Σπούδασε Δηµοσιογραφία στην Αθήνα, στο Εργαστήρι Επαγγελµατικής Δηµοσιογραφίας. Εργάστηκε σε νεανικό κυπριακό περιοδικό ως υπεύθυνη κοινωνικών και πολιτιστικών θεµάτων και συνεργάστηκε µε ραδιοτηλεοπτικούς σταθµούς στη συγγραφή χρονογραφηµάτων για καθηµερινές ραδιοφωνικές εκποµπές και σεναρίων σε παιδικές εκποµπές για το ραδιόφωνο και την τηλεόραση. Το γράψιµο ήταν πάντα η δηµιουργική της απόδραση, οι ανθρώπινες σχέσεις δε, αγαπηµένο θέµα αναφοράς και έρευνας.
Πρώτη της συγγραφική απόδραση η τριλογία «Μπλε» µε τίτλο του πρώτου βιβλίου «Κύκλοι από Θρύψαλα» που κυκλοφόρησε το 2018 από τις Εκδόσεις Πηγή. Τον επόµενο χρόνο ακολουθεί το «Μπλε ΙΙ – Αλήθεια από Ψέµατα» και η τριλογία ολοκληρώνεται το 2020 µε το «Μπλε ΙΙΙ – Πιο Πολύ κι από Αγάπη».
Εξερευνώντας τα χρώµατα των συναισθηµάτων, συνεχίζει τα συγγραφικά ταξίδια σε πιο σκοτεινά σηµεία της ψυχής µε τρεις εντελώς ανεξάρτητες µεταξύ τους ιστορίες που τις συνδέει µόνο το χρώµα. Αυτή τη φορά «γράφει» Μαύρο, δίνοντας τον τίτλο «Δανεικές Ταυτότητες» στο πρώτο βιβλίο της σειράς.
Μπλε (2018), Εκδόσεις Πηγή
Μπλε 2 (2019), Εκδόσεις Πηγή
Μπλε 3 (2020), Εκδόσεις Πηγή
Μαύρο (2021), Εκδόσεις Πηγή
Μαύρο 2 (2022), Εκδόσεις Πηγή
Μαύρο – Στάλω Φωτιάδου
Δεύτερη Πόρτα
Κανείς δεν µπορούσε να µπει στην επικίνδυνη ζώνη της σχέσης τους. Ο Ορφέας βρέθηκε κοντά της κι αφέθηκε στον παράδεισό της παλεύοντας µε τη δική του κόλαση. Του χάιδευε τα µαλλιά όσο εκείνος έσερνε τα χείλη από τον µώλωπα στο στόµα της, λες και φίλαγε φωτιά. Με ευλαβική προσοχή, µην καεί.
«Σ’ αγαπάω, Ορφέα µου…»
Όπως την είχε αγκαλιά και τη φιλούσε, σταµάτησε. Ενοχές.
«Θέλω να µείνω µόνος».
Μετά την απολογία, η αποµόνωση. Να κρυφτεί από τη ζωή τους εξορίζοντας τον εαυτό του στους λαβύρινθους µιας παγιδευµένης µοναξιάς. Λιποτάκτης στο ίδιο του το σκοτάδι, έτρεµε να πατήσει την γκρίζα ζώνη του µυαλού του.
Λαβύρινθος φτιαγµένος από µοναξιά, λύπες και φόβο.
«Παγίδα είναι το πέρασµα µια µέρα θα χαθείς.
Πάρε τον µίτο να βρεις την έξοδο».
Αν λυγίσει στη δύναµη της αγάπης τους και υποκύψει, έδωσε όρκο στον εαυτό του να ψαλιδίσει τον µίτο µόλις τον αγγίξει.
Το σταυροδρόµι όπου το παρελθόν παγιδεύτηκε σε ένα αιώνιο παρόν. Οι δικές σου µνήµες από τι χρώµατα έχουν φτιαχτεί; Κρατάς µίτο ή ψαλίδι; Και τι κρύβεις πίσω από τη δική σου Δεύτερη Πόρτα;
Ένα κοινωνικό μυθιστόρημα που θέτει στον αναγνώστη το αμείλικτο ερώτημα: Οι δικές σου μνήμες από τι χρώματα έχουν φτιαχτεί;
Κοινωνικό Δράμα
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πηγή, 2022, 398 σελ.
