Η ποιητική συλλογή “Σβήσε” είναι το πρώτο της βιβλίο.
Σβήσε (2017), Απόπειρα
Σκύλος (2020), Απόπειρα
Σκύλος – Τόνια Κοσμαδάκη
Αυτός ο “Σκύλος” θα μοιάζει σε πολλούς από μας με βιβλίο. Κι όμως είναι σκύλος και τίποτε άλλο. Γι’ αυτόν μεγαλύτερη σημασία έχει το σπίτι και η αγάπη. Δεν ξέρει από λέξεις, εκδόσεις και ποίηση. Είναι σκυλί. Ξέρει τι είναι θυσία και προσμονή. Γνωρίζει το βάρος και το απόβαρο του χαδιού. Κοιμάται έξω από πόρτες κλειστές, ευτυχισμένος. Τέλος, πιστεύει. Έχει πίστη. Είναι η πίστη. Είναι, ένας “Σκύλος”.
Η συλλογή “Σκύλος” νοηματικά είναι η συνέχεια του “Σβήσε”, κι αυτό προκύπτει από τη ροή της ζωής, αφού τα ποιήματα είναι γεγονότα. Τρανταχτά, ανεξίτηλα συμβάντα.
Ποίηση, Απόπειρα, 2020, 84 σελ.
Σβήσε – Τόνια Κοσμαδάκη
Ούτε νεράιδες ούτε πρίγκιπες. Μια ανθοδέσμη από αητούς. Μόνο. Ζωή, στο ακατάσχετο φρόνημα, στην άκρη ενός γκρεμού από λέξεις. Η αγάπη διακρίνεται στο ξημέρωμα, με αρτιμελή πρωινά. Όταν χαράζει το πρώτο φως, εκεί που τα σεντόνια λείπουν και όλα τα άσχημα όνειρα έχουν μια λανθασμένη μανία. Όταν ξυπνάς δίπλα σε μια αρχαία βλάβη και ζητάς απλώς 20 γραμμάρια περισσότερο βάρος, που πάλι δεν φτάνουν. Και πάλι πλέκεις. Όλο πλέκεις, προκαλώντας τα δευτερόλεπτα. Που πάλι καίγονται μέσα σε μια λίμνη από γάλα. Είναι το δικό σου αίμα, αλλά δεν το ξέρεις. Το έβαψαν άσπρο για να διαφέρει από τις ζωές των φιδιών. Για να διακρίνεται από την αμηχανία του λόγου των άλλων.
“Η ποίηση της Τόνιας Κοσμαδάκη μού θυμίζει, 40 χρόνια μετά, την ποίηση μιας πολύ αγαπημένης φίλης: της Κατερίνας Γώγου. Έχει μαχαίρια με επιβεβαιωμένες λάμες και αφήνει έναν ανεπαίσθητο λεκέ στο τραπέζι, σαν ίχνος από αίμα. Ανεπαίσθητο, όπως το φως στις σελίδες της, που μπαίνει από χαραμάδες για να ξαναβγεί. Είναι παράξενο να ανακαλύπτεις σήμερα, την εποχή της μεγάλης επιτήδευσης, τέτοια άμεσα δείγματα γραφής που σημαίνει. Τέτοιο άτιμο κόκκινο, όπως το δικό μας. Τα ποιήματα του Σβήσε, με μια διάχυτη αύρα ειλικρίνειας, λειτουργούν σαν προαύλιος χώρος που ετοιμάζεται να σε υποδεχτεί με όλους του τους καθρέφτες. Σαν κήπος, όπου κυριαρχούν τα κόκκινα τριαντάφυλλα.
Είναι όμως πιστόλια”.
Σταύρο Σταυρόπουλος
Ποίηση, Απόπειρα, 2017, 78 σελ.
Πηγές: Biblionet, Απόπειρα
