Θεώνη Δέδε

Εγώ το σπίτι – Θεώνη Δέδε

Κάθομαι οκλαδόν και για ένα λεπτό, για ένα δραματικό λεπτό,
βλέπω τον εαυτό μου από απέναντι.
Δεν είμαι εγώ αυτός.
Δεν είμαι εγώ αυτός που δεν έχει λεφτά.
Δεν είμαι εγώ αυτός που πεινάει.
Δεν είμαι εγώ αυτός που δεν έχει σπίτι.
Δεν είμαι εγώ αυτός που ξεχνάει τα κλειδιά του.
Δεν είμαι εγώ αυτός.

Ποίηση, BookLab, 2020, 48 σελ.

Sunny Days – Θεώνη Δέδε

Λαχανιασμένη μπροστά στο άγαλμα.
Και που πήγα εκεί που μ’ έστειλες, τι κατάλαβα; Όλοι ίδιοι είστε. Ναι, ναι! Παραλίγο να πέσω πάνω σ’ αυτόν που με κυνηγάει. Μπροστά στη Βουλή στεκόταν. Ναι, δεν το ήξερες; Ελπίζω να μη με είδε. Δεν θ’ αντέξω άλλες σκηνές. «Είσαι δικιά μου. Η ζωή σου είναι μαζί μου».
Μη με κοιτάς εμένα έτσι, Θεόδωρε. Εγώ που με βλέπεις έχω διανύσει θάλασσες. Έχω δει ηλιοβασιλέματα. Ανατολές.
Δεν μου αρέσει η θάλασσα. Σιχαίνομαι το νερό. Δεν θέλω τα κύματα. Δεν θέλω τα ψάρια. Θέλω στεριά.
Βγάζει το κάδρο με τη φύση και το πετάει.
Δεν θέλω τον ήλιο. Μου αφήνει σημάδια. Γι’ αυτό τρέχω. Τρέχω να βρω έναν τόπο διαφορετικό. Έναν άντρα διαφορετικό. Τι; Τι είπες, Θεόδωρε; Έρχεται;
Φεύγει τρέχοντας.

Θεατρικό, Εκάτη, 2017, 32 σελ.

Το σπίτι του ληστή ή Οι δράκοι με τις μακριές ουρές – Θεώνη Δέδε

Περπατώ. Περπατώ στο πάρκο. Γύρω μου υπάρχουν κεφάλια.
Που βγαίνουν από το γρασίδι. Που πηδούν στο σιντριβάνι.
Που παίζουν μπάλα. Να ένα κεφάλι που κοιτάει. Ένα που απορεί.
Ένα που γελάει. Αποκλείεται! Δεν είναι κεφάλια.

Κάθομαι οκλαδόν και κλείνω για λίγο τα μάτια μου. Βάζω τα
χέρια μου σε θέση διαλογισμού, είπα ένα-δυο οοοομμμ και
ξανανοίγω τα μάτια μου.

Πράγματι, κοιτώντας γύρω μου, δεν υπάρχουν πια κεφάλια.
Οπότε συνεχίζω τον περίπατό μου ανενόχλητος, κρατώντας το
κεφάλι μου με το δεξί μου χέρι.

Ένας αρχαίος μύθος λέει ότι τα πάρκα δεν ήταν πάντα πάρκα. Ήταν μυστικιστικοί τόποι, τόποι λατρείας και αγάπης. Ήταν ξέρες με ελάχιστους θάμνους και χωρίς λου-λούδια. Μια άγρια φύση με δράκους να περιφέρουν τις μακριές τους ουρές. Ήταν οριο-θετημένες περιοχές με δικούς τους νόμους. Οι δράκοι γεννούσαν τα μικρά και τους μά-θαιναν κυνήγι. Εκεί, στις ξέρες, τα θηράματα ήταν δυσεύρετα. Αλλά οι δράκοι πίστευαν.

Όταν είχε πανσέληνο, μαζεύονταν γύρω από τη λίμνη. Εκεί έπιναν νερό κι εκεί έκα-ναν και μπάνιο. Εκεί έκαναν κι όλες τις τελετές μύησης και τα βράδια τραγουδούσαν. Υμνούσαν την τύχη τους γιατί είχαν τροφή, νερό και τους θάμνους. Η ζωή κυλούσε ήσυχα. Το οικοσύστημα δεν είχε διαταραχθεί.

Μια μέρα, ένας μικρός δράκος σκόνταψε πάνω σ’ ένα μεγάλο κόκκαλο. Λευκό. Το μύρισε. Το έγλειψε. Δεν ήξερε τι ήταν. Το πήγε στον μπαμπά δράκο κι εκείνος έβαλε τα κλάματα. Ήταν η μαμά του…

Ποίηση, πεζά, Εκάτη, 2017, 32 σελ.

Ήταν ένας γερός σοφός ροφός – Θεώνη Δέδε

Αν σας πω μια ιστορία, θα μου δώσετε αγάπη; Δεν υπάρχει; Μόνο σούπα; Εντάξει.
Ο γερός βγάζει από την τσέπη του έναν χάρτη και τον απλώνει στο πάτωμα. Πηδάει πάνω στον χάρτη.
Πολιτεία: Τόπος με κάστρα, δράκους, μαγικά φίλτρα. Ιδανικό μέρος για ιππότες, πριγκιποπούλες και βοσκούς. Άρχοντας της πολιτείας: Ο βασιλιάς. Κύριο χαρακτηριστικό: Ο γαλάζιος ουρανός.
“Εγώ είμαι ο βασιλιάς σας. Όλοι το ξέρετε. Αποφάσισα να σας κάνω ένα δώρο, γιατί είμαι μεγαλόψυχος, μεγαλοδύναμος και μεγαλόκαρδος. Μεγάλος γενικά. Θα καταργήσω όλους τους φόρους. Για να το κάνω όμως αυτό, θα πρέπει ο καθένας από εσάς να μου φέρει ένα δώρο. Ένα μουσικό όργανο. Το μουσικό όργανο που θα παίξει την πιο όμορφη μουσική θα κερδίσει. Αυτή τη μουσική θα την δωρίσω στους ανθρώπους. Εσείς θα γλιτώσετε από τη φτώχεια κι εμένα θα με δοξάζουν για πάντα. Αν όμως κανένα μουσικά όργανο δεν έχει τη μελωδία που θέλω, τότε θα σας σκοτώσω όλους”

Ποίηση, πεζά, Εκάτη, 2015, 32 σελ.