Στέλιος Δ. Στυλιανού

Μη ρωτήσεις ποτέ το γιατί – Στέλιος Δ. Στυλιανού

…Όταν ένας έρωτας γεννιέται ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, είναι σαν να γεννιέται ένας Θεός. Τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί κακό ή ανήθικο στον έρωτα και κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει και να καταδικάσει δύο ερωτευμένους. Ο έρωτας είναι μια ανθρώπινη ανάγκη επικοινωνίας. Είναι θεϊκό δώρο. H δύναμη που σπάει όλα τα τείχη κι όλα τα ανθρώπινα όρια, φτάνοντας ακόμα και στον παραλογισμό, στον φανατισμό και στη συναισθηματική εξουσία του ενός προς τον άλλον. Είναι, ακόμα, εκείνη η δύναμη που συνθλίβει άτομα, ηθικές αξίες και ζωές.Ποιος, αλήθεια, θα μπορούσε να αγνοήσει αυτό το συναίσθημα;

Η Αφροδίτη, από τότε που ήταν μικρό κορίτσι, έβλεπε στον ύπνο της έναν όμορφο νεαρό και μεγαλώνοντας θεωρούσε ότι αυτό το όνειρο είναι προφητικό και πως κάποια μέρα θα συναντήσει τον μελαχρινό άντρα που τη στοίχειωνε στα όνειρά της. Όταν αντίκρισε τον Άρη με το διαπεραστικό βλέμμα, πίστεψε πως είναι αυτός που περίμενε ολόκληρη τη ζωή της. Ο Άρης, ένας επιτυχημένος σκηνοθέτης, όταν είδε για πρώτη φορά την Αφροδίτη, τρόμαξε: Τη γνώριζε από προηγούμενες ζωές και για χρόνια ολόκληρα τον επισκεπτόταν στον ύπνο του και τον βασάνιζε. Όμως, δεν μπορούσε να την κρατήσει μακριά του. Ωστόσο, κανείς από τους δύο δεν μπορούσε να αντιληφθεί ότι οι ζωές τους είχαν οριστεί από ένα τραγικό μυστικό του παρελθόντος, από ένα ανεξέλεγκτο πεπρωμένο κι απ’ το θέλημα ενός άτεγκτου Θεού. Η ευτυχία τους ήταν καταδικασμένη να γκρεμιστεί στα βάραθρα της μοίρας και της θείας πρόνοιας…

Μυθιστόρημα, Χάρτινη Πόλη, 2021, 560 σελ.

Οι κόρες του ανέμου – Στέλιος Δ. Στυλιανού

… Ήταν τα χρόνια της αποικιοκρατίας, που οι σκλαβωμένοι λαοί αποζητούσαν την ελευθερία τους… Ο Νικηφόρος και η Ναυσικά, από μικρά παιδιά ένιωθαν μια ιδιαίτερη συμπάθεια ο ένας για τον άλλον, που σταδιακά μεταμορφωνόταν σε κάτι πιο βαθύ, πιο ωραίο και πιο μεγάλο. Καθώς μεγάλωναν έκαναν χιλιάδες όνειρα για το μέλλον. Όμως ίσως η μοίρα, ο Θεός ή το Σύμπαν να συνωμότησαν εναντίον τους. Ίσως ακόμα να ήταν οι συγκυρίες και τα γεγονότα που εναντιώθηκαν στην ευτυχία τους. Ο Νικηφόρος στα δεκαεφτά του χρόνια αναγκάστηκε να βγει αντάρτης στα βουνά και η Ναυσικά έμεινε ξαφνικά μόνη. Εκείνη τη νύχτα του φθινοπώρου που πήγε κρυφά να τη συναντήσει, θα έμενε αξέχαστη και για τους δύο. Όμως, όταν ήρθε το ξημέρωμα, η Ναυσικά τρόμαξε. Και από τότε ζούσε κάθε στιγμή μέσα στην αγωνία και τον φόβο μέχρι που τα πρώτα σημάδια της εγκυμοσύνης τη γέμισαν απελπισία. Η μοίρα της Ναυσικάς ήταν άρρηκτα δεμένη με την περιπέτεια και τη μοίρα της πατρίδας. Το ίδιο και του Νικηφόρου. Γύρω από τον Άνεμο, όπως ήταν πλέον το όνομά του, υφαινόταν μια ίντριγκα σαν ιστός αράχνης. Ένας συναγωνιστής του τον κατηγόρησε για προδοσία και τον οδήγησε στα χέρια των Βρετανών. Έχασε την τιμή και την υπόληψή του, περιφρονήθηκε από την κοινωνία κι αδικήθηκε στη ζωή του. Έτσι, εκείνος ο μεγάλος έρωτας, δεν έμελλε να ευδοκιμήσει.

