Τούλα Μωραΐτου

Ένα σπίτι αφηγείται – Τούλα Μωραΐτου

Εδώ μιλάει ένα φτωχικό σπιτάκι που το περιβάλλει μια μικρή γειτονιά από ανθρώπους καλούς, …κακούς και αδιάφορους… Ένα έργο ψυχογραφικό που παρουσιάζει τον μικρόκοσμο μιας φτωχογειτονιάς που παλεύει τις μνήμες του, ζει τη θυσιαστική αγάπη κάποιων και μας παρουσιάζει τον παραλογισμό μιας εποχής που οι άνθρωποι ζούσαν εικόνες του πολέμου και μετά ενός εμφύλιου… Μας ξεναγεί σ’ ένα κόσμο προσωπικών βιωμάτων που ζει τη φτώχεια του, τη μοναξιά του και τις αχρωμάτιστες ελπίδες του.

Αφηγήσεις, Εντός, 2012, 100 σελ.

Όνειρα στις στάχτες – Τούλα Μωραΐτου

Είναι ένα έργο παρμένο μέσα από τη ζωή και τον ρεαλισμό. Είναι μια αναφορά στον πόνο, την αγάπη και το θάνατο.

Είναι μια παρουσία από ανθρώπων βιώματα όπου τα γεγονότα οι σκέψεις και τα συναισθήματα μας οδηγούν σε μια τραγωδία όπου ενδημεί το αρχαίο δράμα σε σύγχρονες στιγμές αγιάτρευτου καημού.
Η αγωνία και η καταχνιά της ψυχής συνυπάρχουν με την αγκαλιά του θανάτου, το κλάμα και τη συμπόνια.

Ο στεναγμός της κατάρας γίνεται κάθαρση και ένα μεγάλο “γιατί” κυριαρχεί στο έργο.

Αφηγήσεις, Εντός, 2012, 97 σελ.

Πληγωμένα περιστέρια – Τούλα Μωραΐτου

Δύο άνθρωποι αγαπιούνται και παντρεύονται. Σκοπός τους είναι να απαλλαγούν από τη μιζέρια της φτώχειας. Ξεκινάει ο σύζυγος που μετά από οδυσσειακή περιπέτεια βρίσκεται λαθραίος στη Ν. Υόρκη.

Δεν έχει χαρτιά και δεν μπορεί να κάνει πρόσκληση στη γυναίκα του. Προσπαθεί με άλλο τρόπο να την φέρει κοντά του. Σχεδόν το πετυχαίνει. Την περιμένει τώρα στο λιμάνι με χτυποκάρδι. Μια προδοσία όμως τους χαλάει τα πάντα την ώρα που η γυναίκα που κατέβηκε από το πλοίο… την έπιασε το ιμιγκρέσιο και την έστειλαν πίσω στην Ελλάδα χωρίς να προλάβει να τον δει έστω και από μακριά.

Αφηγήσεις, Εντός, 2012, 77 σελ.

Γαλάζια μου λαβωματιά… – Τούλα Μωραΐτου

Αφηγήσεις, Καλαυρία, 2003, 62 σελ.

Στης ζωής την αποθήκη – Τούλα Μωραΐτου

Στο διήγημα περιγράφονται, ο βίος και η ζωή τριών ηλικιωμένων, που ζουν με τις αναμνήσεις… στο γηροκομείο.
… Η απόφαση των παιδιών ήταν οριστική. Ο γιος της κυρα Κατερίνας, την έβαζε στο γηροκομείο. Ζήτησε να πάει εκεί που πήγανε και την παιδική της φίλη, τη Μερσίνα.
Και έτσι, συνέχισαν τη ζωή τους οι δυο γριούλες. Με τα δωμάτιά τους δίπλα-δίπλα, με μικρούς περιπάτους στους κήπους, την εκκλησία τους τις Κυριακές και λίγες παρεούλες με τους άλλους τροφίμους του γηροκομείου.
Τα βραδάκια όμως, ήταν η καλύτερη ώρα τους. Ιδίως τα βράδια του χειμώνα. Εκεί… στο καθιστικό δίπλα στο τζάκι… θυμόντουσαν τα παλιά τους, τα δύσκολα και ξαναζούσαν τα ωραία τους, τα νεανικάτα τους.
Αυτά… που δεν θέλανε να σβήσουν ποτέ… Τότε νοιώθαν ευτυχισμένες, η ματιά τους ζωντάνευε… γλύκαιναν οι πληγωμένες αναμνήσεις και ο χωρισμός των δικών τους.
… Εκεί κοντά στο τζάκι, ερχόταν και ο φίλος τους, ο κυρ-Δημητρός και τα ‘λεγαν παρέα. Η δική του ιστορία, μια αληθινή τραγωδία… τότε… στον κατατρεγμό του Ελληνισμού, στη Σμύρνη. Είδε μπρος του να σφάζεται ολόκληρη η οικογένειά του.

Eικονογράφηση: Τούλα Μωραΐτου

Διηγήματα, Γρηγόρη, 2001, 51 σελ.