Μαύρο – Στάλω Φωτιάδου
Δανεικές ταυτότητες
Εκεί που έφτασαν, δεν γινόταν διαφορετικά! Ο Έκτορας δεν είχε δικαίωµα πια να παίρνει αποφάσεις. Ο Πέτρος τον άρπαξε από τα µαλλιά και τράβηξε το πιστόλι που είχε κρυµµένο. Έριξε τον γιο του στον καναπέ και κρατώντας τον ακόµα από το κεφάλι, του το έχωσε στο στόµα. Έσκυψε στο τροµαγµένο του πρόσωπο και είπε.
Δεν ορίζεις εσύ την ώρα της τιµωρίας σου, Έκτορα, εγώ την ορίζω! Μέσα στα επόµενα δευτερόλεπτα, από αυτό το στόµα θα βγαίνουν λέξεις σωστές. Έστω µία λάθος, και θα σου τινάξω το κρανίο στους πέντε ανέµους. Κατάλαβες;
–
Πατέρας µε γιο; Ναι, πατέρας µε γιο στον κόσµο που συµβολικά έστω ονοµάζουµε «κόσµος της νύχτας» µα στην πραγµατικότητα κυριαρχεί από την γέννηση του ήλιου µέχρι τον θάνατο του φεγγαριού. Φτιαγµένοι από Φως και Σκοτάδι όλοι οι ήρωες της ιστορίας. Η νύχτα της ζωής τους µεταµορφώνεται µεθοδικά και ύπουλα από ληµέρι και καταφύγιο σε φυλακή και παγίδα. Και η σκοτεινή πλευρά της ψυχής τους κυριαρχεί σε βαθµίδες εξουσίας όπου ο άνθρωπος κοστολογεί τον άνθρωπο µε χρήµα και αίµα.
Μαύρα δίχτυα απλώνει η πλοκή του βιβλίου και πλέκει ιστορίες για την αχόρταγη δίψα του ανθρώπου για άνοδο σε εξουσία καθοδική. Εκεί που το πληρωµένο έγκληµα αγγίζει ακόµα και την αγάπη. Ιστορίες που µιλούν για το νερό που γίνεται αίµα και φτιάχνει δεσµά θανάτου. Και που λένε πως όσο ζεις, όλα µπορείς να τα κάνεις. Να αποδράσεις σε άλλες χώρες, σε άλλους κόσµους, µε άλλο όνοµα και άλλη ταυτότητα. Ναι µπορείς και αυτό! Όταν µόνη σου επιλογή είναι να πεθάνεις για να µείνεις ζωντανός πρέπει να το κάνεις. Και µετά; Πόσο φεύγεις από εσένα, αν αλλάξεις όνοµα και γίνεις ένας άλλος; Μέχρι πού µπορείς να φτάσεις… κρυµµένος σε «Δανεικές Ταυτότητες»;
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πηγή, 2021, 456 σελ.
Μπλε 3 – Στάλω Φωτιάδου
Πιο Πολύ κι από Αγάπη
“Από τη µέρα που γεννήθηκες πέθανα, Λιλή… Όλοι πεθάναµε, τίποτα δεν αφήνεις όρθιο! Να πεθάνεις να εξαφανιστείς!”
“Σιγά µη σου κάνω τη χάρη να πεθάνω! Να πεθάνεις εσύ! Θες να φύγω; Πες, Φίλιππε, θες να φύγω;”
Ποιος να του φύγει; Η Λιλή; Την έδιωχνε και την ίδια στιγµή γινόταν ένα µε το πάτωµα ικετεύοντας µην τον αφήσει…
“Όχι, αγάπη µου, δεν το είπα! Δεν το είπα, τρελάθηκα, Λιλή, και δεν ξέρω τι λέω, αγάπη µου! Μη µ’ αφήσεις, Λιλή, µη µ’ αφήνεις µόνο! Δεν υπάρχω αν δεν είσαι εδώ!”
Αγάπη και Έρωτας. Δυνάµεις που κινούν Ουρανό και Γη, ορίζουν Ζωή και Θάνατο, εξουσιάζουν Λογική και Τρέλα. Αναµέτρηση Σωστού και Λάθους.
Αυτό ήταν το Μπλε, ένα ταξίδι στην Αγάπη και τον Έρωτα πέρα από τους Μύθους και τα Παραµύθια.
Πώς µπαίνει, λοιπόν, η τελεία στις µεγάλες αγάπες και πώς, στους µεγάλους, έρωτες; Είναι κι εδώ διαφορετικές οι τελείες όσο είναι µεταξύ τους η αγάπη και ο έρωτας; Πώς γίνεται ο ίδιος άνθρωπος να πεθαίνει δυο φορές; Πώς µπορεί να τολµά να σκοτωθεί για την τόσο γλυκιά και γαλήνια αγάπη και απλά να πεθάνει, για τον εκρηκτικό και παρανοϊκό έρωτα; Δεν θα έπρεπε να γίνεται το αντίθετο; Δεν θα περίµενε κανείς να πεθαίνει για την αγάπη και να τολµήσει να σκοτωθεί, για τον έρωτα; Υπάρχει διαφορά ανάµεσα στο σκοτώνοµαι και στο πεθαίνω; Υπάρχει… Είναι η διαφορά που υπάρχει µεταξύ της αγάπης και του έρωτα.
Γιατί στο Μπλε, αυτό είναι ο έρωτας.
Πιο πολύ κι από Αγάπη…
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πηγή, 2020, 552 σελ.
Μπλε 2 – Στάλω Φωτιάδου
Αλήθεια από ψέματα
“Δικό μου γάμο χαλάω ρε! Στη μάνα σου πάω, γιατί χαλιέσαι;”
“Μέχρι χτες την Τζένη ήθελες μάνα μου, τώρα βολεύει η Λιλή;”
Το δυνατό χαστούκι ήταν η απάντηση του Φίλιππου… και πλέει ο Ιάσονας με την Αργώ και γίνονται οι αλήθειες Συμπληγάδες κι ανοιγοκλείνουν να τον συνθλίψουν. Κι όσο αυτός παλεύει με τις αλήθειες των γονιών του, ο Φίλιππος χάνεται μαζί τους. Γίνεται Οδυσσέας και πιάνει κουβέντα με την Κίρκη και ξεχνιούνται σε δικά τους ταξίδια. Κι όσο η Τζένη τον περιμένει, υφαίνει ιστό από ψέματα, ν’ αντέξει την αλήθεια. Δεν θα κρατήσει το ξελόγιασμα της Κίρκης, κάποια μέρα ο Οδυσσέας θα επιστρέψει! Και υφαίνει η Τζένη ιστό από ψέματα, που με τα χρόνια γίνεται δίχτυ αλήθειας να την παγιδεύσει…
Μα δεν περνά μόνο ο Ιάσονας, που έχει και τ’ όνομα, Συμπληγάδες. Σε άλλη Αργώ, τις περνά κι η Ελπίδα. Μα εκεί, συγκρούονται ο έρωτας και το ίδιο αίμα. Άλλον αγάπησε η Ελπίδα κι άλλον έπρεπε να παντρευτεί. Έτρεμε ο Παύλος τους μολυσμένους με ίδιο αίμα έρωτες. Στο τέλος τέτοιου παραμυθιού, κανείς δεν ζει καλά και κανείς, καλύτερα. Το δικό τους λάθος φτιάχτηκε από σωστά “πρέπει”, μα έτσι πίστευε τότε κι ο πατέρας τους! Έπρεπε τότε έπρεπε και τώρα! Ο σωστός γάμος, φρένο στον λάθος έρωτα να κοπεί το κακό.
Και γράφει η μοίρα κι ανοίγουν οι κύκλοι. Κι όσο οι άνθρωποι φοβούνται την αλήθεια, το ψέμα απλώνει το χέρι να γραπωθούν να ξεφύγουν. Γίνεται σύννεφο ν’ ανέβουν, να δουν από ψηλά την αλήθεια να μην υπάρχει. Αυτοί απομακρύνονται κι η αλήθεια, μεγαλώνει. Τελικά, τι είναι μύθος και τι παραμύθι; Πώς κόβεται το κόκκινο που συνδέει ψυχές σε έρωτα, αν αντί κλωστή, είναι αίμα; Πώς μετριέται η ευθύνη και ποιος την αναλαμβάνει, αν η αγάπη ανάμεσα στα ξαδέρφια αλλάξει μορφή; Το “αμαρτίες γονέων” παιδεύει μόνο τα τέκνα ή και τους ίδιους τους γονείς; Ποιος αποφασίζει πως σωστό είναι αυτό που διόρθωσε το λάθος;
Και τι γίνεται το ψέμα, όταν αγγίξει το τέρμα του πουθενά; Αλήθεια;
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πηγή, 2019, 482 σελ.
Μπλε – Στάλω Φωτιάδου
Κύκλοι από Θρύψαλα
«…Θα την παντρευτώ πατέρα; Αυτό μου λες; Αυτό θέλεις να κάνω;». Αυτό του ζήτησε και αυτό έκανε. Η δειλία του εικοσάχρονου Παύλου να αντιδράσει στις εντολές του αυταρχικού και σκληρού πατέρα, εκείνο το απόγευμα του 1972, αλλάζει την τροχιά του κύκλου της ζωής του. Ένας γάμος σημαδεύεται με θάνατο κι ένα παιδί μεγαλώνει με ψέματα κι απουσίες. Λάβα στη ψυχή του Παύλου η αλήθεια κι όσο περνούν τα χρόνια, η τροχιά του κύκλου του τον φέρνει όλο και πιο κοντά στη μέρα της κρίσεως.
Όσο για τον μικρό του αδερφό, τον Φίλιππο, επιλέγει τη φυγή από την πατριαρχική κυριαρχία. «…Αν έκανα παιδί με τη σωστή γυναίκα, θα άξιζε περισσότερο να ζήσει; Έτσι πάει; Του κύκλου μας… Αυτοί οι κύκλοι μας έπνιξαν, θηλιά στον λαιμό έγιναν!». Μα η ευτυχία χαλιέται στα δύσκολα κι ο πόνος μετατρέπει το πάθος του έρωτα σε κάτι πιο δυνατό κι επικίνδυνο, σε πάθος του μίσους. Ο Φίλιππος θυσιάζει στον βωμό του εγωισμού το μπλε που τον πρόδωσε, κόβοντας αυτό που φοβάται να λύσει. Γίνεται ατσάλι κοφτερό, θυσιάζοντας ακόμη και το ίδιο του το παιδί, προκειμένου να προστατέψει τον εγωισμό του.
Κι άνοιξαν οι κύκλοι κι έγιναν τα λάθη και τα σωστά αλυσίδες, συνδέοντας ζωές κι επιλογές, αλήθειες και ψέματα, αδιέξοδα και διεξόδους. Πόσο σωστά τους αγάπησε τελικά ο σκληρός πατέρας τους και πόσο σωστά αγάπησαν οι ίδιοι τα παιδιά τους; Επανάληψη ή μοίρα; Και ποια η διαφορά μεταξύ έρωτα κι αγάπης; Αν η αγάπη κινεί βουνά, το πάθος του έρωτα τι κάνει; Είναι η κόκκινη κλωστή που συνδέει τις ψυχές άλλη στην αγάπη κι άλλη στο μίσος; Κι αν στο μίσος δεν κοπεί, τι γίνεται; Από κλωστή αλυσίδα; Τι ορίζει τις ζωές, οι επιλογές ή τα γραμμένα; Και τι γίνονται οι κύκλοι όταν συγκρουστούν με τα ανθρώπινα λάθη και πάθη; Θρύψαλα;
Μυθιστόρημα, Εκδόσεις Πηγή, 2018, 400 σελ.
Πηγές: Biblionet, Εκδόσεις Πηγή
