καιρούς. Πρώτα ήρθε η Κατοχή και ύστερα ο καταραμένος αδερφοκτόνος πόλεμος. Ο Στρατής όλο έλειπε, στην εξορία, στη φυλακή, στο βουνό σαν καπετάνιος του ΕΛΑΣ. Εκείνη, πάλι, μόνη να μεγαλώνει τα παιδιά τους. Αλήθεια, θα καταφέρει να τα κρατήσει κοντά της όταν αρχίσει το παιδομάζωμα; Και η αγάπη της για τον Στρατή θα ξεθωριάσει όταν μάθει ότι υπάρχει άλλη γυναίκα στη ζωή του; Η Ανθή για πόσο ακόμα θα αντέχει να αποκρούει τον επίμονο έρωτα του Σίμου Βέγορα, του “αφέντη”, όπως τον αποκαλούν όλοι στο μικρό χωριό των Πετρών; Αλήθεια, έχουν καρδιά τα πετρολούλουδα;
Μια χαρά, μια λύπη ήταν τώρα η ζωή της. Όλα, ξαφνικά, έδειχναν σοφά μοιρασμένα. Σαν κάποιος εκεί ψηλά να ήθελε, για ένα δικό του, μυστικό λόγο, να την εκπαιδεύσει στην ψυχραιμία και της έστελνε τόσα απανωτά συναισθήματα, ανάμεικτα, έτσι που πριν προλάβει να γελάσει, να πρέπει να κλαίει, αλλά αμέσως πάλι, προτού προλάβουν να ζυμωθούν και να αρχίσουν να κυλούν οι διάφανες δροσοσταλίδες στα μάγουλά της, να εμφανίζεται από τη γωνία μια μικρούλα χαρά. Έμεινε και άλλο μόνη μέσα σε τούτη την ηλιόλουστη κάμαρη. Μπόρεσε, επιτέλους, ήσυχη πια, έστω για λίγο, για πολύ λίγο, να σκαλίσει τις πληγές της, να θρηνήσει τους νεκρούς και τους ζωντανούς της. Και κατάφερε απερίσπαστη, αφού οι υπόλοιποι άνθρωποι του σπιτιού ήταν για τα καλά απασχολημένοι με άλλα, να κοιτάξει λιγάκι πιο βαθιά μέσα της… Εκείνη τη ρίζα που ξεχώριζε λαμπερή και απαστράπτουσα. Τη ρίζα που σιγά σιγά άπλωνε τα κλαδιά της στο χώμα της ψυχής. Το πετρολούλουδο, σιωπηλά και αθόρυβα, έχτιζε γύρω του τον κόσμο της αθανασίας…
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2013, 521 σελ.
Τελευταία επιθυμία – Σοφία Θωμοπούλου
Στη Σμύρνη των Ελλήνων, προτού ξεσπάσει εκείνος ο δαιμονισμένος ανεμοστρόβιλος, γνωρίστηκαν και αγαπήθηκαν ο Λεωνίδας και η Αμαλία.
H ζωή τούς χώρισε όταν εκείνη αναγκάστηκε να παντρευτεί κάποιον άλλο.
Θ’ ανταμώσουν ξανά στην Αθήνα μετά το μεγάλο ξεριζωμό. Αυτή είναι χήρα κι εκείνος ανερχόμενος αρχιτέκτονας.
Τώρα αυτά που στέκονται ανάμεσά τους είναι μια γυναίκα χωρίς αναστολές και ένα βαρύ μυστικό.
Κι ενώ όλοι γύρω τους ζουν με μνήμες και ονειρεύονται να γυρίσουν στις χαμένες πατρίδες και στα σπίτια που άφησαν, αυτοί οι δυο καίγονται από μια αλλιώτικη φωτιά.
«Ένα μόνο θα ’θελα, σαν πεθάνω», της γράφει. «Να ξέρω πως κάποτε μ’ είχες αγαπήσει. Αυτή είναι η τελευταία επιθυμία μου…»
«Ό,τι και αν θα έγραφαν αύριο τα βιβλία της ιστορίας, αυτό που είχε σημασία τώρα ήταν η δικαίωση του ονείρου. Πίσω από τους καπνούς της φωτιάς που έζωσαν την πόλη βρισκόταν εκείνος ο μαγικός γύρος που κάνει το χελιδόνι στον αέρα αναζητώντας την παλιά φωλιά του. Πίσω από την άρνηση των καραβιών να επιβιβάσουν τους κατατρεγμένους ανθρώπους κρυβόταν η χρυσή στολή ενός αρχαίου πολεμιστή που δεν τον χωράει η κάμαρα. Πίσω από τα κλάματα και τους οδυρμούς των μανάδων, των συζύγων, των αδελφών, αναδυόταν σύγκορμο το κρυστάλλινο χαμόγελο του μέλλοντος. Πίσω από την αυγή έτρεχε η νύχτα, πίσω από το σκοτάδι το φως και, όπως πάντα, τον υλικό θάνατο που ταπεινά συνοδεύει ο όρκος μιας αιώνιας ανάμνησης τον διαδέχεται η αναγέννηση της ψυχής…
»Καθαρή, απαιτητική, άδεια από μιαρές σκέψεις και γεμάτη σιωπή.