Θα μπορούσε άραγε κάποιος να αλλάξει τη ζωή του, όταν ένα αόρατο χέρι καθορίζει τα πάντα;

Μυθιστόρημα, Χάρτινη Πόλη, 2020, 484 σελ.

Εμένα με λένε Ρωξάνη – Στέλιος Δ. Στυλιανού

Ήταν μια μεγάλη υπόσχεση στον εαυτό της. Ένα όνειρο ζωής τόσο απλό, όσο μια χειρονομία. Ήταν ο παράδεισος που αποζητούσαν όλοι, ακόμα και η μητέρα της, που της μιλούσε καθημερινά γι’ αυτόν. Έτσι, η Ρωξάνη από τη Βουλγαρία, όταν ήταν μικρή, άκουγε συνέχεια την ιστορία που της διηγούνταν η μητέρα της για τον Αλέξανδρο, τον πατέρα της, που ζούσε στην Ελλάδα. Κι εκείνη μεγαλώνοντας, νέα, κι όμορφη, εμπιστεύτηκε τους ανθρώπους που θα τη βοηθούσαν να έρθει στη “χώρα της επαγγελίας”, για να βρει τον πατέρα που ποτέ δεν είχε γνωρίσει. Τότε ήταν που το όνειρό της, έγινε εφιάλτης. Η ιστορία έγινε παραμύθι. Η ελευθερία έγινε σκλαβιά. Ο παράδεισός της μια κόλαση. Και η άθλια βασανισμένη ζωή της, ως πόρνη πολυτελείας, που άλλοι επέλεξαν γι’ αυτήν, ένα μακρύ μοναχικό ταξίδι. Εγκλωβισμένη σε έναν τόπο που την πρόδωσε, απογοητευμένη από ανθρώπους που δεν θέλησαν να την αναγνωρίσουν και να την κρατήσουν στην αγκαλιά τους, φοβισμένη από το σκοτάδι των αδίστακτων τυχοδιωκτών που την κύκλωνε διαρκώς, προσπαθεί να βρει το νήμα που ακολουθώντας το θα απελευθερωθεί από τον τρόμο και την ντροπή. Η ιστορία της Ρωξάνης πραγματικά μοιάζει με παραμύθι και είναι αφιερωμένη στις γυναίκες όλου του κόσμου που αγωνίστηκαν με όλες τους τις δυνάμεις για να επιβιώσουν και να απελευθερωθούν από τα δεσμά του εξαναγκασμού στην πορνεία. Τις ηρωίδες που βιώνουν στην ψυχή και το κορμί τους όλη τη νοσηρότητα της ανθρώπινης κοινωνίας.

Μυθιστόρημα, Χάρτινη Πόλη, 2019, 516 σελ.

