Στάθης Σιώμος

Ελληνες λογοτέχνες

Ο Στάθης Σιώμος γεννήθηκε στην Αθήνα, στην οδό Αισχύλου στου Ψυρρή, όπου έζησε τα πρώτα παιδικά του χρόνια.
Από εκεί βρέθηκε στην Πετρούπολη όπου ζει μέχρι σήμερα. Κατάγεται από τη Δωδώνη Ιωαννίνων. Έχει παρακολουθήσει μαθήματα δημοσιογραφίας και σεμινάρια ψυχολογίας, κοινωνιολογίας, φιλοσοφίας και λογοτεχνίας στο ελεύθερο Πανεπιστήμιο.
Είναι μέλος της Πανελλήνιας Ένωσης Λογοτεχνών. Συμμετέχει με ποιήματά του σε ομαδικές ποιητικές ανθολογίες. Ποιήματά του έχουν δημοσιευτεί επίσης σε ιστότοπους και σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά λογοτεχνίας. Έχει εκδώσει δύο προσωπικές ποιητικές συλλογές, το Ανοιχτό παράθυρο το 2017 από τις εκδόσεις οδός Πανός και τις Ελεο-γραφίες το 2019 από τις εκδόσεις Όταν.

Ποίηση
Ανοιχτό παράθυρο (2017), Οδός Πανός
Ελεο-γραφίες (2019), Εκδόσεις Όταν
Μονωδίες (2023), Εκδόσεις Όταν

Συλλογικά έργα
17 ποιητές (2013), Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης
26 ποιητές (2013), Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης
Ημερολόγιο 2014: Ερωτικές γραφές (2013), Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης
Η ζωή είναι ποίηση (2014), Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης
Στα βάθη του έρωτα (2014), Εκδόσεις Πνοές Λόγου και Τέχνης

Μονωδίες – Στάθης Σιώμος

Ένα διήγημα και 39 ποιήματα

Τίποτα δεν χάθηκε
όλα λάμπουν
βαθιά κρυμμένα
δακρυσμένα
και μας περιμένουν…

Η μονωδία είναι ένα είδος λυρικής ποίησης, που αναπτύχθηκε τον 6ο αι. π.Χ. Στην αρχαία ελληνική τραγωδία είναι ωδή-θρήνος ενός μόνο υποκριτή (ηθοποιού), που εκφράζει το ήθος και το δράμα με έντονο πάθος και λυρισμό. Στη μουσική, η μονωδία είναι το τραγούδι μίας μόνο φωνής, με δραματική φόρτιση, σε αντιπαραβολή με την ομοφωνία και την πολυφωνία.

Στους αλλόφωτους καιρούς που ζούμε είναι η προσωπική έκφραση, σε ολομέτωπη αντιπαράθεση με την αφωνία και την παραφωνία.

Ποίηση, Εκδόσεις Όταν, 2023, 56 σελ.

Ελεο-γραφίες – Στάθης Σιώμος

Τις Κυριακές τα βγάζω στο δρόμο
και τα χαρίζω στους περαστικούς
“Μα είναι λευκοί καμβάδες” αποκρίνονται ξαφνιασμένοι
“Ναι” τους λέω
για να ζωγραφίσετε τα δικά σας
δεν ξέρω να ζωγραφίζω.
Λέξεις εικόνες
για ένα κόσμο που όσο φωτίζεται τόσο σκοτεινιάζει
για την ελευθερία, που όσο απλώνεται τόσο λιγοστεύει
για το φόβο, που όσο κρύβεται τόσο εξουσιάζει
για το όνειρο, που όσο δοξάζεται τόσο χάνεται
για τον άνθρωπο, που όσο μαθαίνει τόσο ξεχνάει
για το έλεος, που όσο ανασαίνει
τόσο η αγάπη είναι η μόνη ελπίδα.