Θάλεια Γεωργά

Λύκε, λύκε, είσαι εδώ; – Θάλεια Γεωργά

Λύκε, λύκε, είσαι εδώ; «Η ασθένεια, οποιοδήποτε ταυτότητα κι αν έχει, μας μαθαίνει να πειθαρχούμε, να γνωρίζουμε καλύτερα την ψυχή μας. Χρειάζεται να ψάξουμε βαθιά μέσα μας, για να ανακαλύψουμε την αγάπη για τον εαυτό μας και τον γύρω μας κόσμο. Να διώξουμε το φόβο και τη δυσπιστία. Να δούμε τα μάτια μας καθάρια και το πρόσωπο μας χωρίς ρυτίδες και τραβηγμένα χαρακτηριστικά από την ένταση του ανταγωνισμού για τη ζωή που εμείς δημιουργήσαμε. Ας αγωνιστούμε για να ανακαλύψουμε το χαμόγελο, την κάθε στιγμή και τις μυρωδιές της, τη δύναμη που κρύβουμε μέσα μας! Ας βγούμε πιο ανθεκτικοί, ζωγραφίζοντας αλλιώτικα το αύριο με χρώματα, αισιόδοξα…»

Αυτοβιογραφία, Υδροπλάνο, 2021, 504 σελ.

Μπλε σεβρολέτ – Θάλεια Γεωργά

Θέλει να φτάσει στην άκρη του νησιού. Ρίχνει ένα βλέμμα και ψάχνει σημάδια που μόνο αυτός μπορεί να εντοπίσει. Θάλασσα… Πηδά από βράχο σε βράχο. Βουτά τις πονεμένες πατούσες του στο ελάχιστο νερό που ξεπροβάλει. Σφαλίζει τα μάτια του από ευχαρίστηση! Τα κατάφερε και ήρθε πίσω γεμάτος! Είδαν τα μάτια του… Γεύτηκε η ψυχή του… Ένιωσε την ανατριχίλα στο κορμί του… Αγάπησε και αγαπήθηκε! Και κάπως έτσι τελειώνει το παραμύθι μιας ζωής στα γαλάζια νερά του Αιγαίου. Μια ζωής σαν σύννεφο, που τον ταξίδεψε στη δίνη του χρόνου, με το σχήμα μιας μπλε σεβρολέτ!

Μυθιστόρημα, Υδροπλάνο, 2019, 170 σελ.

Τζιτζικλού – Θάλεια Γεωργά

(μπιχλιμπιδού)


Νοµίζω πως χιλιάδες χρόνια πέρασαν από πάνω µου, αφήνοντας στο διάβα τους µνήµες που έσκαψαν βαθιά την ψυχή και το κορµί µου, στολίζοντάς τα µε απέριττα κοσµήµατα, θέληση, καρτερία, ελπίδα, απέραντη αγάπη για τη ζωή και τις αµέτρητες µυρωδιές που µας περικυκλώνουν. Μνήµες, δρόµοι χαραγµένοι µε ήχους, νανουρίσµατα και δάκρυα µωρών, ποδοβολητά αλόγων, ορδές ανθρώπων σε άτακτη φυγή.
Ένας καυτός, στεγνός άνεµος που ερχόταν από την Καππαδοκία σκαρφάλωνε στα βουνά, κατρακυλούσε στις σπηλιές και σερνόταν γλείφοντας τους βράχους και τις χαράδρες, φτάνοντας ξέπνοος στα σοκάκια της Κωνσταντινούπολης, φορτωµένος µε το άρωµα της κανέλας, του ροδόνερου, της µαστίχας και του µοσχοκάρυδου. Ένας ολόκληρος κόσµος από µυρωδιές, γεύσεις, ήχους…

Αφηγήσεις, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2012, 156 σελ.

Ο «φίλος» μου κι εγώ – Θάλεια Γεωργά

“Πόσο είναι δυνατό να αντέξει ο άνθρωπος στις τρομερές δονήσεις του πόνου, που τον φτάνουν έως τα τελευταία όρια της δύναμής του, και πόσο πρέπει να πειθαρχεί σε αυτόν όταν είναι μέλος μιας υγιούς, όπως λένε, κοινωνίας; Πόσο δύσκολος είναι αυτός ο ρόλος; Και όμως, αν ξαναγεννιόμουν, θα ήθελα πάλι να είμαι η ίδια. Με τον ίδιο “φίλο” μου, διότι χάρη σε αυτόν γνώρισα τον εαυτό μου, το είναι μου, το γύρω μου κόσμο, τους φίλους μου και πόσοι είναι”.

Αφηγήσεις, Εκδοτικός Οίκος Α. Α. Λιβάνη, 2002, 378 σελ.