»Σαν αλειτούργητη εδώ και πολλά χρόνια εκκλησία.
»Σαν καλοκαιρινή αύρα που φέρνει στην επιφάνεια της θάλασσας ό,τι απόμεινε από το ναυάγιο.
»Σαν τελευταία επιθυμία…»
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2007, 572 σελ.
Κάτι τέτοιες νύχτες – Σοφία Θωμοπούλου
Η ψυχή της μπορούσε να τον ξεχωρίσει ανάμεσα σε εκατομμύρια άλλους. Ήταν ο άντρας που θα πέθαινε γι’ αυτή. Το άλλο μισό της. Ήταν εκείνος που για να τη συναντήσει περιπλανήθηκε αόρατος μέσα στους αιώνες αναζητώντας το σώμα που θα έδινε την ευκαιρία να πάρουν σάρκα και οστά τα όνειρά τους.
Κάτι τέτοιες νύχτες, βροχή από όνειρα πυρπολούσαν το νου και την καρδιά της Σοφίας. Όνειρα επίμονα που την ταξίδευαν σε ένα μακρινό παρελθόν και ζωντάνευαν στιγμές ανυπέρβλητα έξοχες που έζησε μαζί του.
Κάτι τέτοιες νύχτες, αυτός ο άντρας ερχόταν στον ύπνο της και της μιλούσε για μια αγάπη μοναδική, υπέροχη.
Και εκείνη, παγιεδευμένη στο μαγικό δίχτυ του θεϊκού έρωτα, άφησε πίσω της μια σχέση ανθρώπινη, συνηθισμένη, για να αναζητήσει τα ίχνη του άγνωστου άντρα που τόλμησε να παραβιάσει τα σύνορα των δύο κόσμων για χάρη της.
Ποια σχέση, όμως, μπορεί να έχει μαζί του ο Κωνσταντίνος, μαθηματικός από τη Θεσσαλονίκη, που μετακόμισε μυστικά και ανεξήγητα στην Αθήνα; Και το αυτοκινητιστικό δυστύχημα που του συνέβη ήταν μοιραίο ή απλή σύμπτωση; Ή μήπως είχε καταφέρει ο αιώνιος αγαπημένος της να πάρει τη θέση του;
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2005, 430 σελ.
Το κουτί της αγάπης – Σοφία Θωμοπούλου
«Αυτό ήταν που τον φόβιζε πάντα περισσότερο. Η τρομερή της ικανότητα, όταν αυτός πήγαινε με μια μοιραία κίνηση να την κατατροπώσει, αυτή αντίθετα να δυναμώνει. Είναι σαν να προσπαθείς να σκοτώσεις κάτι και αυτό ύστερα από κάθε χτύπημα να βγαίνει ζωντανότερο. Την έτρεμε τη δύναμή της, όπως τρέμουν όλοι οι άντρες τη γυναικεία δύναμη, γι’ αυτό και την αποκαλούν σκληρότητα και προτιμούν, γιατί θα τους βόλευε βέβαια, στη θέση της να υπήρχε το ευάλωτο, το ασθενές, το εύκολα ελέγξιμο.
Ματαιότητα η επικράτηση του αρσενικού πάνω στη θηλυκιά. Πασχίζει να σβήσει με λάδι μια πανίσχυρη και αήττητη φωτιά».
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2002, 540 σελ.
Έρωτας με την πρώτη ματιά – Σοφία Θωμοπούλου
Καλά λένε ότι ο έρωτας είναι τυφλός! Ζευγαρώνει τα αντίθετα: το δυνατό με το αδύναμο, το όμορφο με το άσχημο, τη μέρα με τη νύχτα, την Αλίκη με τον καινούριο επιστάτη που έχει τα μισά της χρόνια!
Ο πιο επικίνδυνος όμως έρωτας είναι αυτός που πιάνεται με την πρώτη ματιά.
Έτσι ένιωσε η Ρίτα μόλις πάτησε το πόδι της στο αγρόκτημα, από την πρώτη κιόλας στιγμή που αντίκρισε τον επιστάτη. Και να φανταστείς ότι ο λόγος που την έφερνε εδώ ήταν για να συνετίσει τη μάνα της και να αποτρέψει αυτό τον αταίριαστο γάμο.
