Στέργια Κάββαλου

Ροζ ελέφαντας στο δωμάτιο – Στέργια Κάββαλου

Η Νανά ξυπνάει το πρωί να πάει σχολείο και αντικρίζει στο δωμάτιό της έναν μεγάλο ροζ ελέφαντα. Δεν πιστεύει στα μάτια της… Είναι αλήθεια; Μπορεί να το φαντάστηκε, ακόμα και να το ονειρεύτηκε! Δεν ξέρει πώς να αντιδράσει και ανησυχεί που η μαμά της συμπεριφέρεται σαν να μην τον βλέπει. Ο μόνος που τρομάζει και φωνάζει «Ροζ ελέφαντας στο δωμάτιο!» είναι ο μικρός της αδερφός. Τότε, κινητοποιείται όλη η οικογένεια, για να αντιμετωπίσει τον απρόσκλητο αυτόν επισκέπτη.

Εικονογράφηση: Ναταλία Καπατσούλια

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Ελληνοεκδοτική, 2023, 40 σελ.

Αυτό δεν είναι ένα κουτάλι – Στέργια Κάββαλου

Ένα απλό, απλούστατο, κοινό κουτάλι αρκεί να υποκαταστήσει κάθε άλλο παιχνίδι.
Όποιος νομίζει ότι τα κουτάλια είναι μόνο για να τρώμε, δεν έχει διαβάσει την ιστορία της Μίκας που μπορεί με ένα απλό κουτάλι να φτυαρίζει στην άμμο, να παίζει μουσική, να μετράει το ύψος της και τόσα άλλα… Αλήθεια εσύ, τι μπορείς να κάνεις με ένα κουτάλι;

Εικονογράφηση: Κωνσταντίνος Μαρκόπουλος

Παιδική λογοτεχνία, Ποταμός, 2023, 32 σελ.

Θυμωμένο γαλατάκι – Στέργια Κάββαλου

ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΠΑΙΔΙ
Μια σειρά βιβλίων που με ηρωίδα τη Μάντη μας δείχνει με πολλή αγάπη, μπόλικο χιούμορ και τον απαραίτητο ρεαλισμό τι σημαίνει να γίνεται κανείς από μωρό παιδάκι.

Για παιδιά προσχολικής ηλικίας
Η Μάντη μέσα στη μέρα θυμώνει αρκετές φορές.
Επειδή δεν θέλει να καθίσει στο καρεκλάκι της, επειδή δεν θέλει να την κρατάνε από το χέρι, επειδή δεν θέλει να κοιμηθεί.
Όταν θυμώνει, φωνάζει και κλαίει.
Όταν όμως η μαμά τής μαθαίνει να παίζει «θυμωμένο γαλατάκι», όλα αλλάζουν…

Εικονογράφηση: Σοφία Γαλή

Παιδική λογοτεχνία, Ελληνοεκδοτική, 2022, 24 σελ.

Τα Χριστούγεννα της Πραλίνας – Στέργια Κάββαλου

Η Λίνα περνάει τα πρώτα της Χριστούγεννα χωρίς τον μπαμπά της, ενώ η μαμά της δεν φαίνεται να έχει μπει σε αυτό που λέμε «κλίμα των ημερών». Όμως οι γιορτινές μέρες απαιτούν ένα θαύμα. Μια ιστορία για την απώλεια και την ανάγκη όλων για ελπίδα και αγάπη.
«Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν, ήταν Χριστούγεννα και χιόνιζε. Τα σχολεία είχαν προλάβει να κλείσουν. Τα παιδιά είχαν προλάβει να πουν τα κάλαντα με τις αστείες φωνές τους. Οι οικογένειες είχαν προλάβει να κόψουν ξύλα για να κρατήσουν το τζάκι αναμμένο.
Η μαμά μου όμως καθόλου δεν είχε προλάβει να μπει στο πνεύμα των ημερών. Θύμωνε που τα σχολεία ήταν κλειστά γιατί δεν είχε πού να με αφήσει τα πρωινά. Θύμωνε και με τα φάλτσα κάλαντα των παιδιών που δεν την άφηναν να δουλέψει. Θύμωνε και με τις οικογένειες γύρω από το τζάκι, γιατί η μόνη της οικογένεια ήμουν εγώ και τζάκι στο σπίτι μας δεν υπήρχε.
Όμως το τζάκι δεν ήταν το μόνο που έλειπε από τους τέσσερις τοίχους μας. Έλειπαν το έλατο, τα στολίδια, τα γιορτινά τραπεζομάντιλα, η αχνιστή γαλοπούλα που με τη μυρωδιά της πλημμυρίζει το σπίτι, ζεσταίνει την καρδιά και νοστιμεύει τις σκέψεις. Μα πιο πολύ, έλειπε ο μπαμπάς».