Το μυστικό της Αλκυόνης – Στέλιος Δ. Στυλιανού

Στα δεκαπέντε της χρόνια, η Αλκυόνη συνειδητοποιούσε πλέον την είσοδό της στη σκληρή πραγματικότητα μέσα από τα σφάλματα των γονιών της. Το ανίερο μυστικό της μητέρας της που τυχαία ανακάλυψε όταν την αντίκρισε γυμνή στην αγκαλιά ενός άλλου άντρα. Τραγική φιγούρα στη ζωή της ήταν ο πατέρας της – ποτέ δεν ξεπέρασε την απουσία του. Η πληγωμένη ψυχή της Αλκυόνης βρήκε διέξοδο στον παθιασμένο έρωτά της με τον θείο Αλκιβιάδη… Μια βροχερή νύχτα, όταν αισθάνθηκε την απόλυτη ολοκλήρωση όπως μόνο μια γυναίκα μπορεί, βρήκε το κουράγιο να ξεπεράσει το παρελθόν της, αφήνοντας πίσω της μάταιους φόβους και ανασφάλειες. Μπορεί να γνώριζε πως όλα τα ένοχα μυστικά είναι η αιτία που φέρνει τη δυστυχία σε μια οικογένεια, ωστόσο δεν είχε υπολογίσει ότι οι ανθρώπινες σχέσεις κι ο έρωτας είναι ένα παιχνίδι που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει…

Μυθιστόρημα, Χάρτινη Πόλη, 2019, 488 σελ.

Είσαι γυναίκα είσαι γη – Στέλιος Δ. Στυλιανού

Θα σου διηγηθώ μια ιστορία, για πρώτη φορά, μα θα ‘ναι σαν να την έχεις ζήσει ξανά, σαν από χρόνια κάποιοι άλλοι να είχαν υφάνει το μαγνάδι της αλήθειας.

Ήταν νύχτα καλοκαιριού και το ολόγιομο φεγγάρι πήρε ένα χρώμα κατακόκκινο σαν το αίμα κι όλος ο ουρανός μάτωσε, κι όλοι τότε τρόμαξαν, γιατί τέτοιο φεγγάρι πριν από τη χάση του είναι κακό σημάδι…

Όμως, ο ήχος της φυσαρμόνικας του Ορφέα, κάπου μακριά, έφτανε ως το άπειρο. Η Ευρυδίκη καθόταν χάμω στην παγωμένη άμμο και τον παρακολουθούσε αμίλητη. Επικράτησε για λίγο μια σιωπή μεταξύ τους κι εκείνη, ξεθαρρεύοντας, τον ρώτησε: Κάθεσαι μόνος μεσάνυχτα, παίζεις φυσαρμόνικα και κοιτάς το πέλαγος, σαν κάτι να περιμένεις. Αλήθεια, τι περιμένεις;” “Την αιωνιότητα”, απάντησε ο Ορφέας. Χαμογέλασε και κοιτώντας την η σκέψη του ταξίδεψε στις διηγήσεις της αρχαίας ελληνικής θρησκείας, όπου η Ευρυδίκη πήρε τα μυαλά του ημίθεου Ορφέα κι ο έρωτας και η επιθυμία του για εκείνη τον κατέβασαν μέχρι τον Άδη.

Κι εσύ, που πίστευες στα παραμύθια, αθώα χαμογελούσες, αλλά το παρελθόν σε σίμωνε ανύποπτα και σημάδευε τις πληγές σου, ενώ εσύ βυθιζόσουν σ’ ένα χρυσοκόκκινο ποτάμι. Ίδιο χρυσοκόκκινο σαν το δαχτυλίδι αυτό που φοράς τώρα, κειμήλιο από μια αγάπη θυέστεια, οδυνηρή.

Παράξενο τώρα που εσύ πρέπει να γράψεις το τέλος αυτής της ιστορίας… Είσαι γυναίκα όμως και, σαν γυναίκα, μόνο εσύ μπορείς να προκαλέσεις τον χρόνο· μόνο εσύ θα γεννήσεις έρωτα. Είσαι γη και, σαν γη, μόνο εσύ σπέρνεις φλογερά λουλούδια, μόνο εσύ γιορτάζεις με τη βροχή. Κι όπως θα χορεύεις στης ζωής τους κύκλους, σιωπηλά, θα γίνεις όνειρο, καημός, τραγούδι εσύ για μένα.

Μυθιστόρημα, Χάρτινη Πόλη, 2018, 548 σελ.

Αννέ σημαίνει μάνα – Στέλιος Δ. Στυλιανού

Κάθε που πεθαίνει η Αφροδίτη γίνεται ωραία, γίνεται η αγάπη που την ποθούν και ξεχύνεται στο μπλε της θάλασσας. Κουρσάροι του κορμιού της από Ανατολή και Δύση αφήνουν ανάξια σημάδια πάνω της και, τότε, σαν μια παραμορφωμένη γιγάντια σκιά, απλώνεται πάνω από τον Αετό και το Λύκο, παίρνει σταγόνες από το αίμα τους και βάφει των δύο γενναίων τα στεφάνια. Κι έτσι άδικοι νικητές περπατούν μονάχοι στο ίδιο όνειρο· ένα όνειρο με εικόνες μαρτυρίων γεμάτο, με έρωτα που σφαδάζει και φλόγες που σβήνουν σιωπηλά κάτω από δυνατή βροχή. Και στο τέλος του ονείρου, η Αρσινόη να σκεπάζει τις ενοχές τους ενώ το κλάμα της Κιουρφερέ να τους ψιθυρίζει πως αννέ σημαίνει μάνα…

Μυθιστόρημα

Είσαι γυναίκα είσαι γη – Στέλιος Δ. Στυλιανού

Θα σου διηγηθώ μια ιστορία, για πρώτη φορά, μα θα ‘ναι σαν να την έχεις ζήσει ξανά, σαν από χρόνια κάποιοι άλλοι να είχαν υφάνει το μαγνάδι της αλήθειας.
Ήταν νύχτα καλοκαιριού και το ολόγιομο φεγγάρι πήρε ένα χρώμα κατακόκκινο σαν το αίμα κι όλος ο ουρανός μάτωσε, κι όλοι τότε τρόμαξαν, γιατί τέτοιο φεγγάρι πριν από τη χάση του είναι κακό σημάδι… Κι εσύ, που πίστευες στα παραμύθια, αθώα χαμογελούσες, αλλά το παρελθόν σε σίμωνε ανύποπτα και σημάδευε τις πληγές σου, ενώ εσύ βυθιζόσουν σ’ ένα χρυσοκόκκινο ποτάμι. Ίδιο χρυσοκόκκινο σαν το δαχτυλίδι αυτό που φοράς τώρα, κειμήλιο από μια αγάπη θυέστεια, οδυνηρή.
Παράξενο τώρα που εσύ πρέπει να γράψεις το τέλος αυτής της ιστορίας… Είσαι γυναίκα όμως και, σαν γυναίκα, μόνο εσύ μπορείς να προκαλέσεις το χρόνο· μόνο εσύ θα γεννήσεις έρωτα. Είσαι γη και, σαν γη, μόνο εσύ σπέρνεις φλογερά λουλούδια· μόνο εσύ γιορτάζεις με τη βροχή, κι όπως θα χορεύεις στης ζωής τους κύκλους, σιωπηλά, θα γίνεις όνειρο, καημός, τραγούδι εσύ για μένα.

Μυθιστόρημα

Για ποιον είναι τα δάκρυα, Σιμόνη; – Στέλιος Δ. Στυλιανού

Για ποιον είναι τα δάκρυα, Σιμόνη;
Δεν μπορείς ούτε εσύ να ξεχωρίσεις πια. Είναι τόσοι εκείνοι που έχασες, τόσοι εκείνοι που ξεριζώθηκαν από τη ζωή σου χωρίς να τους πεις αντίο.
Και τώρα; Τι κάνεις τώρα;
Λυπάσαι. Θυμώνεις. Αναρωτιέσαι…
Ποια μοίρα είναι αυτή που καταδικάζει έναν ολόκληρο λαό να κρύβεται, να διώκεται, να υποφέρει; Ποια κατάρα είναι αυτή που οδηγεί μια οικογένεια σαν τη δική σου στο χωρισμό; Κι ο έρωτας; Μπορεί η αγάπη να ευδοκιμήσει μέσα σε έναν κλοιό πολέμου, βίας και εγκλημάτων; Έχει τη δύναμη να σε αιχμαλωτίσει αιώνια σε ένα ευτυχισμένο όνειρο δίχως τέλος;
Οι απαντήσεις μένουν μετέωρες. Ψηλαφίζεις με αγωνία το λαιμό σου. Σε εκείνο το σημείο κρεμόταν κάποτε το ολόχρυσο μενταγιόν σου. Από τη μια μεριά ήταν χαραγμένο το αστέρι του Δαβίδ, από την άλλη το όνομά σου. Το πρόσφερες στον Μάριο. “Για να μη με ξεχάσεις”, του ψιθύρισες και αυτός, με τη σειρά του, σου έδωσε το βαφτιστικό σταυρό του. “Για να σε φυλάει από κάθε κακό”.
Σε προφύλαξε όμως; Τήρησε την υπόσχεσή του; Κοίταξε πίσω, στο παρελθόν. Άφησε τις αναμνήσεις σου να σε ταξιδέψουν. Ο χρόνος δεν κυλάει πια. Στέκεται και σε περιμένει… 1938, 1943, 1948… Θεσσαλονίκη, Αθήνα, Παλαιστίνη…
Όπου κι αν πηγαίνεις, όπου κι αν βρίσκεσαι, κουβαλάς τη μοναξιά σου, Σιμόνη. Σαν τη φθαρμένη βαλίτσα και το βιολί σου, δεν την αποχωρίζεσαι ποτέ. Κάποτε, όμως, ακόμα και αυτή, θα συναντήσει το ταίρι της. Και τότε, η μελωδία από ένα ακορντεόν θα επουλώσει όλες τις ανοιχτές πληγές σου.

Μυθιστόρημα

Ο άνεμος του πάθους – Στέλιος Δ. Στυλιανού

Από την Αναβρύτη, ένα χωριό έντεκα χιλιόμετρα μακριά από τη Σπάρτη, η μικρή Ιωάννα ξεκινά τη δύσκολη πορεία προς την ενηλικίωσή της. Ορφανή, με το στίγμα ενός φονιά πατέρα να την ακολουθεί, πηγαίνει στην Αθήνα, ελπίζοντας εκεί να βρει μια καλύτερη ζωή κι ίσως την αληθινή αγάπη. Η αγάπη όμως θα αργήσει πολύ, και η Ιωάννα θα σκοντάψει σε λάθος άντρες και θα πέσει επανειλημμένα θύμα εκμετάλλευσης. Κάποια στιγμή θα αποκτήσει χρήμα και δόξα, αλλά ακόμα και τότε τα απανωτά χτυπήματα της μοίρας θα την οδηγήσουν στην απελπισία.
Η ιστορία της Ιωάννας μοιάζει με παραμύθι. Όσο παράξενο όμως κι αν φαίνεται, είναι πέρα για πέρα αληθινή.

Μυθιστόρημα

Το όνειρο της Αννέ – Στέλιος Δ. Στυλιανού

Ένα ξαφνικό τηλεφώνημα κι ο Ευαγόρας επιβιβάζεται για ένα ταξίδι επιστροφής στην Κύπρο. Ο Ονήσιλος, ο πατέρας του, πεθαίνει και το γεγονός αυτό γίνεται αφορμή να συναντήσει ανθρώπους από ένα παρελθόν με το οποίο αρνούνταν χρόνια να αναμετρηθεί. Η Αφροδίτη, η αδελφή του, που τούρκεψε, ο σύζυγός της και παιδικός του φίλος Αττίλα, η μεγάλη και η μικρή Αρσινόη, η Κάθριν και ο πατέρας της, η Άννα, η γριά Κιουρφερέ, ενωτικοί, ανθενωτικοί, Τούρκοι, Έλληνες, σε μια αυλή μαζεύονταν όλοι, κι ύστερα… όλοι έστρεψαν το βλέμμα τους αλλού, σαν να μην ήθελαν να δουν. Στην ίδια αυλή πάλι, με το χρόνο να έχει ξεπλύνει το κόκκινο της νιότης, με τα φαντάσματα των αγνοουμένων να περιπλανώνται, τις σκονισμένες πινακίδες «Δεν ξεχνώ» σκόρπιες εδώ κι εκεί, καλούνται τώρα να αναμετρηθούν, να προσμετρήσουν κέρδη και απώλειες, να καταλήξουν, ίσως, σε μια πιο σοφή αφαίρεση.

Μυθιστόρημα

Το μυστικό της Αλκυόνης – Στέλιος Δ. Στυλιανού

“Όταν μεγαλώνεις δίχως τους γονείς σου και μπαίνεις απότομα στον κόσμο των μεγάλων, προσπαθώντας να τον αντιληφθείς και να εξοικειωθείς με τα ελαττώματα και τις αμαρτίες του, γίνεσαι, θες δε θες, κι εσύ ένας από αυτούς”.
Στα δεκαπέντε της χρόνια, η Αλκυόνη εισήλθε ακούσια στη σκληρή πραγματικότητα μέσα από τα σφάλματα των γονιών της. Η μητέρα της, μια όμορφη νέα γυναίκα, παρασυρμένη από το ερωτικό της πάθος για ένα γοητευτικό άντρα, αποκαθηλωθηκε στα μάτια της κόρης της, όταν εκείνη τυχαία ανακάλυψε το ανίερο μυστικό της. Ο πατέρας της, που συνεχώς ταξίδευε για να εξασφαλίσει μια άνετη ζωή στην οικογένεια του, άφησε ένα δυσαναπλήρωτο κενό στην ψυχή της Αλκυόνης. Κι εκείνη, πληγωμένη, βρήκε παρηγοριά στον παθιασμένο έρωτα της με το θείο Αλκιβιάδη… Όταν αποφάσισε να ανοίξει τα φτερά της και να πετάξει ψηλά, βρήκε την απόλυτη ολοκλήρωση όπως μόνο μια γυναίκα μπορεί, αφήνοντας πίσω της μάταιους φόβους και ανασφάλειες. Δεν είχε, όμως, υπολογίσει πως οι ανθρώπινες σχέσεις κι ο έρωτας είναι παιχνίδια που κανείς δεν μπορεί να προβλέψει.

Μυθιστόρημα

Μιχριμπάν: Η νεράιδα της Σμύρνης – Στέλιος Δ. Στυλιανού

Η Μιχριμπάν έτρεξε προς την προκυμαία. Κοίταζε μια το λιμάνι και μια το πλήθος των δυστυχισμένων που πηδούσαν μες στις βάρκες και στη θάλασσα για να σωθούν, όταν ένας βαρκάρης την τράβηξε από το χέρι. Πίσω η Σμύρνη καιγόταν κι ένας μαύρος καπνός σκοτείνιαζε τον ουρανό. Ίσως αυτές ήταν οι τελευταίες εικόνες που είδε λίγο πριν χάσει τις αισθήσεις της και με αυτές βυθιζόταν…
Από εκείνη τη στιγμή, η μοίρα έκλωθε κουβάρι το ριζικό της. Γεννημένη στο Φραγκομαχαλά από πατέρα Έλληνα και μάνα Εβραία, ήταν πανέμορφη σαν νεράιδα. Μαζί με τη Νεριμάν, ήταν τα δουλικά στο αρχοντικό του Βελισάρογλου. Εκεί έμελλε να γνωρίσει τον Μεχμέτ, τον παιδικό της έρωτα, που αργότερα έγινε αξιωματικός στο στρατό του Κεμάλ, εκεί έμαθε τα χαρτιά και τα μπουγιούμια από την αγαπημένη της νενέ.
Μετά την καταστροφή βρέθηκε στους κερχανέδες, πουλώντας την ομορφιά της. Η μπιρ γκιουζελίν, όπως την αποκαλούσαν, με το μελαγχολικό χαμόγελο και τη βελούδινη φωνή, ήταν περιζήτητη. Πλούσιοι Λεβαντίνοι τη γέμιζαν χρυσές λίρες για ένα σικίμ, ενώ εκείνος ο ανατολίτικος αμανές που τραγουδούσε μεθούσε και το φεγγάρι. “Είμαι η Μιχριμπάν, η Νεράιδα της Σμύρνης”, έλεγε συχνά στον εαυτό της καθώς κοιταζόταν στον καθρέφτη λίγο πριν βγει στο πάλκο για να τραγουδήσει.
Ο ψεύτικος έρωτας και το χρυσάφι, ραμμένα σ’ ένα παλιό φόρεμα, διαφέντευαν από εδώ και πέρα τη ζωή της. Περιπλανώμενη στις γειτονιές της ρημαγμένης Ελλάδας, βρέθηκε ύστερα από χρόνια στα προσφυγικά του Πειραιά με εισιτήριο το κορμί της. Ένιωθε να βουλιάζει συνεχώς στο βούρκο, διασκεδάζοντας τους δωσίλογους της Γκεστάπο. Ήθελε να ξεφύγει, ν’ αγωνιστεί… Έτσι, εντάχθηκε στην Αντίσταση.
Σχεδόν είκοσι χρόνια μετά, η Μιχριμπάν, εντυπωσιακή μες στο γαλάζιο της φόρεμα, φθάνει στο λιμάνι και τα μάτια της βουρκώνουν αντικρίζοντας τη γενέτειρά της· τη Σμύρνη που λάτρεψε και την έκαψαν οι Τούρκοι. Τα χώματα που τη γέννησαν και βάφτηκαν με το αίμα τόσων αθώων, εκεί που έχασε ένα παιδί και μαζί τα όνειρά της. Την πόλη που την ονόμασε Περίμ – νεράιδα. Μοναδική κληρονομιά της τώρα, ένα ούτι, ο αμανές και το κλάμα της ψυχής της.