Πώς να πολεμήσεις, όμως, ακόμη και το μεγαλύτερο εχθρό, όταν σε προδίδει η καρδιά σου και όταν το βλέμμα σου που συναντιέται με το δικό του του φωνάζει “σε θέλω”;
Έτσι συμβαίνει πάντα όταν έρχεται ο έρωτας με την πρώτη ματιά. Είναι η μαγική στιγμή της αναγνώρισης, όταν ο άγγελος ξαναβρίσκει τα χαμένα φτερά του και ο Θεός μεθυσμένος από την ομορφιά του κόσμου αποφασίζει να κάνει μια μικρή εξαίρεση και να ξαναφτιάξει έναν παράδεισο για δύο.
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2001, 324 σελ.
Φίλησα λάθος βάτραχο – Σοφία Θωμοπούλου
Η Έλενα Μακρή, θετή κόρη του εφοπλιστή Νίκου Μακρή, ήταν μόλις δεκαπέντε χρόνων όταν πήρε την απόφαση να φύγει για την Αμερική, ακολουθώντας τη φωνή της καρδιάς της κι ένα σαραντάρη χρηματιστή.
Είκοσι χρόνια αργότερα, επιστρέφει στην Αθήνα, με μοναδικό σκοπό να εμποδίσει με θεαματικό τρόπο μέσα στην εκκλησία την τελετή του γάμου της αδερφής της, αποκαλύπτοντας σε όλους την αληθινή ταυτότητα του γαμπρού, του γνωστού μεγαλοεκδότη ‘Αγγελου Βρανά.
Η αποτυχία, όμως, του σχεδίου της την αναγκάζει να επινοήσει άλλους τρόπους εκδίκησης.
Στα δίχτυα της θα μπλεχτούν ένοχοι και αθώοι: ο άντρας της αδερφής της, ο νεαρός γιος που έχει από τον πρώτο γάμο του, ο Κωνσταντίνος, ο μεγάλος έρωτας της νιότης της, και η Μαρίλη, η γραμματέας που τη συνοδεύει.
Ένα θανάσιμο μυστικό ωθεί την Έλενα έξω από τα σύνορα της ηθικής και των συναισθημάτων κι ένας όρκος εκδίκησης μετατρέπει σε στάχτη οτιδήποτε της αντιστέκεται.
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2000, 283 σελ.
Και τώρα, αγάπη μου, οι δυο μας – Σοφία Θωμοπούλου
Όταν χώρισα, η καλύτερή μου φίλη για να με παρηγορήσει επινόησε το ρητό η ζωή αρχίζει μετά το διαζύγιο.
Κι εγώ, που ήθελα όσο τίποτε να πάρω το αίμα μου πίσω, ορκίστηκα να γίνω η ζωντανή απόδειξη της θεωρίας της, αφού, όμως, πρώτα θα έβρισκα την απάντηση στο ερώτημα που με βασάνιζε: Μα τι είχε, τέλος πάντων, εκείνη η άλλη παραπάνω από μένα;
Τότε, γνώρισα τη Σαλώμη. Αντάξια της αμαρτωλής γοητείας που έκρυβε το όνομά της, ήταν ο τύπος της μοιραίας γυναίκας, που έχει στα πόδια της τ’ αρσενικά και που όλες εμείς οι άλλες θαυμάζουμε και ζηλεύουμε ταυτόχρονα.
Αρχισα, λοιπόν, ν’ αντιγράφω το χαρακτήρα της και να μιμούμαι τους τρόπους της. Πολύ σύντομα θα γινόμουν όπως αυτή και τότε… αλίμονο στον άντρα που θα έκανε το λάθος να βρεθεί στο δρόμο μου!
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 1999, 242 σελ.
Στους πρόποδες του φεγγαριού – Σοφία Θωμοπούλου
“Στους πρόποδες του φεγγαριού, εκεί που απλώνονται βαθιές κοιλάδες κι ατέλειωτα δάση, ανταμώναμε μυστικά απ’ όλους. Μοιράζαμε το όνειρο, κλείναμε τ’ αφτιά στις κραυγές της άγουρης σάρκας, κυνηγούσαμε το άπιαστο. Η άνοιξη πήγαινε κι ερχότανε κι εμείς λιωμένοι στη φωτιά της αγάπης αγρυπνούσαμε”.
Ποτέ η καρδιά του ερωτευμένου δεν ηρεμεί και δεν καταλαγιάζει. Είναι σαν τη φουρτουνιασμένη θάλασσα που, ακόμα κι αν κοπάσουν οι άνεμοι και πέσει άπνοια και ξηρασία τριγύρω, αυτή θα συγκρατεί στα βάθη της την ορμητική κίνηση. Κι είναι γελασμένοι όσοι την κρίνουν απ’ τη γαλήνη της επιφάνειας και την ημεράδα της εξωτερικής όψης.