Εικονογράφηση: Παναγιώτης Τσαούσης

Παιδική λογοτεχνία, Παρισιάνου Α.Ε., 2021, 54 σελ.

Η ντουλάπα – Στέργια Κάββαλου

Ο Αναστάσης θα ήθελε το δωμάτιό του να είχε άλλο χρώμα, όμως δεν το έχει πει σε κανέναν. Θα ήθελε τα ρούχα του να μην έχουν όλα τους σούπερ ήρωες και θα ήθελε πάρα πολύ να μπορεί χωρίς φόβο να παίξει με τα παιχνίδια της αδερφής του. Η ντουλάπα του δωματίου του θα γίνει η αφορμή για να μιλήσει στη μαμά του για όσα δεν του αρέσουν ή για εκείνα που προτιμά.

Εικονογράφηση: Ζακλίν Πολενάκη

Παιδική λογοτεχνία, Ποταμός, 2021, 32 σελ.

Κονέκτικατ – Στέργια Κάββαλου

Οι δράστες ένοπλοι, το αίμα νερό, η γη τρεμάμενη, τα ψάρια στο μπαλκόνι, οι αρουραίοι ψόφιοι, ο αριθμός των εραστών διψήφιος, οι βαθμοί κακοί, η ανάμνηση εδώ, το πόδι ένα, η ντροπή στον καναπέ, το πύον στο βυζί, η αγάπη μικρή, ο καιρός δύσκολος.

Εικοσιπέντε ιστορίες για τη βία των σωμάτων, του όπλου, των αδιεξόδων, του καιρού, των ηθών, της μνήμης, των αφορισμών, της μοναξιάς, των φόβων και του πολέμου.

Διηγήματα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2021, 90 σελ.

Τι δε θα γίνω όταν μεγαλώσω – Στέργια Κάββαλου

Σίγουρα σας έχουν κάνει αυτή την καθόλου χαριτωμένη ερώτηση: «Εσύ τι θα γίνεις όταν μεγαλώσεις;». Και σίγουρα κάποιοι από εσάς θυμώσατε ή, στην καλύτερη περίπτωση, βαρεθήκατε να απαντήσετε. Τα ίδια και η Σιλβί, που δεν μπορεί να ξέρει, αφού είναι μόνο οκτώ!
Επειδή όμως ξέρει τι δε θέλει, αποφασίζει να φτιάξει μια λίστα για να ενημερώσει και την οικογένειά της…

Εικονογράφηση: Θέντα Μιμηλάκη

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Μεταίχμιο, 2021, 56 σελ.

Αλτσχάιμερ Trance – Στέργια Κάββαλου

Διηγήματα


Αλτσχάιμερ για το χάσιμο της συνειδητότητας. Trance για το ξύπνημα της αίσθησης. Αλτσχάιμερ Trance για τη διττή υπόσταση μιας φύσης που δεν ξέρει πού πάει, αλλά παίρνει με βία και απόλαυση την κάθε στροφή. Δεκαέξι διηγήματα, δεκαέξι ιστορίες σκόρπιες από τις ημέρες της προηγούμενης δεκαετίας. Με latest προσθήκη την «Ανδρομάχη» για την τιμή μιας γυναίκας που πάει κόντρα στις συμβάσεις.

