Κατοικεί και εργάζεται στην Θεσσαλονίκη ως φιλόλογος στη Μέση εκπαίδευση από το 2001. Το 1998 έλαβε τον μεταπτυχιακό του τίτλο στο Τμήμα Φιλολογίας του Α.Π.Θ. με θέμα πρωτεύουσας εργασίας “Η Λυκούργεια του Αισχύλου”. Είναι διδάκτορας φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με τίτλο διατριβής “Πολιτική, ιδεολογία και θεσμοί της ηγεμονικής Αθήνας στις Ικέτιδες του Αισχύλου” (2009). Από το 1998 έχει μεταφράσει 15 υπομνηματισμένους τόμους έργων της αρχαίας γραμματείας, από τον Δημόκριτο και τον Ησίοδο ως τους ορφικούς και το απόκρυφο ευαγγέλιο του Θωμά.
Από το 2017 εκδίδει με συνεργάτες το δοκιμιακό-λογοτεχνικό περιοδικό “Νόημαστις” Εκδόσεις Ρώμη, ενώ μετέχει και στη συντακτική επιτροπή του δίγλωσσου περιοδικού (ελληνικά-ισπανικά) Ερατώ-ArsPoetica. Είναι τακτικός συνεργάτης του φιλοσοφικού περιοδικού “Φιλοσοφείν”. Ποιήματα και μεταφράσεις του έχουν δημοσιευτεί σε πολλά έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά. Το 2012 εξέδωσε την πρώτη του ποιητική συλλογή με τον τίτλο “Η Αναμενομένη” (Εκδόσεις Βουνέ), το 2017 την δεύτερη (Εκδόσεις Ρώμη) με τον τίτλο “Μάγαδις (Φούγκα)”. Το 2018 εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές “Περί ονείρων” και “Στου ματιού το κέντρο (Ανθρώπινα δαιμόνια)” από τις Εκδόσεις Ρώμη. Από τον ίδιο εκδοτικό οίκο εξέδωσε το 2018 μια ανθολογία μεταφρασμένων ποιημάτων του μεξικανού ποιητή Homero Aridjis με τίτλο “Άνοιγμα Τρωικού Ίππου” και μια ανθολογία αρχαίας ερωτικής ποίησης (Kurunthokai) του λαού των Ταμίλ.
Η Αναμενομένη (2013), Βουνέ
Μάγαδις (Φούγκα) (2017), Ρώμη
Περί ονείρων (2018), Ρώμη
Στου ματιού το κέντρο (2018), Ρώμη
Συλλογικά έργα
Ανθρώπινα δαιμόνια (2018), Ρώμη
Η Θεσσαλονίκη των ποιητών (2019), Ρώμη
Ανθρώπινα δαιμόνια – Στέλλα-Λουίζα Κατσαμπή, Σταύρος Γκιργκένης
Τα “Ανθρώπινα Δαιμόνια” περιλαμβάνουν την ποιητική συλλογή “Σάρκινοι Θεοί” της Στέλλας-Λουΐζας Κατσαμπή και τη συλλογή “Στου ματιού το κέντρο” του Σταύρου Γκιργκένη.
ΙΣΗΜΕΡΙΑ (από τη ποιητική συλλογή “Στου ματιού το κέντρο”)
Στο χέρι σου κρατάς το δεσμό
που αρθρώνει το νήμα της ζωής με το νήμα των
νοημάτων.
Ό,τι σκεφτείς πετά με ελευθερία πρωτόγνωρη
ανάμεσα σε θραύσματα στιγμών ωκεάνιων,
σε παφλασμούς διαμαντένιων λεπτών
που χαράζουν ονειρώδεις γραμμές στης ζωής σου το
όστρακο.
Πετούν κλαδιά εντός σου ατέρμονες γενιές
δευτερολέπτων,
καθώς ριζώνει ο ατέλειωτος χρόνος στα σπλάχνα σου.
Η ζωή σου πια ένα πόνημα,
γραμμένο στο φύλλο που αφήνει το δέντρο του
για το πρώτο ταξίδι στις ατραπούς φθινοπωρινής
ισημερίας.
Ίση η μέρα, ίση η νύχτα,
ίση η ελπίδα του μεσημεριού
με το κυπαρίσσι του απόβραδου.
Τα πάντα ισορροπημένα.
Το δρόμο σου
τώρα
τον χαράζεις,
με την αρμονία που μόνο
ο αυθόρμητος σου δίνει ανασασμός.
Ποίηση, Ρώμη, 2018, 67 σελ.
Περί Ονείρων – Σταύρος Γκιργκένης
«Προτροπή»
Σκέψου, τερατικός πειρασμός,
μάθε, στρυφνός λογισμός
διεστραμμένων,
στο χελιδόνι να χάνει το δρόμο του:
αν για μία φορά δεν έρθει η άνοιξη,
ξανά δε θα τη ζητήσουν οι άνθρωποι.
Ποίηση, Ρώμη, 2018, 52 σελ.
Μάγαδις (Φούγκα) – Σταύρος Γκιργκένης
«Ταραχοποιό πνεύμα»
Η καταιγίδα παίρνει πάντα μαζί της ένα μέρος της ύπαρξής σου.
Το ταραχοποιό σου πνεύμα εμποτίζει το σύννεφο
και ξεσπά σε κάποια άλλη γη,
υπνωτίζοντας νοτερά τα φτερά των πουλιών,
δημιουργώντας σταλαγματιές πάνω σε νεόφυτα δέντρα,
κρύσταλλα στον τροχό του υαλουργού που λάμπουν.
Και περνάς άπιαστη πάνω από σύνορα
και οι λέξεις μου μάταια στήνουν ενέδρα για να σε συλλάβουν.
Ίσως σε κάποιο μοναχικό σπιτάκι στην άκρη του νου
να συναντηθούν οι έννοιες που δίνουμε στα πράγματα,
να συμφωνήσουμε τι είναι φως και τι μη φως
και τι το αστραφτερό σκοτάδι ανάμεσά τους.
Ποίηση, Ρώμη, (2017)
Η αναμενομένη – Σταύρος Γκιργκένης
«Αμετανόητος ουρανός»
Ώρα μία
αφότου τον νεκρό της μέρας
είδα να παίρνουν στα δυνατά φτερά τους
ανεκπλήρωτα φαντάσματα.
Ίσως για να τον αποθέσουν
στο πετρωμένο αναφιλητό μιας Νιόβης
που ακόμη κλαίει
κοιτάζοντας βαθιά στα μάτια
χρόνου ανεξίτηλου.
Μετόπη ανάγλυφη στο ναό του ονείρου απόψε η Σελήνη.
Τροχοί φλογισμένοι ανάβουν στο άρμα της τʼ άστρα.
Ασάλευτος ο ηνίοχος κοιτά μπροστά,
με το βλέμμα σκαλίζει στο ουράνιο μάρμαρο
τον ρόδακα της αιωνιότητας.
Ανάβουν και σβήνουν τους πυρσούς τους μικρά χωριά,
δάκρυα ασταθή στο πρόσωπο του κοιμισμένου Ολύμπου,
μέδουσες φωτεινές στο κοίλο της νύχτας.
Κι ο ουρανός αμετανόητος κρατά
τον μαύρο τάπητα στρωμένο πίσω απʼ τα νέφη.
…
Ποίηση, Βουνέ, 2013, 41 σελ.
Πηγές: Biblionet, Ρώμη