Μυθιστόρημα

Μη ρωτήσεις ποτέ το γιατί – Στέλιος Δ. Στυλιανού

… Όταν ένας έρωτας γεννιέται ανάμεσα σε δύο ανθρώπους, είναι σαν να γεννιέται ένας Θεός. Τίποτα δεν μπορεί να θεωρηθεί κακό ή ανήθικο στον έρωτα και κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει και να καταδικάσει δύο ερωτευμένους. Ο έρωτας είναι μια ανθρώπινη ανάγκη επικοινωνίας. Είναι θεϊκό δώρο. Είναι η ιστορία της ανθρωπότητας. Είναι η δύναμη που σπάει όλα τα τείχη κι όλα τα ανθρώπινα όρια, που φθάνουν ακόμα και στον παραλογισμό, στον φανατισμό και στη συναισθηματική εξουσία του ενός προς τον άλλον. Είναι, ακόμα, εκείνη η δύναμη που συνθλίβει άτομα, ηθικές αξίες και ζωές. Ποιος, αλήθεια, θα μπορούσε να αγνοήσει αυτό το συναίσθημα;
Αυτό το συναίσθημα… που δεν μπόρεσαν να αγνοήσουν ο Άρης και η Αφροδίτη, όπως και κανένας άλλος άνθρωπος δεν μπορεί να το αγνοήσει. Έτσι, μέσα από μια εκρηκτική ατμόσφαιρα πολιτικών και οικονομικών κλυδωνισμών της κοινωνίας, αναπτύχθηκε μεταξύ τους ένας παθιασμένος έρωτας, που σταδιακά έμελλε να αποδειχθεί ολέθριος, αφού μέσα από την ευτυχία τους χάθηκαν και οι δύο στα βάραθρα της μοίρας, ή της θείας πρόνοιας, χάνοντας τον χρόνο τους στο παρόν, αναμοχλεύοντας και ζώντας στο παρελθόν, καθόσον η ζωή τους ορίστηκε από ένα ανεξέλεγκτο πεπρωμένο κι από το θέλημα ενός άτεγκτου Θεού, όπου, μοιραίοι για πάντα, θα προκαλούν τον οίκτο ο ένας στον άλλον, ακολουθώντας, όπως όλοι οι άνθρωποι αυτής της χώρας, την απελπισία και την πλήξη των καιρών…

Μυθιστόρημα