Διηγήματα, Εκδόσεις Βακχικόν, 2020, 104 σελ.

Εδώ είναι η μαμά! – Στέργια Κάββαλου

Η Μάντη από το πρωί που θα ξυπνήσει μέχρι το βράδυ που θα πάει για ύπνο φωνάζει “Μαμά!”

Θέλει συνέχεια να ακούει τη φωνή της, να χώνεται στην αγκαλιά της και να βλέπει το προσωπάκι της.

Και όταν αυτά δεν συμβαίνουν, η Μάντη ανησυχεί.

Μέχρι που καταλαβαίνει ότι η μαμά, όπου κι αν είναι, είναι πάντα “εδώ”!

Eικονογράφηση: Σοφία Γαλή

Παιδική λογοτεχνία, Ελληνοεκδοτική, 2020, 36 σελ.

Ανιμάλε – Στέργια Κάββαλου

Ποιήματα


1.
Ήμασταν μπρούμυτα στο χοντρό χαλί
της διάβαζα μια ιστορία για ένα αλεπουδάκι
-δεν ήταν όσο πονηρό θα ήθελε η μαμά του-
όταν στήριξε καλά τους αγκώνες της,
κοιτάχτηκε στο απέναντι τζάμι
και με την πιο γενναία της φωνή είπε:
«Μαμά, είμαστε σαν τα σκουλήκια!»
Πήρα τότε το κεφάλι μου από το κείμενο
καμάρωσα την αντανάκλασή μας
χωρίς να ανοιγοκλείσω τα μάτια
και σιγουρεύτηκα ότι αυτή η ανάγνωση
δεν είχε κανένα νόημα να συνεχιστεί.
Καθόλου δεν έδειξα ότι λυπήθηκα
που δεν ήμουν στη θέση της αλεπούς.

Ποίηση, Κέλευθος, 2020, 28 σελ.

Τα αδεσποτάκια της Μπαρτσελόνα – Στέργια Κάββαλου

Τι κάνεις όταν εκεί που κοιμάσαι του καλού καιρού, ξαφνικά ακούς -καλά, εντάξει, η μαμά σου ακούει πρώτη- μωρά γατάκια να κλαίνε έξω από το παράθυρό σου;

Τι κάνεις αν δεν μπορείς να τα πάρεις σπίτι, επειδή έχεις ψάρια στο ενυδρείο, μπαμπά με αλλεργία στις γάτες και ήδη ένα μωρό, την αδερφή σου;

Δεν ξέρω τι θα έκανες εσύ, αλλά ο Γιώργος με τη βοήθεια της οικογένειάς του, των συμμαθητών του, της καθηγήτριας των καλλιτεχνικών του και τόσων άλλων που αγαπάνε τα ζώα αναλαμβάνει να τους βρει το σωστό σπίτι.

Βέβαια, υπάρχει πάντα και η μαμά γάτα, που είναι μεγάλη και πιο δύσκολο να υιοθετηθεί.

Μια Μπαρτσελόνα, όμως, δύσκολα μένει στα αζήτητα.

Μια ιστορία με πρωταγωνιστές όχι μόνο τα αδέσποτα αλλά και όσους κάνουν ό,τι μπορούν για να τα βοηθήσουν να βρουν μια ζεστή αγκαλιά.

Eικονογράφηση: Πετρούλα Κρίγκου

Παιδική λογοτεχνία, Ελληνοεκδοτική, 2020, 40 σελ.

Ο Κωστής και οι χαμένες λέξεις – Στέργια Κάββαλου

Η ιστορία του Κωστή που φοβάται ότι εξαιτίας της μετανάστευσής τους στη Γαλλία θα χάσει όχι μόνο το σπίτι, τους φίλους και τους συμμαθητές του, αλλά και τις λέξεις του.

Eικονογράφηση: Πετρούλα Κρίγκου

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Μεταίχμιο, 2018, 88 σελ.

