Περισσότερα αποτελέσματα...

Generic selectors
Exact matches only
Search in title
Search in content
Post Type Selectors
post

Deyteros.com

Ένα ταξίδι στ’ αστέρια της λογοτεχνίας!

Στέλλα Χαιρέτη

Η Στέλλα Χαιρέτη σπούδασε Φιλολογία στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών.
Με υποτροφία του ΙΚΥ απέκτησε με βαθμό Άριστα Μεταπτυχιακό Δίπλωμα Ειδίκευσης στη Νεοελληνική Φιλολογία (ΕΚΠΑ). Από το 2012 και εξής ειδικεύεται στη Μουσειακή αγωγή οργανώνοντας και ερμηνεύοντας εκπαιδευτικά προγράμματα. Έχει εργαστεί στο Μουσείο Ιατρικής Κρήτης, όπου συμμετείχε στην οργάνωση και την ερμηνεία του εκπαιδευτικού προγράμματος «Λαϊκή Ιατρική-Γητειές και Γιατροσόφια». Την εμπειρία της αυτή παρουσίασε 2ο Πανελλήνιο Συνέδριο – ΠΔΕ Κρήτης “Εκπαίδευση & Πολιτισμός: Σχέσεις και Προοπτικές” στην ομιλία της με τίτλο «Πανεπιστημιακά Μουσεία και Εκπαίδευση: Ένα εκπαιδευτικό πρόγραμμα του Μουσείου Ιατρικής Κρήτης», τον Απρίλιο του 2018. Για τρεις ακαδημαϊκές χρονιές εργάστηκε ως ερμηνεύτρια εκπαιδευτικών προγραμμάτων στο Μουσείο παραδοσιακής ζωής «Λυχνοστάτης». Από τον Ιανουάριο του 2018 έχει ξεκινήσει Μεταπτυχιακές σπουδές στην Ειδική Αγωγή και Εκπαίδευση. Ασχολείται με την επιμέλεια κειμένων και με τη διασκευή θεατρικών έργων.
Ποίηση
Μια χούφτα χώμα (2017), Το Ανώνυμο Βιβλίο
Εσύ, κι εγώ μαζί με σένα (2020), Το Ανώνυμο Βιβλίο

Εσύ, κι εγώ μαζί με σένα – Στέλλα Χαιρέτη




Το έργο “Εσύ, κι εγώ μαζί με σένα” είναι ένα ενιαίο ποίημα ερωτικής διάθεσης. Ένα ποιητικό εγώ αναφέρεται σε ένα υποκείμενο εσύ που θεάται από χαμηλά, σαν να είναι την ίδια στιγμή αυτοσκοπός και αντικείμενο μελέτης. Ωστόσο, η ποίηση στο βάθος της είναι πολιτική. Ένα εσύ κι ένα εγώ που πορεύονται μαζί, όπως ο άνθρωπος με τον συνάνθρωπό του. Η κρίση αξιών της εποχής μας καθιστά αναγκαία την εξύμνηση του έρωτα και της συντροφικότητας ως πράξη βαθιά πολιτική που στοχεύει στη συνένωση και όχι στην απάρνηση.

Ποίηση, Το Ανώνυμο Βιβλίο, 2020, 36 σελ.

Μια χούφτα χώμα – Στέλλα Χαιρέτη




ΕΔΩ, ΣΤΟΝ ΑΗ ΣΤΡΑΤΗ
Ανάμεσα στη σιωπή όλων μας των καταφάσεων
άκουσα εδώ, στον Άη Στράτη, τον αέρα να φυσάει
Νύχτα νομίζω ήταν, μα μπορεί και μέρα
ο θρήνος του τοπίου που σάπισε μετρά αλλιώς τον χρόνο
Μία γυναίκα με μάτια μαύρα προσπέρασε
Έδειξε κατά τον ήλιο

Σεβόμαστε τον θάνατο
μα σηκώνουμε ανάστημα στη ζωή
Το φως μάς περιβάλλει ακόμα
σηκώστε το χέρι σας προς τη μεριά του

Λύπη στο βλέμμα της κι απέχθεια

Γροθιά το χέρι

Ποίηση, Το Ανώνυμο Βιβλίο, 2017, 58 σελ.

Πηγές: Biblionet, Το Ανώνυμο Βιβλίο