Θεοδόσης Μίχος

Η Αλκμήνη και οι άλλοι – Θεοδόσης Μίχος

Η ιστορία μίας χώρας είναι η ιστορία μίας γυναίκας, ή μήπως το ανάποδο; Κανένας άνθρωπος δεν είναι νησί, και αν ενώσει κανείς τα σημεία που καθόρισαν τη μοίρα του καθενός μας ξεχωριστά, θα σχηματίσει μία γραμμή παράλληλη με εκείνη που διατρέχει τη ραχοκοκαλιά της σύγχρονης ιστορίας των συνόρων που μας περιβάλλουν.

Η Αλκμήνη γεννιέται, ερωτεύεται, πονάει, γεννάει, πενθεί, ονειρεύεται, γερνάει και μαζί της μια χώρα ψάχνει ταυτότητα, αιμορραγεί, θεραπεύεται, οραματίζεται, ελπίζει.

Μέσα από την ιστορία της Αλκμήνης, μίας γυναίκας γεννημένης στην ανατολή του περασμένου αιώνα, ο Θεοδόσης Μίχος ξεδιπλώνει την ιστορία της σύγχρονης Ελλάδας, από την Κατοχή μέχρι τις μέρες μας. Τα γεγονότα που περιστοιχίζουν τη ζωή της Αλκμήνης υπογραμμίζουν με τρόπο γλαφυρό το κάδρο της σύγχρονης νεοελληνικής πραγματικότητας: η αντίσταση, ο εμφύλιος, η ανοικοδόμηση, ο γύψος των συνταγματαρχών, η Αλλαγή, η διάψευση των υποσχέσεων…

Η Αλκμήνη και οι άλλοι είναι από τις σπάνιες περιπτώσεις έργων που με χειρουργική ακρίβεια στην περιγραφή ανθρώπων και καταστάσεων φιλοτεχνούν ένα συγκλονιστικό ψηφιδωτό της Ελλάδας – τότε και τώρα.

Μυθιστόρημα, Key Books, 2020, 360 σελ.

Κράτα το σόου! – Θεοδόσης Μίχος

Γιατί ντρεπόταν που ήταν ο μόνος γιος του πατέρα του;
Γιατί δεν κατάφερε να δει από κοντά τον Ανδρέα Παπανδρέου;
Γιατί στη Β’ Γυμνασίου σκεφτόταν συνέχεια τη στρατιωτική του θητεία;
Γιατί δεν αγόρασε ποτέ κανένα δίσκο από τις Τρύπες;
Γιατί ίδρωνε στα πεζοδρόμια της οδού Μάρνη;
Γιατί τον πάτησε η μάνα του με ένα Zastava;
Γιατί τον κυνήγησαν διεφθαρμένοι μπάτσοι στο Μαρόκο;
Γιατί δε χαστούκισε τον Αμερικανό πρέσβη στο Παρίσι;
Γιατί δεν έπεσε από τον πέμπτο όροφο του Chelsea Hotel;
Γιατί σταμάτησε να ντρέπεται που είναι ο μόνος γιος του πατέρα του;

Αυτά είναι κάποια από τα ερωτήματα που ψάχνουν απαντήσεις στις 18+1 ιστορίες του “Κράτα το σόου”, οι οποίες ξετυλίγονται όπως ακριβώς θέλει η κάθε μια τους, με αφετηρία 18+1 οριακές
συναυλίες που έζησε o συγγραφέας.

Δε χρειάζεται να έχεις δει ζωντανά τον Βασίλη Παπακωνσταντίνου στα τέλη της δεκαετίας του ’80 για να κατανοήσεις τους ενοχικούς ψυχαναγκασμούς του πρωταγωνιστή του βιβλίου σε σχέση με τον πατέρα του.

Ούτε να έχεις συναντήσει σε προεφηβική ηλικία τον Γιάννη Αγγελάκα για να καταλάβεις τον αντίκτυπο που είχε σε μία ολόκληρη γενιά η αλλοπρόσαλλη μεταπολιτευτική αισιοδοξία
της πρώιμης “σοσιαλιστικής” ευδαιμονίας.

Ακόμα κι αν δεν έχεις μοιραστεί τη σκηνή με τον Τζίμη Πανούση, όπως ο Θεοδόσης Μίχος, θα προβληθεί μέσα σου ένα αναπαραστατικό φιλμάκι της αθάνατης επαρχιακής οικογενειοκρατίας ως έρμα σε μια κοινωνία που πάντα θα ψάχνει και ποτέ δεν θα βρίσκει τα ερείσματά της.

Όσοι ποδοπατήθηκαν σε μία συναυλία του Joe Strummer θα συμφωνήσουν ότι η δολοφονία του Γρηγορόπουλου προκάλεσε ανεπανόρθωτη συλλογική βλάβη. Θα συμφωνήσουν και όσοι δεν ακούνε Strummer.

Δε χρειάζεται καν να σου αρέσει το ροκ εν ρολ για να ταξιδέψεις με το Κράτα το Σόου. Το μόνο που χρειάζεσαι είναι η όρεξη να κολυμπήσεις, διαβάζοντας, κόντρα στο ρεύμα της ματαιότητας,
σαν ψάρι μέσα στα βρόμικα νερά του ποταμιού που εκβάλλει στο δέλτα της ενηλικίωσης.

Εκεί, ναι, μπορείς να ανάψεις ένα τσιγάρο. Και μετά άλλο ένα.
Γιατί όχι;

Αφηγήσεις, Key Books, 2016, 288 σελ.