Κάτι κλαίει ακόμα – Στέργια Κάββαλου

Ιστορίες για αργές επιστροφές, ευχαριστήρια χαρτάκια, θαμμένους γονείς, παγωμένα χέρια, αντιφασιστικά λεωφορεία, κακά όνειρα, memorabilia, μητρικές λέξεις, κατασκηνωτικά καλοκαίρια, απλωμένα βρακιά, πρώτα μπλουζ.
Ιστορίες για απολεσθέντα. Για το “φτάσαμε επιτέλους”. Για το “δεν σ’ αγαπώ”. Για ποντικάκια που περπατάνε στο ταβάνι. Ή μήπως είναι γατούλες;
Για το κάτι που έκλαψε τότε μα δεν ξεχνιέται ούτε τώρα. Για το κάτι που κλαίει ακόμα.

Διηγήματα, Ο Μωβ Σκίουρος, 2018, 80 σελ.

Δρόμος από γάλα – Στέργια Κάββαλου

Ποιήματα


μελάνιασαν τα χέρια μου
να σε κρατάω όλη μέρα αγκαλιά.
και πώς όχι;
ακόμα και δέκα κιλά νέας ζωής
κάνουν το παλιό αίμα να επαναστατεί

Ποίηση, Κέλευθος, 2018, 41 σελ.

Αντίστροφα – Στέργια Κάββαλου

Love will tear us apart


Το χρονικό μιας ιστορίας με ανώνυμους ήρωες μια Ελληνίδα κι έναν Γάλλο.
Μια ιστορία δύο νέων γύρω στα είκοσι πέντε από διαφορετικές κουλτούρες που παλεύουν με τις λέξεις τους, τις οικογένειες που κουβαλάνε, το μικρό παρελθόν και αβέβαιο μέλλον τους. Φυγάδες, πρωταγωνιστές και ισορροπιστές μιας πολιτικής κατάστασης που είναι πανταχού παρούσα, μιας αγίας ελληνικής οικογένειας και ενός γενναίου πάθους που παλεύει να βρει επιτέλους τον τόπο του.

Μια κινηματογραφική ιστορία αγάπης που θέλει απεγνωσμένα να έχει happy end, γι αυτό και καταλήγει στην αρχή. Τότε που όλα ήταν αθώα και σπουδαία. Τότε που όλα ήταν δυνατά.

Μυθιστόρημα, Μελάνι, 2016, 134 σελ.

Η δυστυχία του να είναι κανείς μαθητής – Στέργια Κάββαλου

Ο Κάρολος είναι μαθητής δημοτικού. Αν νομίζετε ότι ξυπνάει με όρεξη και χαρά να πάει στο σχολείο του, κάνετε μεγάλο λάθος. Όχι, δεν έχει πρόβλημα με τα μαθήματά του, διαβάζει και είναι και καλός. Το πρόβλημα είναι ο Άγγελος και τα αγγελάκια των μεσαίων θρανίων που τον πειράζουν για το μικρό του όνομα, το γαλατένιο δέρμα του, τα αστεία του γυαλιά. Μια μέρα, αυτά τα γυαλιά σπάνε. Όχι από μόνα τους. Κάποιοι συμμαθητές φροντίζουν γι’ αυτό. Μια, δυο, τρεις και ο Κάρολος αναγκάζεται να αποκαλύψει την αλήθεια στον “ιατρό των ματιών”. Και η μία αλήθεια οδηγεί σε άλλες πολλές. Και τις μαθαίνουν όλοι. Η μαμά, η δασκάλα, η διευθύντρια και οι γονείς των μαθητών. Ευτυχώς, γιατί οι στενοχώριες και τα λυπημένα μυστικά καθόλου δεν ταιριάζουν στα μικρά παιδιά. Μέσα από παιχνίδια και ασκήσεις εμπιστοσύνης, ο Κάρολος, ο Άγγελος και όλη η τάξη θα γίνουν από απλοί μαθητές συμμαθητές. Γιατί η τάξη είναι ομάδα και οι ομάδες, όπως και τα γλυκά, δένουν μόνο όταν τα υλικά τους είναι ενωμένα.

Μια ιστορία για τον σχολικό εκφοβισμό που δεν αγαπάει τις συγκρίσεις, τη βία και την αντιπαλότητα, αλλά λατρεύει τα ξεχωριστά μας χαρακτηριστικά, τον σεβασμό και την ανοιχτή αγκαλιά.

Eικονογράφηση: Σοφία Γαλή

Παιδική και εφηβική λογοτεχνία, Μεταίχμιο, 2016, 64 σελ.

Άλκηστις – Στέργια Κάββαλου

Ο μονόλογος της εξώπορτας


Η έκδοση του θεατρικού έργου της Στέργιας Κάββαλου, κυκλοφορεί εξ αφορμής του ανεβάσματός του σε σκηνοθεσία και ερμηνεία Έφης Νιχωρίτη στο θέατρο Διθύραμβος στο Μαρούσι, τη σεζόν 2015 – 2016.

Μια 45χρονη γυναίκα ξεχνάει τα κλειδιά της και στο σπίτι δεν είναι κανείς. Έξω από την πόρτα της, περιμένοντας τον γιο της να επιστρέψει, μονολογεί. Δεν καταφεύγει σε αναμνήσεις και παράπονα. Δεν απολογείται, δεν καταγγέλλει. Τα λόγια της απλώς προκύπτουν. Όπως όλη της η ζωή. Όπως η ζωή όλων μας που κάποιες φορές προκύπτει. Σχεδόν ερήμην μας.
Η Άλκηστις καταθέτει την αλήθεια της με αβίαστη σκληρότητα και “εφηβικό” κυνισμό. Κρατιέται από την επιφάνεια και κλείνει τα αυτιά της στο βάθος. Η στροφή της ηλικίας της όμως, επιτάσσει τα βαθιά και τα κρυμμένα να βγουν στο φως. Και εκείνη, με την ορμή μιας ενηλικίωσης που δεν ήρθε ποτέ, αρπάζει το μαχαίρι που την πλήγωσε και το κάνει καθρεφτάκι για να βάλει το κραγιόν της.

Eπιμέλεια σειράς: Νέστορας Πουλάκος

Θεατρικό, Εκδόσεις Βακχικόν, 2015, 58 σελ.

Το αθώο ψέμα και η καθαρή αλήθεια – Στέργια Κάββαλου

Ένα μικρό Ψέμα που χάνει τη δύναμή του και η συνάντηση με την Καθαρή Αλήθεια που θα του αλλάξει τη ζωή.

Eικονογράφηση: Βιβή Μαρκάτου

Διήγημα, e-book, Εκδόσεις Σαΐτα, 2015, 30 σελ.

Και οι μέρες είναι εφτά! – Στέργια Κάββαλου

Η βδομάδα έχει εφτά πολύ άταχτα παιδιά

Κάθε μέρα τα φροντίζει
τ’ αγαπάει, τα νανουρίζει
Μα αυτά με τη σειρά τους
έχουν τα προβλήματά τους.
Τα καλά τους τα στραβά τους
κι όλα τους τα μυστικά τους.
Είναι εδώ γραμμένα όλα,
κολλημένα με μπλε κόλλα.
Για να γίνουν οι συστάσεις
και να μάθεις και εσύ
ποια η μέρα που σου πάει
και ποια αυτή που δεν περνάει!

Εικονογράφηση: Βιβή Μαρκάτου

Παιδική λογοτεχνία, Ιπτάμενο Κάστρο, 2015, 44 σελ.

Φαμιλιάλ – Στέργια Κάββαλου

Επτά το απόγευμα και Ιούνης. Μοιάζει ξημέρωμα και φθινόπωρο.
Τη χθεσινή νύχτα έβρεξε. Δρόσισαν τα χ(ρ)ώματα. Ο αέρας καθαρός, σχεδόν εισαγόμενος. Μυρίζει Λυών. Μυρίζει πάνω κάτω βόλτες στον Ροδανό. Οι μεγαλύτερες ομορφιές μιας πόλης αράζουν στις αποβάθρες της. Έτσι κάναμε κι εμείς. Ξαπλώναμε στα τεχνητά γρασίδια, ανάσκελα με τα χέρια ανοιχτά κι αγκαλιάζαμε. Πότε τον ουρανό, πότεο ένας τον άλλο.

Όλες οι μέρες κοντά στο ποτάμι θυμίζουν Κυριακή. Όχι εκείνη τη μελαγχολική των εφηβικών σου χρόνων. Την άλλη, την καινούργια. Εκείνη που την περπατάς χέρι χέρι. Που ταΐζεις το αγαπημένο σου
στόμα μπάλες παγωτό. Που βάζεις ηλίθια στοιχήματα και γελάς όταν τα χάνεις. Γιατί πάντα χάνεις, αλλά τι πειράζει; Αφού πάλι κερδίζεις στην αγκαλιά…

Η Στέργια Κάββαλου στα διηγήματά της, όπως ακριβώς και στις ποιητικές της συλλογές, δρα συνειδητά ενάντια στην αναγνωστική ανία.

Ο Ιησούς από το Μπέβερλι Χιλς, ο Gramsci στις σαπουνάδες του Συντάγματος και μια νύφη που βουρτσίζει τα δόντια της με αντηλιακό. Η φρουτόκρεμα του Σούπερμαν, μια δυστυχισμένη Μόνα Λίζα και οι λεμονιές που πάγωσαν στην αυλή του παππού.

Δεκαοκτώ φαμιλιάλ ιστορίες αναμνηστικής και μελλούμενης ενηλικίωσης.

Φαμιλιάλ όπως λέμε οικογενειακός. Όπως λέμε οικείος ποίησης.

Διηγήματα, Μελάνι, 2014, 96 σελ.

Η ερωτευμένη μπόσα νόβα – Στέργια Κάββαλου

Αν πίσω από κάθε τραγούδι – όπως λένε – κρύβεται μια ιστορία, τότε, πίσω από την “ερωτευμένη μπόσα νόβα” κρύβεται η πιο όμορφη και η πιο παράξενη ιστορία αγάπης. Μια μικρή κάμπια χορεύοντας ανέμελη την μπόσα νόβα της στα καταπράσινα φύλλα ενός ψηλού δέντρου μαζί με τις φιλενάδες της, ακούει ξαφνικά πίσω από τα φύλλα του απέναντι πεύκου, μια φωνή, μια μαγική φωνή που την κάνει να χάσει ξαφνικά τα χορευτικά της βήματα και να πέσει κάτω ζαλισμένη! Γρήγορα η κάμπια θα ανακαλύψει πως η φωνή αυτή ανήκει σε ένα ποντικάκι που τραγουδάει σε μια μπάντα και θα καταλάβει αμέσως πως ο μικρός αυτός ποντικός είναι ο μεγάλος έρωτας της ζωής της! Θα βρει άραγε η αγάπη της ανταπόκριση; Θα μπορέσουν να χορέψουν μαζί μια “ερωτευμένη μπόσα νόβα”;

Η “Ερωτευμένη μπόσα νόβα” – ένα βιβλίο όχι μόνο για παιδιά αλλά και για ενήλικες -είναι ένας μικρός παραμυθένιος ύμνος στη διαφορετικότητα και στην υπερβατική και μεταμορφωτική δύναμη της αγάπης.

Eικονογράφηση: Μάριος Ιωαννίδης

Παιδική λογοτεχνία, Ιπτάμενο Κάστρο, 2014

Πλαστική άνοιξη – Στέργια Κάββαλου

Η “πλαστική άνοιξη” κινείται στο υπερρεαλιστικό φάσμα με άνεση, αποδίδοντας εικόνες από μνήμες του παρελθόντος με μια νέα οπτική που καλείται να αποτινάξει την προυπάρχουσα φρίκη και τον σκιώδη τρόμο του είναι, με σκοπό να τονώσει την ελπίδα και την προοπτική υλοποίησης του ονείρου. Ο ρυθμός γρήγορος, σταράτος, ο στίχος αιωρείται άνετα ανάμεσα στο διφορούμενο και την πρόθεση, ο λόγος σίγουρος και άνετος με πινελιές ειρωνίας και προσδοκούμενης τέρψης.