Οι θάλασσες, όπως κι οι έρωτες, κρύβονται, για να μην τους θωρούν οι αμύητοι κι όσοι δεν έχουν περπατήσει ποτέ στους πρόποδες του φεγγαριού, μια νύχτα με πανσέληνο.
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 1998, 553 σελ.
Ανεκπλήρωτοι Έρωτες – Σοφία Θωμοπούλου
Απ’ τις αγάπες, η πρώτη κατέχει την πιο ζηλευτή θέση στη μνήμη, όπως μια παλιά αξιοσέβαστη ευνοούμενη. Οι άλλες πηγαινοέρχονται ασταμάτητα, σημαιοστολισμένες και πρόθυμες, σαν τις φτηνές ερωμένες που τους αρκεί να τις διαλέξεις για τη νύχτα. Σου εύχομαι να μην τη συναντήσεις ποτέ, γιατί μες στη σαγήνη της μπορεί και να βουλιάξεις και να περάσει τότε ολόκληρη η ζωή σαν όνειρο. Τη λένε “αγάπη του διαβόλου” ή αλλιώς… ανεκπλήρωτη.
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 1997, 428 σελ.
Η γυναίκα των σπηλαίων – Σοφία Θωμοπούλου
“Τα χρώματα της Ανατολής τινάζονταν σαν σπίθες απ’ τον αιμάτινο ορίζοντα κι ακολουθώντας το περίγραμμα των βουνών έσβηναν στη μέση του κάμπου. Ο παγωμένος αέρας λύγιζε στο πέρασμά του καλάμια και στάχυα και, διασχίζοντας με ορμή τις όχθες του ποταμού Βιρμού, έγερνε εξαντλημένος στα πόδια της περουβιανής πόλης Κούσκο.
“Στο ινδιάνικο χωριό τούτη την ώρα βασίλευε η σιωπή και το μόνο που θύμιζε τις ιερές τελετές της περασμένης νύχτας ήταν δυο τρία κούτσουρα, σκορπισμένα εδώ κι εκεί, που ακόμα κάπνιζαν.
“Απ’ το άνοιγμα μιας μικρής σκηνής ξεπρόβαλε ένα μελαχρινό κορίτσι με κοντό δερμάτινο φόρεμα. ‘Εσκυψε, πήρε τα πέδιλα που ήταν ακουμπισμένα στην άκρη, ύστερα προχώρησε λίγο και στάθηκε μπροστά στην πέτρινη πηγή, που ήταν γνωστή με τ’ όνομα “δρόμος των άστρων”.
“Από εδώ αρχίζει το μεγάλο ταξίδι της Γυναίκας των Σπηλαίων προς τον έρωτα, τα ανείπωτα μυστικά, τη μοίρα…”
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 1996, 319 σελ.
Μες στους καθρέφτες κατοικούν έρωτες – Σοφία Θωμοπούλου
Ολα ξεκίνησαν μ’ ένα δικό της καθρέφτη. Δεν ξέρω τι μ’ έκανε να τον αγοράσω σ’ εκείνο τον πλειστηριασμό.
Από τότε άρχισα ν’ ακολουθώ τα ίχνη του άντρα που την αγάπησε πέρα κι απ’ το θάνατο. Ταξίδευα, άλλοτε με τ’ αυτοκίνητό μου, άλλοτε με τ’ όχημα του χρόνου. Πήγα στη Χαλκιδική, παραβίασα το άβατο στο ‘Αγιο ‘Ορος κι από κει βγήκα στην άλλη διάσταση.
Έφτασα μέχρι τον Παράδεισο και την πύλη του έρωτα. Εκεί συνάντησα τη ζωή του και την περπάτησα.
Ο Ιωακείμ Παπαοικονόμου ήταν ένας συνηθισμένος άνθρωπος. Μόνο που, όταν έχασε για πάντα τη γυναίκα του, δεν άρχισε μαι καινούρια ζωή ούτε πέθανε. ‘Εζησε για εκείνη και της αφιέρωσε τα υπόλοιπα είκοσι χρόνια που του απέμεναν.
Ξεκίνησε στα πενήντα τέσσερα χρόνια του, με αναπηρία στο αριστερό χέρι και χωρίς καμιά γνώση όσον αφορά την τεχνική του μαρμάρου, να φτιάχνει την τελεταία της κατοικία. Το αποτέλεσμα; ‘Ενα εκπληκτικό έργο τέχνης, με ψηφιδωτά και ανάγλυφες παραστάσεις από τη ζωή τους.
Όταν το ολοκλήρωσε, πήγε να τη συναντήσει. Τώρα κοιμάται δίπλα της, εκεί, στο Νεκροταφείο του Βύρωνα.
Μυθιστόρημα, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 1995, 264 σελ.
Πηγές: Biblionet, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη
