Έχει σπουδάσει και εργαστεί στο Ηνωμένο Βασίλειο και την Αυστρία αντίστοιχα. Από το 2011 ζει, εργάζεται και ονειρεύεται στην Ελλάδα. Από παιδική ηλικία γράφει στίχους, κείμενα, πεζά και ποιήματα και παράλληλα συνθέτει μουσική. Το 2015 ολοκλήρωσε κύκλο μαθημάτων του Εθνικού Καποδιστριακού Πανεπιστημίου Αθηνών με θέμα την Δημιουργική Γραφή, από το οποίο και επιτυχώς αποκόμισε πιστοποιητικό επιμόρφωσης με άριστη επίδοση. Το συγγραφικό του έργο ξεκίνησε το 2012, με την έκδοση της πρώτης ποιητικής συλλογής του, με τίτλο “Ατλαντίδα”. Το 2016, ακολούθησε η έκδοση της δεύτερης ποιητικής συλλογής του, με τίτλο “Το αύριο θα είναι αργά”. Παράλληλα, από το 2016 διατηρεί μηνιαία στήλη αφιερωμάτων μουσικού περιεχομένου στο ηλεκτρονικό περιοδικό “Αφιερώματα” και ενίοτε δημοσιεύει ποιήματά του σε αντίστοιχα ηλεκτρονικά περιοδικά. Τον Μάρτιο του 2019, έγινε μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Η “Ατέρμονη σχάση” αποτέλεσε την τρίτη του ποιητική συλλογή, στην οποία συνεχίζει τη συνεργασία, με τον ζωγράφο και φίλο του, Οδυσσέα Άννινο.
Ερωτευμένοι σχιζοφρενείς (2021), Κάκτος
Ποίηση
Ατλαντίδα (2012), Καλλιγράφος
Το αύριο θα είναι αργά (2016), Κόσμος
Ατέρμονη σχάση (2019), Όστρια Βιβλίο
Ερωτευμένοι σχιζοφρενείς – Σταμάτης Γαλάνης
Μια ρητορική συνείδησης, αγάπης & εσώτερης ανάφλεξης
Ήταν υπέροχος ο κόσμος, περιστέρι μου
Τόσο πράσινος και γαλάζιος, περιστέρι μου.
Ο κόσμος που είδα
Αυτός που ονειρεύομαι
Η ελεύθερη πλάση
που στο περιθώριο των άγραφων νόμων ορέγομαι.
Είναι ένας λόγος για επανάσταση, αγάπη μου
Ο μόνος λόγος για επανάσταση, αγάπη μου.
Η μόνη ρητορική
Η Λευκή Ρητορική.
Τα έσοδα του συγγραφέα από τις πωλήσεις του βιβλίου θα διατεθούν εξ ολοκλήρου στον φιλανθρωπικό οργανισμό μέριμνας και προστασίας μητέρας και παιδιού Η ΚΙΒΩΤΟΣ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Μυθιστόρημα, Κάκτος, 2021, 312 σελ.
Ατέρμονη σχάση – Σταμάτης Γαλάνης
Ποίηση, Όστρια Βιβλίο, 2019, 102 σελ.
Το αύριο θα είναι αργά – Σταμάτης Γαλάνης
Όταν ο Carl Orff σύνθεσε το περίφημο “Carmina Burana”, είναι σίγουρο ότι βρήκε την χαμένη νότα της ζωής του. Εκείνη την μικρή και ευαίσθητη νότα μέσα στις τόσες άλλες, εκείνη την τελευταία και ιδιαίτερη νότα! Εκείνη, που μας δίνει την πραγματικά χαρμόλυπη μελωδία που ψάχνει η μέρα μας. Την νότα που ομορφαίνει την ίδια μας την ζωή μέσα στον άχαρο παραλογισμό της. “Ω ΤΥΧΗ, ΣΑΝ ΤΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΕΙΣΑΙ ΕΝΑΛΛΑΞΙΜΗ” φωνάζει ο στίχος του! Είναι αλήθεια. Τόσο μικρή η ζωή, για να χάνουμε το νόημά της. Για να μην αισθανόμαστε καθημερινά την αντίστροφη μέτρησή της. Για να μην βρίσκουμε την αιτία στις πράξεις μας. Για να μην βλέπουμε ότι δεν είμαστε μόνοι μέσα στο κενό. Για να μην πλαισιώνουμε την ουσία μέσα στο υπαρξιακό μας αίνιγμα. Εύχομαι όλοι, να μην αφήνουν τα λεπτά να περνούν! Να τα αγαπούν, σαν να είναι, όπως τα μάτια τους, πολύτιμα. Σαν να είναι τα τελευταία· και σε κάθε ένα από αυτά, να βρίσκουν την δική τους χαμένη, την δική τους πολύτιμη νότα. Το αύριο, ίσως να είναι αργά…
Ποίηση, Κόσμος Χ.Π., 2016, 64 σελ.
Ατλαντίδα – Σταμάτης Γαλάνης
Ποιήματα,
κείμενα
και άναρχες σκέψεις
Ατλαντίδα χαµένη µου πατρίδα. Νεράιδες ξανθιές επιπλέουν πάνω στη λίµνη του φεγγαριού. Οι ιππότες του Ναού γύρισαν απ’ τις σταυροφορίες, επιτέλους βρήκαν την Ιθάκη. Σιδερένιοι υπέρλαµπροι ιππότες. Γητευτές της θηλυκής αγνότητας. Ανακάλυψαν το νερό της ζωής, λένε. Το άγιο δισκοπότηρο. Την απάντηση, την αιωνιότητα. Γοργόνες κυανοπράσινες κάτω σαγηνεύουν το βασίλειο του Βυθού. Το τραγούδι της λίµνης σαν ψαλµός, ηχείται µες το άπειρο της γνώσης αυτού του λαού. Το µυστικό του ωκεανού και το σφύριγµα του ανέµου. Κάτω απ’ τα παγόβουνα και πάνω απ’ τις ορεινές πεδιάδες. Γυµνόστηθες νύφες πλένουν τα χρυσά µακριά µαλλιά τους κάτω από την σκιά του καταρράκτη. Και οι άντρες τις αλλείφουνε µε µύρο από τα βότανα της γαίας. Αγρίµια λιοντάρια µε ρουµπίνια στις κορώνες τους, σκύβουν το κεφάλι µπρος στον πέτρινο βασιλιά, και τα τύµπανα ηχούν ως το πέρα ακρογιάλι. Ροδοπέταλα πετάνε από του παλατιού τα µπαλκόνια και η κόρη του βασιλιά διαλέγει τα προικιά της. Κατάµαυρα ψυχρά µαλλιά και µάτια από την ασιατική στέππα. Λευκό βελούδινο κορµί, καρδιά από ασήµι. Στο µέτωπό της η ζωή, στα χείλη της εικόνες. Αγάπη που ξεχάστηκε στου κάστρου, τους χειµώνες. Ο βασιλιάς περήφανος, την κόρη του νυµφεύει. Με πρίγκιπα αντάξιο, τα πλούτη συγγενεύει. Της Θούλης το ξηµέρωµα, λαµπρή γιορτή θα εύρει, της Ατλαντίδας το νησί απόψε ζωντανεύει.
Ποίηση & Πεζά, Καλλιγράφος, 2012, 64 σελ.
Πηγές: Biblionet, Καλλιγράφος, Κόσμος, Όστρια Βιβλίο
