Ζει και εργάζεται στη Χαλάστρα Θεσσαλονίκης. Σπούδασε στο Τμήμα Προσχολικής Αγωγής και Εκπαίδευσης του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ολοκλήρωσε τις μεταπτυχιακές σπουδές της στο Τμήμα Οργάνωσης και Διοίκησης Επιχειρήσεων του Πανεπιστημίου Μακεδονίας. Δραστηριοποιείται επαγγελματικά στον χώρο τής προσχολικής αγωγής και ασχολείται με την παραγωγή ηλεκτρονικής μουσικής. Η πρώτη της ποιητική συλλογή “Σάρκινοι θεοί” δημοσιεύτηκε στον τόμο με τον τίτλο “Ανθρώπινα δαιμόνια” από τις εκδόσεις Ρώμη το 2018, μαζί με τη συλλογή τού Σταύρου Γκιργκένη “Στου ματιού το κέντρο”. Συμμετέχει στη συντακτική ομάδα του δοκιμιακού-λογοτεχνικού περιοδικού Νόημα, του οποίου είναι και ιδρυτικό μέλος. Ποιήματα και πεζά της έχουν δημοσιευτεί σε έντυπα και ηλεκτρονικά περιοδικά και ιστοσελίδες. Τα “500 mg ωκυτοκίνης” είναι η δεύτερη ποιητική συλλογή της.
Έχει το ιστολόγιο Broken PaStel Chalks
Σάρκινοι Θεοί (2018), Ρώμη
500 mg Ωκυτοκίνης (2020), Απόπειρα
Συλλογικά έργα
Ανθρώπινα δαιμόνια (2018), Ρώμη
500 mg Ωκυτοκίνης – Στέλλα-Λουίζα Κατσαμπή
ΩΚΥΤΟΚΙΝΗ
Οι άνθρωποι του δράματος σε δηλητηριώδη
σιρόπια φράουλα εθίζονται.
500 mg ωκυτοκίνης για να σκληρύνει η αντοχή
στα καθημερινά τους θέατρα.
Της απώλειας την επίγευση
δεν βρίσκουν ποτέ λυρική.
Ποτέ βλαβερότερη από τη μοναξιά η θλίψη.
Στην απεξάρτηση
φυλάγονται από πουλιά πτωματοφάγα,
αυτά που τρέφονται με τους γλυκείς χυμούς,
όσων τον έρωτα ακατέργαστα βιώνουν.
Η θεραπεία ολοκληρώνεται,
κι αυτοί ακόμη να μάθουν ν’ αγαπιούνται,
να νιώσουν επιτέλους ασφαλείς,
και
διψασμένα τα όρνεα
πλησιάζουνε ξανά.
Ποίηση, Απόπειρα, 2020, 47 σελ.
Ανθρώπινα δαιμόνια – Στέλλα-Λουίζα Κατσαμπή, Σταύρος Γκιργκένης
Τα “Ανθρώπινα Δαιμόνια” περιλαμβάνουν την ποιητική συλλογή “Σάρκινοι Θεοί” της Στέλλας-Λουΐζας Κατσαμπή και τη συλλογή “Στου ματιού το κέντρο” του Σταύρου Γκιργκένη.
ΕΝΑΣ ΑΛΛΟΣ ΚΟΣΜΟΣ (από την ποιητική συλλογή “Σάρκινοι Θεοί”)
Προσπάθησα να σε κάνω αθάνατο,
μα δεν έβρισκα λέξεις που να μην περιέχουν χρόνο.
Όλες στον αόριστο, και μετά,
Δραματικό Ενεστώτα.
Δεν έβρισκα μελάνι αρκετά ανεξίτηλο,
να χαραχτεί στο δέρμα μου ες αεί.
Πονούσα όμως.
Εκεί που με άγγιζες,
εκεί που δεν με άγγιζες
και κυρίως εκεί που άγγιζαν κάποιον άλλο τα χέρια σου.
Θυσίασα τη θνητότητα μου,
για να πλάσω τη δίκη σου αθανασία.
Στέρεψε κάθε χρώμα πορφυρό.
Όλα σαν από φωτογραφία ασπρόμαυρα.
Αυτή τη φορά νικήθηκα.
Κι αν νικήθηκα εγώ,
πώς να μην νικηθούμε εμείς;
Ποίηση, Ρώμη, 2018, 67 σελ.
Πηγές: Biblionet, Ρώμη, Απόπειρα