αβρίλ

ιδρώτας ποτίζει σαλεμένα λουλούδια.
άρωμα σκοντάφτει σε ευχετήριες λίστες.
κεφάλι σκύβει στην έφηβη υγρασία.
επιθυμία ζυμωμένη με θάνατο, ηττημένη;

κι εμείς, οι πρωτότοκοι της ζέστης,
να μασουλάμε το ανθισμένο γάλα.
εμείς, οι εχθροί της άνοιξης,
να τριγυρνάμε κόντρα στη Γη.

Ποίηση, Εκάτη, 2013, 32 σελ.

Το μπλε τριαντάφυλλο – Στέργια Κάββαλου

Αν κοιτάξετε γύρω σας, δύσκολα θα βρείτε μπλε τριαντάφυλλα. Δεν είναι καθόλου δύσκολο όμως να τα ονειρευτείτε. Το μπλε τριαντάφυλλο της ιστορίας μας το συνάντησα τη μέρα που αποφάσισα πως το μπλε θα είναι το χρώμα της μαγείας του κόσμου. Μιας μαγείας που λίγο λίγο μοιάζει να χάνεται και που τα ενωμένα τριαντάφυλλα της πλαγιάς παλεύουν να υπερασπιστούν. Αν πιστεύετε κι εσείς πως όλοι μαζί μπορείτε να πείσετε τους ανθρώπους να πάψουν να βάζουν τους εαυτούς τους πάνω από την υπόλοιπη πλάση, κλείστε αμέσως θέση στο όνειρο της πρώτης σελίδας και γίνετε σύμμαχοι στην προσπάθεια της φύσης να ξαναβρεί τη χαμένη της ομορφιά.

Eικονογράφηση: Μαρία Πετρούτσου

Παιδική λογοτεχνία, Ιπτάμενο Κάστρο, 2011, 34 σελ.

Η κόκκινη πινέζα – Στέργια Κάββαλου

Είμαι σίγουρη ότι στη ζωή σας έχετε δει πολλές κόκκινες πινέζες. Δεν είμαι όμως καθόλου σίγουρη ότι έχετε ακούσει τις ιστορίες τους. Την κόκκινη πινέζα του βιβλίου μας τη γνώρισα το απόγευμα που αποφάσισα πως το κόκκινο θα είναι το χρώμα της οικογενειακής αγάπης. Ήταν λυπημένη γιατί εξαιτίας μιας τρομερής πυρκαγιάς είχε χάσει τις αδελφές της. Αν πιστεύετε κι εσείς ότι η στενοχώρια δεν ταιριάζει ούτε στις πινέζες και ότι για όλους υπάρχει μια οικογένεια, πηγαίνετε στην πρώτη σελίδα για να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή.

Eικονογράφηση: Μαρία Πετρούτσου

Παιδική λογοτεχνία, Ιπτάμενο Κάστρο, 2010, 32 σελ.

Αλτσχάιμερ Trance – Στέργια Κάββαλου

Τα διηγήματα της Στέργιας Κάββαλου είναι σαν μικρά πικρά εσπρέσο ριστρέττο. Έτσι, χωρίς ζάχαρη. Μια και κάτω, και μετά η ανάβεις τσιγάρο, η σηκώνεσαι να φύγεις. Αν ήταν ζωγράφος θα ήταν οπαδός του κυβισμού. Αν ήταν αρχιτέκτων θα έκανε μινιμαλισμό. Η γραφή της είναι στεγνή, κοφτή, στερημένη από το περιττό, και στολισμένη απ το αναγκαίο. Οι προτάσεις δεν φενακίζουν, είναι μικρές και καθαρές, που όταν φτάσουν όμως στο μυαλό ξεδιπλώνονται και δείχνουν μεγαλύτερες. Είναι μια γραφή noire αλλά με έναν ήχο από viola da gamba…
To σημείο της τελείας στα καλυτέρα του…

Διηγήματα, Τετράγωνο, 2010, 125 σελ.