Ένα χρόνο αργότερα, οι γονείς του ταξίδεψαν στην Καλιφόρνια όπου έζησαν για 3 χρόνια. Το 1972 η οικογένεια του εγκαταστάθηκε μόνιμα στο Παρίσι, όπου ο Στέφανος απέκτησε γαλλική παιδεία και αφομοίωσε τη γαλλική κουλτούρα. Σπούδασε Κοινωνική Οικονομία, Διπλωματία και Διεθνές Ανθρωπιστικό Δίκαιο στο ιστορικό πανεπιστήμιο της Ναντέρ. Το 1993 αποφοίτησε από τη Νομική και το 1997 επέστρεψε στην Ελλάδα, όπου ζει μέχρι σήμερα.
Εργάστηκε στην ArcelorMittal -τον μεγαλύτερο όμιλο χαλυβουργίας στον κόσμο- ως Γενικός Διευθυντής Ελλάδας και Βαλκανίων, για μια δεκαετία. Η ανάγκη του για ουσιαστική προσφορά και δημιουργία, η αστείρευτη φαντασία του και η ασυμβίβαστη παιδικότητά του νίκησαν στη μάχη με τα κοινωνικά πρότυπα του επιχειρηματία και τον έπεισαν να προχωρήσει στην έκδοση των ιστοριών του, που επιμελώς φύλαγε στο συρτάρι του για πολλά χρόνια.
Ξεκίνησε τη συγγραφική του πορεία τον Σεπτέμβρη του 2015 και εξέδωσε 8 παιδικά βιβλία μέχρι σήμερα. Τα βιβλία του αγκαλιάστηκαν αμέσως από μικρούς και μεγάλους κι έτσι ο Στέφανος ταξίδεψε σε όλη την Ελλάδα -προσκεκλημένος σχολείων και Πολιτιστικών Συλλόγων- κερδίζοντας επάξια μια θέση στο πάνελ της ελληνικής παιδικής λογοτεχνίας. Το “Κοσμικό βαλς” είναι το πρώτο του μυθιστόρημα ενηλίκων που βλέπει το φως της δημοσιότητας.
Κοσμικό βαλς (2019), Δερέ Εκδόσεις
Ο καλπασμός των αμνών (2021), Δερέ Εκδόσεις
Παιδική και εφηβική λογοτεχνία
Η παχουλή βατραχίνα (2015), Παπαδόπουλος Στέφανος
Ντάργουιν ο μισός (2015), Παπαδόπουλος Στέφανος
Ο ταχυδρόμος δεν είναι για φάγωμα (2015), Παπαδόπουλος Στέφανος
Το νου σας, καρχαρίες, ερχόμαστε! (2016), Παπαδόπουλος Στέφανος
Μνημεία και τέρατα (2016), Bitar
Οι χρυσοί και οι χωρίς (2017), Ήρα Εκδοτική
Εδώ σε θέλω, κάβουρα! (2017), Ήρα Εκδοτική
Ο καλπασμός των αμνών – Στέφανος Παπαδόπουλος
…Κι αν ο Άνθρωπος έχει ψυχή, τότε την πουλάει τόσο φθηνά που ακόμα και ο Διάβολος έχει πάψει να ενδιαφέρεται γι’ αυτήν.
Ο Άντριαν φόρεσε πολλές στολές στη ζωή του χωρίς να ενδυθεί καμία. Έγινε ένα φάντασμα που στοιχειώνει τυφλά υπόγεια, ένας βρικόλακας που δεν αντέχει το φως της ημέρας.
Η Χάνα μια λαθρόβια της κιβωτού των δίκαιων και των ευσεβών. Μια πόρνη, μια μάνα της Ανατολής, εξόριστη σε μια νέα Βαβέλ.
Κανένας άνθρωπος δεν θα έπρεπε να κρύβει το μέτωπό του από τα δάκρυα του Χριστού – πόσω μάλλον ο Ροζάριο, ένας ιερέας.
Τα παράθυρα της ζωής γι’ αυτούς είχαν κλείσει εδώ και καιρό, είχαν κλείσει και τα παντζούρια. Γύρω τους ένας κλοιός από πληρωμένους δολοφόνους, επιθεωρητές, decadence περσόνες. Και εκείνοι, κυνηγημένοι, τρέχουν στα υγρά καλντερίμια του Βελγίου αναζητώντας την αναβίωση μιας χαμένης αξιοπρέπειας στο άλμα πίστης που καλούνται να κάνουν.
Μυθιστόρημα, Δερέ Εκδόσεις, 2021, 409 σελ.
Κοσμικό βαλς – Στέφανος Παπαδόπουλος
Ο Βλαντίμιρ Ίλιτς Γκουντούνοφ κάθεται στο γκρι τραπέζι της γκρι κουζίνας του γκρι διαμερίσματός του σε μια γκρίζα συνοικία της Αγίας Πετρούπολης. Ακόμα και το φαγητό που αχνίζει μέσα στο πιάτο του φαίνεται γκρίζο. Το χρώμα έχει εγκαταλείψει τον κόσμο του Βλαντίμιρ εδώ και πολλά χρόνια, όπως κι η όρεξή του, όπως και το χαμόγελο της γυναίκας του. Η Ιρίνα κάθεται απέναντί του σιωπηλή, συρρικνωμένη, με το κεφάλι σκυμμένο πάνω απ’ το δικό της πιάτο. Σπανίως βλέπει πια τα όμορφα γαλάζια μάτια της, κι ίσως είναι καλύτερα έτσι. Εκεί που βρισκόταν παλιά όλη η χαρά της ζωής κατοικεί τώρα μια βαθιά θλίψη. Δεν αντέχουν πια να κοιτάζουν ο ένας τον άλλο. Έχουν στρέψει το βλέμμα τους προς τα μέσα. Ο καθένας κλεισμένος στο δικό του πύργο χωρίς παράθυρα, δύο άνθρωποι μονάχοι σ’ ένα τραπέζι στρωμένο για τρεις. Το πιάτο του Σεργκέι, σερβιρισμένο με πολλή αγάπη απ’ τη μητέρα του -όπως κάθε βράδυ- κρυώνει ανέγγιχτο, περιμένοντας το μονάκριβο γιο τους να γυρίσει.
Ο Σεργκέι όμως δε θα γυρίσει απόψε… ούτε αύριο ούτε κανένα άλλο βράδυ. Ο Σεργκέι χάθηκε πριν από πέντε χρόνια στον πόλεμο στην Αμαρκάνδη, και μόνο η ανάμνησή του στοιχειώνει ακόμα τα άδεια κουφάρια των γονιών του. Η Ιρίνα γνωρίζει πως ο γιος της σκοτώθηκε ηρωικά στη μάχη. Έκλαψε μπροστά στο φέρετρο -καλυμμένο με τη σημαία της πατρίδας της- μαζί με τις άλλες μητέρες. Άκουσε το φόρο τιμής των τουφεκιών και τον εθνικό ύμνο της χώρας της να υψώνεται στον παγωμένο ουρανό της βόρειας Ρωσίας. Δεν έπαψε όμως ούτε μια μέρα να μαγειρεύει τα αγαπημένα του φαγητά και να σερβίρει το πιάτο του, μαζί με ένα ποτήρι βότκα, στο βραδινό τραπέζι. Το πιάτο γυρίζει πάντα γεμάτο στο νεροχύτη και το ποτήρι πάντα άδειο.
Μυθιστόρημα, Δερέ Εκδόσεις, 2019, 264 σελ.
Πηγές: Biblionet, Δερέ Εκδόσεις
